Γυρίζω και βλέπω τον Τζόν να οδηγάει ένα αμάξι λιγάκι παλιό. Σταματάει κοντά στο πεζοδρόμιο. Έχει ανοιχτό το παράθυρο. Είναι αυτά τα μικρά τα φιατ. Είναι σε κίτρινη απόχρωση όμως αυτό.

"Δεσποινίς είστε καλά;" με ρωτάει ξαφνιασμένος γιατί με βλέπει στο χάλι που βρίσκομαι

"Καλά είμαι!" του λέω μέσα από τα δάκρυα μου αλλά δεν πιστεύω και η ίδια τι λέω

"Σας παρακαλώ, έγινε κάτι; Πείτε μου αν μπορώ να βοηθήσω!" μου λέει και βγαίνει από το αμάξι και έρχεται προς εμένα

"Όχι καλέ μου Τζον, πήγαινε εσύ στο σπιτάκι σου, να πάω και εγώ στο δικό μου. Τίποτε δεν έγινε" του λέω διώχνοντας τον από κοντά μου. Αυτή την στιγμή κανένα δεν θέλω κοντά μου. Νιώθω ότι θέλω κάπου να πάω και να μην μιλάω σε κανέναν

"Όχι δεσποινίς δεν θα σας αφήσω έτσι. Σας βλέπω πολύ στενοχωρημένη για κάποιον λόγο τον οποίο δεν θέλετε να μου αναφέρετε και δικαίωμα σας αλλά μπορώ και εγώ να σας πάρω στο σπίτι σας. Από εδώ για να πάτε με τα πόδια στο σπίτι σας χρειάζεστε τουλάχιστον μία ώρα" μου λέει και μπαίνει στο αμάξι του. Αμέσως και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνω στο αυτοκίνητο του.

"Λοιπόν κύριε Τζον....." του λέω και την ίδια στιγμή παίρνω μία βαθιά ανάσα και σταματάω να κλαίω

"Τι συμβαίνει δεσποινίς; Θα μου πείτε τον λόγο γιατί είστε έτσι τόσο στενοχωρημένη;" με ρωτάει και στρίβει προς τα δεξιά με το αμάξι του

"Όχι! Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που σας αφορά γιατί σχετίζεται με τα επαγγελματικά μου και αν δεν σας είναι κόπος φυσικά, μπορείτε να με αφήσετε στην καφετέρια που δουλεύει η Ελένη; Έχουμε κανονίσει σε λίγο να συναντηθούμε εκεί και δεν θέλω να την στήσω την κοπέλα" του λέω και κοιτάω τον εαυτό μου στο καθρέφτη τον μικρό που έχω μαζί μου. Πώς; Πρέπει να μην φαίνομαι ότι είμαι χάλια,να μην φορτώνω και την φίλη μου με τα δικά μου.

"Α! Στο 'CoffeTaste' που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από την στάση του αστικού. Είναι μια πολύ ωραία καφετέρια και επίσης κάνουν πολύ καλό καφέ εκεί! Αφού εσείς θα πάτε εκεί, ας έρθω και εγώ να πιω ένα καφεδάκι. Τι έχω να χάσω; Αφού σχόλασα σήμερα νωρίς και από το γυμναστήριο, θα έχετε την τιμή να σας συνοδεύσω;" με ρωτάει και μένω με το στόμα ανοιχτό. Τι λέει ο άνθρωπος; Εγώ τέτοιο θάρρος δεν έχω δώσει σε αυτόν αλλά δεν πειράζει, ένα καφεδάκι θα πιούμε.

"Ναι, καλή ιδέα μου φαίνεται!" απαντάω αμήχανα και επικρατεί μια ησυχία μεταξύ μας

Φτάνουμε σε πέντε λεπτά στην καφετέρια. Είναι περιτριγυρισμένη με μεγάλες τζαμαρίες και φαίνεται ότι πολύς κόσμος πίνει το καφεδάκι του τέτοια ώρα. Αλλά φαίνεται μια καφετέρια με καλή ατμόσφαιρα.

"Δεσποινίς Ζωή σας παρακαλώ! " μου λέει ο Τζόν ταραγμένος την στιγμή που πάω να βγω από το αυτοκίνητο θέλοντας να μου ανοίξει την πόρτα.

"Ευχαριστώ!" του λέω αλλά είναι και τζέντλεμαν τρομάρα του

Μπαίνουμε με τον Τζον στην καφετέρια. Νιώθω πιο αμήχανα από ποτέ γιατί με τον Τζόν δεν γνωριζόμαστε σχεδόν καθόλου. Έχουμε ανταλλάξει πολύ λίγες κουβέντες μεταξύ μας και είναι λίγο περίεργο να βγαίνω μαζί του τώρα.

"Βρε καλώς την Ζωή! Στις ομορφιές σου! Έφερες και παρέα βλέπω! Δεν είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε μόνες να πούμε καμία σαχλα;" μου λέει κοροϊδευτικά αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας

"Κοίταξε Ελένη μου, θα σου εξηγήσω αργότερα αλλά ο Τζόν δεν ήρθε για να μείνει, ήρθε για να πιεί το καφεδάκι του και να φύγει! Έτσι δεν είναι Τζον;" τον ρωτάω κάνοντας του νόημα με τα μάτια

"Τι λέτε δεσποινίς; Που τα βρίσκετε όλα αυτά; Γιατί δεν λέτε στην φίλη σας ότι σας συνοδεύω;" ρωτάει και νιώθω ότι η Ελένη θα με κοροϊδεύει για δέκα χρόνια

"Ζωή; Γιατί δεν μας τα είπες τελικά; Ότι με τον Τζόν βγαίνετε;" με ρωτάει χαχανίζοντας

"Ελένη! Σε παρακαλώ! Με τον Τζόν δεν βγαίνουμε!" της απαντώ θυμωμένη

"Σας παρακαλώ! Μην, μην  φωνάζετε! Απλά εγώ βρήκα στον δρόμο μου με το αυτοκίνητο την δεσποινίδα Ζωή και είπα να την πάρω και να την φέρω εδώ και με την ευκαιρία να πιω και εγώ το καφεδάκι μου! Σε παρακαλώ ένα φρέντο εσπρέσσο! Πες στον μπαρίστα ένα καφεδάκι για τον Τζόν! Ξέρει αυτός!" λέει ο Τζόν λίγο επιθετικά στην Ελένη. Μάλλον θύμωσε που νόμιζε η Ελένη ότι κάτι συμβαίνει μεταξύ μας, αλλά και εγώ θύμωσα γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

"Στις διαταγές σας κύριε γυμναστά! Α! Δεν θα κεράσεις την κοπέλα που είναι δίπλα σου; Τι τζέντλεμαν είσαι;" τον ρωτάει ειρωνικά και είναι έτοιμη να του ρίξει τον δίσκο που κρατάει στα χέρια της.

"Όχι Ελένη μου, Ελένη μου δεν θέλω κάτι!" της απαντώ με νεύρα και ετοιμάζομαι να φύγω

"Μα πού πάτε δεσποινίς; Σας παρακαλώ καθίστε λίγο να μιλήσουμε, να γνωριστούμε λίγο, με ενδιαφέρει η παρέα σας!" με παρακαλάει ο Τζόν και κάθεται σε ένα τραπεζάκι που μόλις φεύγουν οι πελάτες. Τόση ώρα όρθιοι είμαστε επειδή η καφετέρια είναι γεμάτη από κόσμο.

"Θα καθίσω!" απαντώ με νεύρα. Αφού το θέλει και ο Τζόν, να μην του χαλάσω το χατίρι. Βγάζω το κόκκινο σακάκι μου και το πετώ νευρικά επάνω στην άλλη καρέκλα και κάθομαι απέναντι από τον Τζόν. Κοιτάζω την Ελένη με ένα πολύ άσχημο βλέμμα σαν να της λέω 'θα δεις τι θα σε κάνω εγώ μετά'

"Ορίστε το καφεδάκι του γυμναστή μας!" λέει η Ελένη βαριεστημένα προσφέροντας τον καφέ στον Τζόν

"Εσείς κυρία Γεωργίου τι θα πάρετε; Μια σόδα, φυσικό χυμό πορτοκάλι ή μήπως ένα νεράκι;" ρωτάει πάλι με αυτό το κοροϊδευτικό ύφος

"Όχι! Θα ήθελα ένα μιλκσεικ βανίλιας κυρία γκαρσόνα!" απαντάω και εγώ με το κοροϊδευτικό αυτό ύφος και η Ελένη κάνει μια άσχημη γκριμάτσα αηδιας προς εμάς τους δύο

"Συμβαίνει κάτι δεσποινίς; Με την φίλη σας;" με ρωτάει ο Τζόν και φτιάχνει λίγο τα γυαλιά του

"Όχι, μην την ακούς! Βλακείες λέει και επειδή της είχα πει ότι θα ερχόμουν μόνη μου και θύμωσε λίγο αλλά τέλος πάντων!"

"Εντάξει αν πρέπει να φύγω...." μου λέει κάνοντας πίσω

"Όχι καλέ μην φεύγετε! Εδώ θα μείνετε τώρα να μιλήσουμε για το πρόγραμμα γυμναστικής μας!"

"Σχετικά με το πρόγραμμα γυμναστικής σας; Ρωτήστε με τι ακριβώς θέλετε και εγώ θα απαντήσω! Αλλά μην αγχώνεστε όλα καλά θα πάνε αύριο!" με λέει για να με καθησυχάσει αλλά είμαι λιγάκι αγχωμένη για αύριο. Δεν ξέρω τι με περιμένει

"Αύριο. Στις πέντε! Θέλω να δω τι γίνεται στην αερόβια γυμναστική, αλλά επειδή μου προτείνατε αυτό το πρόγραμμα σας εμπιστεύομαι. Να ξέρετε βασίζομαι επάνω σας!" του λέω χαμογελώντας και η Ελένη φέρνει το μιλκσεικ μου.

"Ορίστε το μιλκσεικ της καθηγήτριας. Α! Και από αύριο που ξεκινάς γυμναστήριο, να τα κόψεις σιγά σιγά τα μιλκσεικ και τα σάντουιτς από το κυλικείο του Πανεπιστημίου!" μου λέει ειρωνικά. Δεν το πιστεύω κρυφακούει τόση ώρα.

"Ο, τι πεις γλυκιά μου κουτσομπολα. Σε ευχαριστώ και πήγαινε πίσω στην δουλειά σου, όχι στα τραπέζια των πελατών!" την ειρωνεύομαι αλλά τα νεύρα μου κυριολεκτικά έχουν σπάσει. Δεν θα μου το χαλάσει η Ελένη σήμερα αυτό. Θέλω και εγώ να γνωρίσω τον Τζόν. Φαίνεται καλός και συνετός άνθρωπος.

"Δεσποινίς αφήστε την Ελένη να λέει ο,τι θέλει. Δεν θα σας δώσω να κάνετε κάποια τρελή διατροφή , γιατί βλέπω ότι δεν το χρειάζεστε κιόλας. Απλά να αποφεύγετε αυτά τα τζανκ φουντ και τα αναψυκτικά! Τώρα για ένα μιλκσεικ σήμερα δεν χάλασε και ο κόσμος!" μου λέει και πίνει λίγο από τον καφέ του.

"Σας ευχαριστώ, να ξέρετε ότι έχω να φάω φαστ φουντ πάρα πολύ καιρό, δεν είμαι και φαν αυτού, εκτός όμως από τα σουβλάκια που μου αρέσουν!"

"Δεν πειράζει, όλοι κάνουμε λίγο μια παρασπονδία στην διατροφή μας. Και εγώ που κάνω διατροφή σαν γυμναστής και γυμνάζομαι κάθε ημέρα, χθές έφαγα μια υπέροχη και λαχταριστή κρέπα με Μερέντα! Ήταν απλά τέλεια!" μου λέει κάπως μυστικά.

"Ζωή! Τι γίνεται εδώ;" ακούω μια φωνή τόση γνώριμη να μου μιλάει με επιθετικότητα. Γυρίζω και βλέπω ότι είναι ο Αντρέας. Μόλις τώρα μπήκε στην καφετέρια.

"Γεια σου Αντρέα τι γίνεται;" τον ρωτάω σχεδόν φοβισμένη. Τι θέλει όμως αυτός τώρα εδώ;

"Ώστε αυτό ήταν που μου έλεγες το μεσημέρι ότι δεν υπάρχει άλλος; Για αυτό δεν ήθελες να μου μιλήσεις; Ώστε βγαίνεις με το γυαλάκια από το γυμναστήριο ε;" με ρωτάει φανερά αγριεμένος και πηγαίνει προς τον Τζόν

"Αντρέα σε παρακαλώ! Ο Τζόν είναι ο γυμναστής μου στο γυμναστήριο! Τι λες; Και εμείς έχουμε τελειώσει πια! Κατάλαβε το!" του φωνάζω και εγώ νευριασμένη και ο Τζον σηκώνεται από την θέση του.

"Παιδιά τι γίνεται;" φωνάζει η Ελένη και τρομαγμένη έρχεται προς το μέρος μας.

"Είμαι ο γυμναστής της! Τι θες; Και αφού σου λέει η κοπέλα ότι χωρίσατε! Άφησε μας να μιλήσουμε με την κοπέλα!" φωνάζει ο Τζον και βγάζει τα γυαλιά του θυμωμένος.

"Σας παρακαλώ παιδιά! " φωνάζω θέλοντας να τους χωρίσω αλλά φοβάμαι μην χτυπήσω και εγώ γιατί μάλλον θα γίνει μεγάλη μάχη.

"Τι λες ρε γυαλαμπούκα; Κοπέλα σου είναι; Σιγά μην σε φοβηθώ!" του λέει έξαλλος και δίνει μια δυνατή μπουνιά στον Τζόν, αλλά εκείνος αμύνεται.

(Εδώ ο Τζον που προσπαθεί να αμυνθεί )