Το πρόβλημα όταν κάνεις πολλά και άσχετα πράγματα ταυτόχρονα αναγκαστικά πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον συνεργάτη, να εμπιστευτείς την κρίση και την ικανότητά του και να κάνεις αυτό που λένε "leap of faith" οι γείτονές μας, τουτέστιν ένα άλμα πίστης ότι δεν θα τα σκατώσει.

Αυτό δεν το έχω. Είμαι ένα συγκεντρωτικό, φασιστικό, control freak, τύπου "παλουκώσου, αυτό το 'χω" ή "δεν έχω ιδέα από αυτό, κάνε παιχνίδι", οπότε ένας σκασμός από ανθρώπους προσπάθησαν διαδοχικά να με διδάξουν τι θα πει συνεργασία σε ομάδα, από το να είσαι η τελευταία τρύπα της φλογέρας, μέχρι να είσαι η κορυφή της ομάδας.

Στο θέατρο δοκιμάστηκαν τα όριά μου στην ομαδικότητα. Και το νοσοκομείο είναι μία δουλειά, που πρέπει να δουλεύεις συντονισμένα αλλά εκεί αφενός μεν ισχύουν οι κανόνες της δουλειάς, ο καθένας έχει συγκεκριμένες αρμοδιότητες και στην τελική ό,τι και να λέμε μεταξύ μας χαριεντιζόμενοι, ο καθένας ήθελε να κάνει την δουλειά του και να πάει σπίτι του.

Σε μία αυτοδιαχειριζόμενη ομάδα, κάποιος έπρεπε να έχει κατά νου από το να μην μας φάει η βρώμα, να βρει χρήματα για να συνεχίσει να υπάρχει και να είναι ετοιμοπόλεμος σχετικά με το ποιος θα κλατάρει και θα πάρει στον λαιμό του τους υπόλοιπους, γιατί δεν ήταν δουλειά/υποχρέωση αλλά επιλογή ξοδέματος χρόνου και ενέργειας. Το χάσμα ανάμεσα σε υποχρέωση και επιλογή είναι ανάλογο της απόστασης γάμου και Βαλεντάιν.

Έτσι λοιπόν, πρέπει να είμαι εκτός Ιωαννίνων και να αφήσω την επιλογή διανομής σε έτερη πιτσιρίκα σε κωμωδία και λόγω focus στην έτερη ασχολία, δεν μπορούσα να κρατώ και τα 2 καρπούζια παραμάσχαλα. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν μετά την διανομή, να την ακούσω. Καθώς ήξερα την ομάδα, ήξερα τι μπορούσε να κάνει ο καθένας και τι όχι, οπότε είχα την αντίληψη ότι είχε μικρά περιθώρια λάθους. Και ακούω την διανομή. Και ήταν όλοι κόντρα ρόλοι. Ο άθεος έκανε τον παπά, ο αναρχικός τον μπάτσο, η χωριατοπούλα την ντάμα και η πλέον καταθλιπτική της ομάδας είχε πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, που ενσάρκωνε την χαρά της ζωής. Και ακούω την Σούλα με χαρά να μου λέει "Δεν έκανα και γαμώ τις διανομές;"

Και εγώ ήμουν "γάμησέ με! μόλις μου πολλαπλασίασες εκθετικά τις ώρες της ψυχανάλυσης και θα με σκίσει ο Μήτσος ο Ερωτιάρης μόλις πάρει χαμπάρι ότι αντί να βολτάρουμε, εγώ θα ξενυχτάω με τα υπαρξιακά του καθενός ενώ πολλαπλασιάζονται τα δικά του"

Και έρχεται η στιγμή να ανέβει η καταθλπιπτική στην σκηνή, που είχε μία πορεία ζωής η οποία δικαιολογούσε απόλυτα την στάση της αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας. Έπρεπε να μάθει να αφήνει την καταθλιψάρα της στην άκρη μαζί με την προσωπικότητά της για να υποδυθεί πειστικά έναν ρόλο με τον οποίο δεν έβρισκε ούτε ένα κοινό σημείο. Όσο και να αντιλαμβάνεσαι εγκεφαλικά έναν ρόλο, αν δεν βρεις ένα σημείο να συνδεθείς για να μπεις μέσα, η σκηνή σε ξερνάει γρηγορότερα και από την ταχύτερη χυλόπιτα της ζωής σου.

- Ζουζού, τι κάνεις όταν δεν είσαι εδώ; Ποιες είναι οι καθημερινές καταγραφές σου;

- Πάω στα μαθήματα και μετά επιστρέφω στο δωμάτιο μου, σκέφτομαι την ζωή μου και ακούω κοψοφλέβικα τραγούδια.

Ήμανε να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Όλη της η ζωή είναι μία παθητική φωνή. "Μου συνέβη αυτό, έπαθα αυτό και απλά αφήνω τον χρόνο να περνά παριστάνοντας την συνεργάσιμη ενώ είμαι σε πλήρη άρνηση για ό,τι ορίζουμε ζωή γιατί έχω τραβήξει τον μουτζούρη στην κλήρωση."

Ένα απόγευμα σκάει μύτη με την γνωστή μουρτζουφλίαση αλλά έχει παπαγαλίσει το κείμενό της φαρσί.

- Ήρθα να στα πω

- Τα κάλαντα;

- Τα λόγια μου καλέ! Τα έμαθα όλα.

- Οκ.

- Να ξεκινήσω;

- Όχι.

- Γιατί;

- Σε πιστεύω. Αν λες ότι τα ξέρεις, τα ξέρεις.

- Και τι θα κάνουμε;

- Θα χορέψεις.

- Εγώ δεν χορεύω!

- Σωστό. Εσύ δεν χορεύεις. Η Μαγδάλω που θα υποδηθείς χορεύει όμως, οπότε σήμερα έχεις χορό.

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο πιο άσχετο με το σώμα του, από την Ζουζού να προσπαθεί να χορέψει για πρώτη φορά. Προφανώς και δεν περίμενα τον Νουρέγιεφ αλλά η κατάθλιψη της είχε κατακερματίσει τόσο την αντίληψη, που δεν είχε όχι μόνο την αίσθηση του χώρου αλλά και του τι μπορούσε να κάνει το σώμα της. Ήταν ο πλέον χριστιανικός χορός που είδα ποτέ. Δεν ήξερε η δεξιά, τι ποιεί η αριστερά.

Σκουντουφλούσα από την νύστα, όταν έφτασε στο σημείο να ακούει την μουσική και να συντονίζεται στον ρυθμό και δεν μιλάμε για χορογραφία hip hop στο so you think you can dance. Για walse μιλάμε, 3/4, ισχυρό, ασθενές, ασθενές και ξανά μανά από την αρχή.

Και μετά είχαμε και τον παρτενέρ της. Ένα μαμούνι, που έπρεπε να πείσει ότι την ερωτεύτηκε και να προσπαθήσει να την κερδίσει, πρακτικά με τα μυαλά εφήβου, που έπρεπε να μετατραπεί σε αρσενικό γιατί η Ζουζού τον έβλεπε με την σεξουαλικότητα ενός πορτατίφ.

Για βδομάδες περπατούσα και μονολογούσα "αυτοί οι δυο ζευγάρι; και μάλιστα πειστικό. πού σκατά πάω και μπλέκω; Η σφουγγαρίστρα της σκηνής έχει περισσότερες φερομόνες από αυτούς τους δύο αντάμα. γιατί δεν κάθομαι να ασχοληθώ με τις δικές μου, που είναι σε επίπεδα τζιτζί;"

Βουτάω λοιπόν τον bebe premier (ζεν πρεμιέ δεν τον έλεγες όσο χιούμορ και να είχες) και ανεβαίνω μαζί του στη σκηνή.

- Εδώ θα ξενυχτήσουμε. Θα μου κάνεις καμάκι, μέχρι να με πείσεις.

- Μα εγώ έμαθα τα λόγια μου και ήρθα να τα κάνω πρόβα.

- Δεν λες την Δέσπω στις 25 Μαρτίου στο δημοτικό. Ξεκίνα. Δεν φεύγουμε, μέχρι να με πείσεις.

Ξενυχτήσαμε να μου κάνει καμάκι, με την χάρη που έχει ένα μωρό που προσπαθεί να σταθεί όρθιο για πρώτη φορά και τρεις την ώρα σωριάζεται στα πατώματα ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζε η κασέτα "άντε τώρα να εξηγήσεις στον Μήτσο, ότι δεν είμαστε αντάμα τώρα γιατί έχω βάλει ένα πιτσιρίκι να μου κάνει καμάκι και όλο αυτό το κάνει για εξάσκηση, για την τέχνη και για το όσκαρ που δεν θα πάρει ποτέ. Οκ. Δεν τα λέμε στον Μήτσο γιατί θα σφαχτούμε και δεν χρειάζεται."

Μετά από εξοντωτικές πρόβες χώρια, έρχεται η ώρα, να βρεθούν αντάμα ως ζευγάρι επί σκηνής και να κάνουν πρόβα και φιλί, όπου η Ζουζού δεν είχε φιλήσει σερνικό ποτέ της και ο Κίτσος άντε όταν έπαιζε μπουκάλα στην καλύτερη. Προφανώς οι πρόιβες ήταν κλειστές αλλά και τα δυο ήταν σαν γατιά κλαμένα.

Πες τώρα ότι είσαι με πιπίνι που γουστάρεις και έχεις και την αμηχανία του τι και του πώς και παίρνεις την ηρωική απόφαση για να προχωρήσεις σε φιλί. Το επιχειρείς. Τέλειωσε. Φαντάσου να έχεις και τρίτο πάνω από το κεφάλι σου, να δίνει οδηγίες, τύπου, "όχι, ξανά, όχι, ξανά, ούτε, πάλι"

Σκουντουφλώντας από την νύστα έφυγα ακόμα ένα ξημέρωμα, ενώ αναρωτιόμουν τι σκατά κάθομαι και χτυπιέμαι και δεν αρχίζω να χτενίζω σφουγγαρίστρες, που εκείνη την στιγμή, μου φαινόταν πλέον εποικοδομητικό ως χόμπυ.

Την επόμενη, ξανά πρόβα. Και σκάει μύτη ο Κίτσος με την Ζουζού ως ένα από τα κλασσικά κλισέ του θεάτρου. Αυστηρά για το θέατρο και μόνο, είχαν φασωθεί και είχαν αποκτήσει επιτέλους την βασική οικειότητα τα σώματά τους. Κανένας από τους 2 δεν με κοιτούσε στα μάτια αλλά τιτίβιζαν επιτέλους μεταξύ τους και εκτός από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρήκαν και το ταίρι τους για κάποια εξάμηνα.

Αργότερα χωρίσαν οι δρόμοι τους αλλά και τα δυο τους ασχολήθηκαν επαγγελματικά με το θέατρο. Ο Κίτσος συνέχισε με κωμωδίες. Η καταθλιπτική Ζουζού ασχολείται με κοψοφλέβικο πειραματισμό σε υπόγες της αττικής.

Μιας και ήταν του Βαλεντάιν χθες, έπεσε η κουβέντα στα ανέραστα πλάσματα. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν εκ φύσεως ανέραστα πλάσματα, ανάξια για τον έρωτα. Είναι σαν να μου λες ότι είναι δυνατόν να γεννηθούμε δίχως τα βασικά μας ένστικτα. Nope. Είναι παντελώς μαλακίες οι σκέψεις "είμαι άσχημο πλάσμα, χοντρό, άσχημο, χαζό, αδέξιο, ανίκανο, ανάξιο κτλ". όχι. ανασφαλές ναι. φοβισμένο, ναι. εγωιστές, ναι. αλλά δεν πιστεύω πως κάποιος κατούρησε στην πηγάδα και του είπαν "εσύ θα πεθάνεις αγάμητος για τιμωρία"

Μαθαίνουμε από μικρά να γράφουμε τις εργασίες στο σπίτι, να παπαγαλίζουμε κατεβατά, να εκτελούμε εργασίες κατά πως μας έχουνε διδάξει, να μας λέμε μπράβο και να ξεκινάμε και να τελειώνουμε στον υπεροχότατο εαυτό μας. Η ερωτική σχέση είναι σαν το πιγκ πογκ. Σου πετάω μπαλάκι, μου πετάς πίσω μπαλάκι, σου ξαναπετάω μπαλάκι κ.ο.κ.

Άλλο το δεν μου αρέσει το δικό σου το μπαλάκι-δεν σου αρέσει το δικό μου μπαλάκι και άλλο το δεν βλέπω κατά πού πέφτει το μπαλάκι αν δεν μου το κοπανήσεις στο δόξα πατρί.

Και μην ξανακούσω "φταίει το πού είναι η Αφροδίτη στον αστρολογικό χάρτη, η ανάδρομη πανσέληνος και δεν βρίσκω το έτερο μισό, που είναι το θεικό πλάσμα, που θα με αποθεώσει" γιατί θα αρπάξω παντόφλα.

Αλλά πάλι από την άλλη, μπορεί τελικά οι φίλοι να έχουν δίκιο και να είμαι η μεγαλύτερη τσούλα ως μενταλιτέ ανάμεσά σας, απλά βαριέμαι να ασχοληθώ.

Και του χρόνου βρε!