Σαν ήμανε μικρή και τριανταφυλλένια, διορίστηκα χαρωπή σε ένα γραφικό νοσοκομείο της Πέρας Τραχανοπλαγιάς. Στην βουκολική Τραχανοπλαγιά τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά από την ξελογιάστρα Αθήνα. Πριν εμφανιστείς καν, έχουν μαθευτεί οικογενειακή κατάσταση, φρονήματα και Ε9 αντάμα (φάε την σκόνη τους Μαρκ, γατάκι!)

Πώς είναι να δουλεύεις νύχτα σε ελληνικό βουκολικό νοσοκομείο; Όπως κάθε νυχτερινή δουλειά. Ξεκινάς με χαρούμενη pop σαν να είσαι όλα τα spice girls αντάμα γιατί το αφεντικό δεν βγαίνει και για μπαλέτο και καταλήγεις λίγο πριν το ξημέρωμα να αναρωτιέσαι αν θες σκυλοτροφή να βουτήξεις στον καφέ.

Ένα από τα πρώτα βράδια σκάει ο Μήτσος και κλείνει την πόρτα πίσω του.

- Κάτσε να σου πω δυο κουβέντες τι παίζει εδώ πέρα γιατί είσαι μικρή εσύ και δεν τα ξέρεις πώς έχουν τα πράγματα.

Γυρίζει το ματάκι μου προπέλα. Ο Μήτσος διπλάσιος σε όγκο από μένα και κοινός γνωστός, γνωστού όπως σε κάθε Τραχανοπλαγιά, είχε έρθει να πουλήσει προστασία.

- Εδώ όπως θα δεις, έχετε προβλήματα με τα πρεζόνια. Εσύ όμως είσαι δικό μας παιδί και έχω υποσχεθεί να σε προσέχω, να μην σε πειράξει κανείς. Κάθε που θα βλέπεις κάποιο να περνάει την πόρτα σου, με τρόπο θα καλείς αυτόν τον αριθμό, θα ερχόμαστε θα τον σαπίζουμε στο ξύλο και εσύ θα υπογράφεις μετά στο βιβλίο, ότι όλα έγιναν επειδή λόγω στερητικού, χτύπησε πέφτοντας από το κρεβάτι.

- Ευχαριστώ πολύ. Θα το έχω στα υπόψη.

Πέταξα τον αριθμό και δεν τηλεφώνησα ποτέ για να διαπιστώσω αν ο Μήτσος το εννοούσε ή προσπαθούσε να πουλήσει εκδούλευση. Θεωρώ ότι η εξάρτηση είναι αρρώστια και ο ρόλος μου εκεί ήταν της ιατρού και όχι του δικαστή.

Ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μας εξαρτημένοι σε στέρηση να έρχονται και να απαιτούν την δόση τους σε ναρκωτικά από αυτά που γνώριζαν ότι υπήρχαν κλειδωμένα για έκτακτα περιστατικά. Με το που κάποιος περνούσε την πόρτα, οι πρώτοι που εξαφανιζόταν ήταν τα security με την ατάκα

- δεν με πληρώνουν αρκετά για να μπω στην μέση αν παιχτεί μαλακία, βγαλ'τα πέρα μόνη σου

- μα αυτή είναι η δουλειά σου

- χέστηκα.

Οπότε ο καθένας από εμάς έμενε μόνος του μέσα στην νύχτα, να αντιμετωπίσει σύμφωνα με τις ικανότητές του, κάθε εξαρτημένο, που είχε ανάγκη τη δόση του και η μόνη του επιλογή εκείνη την στιγμή ήταν να πάει και να τα ζητήσει από το νοσοκομείο. Χάρη συντομίας της συζήτησης, όχι, δεν υπάρχουν ψυχίατροι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.α. στις 3 τη νύχτα στις Τραχανοπλαγιές. Είσαι μόνος σου ανάμεσα σε ένα κλειδωμένο συρτάρι, που φαντάζει ο παράδεισος και ένα εξαρτημένο άνθρωπο, που είναι σε κρίση. Είσαι ανάμεσα στην Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Αν όντως δώσεις εντολή για κάποιο από τα ζητούμενά τους, θα συνεχίσουν να έρχονται με γεωμετρική πρόοδο, (όχι στο πλαίσιο κάποια απεξάρτησης γιατί τα κέντρα που υπάρχουν, είναι ελάχιστα, σκόρπια στο χάρτη και σταντάρακι όχι στις Τραχανοπλαγιές), αν δεν δώσεις, ρισκάρεις εμπλοκή. Τι θα πει εμπλοκή στα ΤΕΠ;

Εξαρτημένοι άνθρωποι έχουν τραβήξει μαχαίρι και έχουν απειλήσει γιατρούς για την δόση τους, έχουν χτυπήσει και έχουν τραυματίσει γιατρούς. Όλα εξαρτιόνταν από τα αντανακλαστικά του κάθε γιατρού και από την ικανότητα του να συνομιλεί με ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει καμία εκπαίδευση, ούτε στη σχολή, ούτε στην δουλειά από κάποιον παλαιότερο.

Ποτέ δεν με χτύπησε εξαρτημένο άτομο και ας μην έδωσα ποτέ ναρκωτικά. Ανάλογα με την κατάσταση του καθενός, άλλους τους έδιωχνα με τρόπο και σε άλλους έκανα πως έδινα εντολή για να πάρουν ό,τι ήθελαν αλλά στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας έναν εσωτερικό κώδικα, έδινα εντολή να τους κάνουν ένεση με νεράκι ή κάποιο παυσίπονο, ποτέ όμως τις ουσίες, που ζητούσαν καθώς αυτή η εντολή υπήρχε από τους ανωτέρους. Η ειρωνεία ήταν πως η συντριπτική πλειοψηφία καταλάβαινε ότι τους είχαμε δώσει κάτι άλλο. Παρ' όλα αυτά απλά μας το έλεγαν στα μούτρα και έφευγαν δίχως να κάνουν περαιτέρω φασαρία γιατί καταλάβαιναν ότι δεν θα έπαιρναν ό,τι ήθελαν.

Μετά από ένα διάστημα γνωρίζεσαι γιατί ο πληθυσμός είναι συγκεκριμένος. Οι εξαρτημένοι είναι οι μόνοι που με το που θα σε δουν, θα σου πουν πριν ρωτήσεις καν, «γιατρέ βάλε διπλά γάντια πριν με ράψεις, έχω πχ ηπατίτιδα/AIDS. Το 'παθα εγώ, κρίμα να κολλήσεις από μένα.» Η Σούλα ήταν μία από αυτούς. Ευγενέστατη και ντροπαλή πάντα, έλεγε όλο της το ιστορικό ποίημα, δίχως να κρύβει κάτι με την σκέψη ότι θα την στραβοκοιτούσε ο γιατρός. Το θεωρούσε υποχρέωσή της. Μετά από κάποιο καιρό εξαφανίστηκε και η φωτογραφία της κυκλοφόρησε στην τηλεόραση ως αγνοούμενη. Λίγο καιρό αργότερα την βρήκαν δολοφονημένη σε ένα χαντάκι. Ένα ευγενέστατο, λεπτοκαμωμένο πλάσμα, που κάποια στροφή την πέταξε έξω και σίγουρα ό,τι και αν είχε κάνει για να βρει την δόση της σε καμία περίπτωση δεν της άξιζε να σαπίσει σε ένα χαντάκι. Σε κανέναν δεν αξίζει.

Η πλειοψηφία των εξαρτημένων είναι αποκομμένοι από τις οικογένειές τους και ζουν σε αγέλες. Κάποτε ρώτησα κάποιον

- Καλά βρε παιδί, τόσα χρόνια μες στην εξάρτηση, πού τα βρίσκεις τόσα χρήματα;

- Είναι απλό. Υπάρχει συμφωνία με τον προμηθευτή. Αν φέρεις 4 καινούριους, τα δικά σου είναι δωρεάν. Έφτιαξα 4 καινούριους.

Τόσο απλά και ξεκάθαρα μου τα λέγανε κάθε που έκανα μία απλή και ευθεία ερώτηση. Μία φάση δεν ήταν απλή. Όταν το ασθενοφόρο έφερνε κάποιον από αυτούς νεκρό και αν δεν τον αναγνωρίζαμε με την πρώτη, λέγαμε ας περάσει όποιος από το προσωπικό μπορεί από το ψυγείο, μπας και τον αναγνωρίσει πριν ειδοποιήσουμε την αστυνομία, να ξέρουμε για ποιον άνθρωπο μιλάμε.

Και κάθε ένας που είχε κάποιον γνωστό που είχε δικό του άνθρωποι εξαρτημένο, περνούσε με την ψυχή στο στόμα να δει ποιος ήταν αυτή την φορά. Αν η φωτιά έπεσε δίπλα από το σπίτι του ή σε κάποιον άγνωστο.

Και έλα και πες μου εσύ που το διαβάζεις αυτό, πες μου... πώς παίρνεις τηλέφωνο έναν άγνωστο άνθρωπο, να του πεις

- καλημέρα σας, τηλεφωνώ από το νοσοκομείο. Έχουμε το παιδί σας στο ψυγείο. Πότε μπορείτε να έρθετε να το παραλάβετε;

Εγώ ακόμα δεν βρήκα τον σωστό τρόπο να πεις κάτι τέτοιο ακόμα και αν έχω μάθει πως οι γονείς έχουν χρόνια να δουν το παιδί τους.

Και αυτές δεν ιστορίες που λες όταν βγαίνεις για καφέ. Ενίοτε δεν είναι ιστορίες που λες ούτε καν όταν κάτι σχετικό είναι στην επικαιρότητα. Η επικαιρότητα του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική. Ιστορίες σαν τις προηγούμενες συμβαίνουν καθημερινά απλά συνήθως θεωρούμε ότι δεν μας αφορούν και μερικές φορές σε εκπλήσσει το τι θεωρεί ο καθένας ότι τον αφορά, όπως μου έδειξε κάποια φορά ο Κίτσος.

Εις την μονδέρνα εποχή των social media, συνηθίζουμε να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις για το θεαθήναι και τα likes. Αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Κάποια στιγμή διαβάζω στον τοίχο ενός φίλου μία δήλωση υποστήριξης υπέρ της Χρυσής Αυγής και πως συντάσσεται με το όραμά τους για μια καλύτερη Ελλάδα. Δεν έχω κατεβάσει με μεγαλύτερη ταχύτητα καντήλια και πολυελαίους σε inbox μέχρι σήμερα.

- Ρε μαλακα, αν έπαθες εγκεφαλική βλάβη να σε τρέξουμε στους γιατρούς. Αν έπαθες βλακεία να αρπάξω το τσόκαρο να τις φας να συνέλθεις. Κατάλαβες τι έγραψες;

- Εσύ δεν καταλαβαίνεις.

- Τι να καταλάβω ρε μαλάκα, που μου κουνιέσαι για τους φίλους σου τους Χρυσαυγίτες, που αν μάθουν τρομάρα σου ότι είσαι gay θα φας τέτοιο βρωμόξυλο, που θα σε ψάχνουμε σε ποιο χαντάκι είσαι πεταμένος.

- Ή θα πάω μαζί τους και θα φυλάω τον κώλο μου να μην με πάρουν χαμπάρι ή δεν θα πάω και θα κινήσω υποψίες, οπότε θα βρεθώ πιο γρήγορα στο χαντάκι.

- Και καλά τώρα το ξέρεις ότι πάνε και τραμπουκίζουνε γυφτάκια, τι θα κάνεις αν σε φωνάξουν να τραμπουκίσετε κάποιον δικό σας;

- Θα βρω μια πρόφαση ότι έχω κάποια δουλειά και δεν θα ανακατευθώ.

- Και πώς θα σου φαινότανε, αν έβλεπα εγώ να σε τραμπουκίζουν και έλεγα «α, μόλις έκανα μανικιούρ, δεν μπορώ να σπάσω κανα νύχι! Κάντε τη δουλειά σας, σα να μην είμαι εδώ;»

- Εσύ δεν θα το 'κανες.

- Και καταλαβαίνεις ότι έχεις φίλους να φυλάνε τον κώλο σου. Το σκέφτηκες όμως πώς ένιωσαν όλοι αυτοί, που σε διαβάζουν και δεν έχουν κανένα να φυλάξει τον δικό τους; Που χωρίς καμία πραγματική απειλή, έβγαλες δήλωση φρονημάτων φόρα παρτίδα για να φυλάξεις τον κώλο σου και από την άλλη μου λες πως αν παιχτεί στραβή, εσύ απλά θα γυρίσεις από την άλλη για να μην μπλέξεις;

Και κάπως έτσι είναι η καθημερινότητα στην Ελληνική Τραχανοπλαγιά, μακριά από την λαμέ εξαθλίωση και τις δημοσκοπήσεις της ξελογιάστρας Αθήνας. Εκεί που οι φτωχοδιάβολοι είναι κομμάτι της καθημερινότητας και όχι της επικαιρότητας.