"Σας παρακαλώ κυρία, για δεκαπέντε λεπτά; Κανενας καθηγητής δεν το κάνει αυτό! Μόνο εσείς! Εγώ φεύγω!" μου φωνάζει και τρέχει προς την πόρτα για να φύγει

"Στο καλό!! Και να μην μας γράφεις!!" φωνάζω και ακούω περίεργα γέλια από τους φοιτητές μου

"Ας συνεχίσουμε το μάθημα μας τώρα. Πού ήμασταν; Στα θέματα που εξετάζει η κοινωνική Ψυχολογία" λέω μπαίνοντας πάλι στην ροή του μαθήματος

"Δεν θα ζήσουμε σήμερα..." λέει φανερά αγανακτισμένος ο φοιτητής μου, ο γνωστός ανόητος

......

Το μάθημα έχει τελειώσει. Βγαίνω από το κυλικείο του Πανεπιστημίου κρατώντας ένα σάντουιτς σπέσιαλ για μεσημεριανό, με πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Από την μια για την σημερινή μου επίσκεψη στην εκδότρια μου και από την άλλη το σημερινό μάθημα. Ήταν ένα δύσκολο μάθημα γιατί δεν μπορούσα να ελέγξω καθόλου τους φοιτητές μου από την μια που μου την έλεγαν συνέχεια για το σκηνικό που έγινε με τον φοιτητή μου που άργησε να έρθει για δεκαπέντε λεπτά. Αυτό όμως δεν με πτοεί καθόλου γιατί μόνο εγώ γνωρίζω το πώς θα κάνω το μάθημα μου και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Επίσης τον τελευταίο καιρό έχω πολλά νεύρα εξαιτίας του φόρτου εργασίας μου στο Πανεπιστήμιο, το άγχος για το βιβλίο μου και τα λοιπά  και θέλω κάπου να ξεσπάσω και η μοναδική μου λύση είναι..... Το γυμναστήριο. Είναι ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσω το άγχος μου και όλα αυτά που με βασανίζουν τόσον καιρό. Το γυμναστήριο το οποίο βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου δίπλα στο μίνι μάρκετ με τα φρούτα και τα λαχανικά. Αυτό είναι. Το 'SuperGym'. Πηγαίνω γρήγορα για εκεί. Θα κάνω εγγραφή και επίσης θα γυμναστώ γιατί νιώθω ότι έχω σκουριάσει λίγο. Πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου, μίας και τον έχω παραμελήσει λίγο τελευταία. Όχι ότι έχω κάποιο θέμα με την διατροφή μου, αφού τρώω σωστά και κάποιες φορές κάνω και περπάτημα.

Περιμένω στον δρόμο για να περάσω απέναντι. Δεν το πιστεύω! Κάθε μέρα το ίδιο. Να μην αφήσει κανένα αυτοκίνητο τους πεζούς να περάσουν. Και δεν είναι μόνο αυτό, εδώ που στέκομαι υπάρχει η λωρίδα των πεζών που επιτρέπει στον οποιονδήποτε πεζό να περάσει αλλά κανένας που οδηγάει δεν το σέβεται. Τρέχουν πολύ γρήγορα με τα αυτοκίνητα τους και δεν τους ενδιαφέρει για εμάς τους πεζούς που περιμένουμε να περάσουμε απέναντι. Επιτέλους αδειάζει για λίγο ο δρόμος, πράγμα παράξενο για αυτήν την περιοχή και τρέχω γρήγορα απέναντι. Ευτυχώς! Περπατώ λίγο και φτάνω αμέσως στο γυμναστήριο 'SuperGym'. Είμαι αποφασισμένη να βάλω το γυμναστήριο στην ζωή μου. Πρέπει να κάνω κάτι που θα ξεχνιέμαι από την καθημερινότητα έστω και για μια ώρα.

Μπαίνω μέσα, κοιτάζω δεξιά και αριστερά και βλέπω ανθρώπους που αθλούνται με πάθος. Άλλοι τρέχουν πόσα χιλιόμετρα στον διάδρομο, άλλοι κάνουν διάφορες ασκήσεις γυμναστικής και άλλοι ασχολούνται με τα όργανα γυμναστικής. Περιεργάζομαι για λίγο τον χώρο. Είναι μεγάλος ο χώρος με τοίχους γκρί και πράσινοι όπου αναγράφεται παντού το όνομα του γυμναστηρίου και μεγάλα τζάμια όπου αυτοί που γυμνάζονται τους βλέπει έξω ο κόσμος. Ωραία!

"Καλησπέρα σας δεσποινίς, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;" ακούω μια γνώριμη φωνή να με ρωτάει

Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Τζον τον γυμναστή της Ελένης να είναι δίπλα σε ένα μικρό γραφείο. Μάλλον εργάζεται εδώ γιατί φοράει και μπλούζα με την ονομασία του γυμναστηρίου

" Γεια σας κύριε Τζον! Πώς είστε; Τι κάνετε εδώ;" τον ρωτάω διστακτικά

Από μέσα του θα λέει τώρα τι κάνω εγώ εδώ αλλά τέλος πάντων

"Είμαι μια χαρά. Εργάζομαι σε αυτόν τον χώρο σαν γυμναστής εδώ και λίγο καιρό, γιατί έχω μετακομίσει πρόσφατα σε αυτήν την περιοχή για προσωπικούς μου λόγους. Θα ήθελα να σας ζητήσω συγγνώμη για πριν που ήμουν αγενής μαζί σας αλλά ήμουν ταραγμένος με την δουλειά εδώ!" μου απολογείται τραυλίζοντας

"Δεν πειράζει όλα καλά." του απαντώ και επικρατεί μια μικρή ησυχία

"Λοιπόν δεσποινίς πώς θα θέλατε να σας βοηθήσω;" με ρωτάει ξανά και περιμένει να δώσω μια απάντηση

"Α! Ναι! Θα ήθελα να γραφτώ εδώ στο γυμναστήριο. Αλλά σε ένα απλό πρόγραμμα για αρχάριους! Ίσα ίσα για να χαλαρώνει το σώμα μου και η ψυχή μου. Μην νομίζετε, δεν έχω ξανά πάει σε γυμναστήριο!" του λέω με μεγάλο ενθουσιασμό

"Δεσποινίς...." μου λέει και σηκώνεται από το γραφείο και με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω

"Τι συμβαίνει;" τον ρωτώ κάπως αμήχανα

"Δεν χρειάζεστε ιδιαίτερη δουλειά δεσποινίς για αυτό δεν θα σας βάλω και κάτι που θα σας καταπονήσει. Θα σας βάλω στο πρόγραμμα αερόβιας άσκησης, στο οποίο διδάσκω εγώ! Είναι ομαδικό πρόγραμμα!" μου λέει με απόλυτη σιγουριά σαν να γνωρίζω εγώ τι είναι αυτό το αερόβιο

"Συγγνώμη, δηλαδή θα πετάμε στον αέρα;" τον ρωτάω πολύ σίγουρη αλλά πέταξα μεγάλη βλακεία τώρα

"Όχι βέβαια δεσποινίς! Χαχαχα! Αεροπλάνα είμαστε; Η αερόβια άσκηση περιλαμβάνει ρυθμικές κινήσεις, γίνεται με μουσική, κινείται όλο το σώμα σας και βοηθά στην καύση των θερμίδων! Είναι ένα πολύ καλό είδος γυμναστικής το οποίο το συνιστώ στους αρχάριους!" μου λέει με μεγάλη σιγουριά και ετοιμάζεται να γράψει σε ένα έντυπο τα στοιχεία μου

Αποκτά ενδιαφέρον τώρα. Αερόβια γυμναστική;

"Μου ακούγεται ενδιαφέρον, θα γραφτώ!" του λέω με ένα χαμόγελο στα χείλη

"Κάθε πότε θέλετε να έρχεστε;"

"Λοιπόν, κάθε Δευτέρα και  Παρασκευή γιατί είναι οι μόνες μέρες που έχω κενό τα απογεύματα!"

"Άρα, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή πέντε με εφτά είναι καλά;" με ρωτάει πρίν σημειώσει στην φόρμα εγγραφής

"Ναι είναι πολύ καλά"

"Λοιπόν πάμε σε άλλα στοιχεία.... Καπνίζετε;" με ρωτά αλλά νομίζω ότι είναι κάπως αμφίβολος σε αυτό

"Όχι βέβαια!"

"Ωραία, δεν είστε αθλήτρια, είστε αρχάρια..... " σημειώνει στην αίτηση εγγραφής

"Συγγνώμη, πόσα πρέπει να δίνω τον μήνα;" τον ρωτάω διστακτικά

"Αφού θα γυμνάζεστε δύο φορές την εβδομάδα, βγαίνει στα 25€ αλλά επειδή είστε νέα πελάτισσα θα κυμανθεί το ποσό στα 20€ τον μήνα!" μου λέει και γράφει την τιμή στο έντυπο

"Ορίστε! Γράψτε λίγο το όνομα σας εδώ πάνω και υπογράψτε εδώ κάτω!" μου λέει δείχνοντας τα αντίστοιχα κουτιά για να σημειώσω όσα χρειάζονται

"Σας ευχαριστω πολύ για την εξυπηρέτηση! Τα λέμε αύριο στο πρώτο μάθημα λοιπόν!" του λέω

"Τα λέμε, δεσποινίς Ζωή!" μου λέει με χαμόγελο και πηγαίνω προς τα έξω

Είμαι ενθουσιασμένη τώρα. Μόλις απέκτησε ενδιαφέρον η ζωή μου.

"Ζωή! Τι κάνεις εδώ;" με ρωτάει κάποιος χωρίς να ξέρω ποιός είναι.

Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά και βλέπω τον..... Αντρέα! Πω! Πω! Παθαίνω ένα μεγάλο σοκ! Δεν το πιστεύω! Πώς βρέθηκε αυτός εδώ;

"Αντρέα! Πώς και από εδώ; Εσύ δεν ήσουν στην Αμερική για να ασχοληθείς με την μουσική βιομηχανία εκεί; Πώς βρέθηκες εδώ;" του φωνάζω ταραγμένη

"Έμεινα εκεί για έξι μήνες όπως ξέρεις, αλλά επέστρεψα γιατί υπήρξαν κάποια θέματα με την εταιρεία μουσικής παραγωγής και δεν μου άρεσε καθόλου η αδικία." μου απαντά θυμωμένος

"Καλά έκανες, δική σου επιλογή ήταν να πας εκεί, εγώ σε άφησα να ανοίξεις τα φτερά σου......" του λέω ειρωνικά

"Και πολύ καλά έκανες. Να ξέρεις όμως ότι επέστρεψα και για κάποιον άλλο λόγο...." μου λέει κοιτάζοντας με μες στα μάτια. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό

Καθόλου

"Τι εννοείς;"

"Για σένα επέστρεψα Ζωή μου, καρδιά μου...." μου λέει σαν να με παρακαλάει

"Ορίστε;"φωνάζω δυνατά

"Μα πως κάνεις έτσι Ζωή; Εγώ σε αγαπάω!" μου φωνάζει

"Αντρέα σε παρακαλώ! Εμείς έχουμε τελειώσει εδώ και έξι μήνες, τι θες πάλι από την ζωή μου;" φωνάζω εξοργισμένη αυτή την φορά

"Δεσποινίς! Σας παρακαλώ! Αν θέλετε να κάνετε καυγά με τον κύριο να βγείτε έξω, εδώ ενοχλούνται οι πελάτες!" μου λέει ο Τζον καθώς πετάγεται από το γραφείο σε πιο ήρεμο τόνο.

Τι θα άκουσε άραγε τώρα και ο καημένος ο Τζον και θα έχει άσχημη εντύπωση για εμένα. Θα λέει τι καθηγήτρια Ψυχολογίας είναι αυτή;

Πηγαίνω γρήγορα έξω και με αρπάζει από το χέρι ο Αντρέας. Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά σήμερα.

"Τι θες πάλι; Σε παρακαλώ! " του φωνάζω και δεν γυρνάω να τον κοιτάξω

"Ζωή σε παρακαλώ άκουσε με! Για λίγο! Το ξέρω εγώ σου είπα να χωρίσουμε, γιατί θεώρησα πως να είχαμε μια σχέση εξ αποστάσεως θα έκανε κακό σε εμάς, αλλά κάποια στιγμή ένιωθα τύψεις πολλές να με βασανίζουν κάποια βράδια στον ύπνο μου...."

Με τον Αντρέα βασικά ήμασταν μαζί δύο χρόνια αλλά τους τελευταίους πριν έξι μήνες αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική καθώς πίστευε ότι του δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία ώστε να αξιοποιήσει το ταλέντο του στην μουσική - είναι όμως στα αλήθεια ένας καλός μουσικός και τραγουδιστής- αλλά ήθελε να πάρει μαζί του και εμένα σε αυτό το ταξίδι. Δεν συμφωνήσαμε και δώσαμε τέλος σε αυτή την σχέση. Επίσης έδωσα έμφαση στο διδακτορικό μου και δεν μπορούσα να εγκαταλείψω όλα αυτά που χρόνια έχτιζα. Να γίνω μια καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

"Αλήθεια; Σε παρακαλώ! Εμείς τελειώσαμε! " του λέω καθώς καθυστερώ να του δώσω αυτή την απάντηση

"Γιατί Ζωή; Δεν μπορείς να μου δώσεις μια ευκαιρία να αφήσουμε πίσω τα παλιά και να κάνουμε μια αρχή στην σχέση μας; Μήπως υπάρχει άλλος;" με ρωτάει εμφανώς απογοητευμένος

Ο Αντρέας, το πρώην αγόρι της Ζωής!

Δεν είναι όμορφος; 💓