Ο Μήτσος είχε μία φατσούλα σαν αρκουδάκι της αγάπης. Τόσο χαριτωμένος, που έλεγες... αχου το, να του τσιμπήσω τα μαγουλάκια και να του κάνω γουτσουγουτσου, τι καλό που είναι ας ήταν ένα δίμετρο γαιδούρι. Ήταν ένα γιγαντιαία αρκουδάκι.
Από την άλλη ήμουνα
- Μήτσο δεν θα το συζητήσουμε κιόλα αλλά κάποιο λάκκο έχει η φάβα και η φασουλάδα και η φακή μη σου πω... Εσύ για να με φέρνεις γύρω-γύρω και πολύ αρκουδάκι δεν είσαι αλλά έχε χάρη που είσαι γλυκουλίνι, οπότε δε γαμιέται που θα το ψάξω τώρα.
Περνάει ο καιρός, περνάει η ιστορία και κοπανιέμαι σχεδιάζοντας κάτι και ενώ είμαι για καφέ με τον Μήτσο, εμένα το μυαλό μου είναι πού κάνω το λάθος και δεν βγαίνει και το ξεκινάω ξανά-μανά από την αρχή. Είναι να μην κολλήσω, είμαι μεγάλη σπαστικομαρία. Αφού μία μιλάω με τον Μήτσο μία έχω βγάλει μία κολα και γράφω και σβήνω και του 'χω σπάσει τα νεύρα γιατί έχω τον ασυγκέντρωτο σε αυτά που μου λέει, γυρίζει και μου λέει
- Μαλακίες είναι αυτό για αυτό δεν σου βγαίνει.
Σηκώνω φρύδι, αυτό δεν ήταν το λεξιλόγιο του Μήτσου του Τζουτζουλίνου.
- Το 'χεις λάθος εδώ και εδώ και εδώ
και μου 'χει φύγει η μαγκιά γιατί ο Μήτσος δεν το 'χε με τα καλλιτεχνικά, έβγαζε και σπυριά με το που άκουγε συζητήσεις αλλά από την άλλη για άσχετος, έβλεπε πράγματα που ο μέσος φτυχιούχος δεν θα τα παιρνε χαμπάρι ποτές.
- Μήτσο από πού τα ξέρεις αυτά αφού ποτέ σου δεν σπούδασες, τα βαριέσαι του θανάτου και δεν ασχολήθηκες; ρωτάω γιατί ήταν πολύ σουρεάλ για να μην έχει εξήγηση.
- Τότενες που ήτανε το παλιό το ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο και ο κόσμος δεν ήξερε τι να τα κάνει τα λεφτά του, αποφάσιζε να αγοράζει τέχνη για να αποκτήσει μία καταγωγή που δεν είχε. Όλοι οι μέτοικοι των ΒουΠου αγόραζαν μανιωδώς "ιστορία" που δεν είχαν για να την παρουσιάζουν ως οικογενειακά κειμήλια. Προφανώς η ζήτηση ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά και κάπως έπρεπε η καλυφθεί ο λατρεμένος καταναλωτής της τέχνης. Και ετσι εγώ και η ομάδα μου ήρθαμε να καλύψουμε αυτό το κενό. Έχω πουλήσει εγώ "τέχνη" στα ΒουΠου, που δεν φαντάζεσαι. Παίρναμε σκουπίδια και έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα τα αλλάζαμε, τα βάζαμε πρώτη μούρη βιτρίνα και τα μοσχοπουλούσαμε με την τάδε επωνυμία ως εγγύηση όταν ήτανε μοναδικά, ανεπαναληπτα και άκρως συλλεκτικά και ήτανε και πολύ χαρούμενοι που το προλαβαίνανε το συλλεκτικό για να πουνε ήτανε της προγιαγιάς της μεγαλοαστής, που στην ουσία όταν το πιάναμε στα χέρια μας ήτανε ένα σκουπίδι, το οποίο πειράζαμε "αρτιστίκ"
Και μου 'χει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα, που ο Μήτσος ο Τζουτζουλίνος ήταν πίσω από μία απάτη ετών, που εκμεταλλεύτηκε με μπρίο και αυτοπεποίθηση το ψώνιο του βλαχοπλούσιου κομπλεξάκια και δίχως καμία μεταμέλεια, καθώς όσο και να τα χτυπούσαν στις τιμές, πάντα τους έμεναν και άλλα να τα φάνε στην Mykonooooooos.
Φυσικά χάρη στην μούρη του κανείς δεν τον έπαιρνε χαμπάρι ούτε όταν τα πουλούσε, ούτε κατόπιν ότι σε κάποια φάση είχε περάσει και από αυτό αλλά από την άλλη πόσο βαρετά θα ήταν αν στην μουρλοπαρέα δεν υπήρχε και ένας πλαστογράφος έμπορας τέχνης;
Εμπειρικά πάντα το μάτι του πλαστογράφου έκοβε πολύ καλύτερα από κείνου φτυχιούχου ιστορίας τέχνης...