Η Σούλα η Κουλτουριάρα κατά βάθος ήταν σκυλί μαύρο στα μουσικά της γούστα. Η ζωή τα έφερε από εδώ, τα πήγε από εκεί και γνώρισε πιπίνι, κουλτουριάρικο, που την πήγαινε στα καλύτερα τα ρεστοράν, στα μέγαρα, στον πρέσβη και σε όλα αυτά τα φαντεζί που με το μέσο κόστος ενδυμασίας αγοράζεις αυτοκίνητο.
Ό,τι και αν έκανε ο Μήτσος ο Κουλτουριάρης, η Σούλα είχε έναν καημό, που δεν τον ξεπέρασε ποτέ
- Δεν μπορώ άλλο μέγαρο ρε παιδί μου. Ξερνάω από τα αυτιά! Δεν μπορώ ρε φίλε να μερακλώσω με μια άρια και ας ξεραλυγγιάζεται η Κάλλας. Δεν μπορώ ρε φίλε να γίνω ντίρλα για τον νταλκά μου με γιαλατζί ροκιές! Εγώ θέλω μπουζούκι πρώτη πίστα και να κάνω ζημιά στο μαγαζί. Εδώ είναι βαλκάνια, δεν είμαστε Σουηδία! Θέλω μπουζούκι ντεκαντάνς! Θέλω αμανέ όχι μουσική δωματίου!
Το πρόβλημα είναι ότι ο Μήτσος που ήταν και γαμώ τα πιπίνια, τα απεχθανόταν βαριά όλα αυτά ως ποταπή υποκουλτούρα, που δεν ταίριαζε εις το μορφωτικό και κοινωνικοοικονομικό τους επίπεδο, χώρια που καταλάβαινε από αυτά, όσα καταλαβαίνει και ο Τόμας ο Χίντλεστον από μαθηματικά, τουτέστιν, τίποτα, ναδα, γιεν.
Οπότε γιόρταζαν με κουαρτέτα εγχόρδων, μεράκλωναν με πινκ φλόυντ όσο η Σούλα κουνούσε το κεφάλι και νοητά μαχαιρωνόταν με κάθε πιθανό και απίθανο φανταστικό τρόπο και μόλις έβρισκε κανα σκυλί, συνομωτικά του έλεγε... "έμαθες κανα σουξεδάκι καινούριο;".. τύπου "έχεις μια πρεζούλα στα γρήγορα;"
Και οι μέρες περνούσαν και η Σούλα μαράζωνε γιατί δεν τολμούσε να βάλει μπουζουκλερί στα ηχεία, όποτε ήθελε, να της φύγει ο σεβντάς από φόβο μην πέσουν τα έργα τέχνης του κουλτουρέ σπιτιού να την πλακώσουν.
Και προσπαθώ να θυμηθώ αν ποτέ έχει προσπαθήσει να μου κλείσει κανένας την μουσική, που άκουγα. Ο Pitsos το επιχείρησε μία φορά και του έριξα ένα λοξό βλέμμα τύπου "θες να πεθάνεις τώρα και δεν το ξέρεις ε;" και μαζεύτηκε.
Μαντέψτε ποια από τις δυο μας είναι ακόμη ντουέτο και ποια κάνει solo καριέρα.
Και αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα σχετικά με το πώς κρατιούνται οι σχέσεις ή πως διαλύονται αντίστοιχα, κατά την ανάγνωση του καθενός.
Ναι. Για σένα τα λέω.