Αφορισμός no 65

"Μία παραμύθα είναι η Τέχνη. Καμία κάστα, μυστική οργάνωση, κίνημα, δεν υπήρξε πιο αυτιστικό, πιο φασιστικό, πλέον υποκριτικό από την τέχνη. Κατόρθωσε να επιβιώσει χάρη στην πουτανιά της, ειδάλλως θα της είχαμε πάρει το κεφάλι αιώνες τώρα. Κανένας καλλιτέχνης δεν δημιούργησε ποτέ και τίποτε για το "κοινό". Αυτή είναι η μαλακία που πιπιλίζει αυτάρεσκα ο μπανιστιρτζής εαυτός μας καθώς περιφερόμαστε από το ένα στο άλλο, προσπαθώντας να γευτούμε ζωές και εμπειρίες, που δεν μας ανήκουν, που δεν τολμήσαμε ποτέ γιατί ήμασταν πολύ μικροί, πολύ βολεμένοι, πολύ μίζεροι για να τολμήσουμε.

Και στεκόμαστε εκεί σαν ιερόσυλοι, έτοιμοι να γιουχάρουμε ή να χειροκροτήσουμε κάτι, που όχι απλά δεν είναι δικό μας, μα επιπλέον δεν θα πάρουμε χαμπάρι ποτέ.

Η τέχνη είναι σαν το sex αλλά δεν είναι ποτέ παρτούζα. Κάθε δημιουργία, δημιουργείται για έναν και μόνο άνθρωπο και σε αυτόν ανήκει εξ' ορισμού. Ούτε καν στον δημιουργό του. Αυτήν την αόρατη διαδρομή από τον έναν στον άλλον, αυτήν την ιστορία που δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν μας ανήκει, αυτή είναι που μας τραβά και όχι ό,τι στέκεται θρασύτατα μπροστά μας. 

Και εκεί είναι το ψέμα της ιδιοκτησίας.

Βάζουμε μία τιμή σε μία φευγαλέα αντανάκλαση, ευελπιστώντας πως έστω για μια στιγμή, θα πείσουμε τους εαυτούς μας πως για μας μιλάει, σε εμάς μιλάει, για εμάς φτιάχτηκε και για αυτό το αποκτήσαμε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση από αυτό. 

Και εκεί είναι η παραμύθα της τέχνης. 

Δεν είναι τίποτε τεράστιο καθώς το λένε εκείνοι που σπουδάσαν τα πολλά. Μία κλειδαρότρυπα μικρή είναι. Και τίποτα δεν μας γαργαλάει την σκέψη όσο αυτό. Να γευτούμε το αλλιώτικο δίχως να ρισκάρουμε στο παραμικρό την βόλεψή μας."

Μήτσος ο Antisocial.