"Παρακαλώ;" μου απαντά μια γυναικεία φωνή.

"Γεια σας, μιλάω με εκπρόσωπο του εκδοτικού οίκου 'Modern Moments';" ρωτάω με αγωνία

"Ναι, είμαι η Μαριάννα Παπαδημητρίου και είμαι η εκπρόσωπος του εκδοτικού οίκου. Από πού βρήκατε τον αριθμό μου;" ρωτάει απότομα και αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα

"Από το βιβλιοπωλείο ' Το μολύβι' εδώ στην Αθήνα κοντά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

"Μμ ωραία, ναι συνεργάζομαι με αυτό το βιβλιοπωλείο. Είστε συγγραφέας, καθηγήτρια, διανοούμενη ή καμία που νομίζει ότι είναι συγγραφέας και θα μου φέρει κανένα άσχημο ανάγνωσμα; Γιατί έχουν δει τα μάτια μου...." μου λέει με αυστηρό ύφος.

" Είμαι η Ζωή Γεωργίου επίκουρη καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο σας παρακαλώ και ενδιαφέρομαι για την έκδοση του βιβλίου μου 'Η ζωή μιας Ψυχολόγου' και είναι ένα σοβαρό βιβλίο."

"Καλό μεσημέρι, καλά μου ακούγονται όλα αυτά σας ευχαριστώ αλλά θα προτιμούσατε να τα πούμε από κοντά στον εκδοτικό οίκο αύριο; Γιατί σήμερα έχω πολλές δουλειές! " πάλι με αυτό το απότομο ύφος με ρωτά και δεν μου αρέσει

"Ναι, και που βρίσκεται ο εκδοτικός οίκος;"

"Βρίσκεται στην οδό Ελευθερίου Κορδελιού 41Β λίγο πιο έξω από το μεγάλο πάρκο με τα πολλά τριαντάφυλλα"

"Ναι εντάξει, ευχαριστώ πολύ. Τι ώρα να συναντηθούμε;"

"Πέντε και μισή το απόγευμα είναι καλά;" με ρωτά αμφίβολα

"Ναι καλά είναι ευχαριστώ!"

"Γεια σας και καλό μεσημέρι!"

"Καλό μεσημέρι!"

Πάει και αυτό. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που ένα από τα όνειρα μου θα γίνει πραγματικότητα. Έχω μεγάλη αγωνία για αύριο. Τι θα φορέσω, πώς θα βαφτώ, τι θα πω... Αχ! Ας τα αφήσω τώρα αυτά γιατί η κοιλιά μου γουργουριζει. Δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα. Με έναν καφέ είμαι από το πρωί. Για να δούμε τι έχω στο ψυγείο. Ένα τάπερ μικρό με φακές από χθες. Καλές είναι κι αυτές. Βγάζω το τάπερ ανοίγω την φωτιά, και τις ρίχνω σε ένα μικρό κατσαρολακι για να τις ζεστάνω.

Χτυπάει το κινητό μου. Με το κλασικό τραγούδι των Coldplay ' A sky full of stars' Παλιό καλό τραγούδι. Ποιός είναι τώρα; Θέλω να φάω. Δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς.

"Πωωωω" περπατώ γκρινιάζοντας γύρω από την κουζίνα για να βρω το κινητό μου. Που είναι; Που είναι; Το ακούω να χτυπά αλλά δεν το βλέπω πουθενά. Αφού πριν μιλούσα, που το άφησα; Α! Πάνω στην καρέκλα. Γιατί ξεχνάω τόσο; Μάλλον έχω πολλά πράγματα στο κεφάλι μου. Τα σεμινάρια της Ψυχολογίας, την οργάνωση των παραδόσεων, την ολοκλήρωση του βιβλίου μου, το ραβανί που θα φτιάξω αύριο το πρωί  για την Ελένη, το κουτσομπολιό που θα κάνουμε αύριο, Α! Και έχω να περάσω από την καφετέρια που δουλεύει η Ελένη κάποια στιγμή.

Απαντώ στο κινητό και αρχίζει να μου μιλάει μια μαγνητοσκοπημένη φωνή

"Γεια σας είσαστε ένας από τους τυχερούς που  κερδίσατε ένα δαχτυλίδι από την εταιρεία 'jeweller show' "

Βλακείες! Μεσημεριατικα! Κλείνω  την κλήση και πετώ το κινητό στο τραπέζι επάνω.
Ζεσταίνω τις φακές και τις βάζω σε ένα βαθύ πιάτο που βγάζω από το ντουλάπι. Ζεστές, ζεστές ώρα να τις φάω. Αυτές θα φάω και θα πω κι ένα τραγούδι. Μμμμ πολύ νόστιμες είναι. Τέτοια πείνα δεν την έχω ξαναζήσει. Τι ώρα είναι; Δύο και μισή. Πότε πήγε;

Τρώω σιγά σιγά τις φακές μου αλλά νιώθω ότι πεινάω κι άλλο . Όμως ταυτόχρονα νυστάζω και έχω να γράψω τα σεμινάρια στον υπολογιστή για να τα παραδώσω στον καθηγητή της έδρας. Αύριο. Τι θα κάνω ;

Σκέφτομαι για λίγο. Άστο, ας κοιμηθώ. Θα τα κάνω αύριο. Πηγαίνω στην κρεβατοκάμαρα μου ,φοράω γρήγορα τις πιτζάμες μου, ανοίγω το κλιματιστικό στους είκοσι βαθμούς, ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, σκεπάζομαι με ένα σεντόνι και ώρα για ύπνο. Τι ωραίο που είναι το κρεβατάκι μου; Χωρίς όμως να το καταλάβω κάποια στιγμή με παίρνει ο ύπνος.

.........

Ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά, σηκώνομαι και ανοίγω την κουρτίνα του δωματίου και βγαίνω στην αυλή. Έχει βραδιάσει και βλέπω στην γειτονιά οι περισσότεροι να έχουν κοιμηθεί γιατί τα φώτα από τα σπίτια είναι κλειστά. Βλέπω όμως και διάφορους να περπατάνε για την νυχτερινή τους έξοδο σε κάποιο κλαμπ ή μπαρ της περιοχής, ζευγαράκια να κρατιούνται χεράκι-χερακι και να περπατούν στην γειτονιά και εγώ να είμαι αυτή την στιγμή μόνη σαν το λεμόνι. Δεν θα ήθελα τώρα να περπατώ και εγώ με τον άντρα της ζωής μου; Τον σύντροφό μου;
Το αγόρι μου; Για να βρω εγώ άντρα θα έχει πάει 2060 και θα είμαι μια γεροντοκόρη όπως μου λέει και η Ελένη, αλλά δεν πειράζει θα επιμένω εκείνον τον ρομαντικό, δυναμικό, ευθυτενή και ψηλό άντρα που θα παντρευτούμε και θα ζήσουμε μια αγάπη μεγάλη ή μήπως όχι;

Βυθισμένη μέσα στις σκέψεις μου με διακόπτει η σκέψη ότι πρέπει να ασχοληθώ με τα σεμινάρια. Αμάν! Γρήγορα τρέχω στο γραφείο μου, παίρνω βιβλία και σημειώσεις και ανοίγω τον υπολογιστή. Δεν μπορώ άλλο, πρέπει να τα έχω τελειώσει μέχρι το πρωί. Η ώρα είναι δώδεκα τα μεσάνυχτα και γρήγορα ξεκινώ δυναμικά για τα σεμινάρια. 'Σεμιναριο Α' :  Ψυχολογία και ανάλυση της συμπεριφοράς'  Πρέπει να γράψω κάτι καλό για να τα κάνω πιο κατανοητά στους πιο συνεπείς φοιτητές μου που έχουν επιλέξει το σεμινάριο αυτό και να με καταλαβαίνουν στο μάθημα μου.

"Οι Ψυχολόγοι συνήθως μπορούν να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι παρουσιάζουν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις συμπεριφορές........." Ξεκινώ και γράφω αλλά την ίδια στιγμή βλέπω να κουνιέται το γραφείο ολόκληρο μαζί με τα πράγματα, να κουνιέται το πορτατίφ, να κουνιέται ο καναπές του γραφείου, τι γίνεται; Έχω παραισθήσεις από τον ύπνο; Ή μήπως είναι αυτό που λέγεται..... ΣΕΙΣΜΟΣ!!

Αντιλαμβάνομαι ότι γίνεται σεισμός ακούω κάποιες φωνές από την γειτονιά αλλά εγώ κάθομαι ακάθεκτη και συνεχίζω τα σεμινάρια μου στο γραφείο μου και δεν με νοιάζει γιατί δεν φοβάμαι τους σεισμούς. Ας γίνει ο,τι είναι να γίνει αλλά.... Ευτυχώς σταματά την ίδια στιγμή. Μάλλον δεν ήταν και τόσο μεγάλη η δόνηση. Γιατί δεν βλέπω να προκλήθηκε καμία ζημιά. Μικρός σεισμός είναι.  Η Ελένη και ο Στάθης  που να είναι όμως τέτοια ώρα; Για να τους πάρω ένα τηλέφωνο. Θα με περάσουν για τρελή που παίρνω τηλέφωνο τέτοια ώρα αλλά επειδή ξέρω ότι η Ελένη φοβάται τους σεισμούς πρέπει να καταλάβω αν είναι καλά.

"Έλα μωρη τρελή! Στον ύπνο σου με έβλεπες; Τι θες; Στον ύπνο σου με έβλεπες;" με ρωτάει με αγουροξυπνημενη φωνή

"Καλέ κοιμόσουν; Μην μου πεις ότι δεν κατάλαβες τον σεισμό που έγινε πριν λίγο;" την ρωτώ με αγωνία συνεχίζοντας να γράφω στον υπολογιστή για να τελειώσω όσο πιο σύντομα μπορώ.

"Τι λες, ποιόν σεισμό; Ζωή πας καλά; Μήπως έγινε κάποιος σεισμός στον εγκέφαλο σου και δεν το ξέρεις;" με ρωτά απότομα και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

"Ελένη πας καλά; Σου λέω έγινε σεισμός κανονικός απλά εσύ κυρία μου κοιμόσουν του καλού καιρού. Αλλά μην αγχώνεσαι μικρός σεισμός ήταν γύρω στα τρία με τέσσερα Ρίχτερ!" της λέω ειρωνικά μα ταυτόχρονα θυμωμένη

"Δεν το πιστεύω! Θα ξυπνήσω τον Στάθη για να με προστατεύσει από τον σεισμό! Και αν γίνουν μετασεισμοί; Κάηκα! Αφού ξέρεις ότι φοβάμαι! Ζωή φοβάμαι!" μου λέει τρομαγμένη και αυτό με κάνει να νιώθω τύψεις

"Ελένη σε παρακαλώ μην ξυπνήσεις και μην ξυπνήσεις τον Στάθη και πανικοβληθεί άδικα. Αφού δεν ήταν σεισμός πολλών Ρίχτερ...." της λέω και με διακόπτει φωνάζοντας

"Ζωή αυτά τα λες για να με καθησυχάσεις, το ξέρεις ε; " με ρωτάει θυμωμένη

"Ελένη σταματα σε παρακαλώ! Έχω δουλειά!" της λέω και κλείνω το κινητό μου.

Η αγαπημένη πρωταγωνίστρια!! 🥰