"Όχι! Δεν υπάρχει άλλος! " απαντώ απότομα περπατώντας. Δεν μπορώ άλλο να ασχολούμαι, έχουμε και δουλειές

"Τότε; Τι;"

"Κοίταξε Αντρέα, η σχέση μας έχει ήδη κάνει τον κύκλο της δυστυχώς γιατί υπήρξαν και διάφορες συνθήκες οι οποίες δυσκόλεψαν την σχέση μας!" του απαντώ

"Ζωή, με χάνεις τώρα και αν εσύ δεν μας θες μία, εμείς δεν σε θέλουμε δέκα!" είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μου

Αμάν! Τι κάνω τώρα; Χάνω τον Αντρέα! Τον άντρα που αγαπώ! Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί είμαι εγωίστρια; Πρέπει να του δώσω μια ευκαιρία ακόμη

"Αντρέα! Αντρέα!" του φωνάζω και τρέχω προς το μέρος του αλλά απάντηση δεν παίρνω

"Αντρέα! Έλα να σου πω!!"

Καλά να πάθω. Δεν μου δίνει σημασία τώρα. Έτσι όπως τα έκανα καλά να πάθω. Προχωράω απογοητευμένη για το σπίτι μου. Γιατί το κάνω αυτό; Γιατί πάντα είμαι διστακτική;
......

Ξυπνάω με τον εκνευριστικό  ήχο του ξυπνητηριού από τον μεσημεριανό υπέροχο υπνάκο μου και καρφώνω το βλέμμα μου στο ξυπνητήρι. Μην χτυπάς άλλο θα σηκωθώ. Η ώρα είναι τέσσερις και τέταρτο και γρήγορα περνάει στο μυαλό μου ότι πρέπει να βρίσκομαι στις πέντε στον εκδοτικό οίκο σε μια οδό που δεν έχω ακούσει ποτέ μου. Πετάγομαι απότομα  από το κρεβάτι και πάω γρήγορα στο μπάνιο και μπαίνω στην ντουζιέρα για να κάνω ένα δροσερό μπάνιο. Τι ωραία!

Μέσα σε δέκα λεπτά βγαίνω από το μπάνιο με την πετσέτα και προσπαθώ να στεγνώσω όσο πιο γρήγορα μπορώ με το πιστολάκι τα φουντωτά μαλλιά μου. Αν και αυτά τα μαλλιά μου είναι τόσο υπέροχα, για να τα στεγνώσω περνώ από δύσκολη διαδικασία. Δίχως να  στεγνώσω τα μαλλιά μου και πολύ καλά, πηγαίνω γρήγορα στην ντουλάπα και την ανοίγω διάπλατα. Και τώρα ήρθα στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής μου. Τι να φορέσω; Κάτι χαριτωμένο ή κάτι πιο κυριλέ; Κάτι πιο γυναικείο ή κάτι πιο κοριτσίστικο; Αναρωτιέμαι ψάχνοντας τα ρούχα ένα ένα. Το βρήκα! Το υπέροχο κόκκινο ταγιέρ μου που είχα βάλει σε μια συνάντηση στο Πανεπιστήμιο. Φοράω μια άσπρη μπλούζα από μέσα, φοράω την κόκκινη φούστα, το κόκκινο σακάκι. Βαφομαι ελαφριά με μια μάσκαρα και ένα κόκκινο κραγιόν. Φοράω τα κόκκινα γοβάκια μου, παίρνω τον χαρτοφύλακα μου και γρήγορα πηγαίνω προς στην στάση ταξί. Τρέχω σαν την τρελή για να μην αργήσω στο ραντεβού. Ευτυχώς που ένα ταξί σταματά ακριβώς από μπροστά μου και μπαίνω κατευθείαν χωρίς δεύτερη σκέψη μέσα.

"Γειά σας! Ελευθερίου Κορδελιού 41Β στον εκδοτικό οίκο 'Modern Moments' παρακαλώ!" του λέω και ο οδηγός ξεκινάει αμέσως.

Βλέπω λίγο το κινητό μου από περιέργεια εάν έχω καμιά κλήση από την εκδότρια μου αλλά τίποτα. Έχω μεγάλη αγωνία για αυτό το υπέροχο ανάγνωσμα μου το οποίο θα βρίσκεται-μακαρι- στα βιβλιοπωλεία και οι αναγνώστες μου θα στήνονται σε ουρές έξω από τα βιβλιοπωλεία για να το αγοράσουν. Τότε θα είμαι τόσο ευτυχισμένη που εκτός από καθηγήτρια Ψυχολογίας θα έχω γίνει επίσημα και συγγραφέας. Μακάρι και οι φοιτητές μου να μπορούν να αγοράσουν το βιβλίο το οποίο σίγουρα θα εκδοθεί, και θα αποτελέσει έναν οδηγό στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία στον τομέα της Ψυχολογίας. Θεωρώ ότι είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα που οι περισσότεροι θα το διαβάσουν για να χαλαρώσουν στην παραλία κάτω από την ομπρέλα που θα κάθονται στην ξαπλώστρα τους, μέσα στο τρένο, στο λεωφορείο, στο τραμ.....

"Φτάσαμε κυρία μου! Ακριβώς έξω από την πόρτα του εκδοτικού οίκου!" μου λέει ο οδηγός διακόπτοντας με από τις σκέψεις

"Πολύ ωραία, ευχαριστώ! Πόσα σας χρωστάω;" τον ρωτώ ανοίγοντας το πορτοφόλι μου

"Είκοσι ευρώ!" λέει κοφτά

"Ορίστε!" δίνω τα χρήματα και βγαίνω από το ταξί

Φτάσαμε στην άλλη πλευρά της πόλης και σε μια περιοχή που δεν έχω ξανά πάει αλλά μου κόστισε ακριβά

Κοιτάζω πολύ καλά την πόρτα του εκδοτικού οίκου και το άγχος μου μεγαλώνει. Είναι μια τεράστια άσπρη πόρτα που γράφει την ονομασία του εκδοτικού οίκου. 'Modern Moments'

Χτυπώ διστακτικά την πόρτα και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ανοίγει και βλέπω μια γυναίκα ξανθιά , πολύ ξανθιά με πλατινε μακρύ καρέ μαλλιά. Φαίνεται μικρή κοπέλα και είναι αρκετά όμορφη μπορώ να πω.

"Καλησπέρα σας, πώς μπορώ να σας βοηθήσω!" με ρωτάει με μεγάλη προθυμία

"Γεια σας είμαι η Ζωή Γεωργίου η καθηγήτρια Ψυχολογίας που μιλήσαμε χθες στο τηλέφωνο σχετικά με το βιβλίο μου"

"Ελάτε, ελάτε περάστε μέσα" μου λέει και περνώντας τον διάδρομο μπαίνω σε ένα γραφείο. Μένω έκπληκτη γιατί βλέπω παντού βιβλία. Τρεις μεγάλες βιβλιοθήκες το διακοσμούν με πολλά βιβλία επάνω στα ράφια τα οποία μάλλον περιμένουν να εκδοθούν κάποια στιγμή ή έχουν εκδοθεί.

"Λοιπόν κυρία Γεωργίου, εγώ είμαι η Μαριάννα Παπαδημητρίου όπως σας έχω πει στο τηλέφωνο, και είμαι η εκπρόσωπος αυτού του εκδοτικού οίκου. Δηλαδή ο,τι χρειαστείτε σε μενα θα απευθυνθείτε σχετικά με το βιβλίο σας το οποίο επιθυμείτε τόσο πολύ να εκδοθεί!" μου λέει και κάθεται στην καρέκλα του γραφείου της και ενεργοποιεί τον υπολογιστή της.

"Πείτε μου λίγο τον τίτλο του βιβλίου σας πάλι;" με ρωτάει για να επιβεβαιωθεί

"Η ζωή μιας καθηγήτριας Ψυχολογίας!" της απαντώ με μεγάλη χαρά

"Ενδιαφέρον τίτλος, για να δούμε τι έχετε γράψει. Προφανώς έχετε βάλει και κομμάτια από την ζωή σας!"

"Ναι, αλλά το βιβλίο έχει κατά κύριο λόγο συμβουλευτικό χαρακτήρα!"

"Δηλαδή, θα μπορεί να το διαβάσει ο οποίοσδηποτε ή μόνο αυτοί που σχετίζονται με το αντικείμενο της Ψυχολογίας;" με ρωτάει και αρπάζει το στικάκι μνήμης από χέρι μου που τόση ώρα το κρατούσα. Τόση ανυπομονησία για να δει το ανάγνωσμα μου;

"Συγγνώμη!" της λέω αμήχανα

"Για να δούμε, γιατί πολλοί μου λένε λόγια, λόγια και τα βιβλία τους είναι χάλια. Τα βλέπεις όλα αυτά εκεί;" με ρωτάει δείχνοντας μου τις βιβλιοθήκες με τα πολλά βιβλία

"Αυτά μου τα έχουν δώσει δήθεν συγγραφείς που νομίζουν ακόμα ότι είναι σπουδαίοι και περιμένουν να εκδοθούν τα βιβλία τους. Από εκεί μέσα μόνο είκοσι βιβλία αξίζουν και έχουμε προχωρήσει στην έκδοση τους!" μου λέει με αυστηρό ύφος και προσπαθεί να δει το αρχείο με το βιβλίο μου.

"Θα ξεκινήσω λίγο από το πρώτο κεφάλαιο για να δω πάνω κάτω τι παίζει με αυτό το βιβλίο σου. Η ζωή μιας καθηγήτριας Ψυχολογίας είπαμε;" με ρωτάει ξανά και αρχίζει να διαβάζει το βιβλίο μου.

"Ναι!" της απαντώ και διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Μακάρι ο Θεός να βάλει το χέρι του και να της αρέσει της εκδότριας μου. Έχω ρίξει τόσο κόπο για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.  Επικρατεί μια μεγάλη ησυχία και αυτό με αγχώνει περισσότερο. Την βλέπω να διαβάζει με μεγάλη αφοσίωση και πολύ προσεκτικά κάθε λεπτομέρεια. Κουνάω νευρικά το πόδι μου και σχεδόν αθόρυβα για να μην την ενοχλώ.

"Λοιπόν....." μου λέει και πετάγομαι από τον λήθαργο των σκέψεων μου

"Παρακαλώ!" της λέω με αγωνία

"Πιστεύεις ότι αυτό το βιβλίο σου θα γίνει Μπεστ σέλλερ;" με ρωτάει απότομα και δεν ξέρω τι να απαντήσω

"Κοιτάξτε.... Για αυτό το βιβλίο έχω κάποιες βλέψεις αλλά όχι και Μπεστ σέλλερ. Μην τρελαθούμε. Αλλά πάντα πιστεύω στο καλύτερο." της απαντώ πολύ πολύ διστακτικά

"Και πολύ καλά κάνεις. Το βιβλίο σου αυτό από όσο έχω διαβάσει, έχεις ενδιαφέρουσες ιδέες, είναι κατανοητό στον αναγνώστη, έχει εύκολο και λιτό λεξιλόγιο, υπάρχει αρχή, μέση και τέλος άλλα..... Κάτι λείπει το οποίο θα το κάνει πιο δυναμικό!" μου λέει και μένω άφωνη

"Δυναμικό; Όπως; Υπάρχει δυναμικό βιβλίο;" την ρωτώ με περιέργεια

"Δηλαδή λείπει αυτό το κάτι, αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης και θα πει. Μπράβο! Δεν υπάρχει αυτό που λέμε δυναμισμός στην πρωταγωνίστρια της ιστορίας, αυτό το βιβλίο θα το αγόραζα μόνο για να το διαβάσω σαν παραμύθι σε ένα παιδί ή για να κοιμηθώ διαβάζοντας το!" μου λέει με αυστηρότητα και έχω χάσει τα λόγια μου. Τι να πω;

"Άρα.... Το βιβλίο.." της λέω αλλά με διακόπτει χωρίς να ολοκληρώσω την πρόταση μου

"Δεν πάει για έκδοση αγαπητή μου καθηγήτρια! Αν γράψεις κάτι πιο δυναμικό με ερωτικό περιεχόμενο, δολοφονίες, μυστήριο και θρίλερ ίσως γίνει Μπεστ σέλλερ και όχι την καθημερινή ζωή μιας καθηγήτριας και συμβουλές και πολύ μπλα μπλα που θα μείνει μόνο στο αρχείο του υπολογιστή σου!" μου φωνάζει και χτυπάει το χέρι της στο γραφείο. Μου πετάει το στικάκι μνήμης και με κοιτάζει περιφρονητικά.

Την κοιτάζω με κακία και τρέχω γρήγορα γρήγορα στην έξοδο. Ούτε γεια δεν της λέω. Βγαίνω έξω, κλείνω την πόρτα και βάζω τα κλάματα. Περπατώ όσο πιο γρήγορα για να μην με βλέπει κανείς που κλαίω.

Τέτοια απογοήτευση δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου. Τέτοια αγένεια η πρώην πλέον εκδότρια μου, τέτοιο ύφος. Δεν μπορώ να καταλάβω. Έχω ρίξει πολλή δουλειά για να βγάλω ένα βιβλίο τέτοιου είδους και δεν επιθυμώ εγώ να βγάλω ένα βιβλίο στο είδος που θέλει αυτή.

"Δεσποινίς Ζωή!" ακούω μια φωνή και πιστεύω ότι είναι αυτός που φαντάζομαι.

Μαριάννα Παπαδημητρίου (αντιπρόσωπος εκδοτικού οίκου 'Modern moments')