Σαν ήμανε κοντή, πολύ κοντή, είχα λυσσάξει να μου πάρουνε πιάνο, για να μου φύγει ο καημός μου πήρανε ένα παιδικό κόκκινο πιανάκι σε μινιον μέγεθος, από τα παιδικά, ψευτοπαίχνιδο, που το έβαζα στο πάτωμα και καθόμανε στον κώλο.

Ως εδώ όλα καλά, όλοι οι μεγάλοι σολίστες ξεκινάνε από τα χαμηλά και μετά ανεβαίνουν (στα σκαμπό).

Το πρόβλημα βρισκόταν στο ότι η αρτίστα ήμουν κόντρα στο κατεστημένο και τις παλαιολιθικές αντιλήψεις περί τέχνης, που περιόριζαν το πάθος μου στην σύνθεση.

Έπαιζα πιάνο μόνο με τα πόδια και αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ ότι έπρεπε να παίζω πιάνο με τα χέρια. Αυτά ήταν για αυτούς τους mainstream, τους βαρετούς.

Και επειδή ήθελα να μοιραστώ την τέχνη μου με τον κόσμο, όπου πήγαινα, ξεκουβαλούσα και το πιανάκι αντάμα, και ήμουν

- Τώρα θα σας παίξω την καινούρια μου σύνθεση

Δεν το ρωτάς το κοινό αγάπη μου.

Ξεκινάς και παίζεις μέχρι να αναγνωριστεί το ταλέντο σου ή έστω να ματώσουν τα αυτιά τους.