Μία φορά και έναν καιρό είχα νεύρα, πολλά νεύρα γιατί είχα ένα τσούρμο πίσω μου, που ήταν άσχετοι, ημιμαθείς και παντελώς ανάγωγοι. Δεν έχω χειρότερο.
Έχω αποφασίσει να κάνω διάλειμμα γιατί το έχω πάρει χαμπάρι πως από τα νεύρα μου, χειρότερα τα κάνω τα πράγματα καθώς πλέον είμαι σε σημείο που "καλημέρα" μου 'λεγε ο άσχετος "αι στο διάολο και εσύ!" απαντούσα.
Και πάω και αράζω στον Μήτσο το Πιπίνι, που όλα αυτά τα έβλεπε το ίδιο γραφικά με το να μου ξεκινήσει κάποιος κουβέντα σχετικά με το φιλοσοφικό ερώτημα αν αναδεικνύει η κανέλα τον κιμά ή απλώς καλύπτει έναν σάπιο κιμά.
Πάω. Έρχομαι. Πάω. Έρχομαι.
Ο Μήτσος με ξέρει καλύτερα από όλους, οπότε περιμένει να βαρεθώ και να παλουκωθώ. Δεν είμαι και ο Μπολτ στην τελική. Ο Μήτσος ζεν. Παφ-πουφ το τσιγάρο. "Θα βαρεθεί" σου λέει "δεν θα βαρεθεί; Ας την στην μούρλα της, μη μου 'ρθει κανα τασάκι στο κεφάλι."
Δεν έχει κανένα υπαρξιακό να μου βρει την λύση. Του είναι αδιάφορο αν πάει η κανέλα στον κιμά ή όχι καθώς και όλα όσα παίζουν σε λούπα στο κεφάλι μου. Επίσης δεν έχει το πατερναλιστικό σε αυτά τα θέματα καθόλου. Όταν δεν ξέρει κάτι, το λέει "δεν σκαμπάζω γρι και ούτε με νοιάζει να μάθω, στα αρχίδια μου." Θέλει να περάσει ένα χαλαρό απόγευμα, με καφεδούμπα, τσιγάρο και μπίρι-μπίρι και εγώ τρώγομαι με τα ρούχα μου γιατί μου έχουν κάνει τα νεύρα σερπαντίνες.
Εγώ το βιολί μου. Πάω. Έρχομαι. Πάω. Έρχομαι. Και βαριαναστενάζω χειρότερα από την Μάρθα Βούρτση και τον Βασιλάκη Γκαίλα λες και έχουν πέσει οι 7 πληγές του Φαραώ στο κεφάλι μου, 12 φυλές εξωγήινων και κάλοι στα ποδάρια.
Αφού είχε κάνει μισό πακέτο, βαρέθηκε ο άνθρωπας.
- Παλουκώσου!
Θα μου πεις εμένα Παλουκώσου!;;; ΕΜΕΝΑ; ΘΑ ΣΦΑΧΤΟΥΜΕ!
Αν δεν είχε όρεξη ο Μήτσος να τσακωθεί, δεν τσακωνότανε με τίποτα. Ήτανε "τσακώσου μόνη σου. Βαριέμαι!"
- Για άκου να σου πω μικρό και ηλίθιο (οκ ο Μήτσος δεν το 'χε με τις εισαγωγές αλλά ήταν στην κατηγορία "πάει η κανέλα στον κιμά;" κοινώς "αδιάφορα θέματα της ύπαρξης"
Όλα αυτά, που έχεις νεύρα που δεν τα ξέρουν οι άλλοι, ήταν υποχρεωμένα να τα ξέρουν;
Split screen ο εγκέφαλός μου, μονομιάς. Ένα κομμάτι θεωρητικές γνώσεις, ένα κομμάτι κανόνες συμπεριφοράς και τσεκάρω, ποια από αυτά ανήκαν στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Όλα τα αυστηρώς θεωρητικά με την μία έφαγαν άκυρο, ως εξειδικευμένες γνώσεις, το κομμάτι της συμπεριφοράς, συνεχίζω να τρέχω νοητά έλεγχο στο background του καθενός προσπαθώντας να αποφασίσω αν ποτέ στο συγκεκριμένο περιβάλλον ο καθένας, παίζει να άκουσε το "μην είσαι μαλάκας αγάπη μου, μπορείς και πρέπει να φέρεσαι καλύτερα".
Πλέον έχω κατεβάσει τα όμορφα, ροζουλί, κουνελίσια αυτιά μου και σέρνονται στο πάτωμα γιατί μου 'χει ξυπνήσει ο Ζαμπούνης από το πουθενά και ο Μήτσος μπορεί μεν να το καταλάβει καθώς ήταν μοσχοαναθρεμμένος στα καλύτερα ιδιωτικά, που πρώτα εξετάζονταν στο savoir vivre και μετά στην γραμματική και τα μαθηματικά αλλά από την άλλη κάνει γκελ από το "ντύθηκα πιγκουίνος και ήρθα στην ξαφνική δεξίωση του πρέσβη" στο "εγώ δεν ξέρω από Ζαμπούνη, εγώ είμαι παιδί του λιμανιού και της πιάτσας" σε δευτερόλεπτα.
Οπότε έχω κατεβάσει αυτιά, μούτρα και με πόνο ψυχής και κάλου ποδιού παραδέχομαι ηττημένη

    - όχι, ούτε τις ευκαιρίες, ούτε την όρεξη είχαν να μάθουν ποτέ κάτι πέρα από ό,τι χρειαζόταν για την βάση στο σχολείο ή κάτι έξω από αυτό.
- Και τι έκαναν όλα αυτά τα παιδάκια;
- Το πιο πιθανό έπαιζαν όπως και συνεχίζουν να παίζουν, που θα τα πατήσω κάτω, τα νεύρα μου μέσα.
- Όσο τα παιδιά αυτά διασκέδαζαν, εσύ τι έκανες;
- Εγώ διάβαζα.
- Σε υποχρέωνε κανένας;
- Όχι. Γούσταρα.
- Και αυτά γούσταραν. Και προφανώς γουστάρετε παντελώς διαφορετικά πράγματα. Οπότε γιατί έχεις νεύρα που γουστάρετε διαφορετικά πράγματα και θεωρείς τα δικά σου ως τα πιο σημαντικά ψωνάρα; Γιατί έτσι σου 'πανε; Πού είναι η δική σου άποψη; Αν γούσταρες στ' αλήθεια δεν θα σε πείραζε τι κάνουν οι άλλοι. Αν δεν γουστάρεις, σήκω και φύγε. Τώρα. Όχι αργότερα. Όχι αύριο. Όχι μεθαύριο. Τώρα. Και μην μου πεις εμένα ότι δεν έχεις εναλλακτικές να παίξεις, να περνάει η ώρα σου. Και τα πιτσιρίκια έχουν κάνει μία επιλογή. Να γουστάρουν και να κάνουν μόνο ότι γουστάρουν. Ή θα βρεις τρόπο να γουστάρουν τα δικά σου ή θα γουστάρεις μοναχή σου. Αρκεί να αποφασίσεις τι από τα δυο θέλεις. Και τώρα είσαι εδώ. Και πρέπει να πάρεις ακόμα μία απόφαση. Θα συνεχίσεις να μου σπας τα αρχίδια αγνοώντας με παντελώς ή θα συγχρονιστείς στο εδώ και το τώρα. Αν συνεχίσεις να είσαι στην λούπα, να πάω να σφουγγαρίσω καλύτερα, πιο εποικοδομητικό θα είναι από το να κάνω και το υπόλοιπο πακέτο όσο φέρνεις πέρα δώθε.
Ψάρια παιδί μου. Παντελώς στην κοσμάρα τους αλλά με την δική τους ιδιόρρυθμη ευφυΐα.
Κάποια στιγμή έχουμε αλλάξει θέσεις και κόβει ο Μήτσος βόλτες πέρα-δώθε μέσα στα νεύρα. Τον έχει καβαλήσει η ζήλια γιατί ξέρω έναν σκασμό κόσμο και με ακούει και από πάνω ενώ τον ίδιο τον έχουν "α, τι γλυκούλι, βγαίνει και σε άλλα χρώματα;", οπότε για να με τσεκάρει μου την έχει στήσει και με πετάει ξαφνικά, σε έναν κύκλο πολύ εστέτ, όπου από μαλακισμένο εγωκεντρισμό έχω μονοπωλήσει την συζήτηση, κάνοντας τους υπόλοιπους να νιώθουν το λιγότερο, ηλίθιοι καθώς δεν μας προλάβαιναν στα λεκτικά γκελ που κάναμε.
- Τι έχεις Μήτσο;
- Τίποτα.
- Θες να το συζητήσουμε Μήτσο;
- Τι θα γίνει αν τους γνωρίσεις όλους; Πες ότι στους φέρνω και κάποια στιγμή σου λέω, δεν έχω άλλους φαντεζί να γνωρίσεις και να μας δείξεις πόσο πιο έξυπνη είσαι από εμάς τους κοινούς θνητούς. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να παλουκωθείς κάπου. Δεν το ξέρεις πώς είναι. Όλο κάτι θα ψάχνεις. Όλο και κάτι θα υπάρχει να το ανακαλύψεις, να το δεις από κοντά πώς είναι. Επίτηδες πας πιο αργά για να σε προλαβαίνω. Αν πας όπως μπορείς να πας κανονικά, δεν σε προλαβαίνω, που να κοπανιέμαι. Και είναι αποκλειστικά στο δικό σου χέρι, η ταχύτητα που θα επιλέγεις. Και το γεγονός πως δεν μπορώ να κάνω τίποτε για αυτό με εξαγριώνει. Εξαρτάμαι αποκλειστικά από τι σου κάνει κέφι. Αν ήταν γκόμενος θα έλεγα, έλα να μας βάλουμε κάτω να μας συγκρίνουμε. Το έχω αυτό. Απέναντι σε μία ιδέα όμως είναι εντελώς ανίσχυρος και ανήμπορος.
2018. Το σωτήριο έτος των διαζυγίων, των δύσκολων αποφάσεων και των συμβιβασμών. Θα μπορούσα να γράψω πολλές ιστορίες για τους Μήτσους και τις Σούλες και των σχέσεων που τινάχτηκαν στον αέρα. Δεν το κάνω γιατί ο εκάστοτε Μήτσος και Σούλα, που θα τα δει εδώ, στην ουσία δεν θέλει να τα δει. Δεν πιστεύω στις λύσεις pret a porter. Δεν κάνουν οι ίδιες λύσεις για όλους. Ο καθένας επιλέγει και πορεύεται ανάλογα και δόξα τω Θεώ ζούμε σε μία εποχή, όπου τα πάντα είναι ανεκτά. όχι πάντοτε επικροτούμενα και πραγματικής κοινωνικής αποδοχής αλλά ανεκτά. Μονά, ζυγά, τρίγωνα, πολύγωνα, με πιστοποιητικά γνησιότητας, άνευ πιστοποίησης, με δαχτυλίδια, χωρίς δαχτυλίδια, με παιδιά, χωρίς παιδιά, ό,τι βάζει ο νους σου.
Η πλάκα είναι όταν σαν βετεράνα στην solo καρριέρα, έρχεται κάποιος μπριόζος να του δώσω οδηγίες διαζυγίου. Μόνο μία φορά έχω πει "σηκώνομαι τώρα και έρχομαι να πακετάρουμε βαλίτσες και αν έχεις δεύτερες σκέψεις θα σε κοπανάω με την παντόφλα μέχρι να σου περάσουν. τέλειωσε. παρ'το απόφαση." Όλες τις άλλες ήταν "οκ, πάμε να πιούμε καφέ, να μου σπάσεις τα αρχίδια στην γκρίνια γιατί αν χωρίσεις εσύ να με χέσεις."

.Από όλους αυτούς τους καφέδες, μόνο ένας μετά από καιρό έγινε δεύτερος του τύπου "μαλάκα, τι μαλακία πήγα να κάνω! οκ, ο άλλος είναι κομματάκι μαλάκας, αλλά είναι ο δικός μου μαλάκας! πωπωπω μαλακία που πήγε να παιχτεί!!!"

Όλοι οι υπόλοιποι καφέδες, είχαν ως συνέχεια μία συμβατική συγκατοίκηση, κομματάκι σαν αδελφάκια, που δεν πολυχωνεύονται αλλά οι "γονείς" ακα παιδιά, κοινωνία, περιουσίες και λοιπές συμβάσεις οδήγησαν σε ένα γκρίζο, άτυπο, συναινετικό διαζύγιο αλλά με την συγκατοίκηση bonus.

Μία φορά πέφτω πάνω στην Σούλα και καταλαβαίνω ότι ντρέπεται να με κοιτάξει.

- Ρε Σούλα, τι έγινε;

- Ε να...

- Τι;

- Σε ντρέπομαι που τα ξέρεις και πίνουμε καφέ σαν να μην τρέχει τίποτα.

- Γιατί τι τρέχει;

- Ο Μήτσος παραμένει ο μαλάκας που ξέρεις, εγώ συνεχίζω με το ίδιο μπρίο τις μαλακίες που ξέρεις και γενικά τίποτα δεν έχει αλλάξει.

- Και λοιπόν; Κοινή απόφαση δεν ήταν;

- Ρε Σούλα είσαι τρομπόνι ή παριστάνεις το τρομπόνι; Ο κόσμος το 'χει τούμπανο και εσύ κρυφό καμάρι. Ο Μήτσος ξέρει και παριστάνει πως δεν ξέρει. Εσύ ξέρεις και παριστάνεις πως δεν ξέρεις. Οι λοιπές Σούλες και Μήτσοι ξέρουν επίσης και παριστάνουν πως δεν ξέρουν γιατί δεν τους πέφτει λόγος. Πόσο χρονών είμαστε μαρή μπιγκόνια; Πόσοι ακόμα πιστεύουν στο Κυριακάτικο Βιτάμ; Ίσα Κολόμβε που ανακάλυψες την Αμερική.

- Και εσύ τώρα θα με περιφρονείς

- Ίσα μωρή Μάρθα Βούρτση και δεν έχω το κασελάκι μαζί μου ο Βασιλάκης Γκαίλας να βγάλω και κανα κέρμα για τα τσιγάρα.

- Δεν πειράζει;

- Ποιον να πειράζει; Αφού δεν πειράζει εσάς, στα παπαργια σας για εμάς. Κωστής Παλαμάς.

- Άλλα όνειρα είχα εγώ για τον Μήτσο.

- Και εγώ για το Oscar αλλά δεν το κάνω θέμα.

- Θα σοβαρευτείς επιτέλους; Εγώ σου λέω τον πόνο μου.

- Δεν το πόνεσα εγώ το Oscar Σούλα μου; Τι λες τώρα; Εγώ δεν θα πάρω Oscar και σένα ο Μήτσος είναι ο πρώην ήρωας και ο νυν μίστερ παντόφλας. Ωριμάζουμε και αποδεχόμαστε την συμπαντική αξία της άνετης παντόφλας.

Εις άλλη ανάγνωση, οκ σκατά τα κάναμε, ας τα λουστούμε τώρα σαν να λουζόμαστε στους καταρράκτες του Timotei και του Γουαλδακιβίρ για λαμπερά μαλλιά.

Σε ακόμα μία παραπάρε ανάγνωση, όσο και αν μας ξεβολεύει, θεωρώ ότι είναι θετικό, ότι πλέον μπορούμε εντελώς χαλαρουίτα να λέμε "σκατά τα κάναμε"

Κάτω ο φασισμός του Κυριακάτικου Βιτάμ. (Σημείωση: Παλαμάκια και χορευτικό με μαζορέτες στην εξαίρεση του κανόνα. Μπράβο σας αλλά τώρα δεν μιλάμε για εσάς Image:P ) 

Μένεις, φεύγεις, κάνεις-δεν κάνεις παιδιά, παντρευτείς-δεν παντρευτείς, χωρίσεις-δε χωρίσεις, με διαζύγιο-χωρίς, ό,τι και να πω στην τελική, θα κάνεις ό,τι γουστάρεις. Και αυτό είναι το σωστό.

γιατί κάποια στιγμή όλοι αναλαμβάνουμε την ευθύνη των επιλογών μας και αυτό είναι που μας τσούζει κατά βάθος και έχουμε μίρλα. Κανένας Μήτσος και καμία Σούλα δεν μας φταίει.

Και περιφέρουμε την ευθύνη μας από εδώ και από εκεί λες και είναι ορφανό τρομοκρατικό χτύπημα και δεν ξέρουμε να συντάξουμε την προκήρυξη.