Η ώρα έχει φτάσει και είμαι πιο αγχωμένη από ποτέ. Ελέγχω πάλι τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έχω βαφτεί με φυσικό σχεδόν μεικ απ και έχω βάλει ένα έντονο κόκκινο κραγιόν. Έχω βάλει μάσκαρα και eye liner. Ευτυχώς τα πέτυχα με την βοήθεια της Ελένης την οποία θα την ευχαριστήσω αργότερα.

"Αμάν βρε Ζωή! Έλα τελείωνε θα αργήσουμε!" φωνάζει η Ελένη η οποία είναι έτοιμη να πάει στην δουλειά της και κρατάει τις τσάντες από τα ψώνια της.

Φοράω τα μαύρα ψηλοτάκουνα πέδιλα μου και είμαι έτοιμη! Βγαίνουμε μαζί έξω στην αυλή και κλειδώνω το σπίτι. Όλα είναι μια χαρά! Δεν έχω ξεχάσει ούτε το μάτι της κουζίνας ανοιχτό, ούτε ρούχα στο πλυντήριο, ούτε το θερμοσίφωνα ανοιχτό. Φεύγουμε.

"Λοιπόν Ζωή που λάμπεις σήμερα! Άντε σου εύχομαι να περάσετε καλά! Και μην φοβάσαι τίποτα, αν σου κάνει τίποτα κακό, εγώ είμαι εδώ! Εντάξει;; " με συμβουλεύει

"Άντε καληνύχτα! Πήγαινε στην δουλειά σου κι εσύ! Τα λέμε!" της λέω και πηγαίνει γρήγορα για την δουλειά της. Εγώ ευτυχώς πετυχαίνω ένα ταξί να έρχεται και το σταματάω αμέσως.

"Στο εστιατόριο ' κουτούκι, κουτούκι' παρακαλώ!" λέω στον οδηγό και μπαίνω μέσα.

******

Το ταξί με αφήνει έξω ακριβώς από το Κουτούκι. Από έξω φαίνεται μικρό και είναι γεμάτο από κόσμο. Το βλέπω από τα παράθυρα. Είμαι αγχωμένη, είμαι αγχωμένη, είμαι αγχωμένη!

Μπαίνω μέσα με αποφασιστικότητα και περπατώ αργά, αργά σαν να είμαι κανένα μοντέλο. Όλοι έχουν τα βλέμματα τους στραμμένα επάνω μου και αυτό μου ανεβάζει την αυτοπεποίθησή μου. Νιώθω σαν να είμαι στον χώρο διεξαγωγής των Όσκαρ και περνάω από το κόκκινο χαλί για να πάρω το Όσκαρ μου.

Ανάμεσα στον τόσο κόσμο, που όλα τα τραπέζια είναι γεμάτα, εντοπίζω τον Τζον σε ένα τραπέζι για δύο. Με περιμένει ο γλυκός μου άνθρωπος. Φοράει τα γυαλιά του και είναι αρκετά περιποιημένος. Φοράει ένα μπλε κοστούμι και από μέσα φοράει μαύρο πουκάμισο με άσπρη γραβάτα.

Φτάνω κοντά στο δικό του τραπέζι και τον βλέπω να με κοιτάζει πολύ καλά και μάλλον έχει πάθει ένα μικρό σοκ.

"Δεσποινίς Ζωή Γεωργίου, είστε, είστε εντυπωσιακή!" μου λέει τραυλίζοντας και σηκώνεται και μου φιλάει το χέρι.

"Καλησπέρα κύριε Τζόν, χαίρομαι που σας βλέπω!" του λέω και νιώθω ότι η ατμόσφαιρα ανάμεσα μας δεν είναι και τόσο αμήχανη τελικά.

"Δεσποινίς Ζωή, πραγματικά σήμερα λάμπετε, είστε πανέμορφη, πανέμορφη!" μου λέει ντροπαλά και το βλέμμα του δεν ξεκολλάει από πάνω μου.

"Λοιπόν παιδιά καλησπέρα σας, Τι κρασάκι θα θέλατε να πάρετε;" μας ρωτάει ο σερβιτόρος εκείνη την στιγμή.

"Μήπως έχετε κρασί αραιωμένο;" τον ρωτάει ο Τζον και νιώθω κάπως περίεργα.

"Μπορείτε να μας φέρετε ένα κρασί κόκκινο γλυκό;" ρωτάω για να σπάσει ο πάγος. Δεν θέλω να γίνουμε ρεζίλι.

"Πολύ ωραία! Τι θα θέλατε να πάρετε για το γεύμα σας δεσποινίς;" με ρωτάει και κοιτάζω τον κατάλογο του μενού.

"Θα ήθελα, ένα φιλέτο κοτόπουλο με ριζότο αλά κρεμ με μανιτάρια" διαβάζω από το μενού.

"Δεσποινίς Γεωργίου, τι λέτε; Δεν κάνετε νηστεία;" με ρωτάει με περίεργο ύφος ο Τζόν.

"Ορίστε; Γιατί να κάνω νηστεία; Πλησιάζει το Πάσχα και δεν το ξέρω;" απορώ

"Δεσποινίς, παραγγέλνετε κρέας; Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα σε ένα μήνα και πρέπει να νηστεύουμε!" μου απαντά συμβουλευτικά.

Αμάν, που βρίσκομαι;

"Συγγνώμη αλλά δεν κάνω νηστεία πριν τα Χριστούγεννα!" απαντώ και κουνώ το χέρι μου ως ένδειξη άρνησης.

"Εγώ θα πάρω κάτι θαλασσινό μάλλον..." λέει σκεπτικός ο Τζον.

Θαλασσινό; Αφού κύριε Τζόν θες θαλασσινό γιατί δεν με πήρες σε καμία ψαροταβέρνα; Καλέ τι γίνεται εδώ; Μάλλον έπρεπε να ακούσω την Ελένη στις αρχές που τον έλεγε και συνεχίζει να τον λέει ξενέρωτο.

"Συγγνώμη κύριε, αλλά δεν έχουμε θαλασσινά στο μενού μας. Εδώ στο κουτούκι προσφέρουμε μεζέδες και κρέας!" του απαντά ο σερβιτόρος.

"Εντάξει θα πάρω το ίδιο γεύμα με την δεσποινίδα Ζωή!" με αναφέρει και με κοιτάζει μέσα στα μάτια.

"Άλλο τίποτα θέλετε;" μας ρωτάει.

"Να μας φέρετε και διάφορα μεζεδάκια όπως πατάτες τηγανητές, τυροκεφτέδες και ό, τι άλλο πιστεύετς ότι είναι καλύτερο!" παραγγέλνει ο Τζον και  απορώ.

"Συγγνώμη κύριε Τζόν περιμένουμε παρέα; Να το ήξερα, να έφερνα και την Ελένη!" του λέω ειρωνικά γιατί νιώθω και λίγο άβολα γιατί έχει παραγγείλει και μεζεδάκια.

"Τι λέτε δεσποινίς; Μόνο τα δύο μας θα είμαστε απόψε!" μου λέει και φτιάχνει λίγο τα γυαλιά του.

"Πολύ ωραία! Τι άλλα; Έμαθα ότι αυτό το μαγαζί παίζει και λαϊκή και παραδοσιακή μουσική! " του αναφέρω.

"Ασφαλώς! Και ως λάτρης αυτού του είδους της μουσικής, σας προσκάλεσα απόψε εδώ θεωρώντας πώς σας αρέσει και σε εσάς η λαϊκή μουσική!"

"Και βέβαια μου αρέσει! Όχι αυτά τώρα τα καινούρια που δεν ξέρω καν τι είναι! Ποπ, ραπ, ροκ! Όλα μπερδεμένα! " λέω γελώντας.

"Φυσικά δεσποινίς! Όλοι νομίζουν ότι με αυτά τα τραγούδια θα μπορούν να κερδίσουν το κοινό! Για αυτό και εγώ προτιμώ την λαϊκή παραδοσιακή μουσική, την τζαζ, τα πολύ παλαιά ρεμπέτικα, τραγούδια του Δάκη, της Μπέσυ Αργυράκη. Δεν μπορώ να ακούσω καθόλου όλη αυτή την νέα γενιά! Εσείς δεσποινίς τι ακούτε;" μου αναφέρει δυσαρεστημένος

"Εμείς ακούμε λίγο ελληνικά λίγο ξένα αλλά ανάλογα την περίσταση. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα και δεν είμαι φαν κάποιου τραγουδιστή!" του απαντώ.

Ξεκινάει η μουσική. Βγαίνει ένας τραγουδιστής που πρώτη φορά τον βλέπω, ούτε το όνομα του δεν ξέρω αλλά μάλλον ούτε και η μάνα του τον ξέρει. Αλλά από πίσω του έχει και οργανοπαίχτες. Μπουζούκι, κλαρίνο, κιθάρα, αρμόνιο.

"Καλησπέρα σας παιδιά! Σας ευχαριστούμε που έρχεστε κάθε Σάββατο βράδυ να μας ακούσετε! Ας ξεκινήσουμε το πρόγραμμα μας!" λέει και ξεκινάει να τραγουδάει.

Το τραγούδι που ξεκινάει είναι το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα. "Η πριγκίπέσσα''. Πολύ ωραίο τραγούδι. Είχα καιρό να το ακούσω.

"Δεσποινίς σας αρέσει η μουσική;" με ρωτάει ο Τζον αλλά χαζεύω την πίστα.

"Ναι πολύ!" απαντώ

"Σας βλέπω λίγο σκεπτική. Συμβαίνει κάτι;"

"Ναι λίγο. Σκέφτομαι ότι τώρα που νηστεύετε κανονικά δεν έπρεπε να παραγγείλετε το ίδιο πιάτο με εμένα και τώρα νιώθω τύψεις."

"Σας παρακαλώ! Μην νιώθετε τίποτα! Δεν θέλω να χαλάσω το αποψινό μας ραντεβού! Γιατί; Τι νομίζετε; Ότι θα μας πει κανένας κάτι;" με ρωτάει και μου χαϊδεύει το χέρι.

Ορίστε;

"Σκέφτηκα ένα χαζό κόλπο! Για να μην με βασανίζουν οι τύψεις! Θα πείτε ότι έχετε φάει ας πούμε κάποιο ζυμαρικό ή όσπριο και όχι κρέας για μην χαλάσει η νηστεία σας! " του προτρέπω και με κοιτάζει περίεργα κρατώντας ένα ποτήρι νερό. Μάλλον βλακεία είπα και θέλει να μου πετάξει το ποτήρι με το νερό στο κεφάλι.

"Όχι δεσποινίς Ζωή, όλα θα πρέπει να τα λέμε με το όνομα τους. Το φιλέτο,  φιλέτο το ρύζι, ρύζι τις πατάτες, πατάτες και τον έρωτα, έρωτα!" λέει τραυλίζοντας και παγώνω.

Τι; Άκουσα καλά; Με ερωτεύτηκε ο Τζόν ή έχω παραισθήσεις από την βαφή που με έβαψε σήμερα η Ελένη;

Πέφτει το ποτήρι από το χέρι του και κυλάει στο τραπέζι και φτάνει καταπάνω μου. Βρέχει το υπέροχο και λαμπερό μου φόρεμα.

"Χίλια συγγνώμη δεσποινίς! Μισό λεπτό να σας καθαρίσω το φόρεμα σας." φωνάζει έντρομος και έρχεται με την πετσέτα πελάτη να με σκουπίσει.

"Μα δεν..." του λέω εγώ αλλά ξαφνικά τον βλέπω να λιποθυμάει πάνω στα πόδια μου.

"Τζον! Τζον! Κύριε Τζόν; Τι πάθατε; Είστε καλά;" φωνάζω τρομαγμένη. Αχ τι έπαθα!

"Παιδιά! Βοήθεια! Βοήθεια!" φωνάζω μέσα στην ταραχή μου και όλοι έρχονται κοντά μου.

*******

"Συγγνώμη που κατέστρεψα απόψε το ραντεβού δεσποινίς, είμαι απαράδεκτος! " μου λέει και κρατάει τις παλάμες μου. Βρισκόμαστε σε ένα πάρκο λίγο πιο κάτω και καθόμαστε σε ένα παγκάκι. Είναι σκοτεινά αλλά υπάρχει ακριβώς πάνω από το παγκάκι φως.

"Δεν πειράζει κύριε Τζόν! Ευτυχώς είστε καλά! Είχα πανικοβληθεί πριν στο κουτούκι! Ευτυχώς μας βοήθησαν οι υπάλληλοι του εστιατορίου να συνέλθετε!" του απαντώ αλλά δεν νομίζω ότι ακούει αυτά που λέω και έχει καρφωμένο το βλέμμα του επάνω μου.

Τι να κάνω και εγώ; Τόσο εκθαμβωτική είμαι σήμερα; Α! Ρε Ελένη! Το είπες και το έκανες! Μια θεά με έκανες!

"Δεν ξέρω τι μου συνέβη.... Θυμάμαι μόνο που έπεσε το ποτήρι επάνω σας...."

Μήπως λιποθύμησε για εμένα; Μήπως πραγματικά ερωτεύτηκε; Για εμένα άντρας δεν έχει λιποθυμήσει ποτέ.

"Μην λέτε τίποτε άλλο... Φτάνει που είστε καλά!" του λέω και ετοιμάζομαι να φύγω.

"Που πάτε δεσποινίς; Γιατί φεύγετε;" με ρωτάει με απορία και αρπάζει το χέρι μου.

"Μάλλον να σας αφήσω να ξεκουραστείτε! Να κοιμηθείτε!"

"Όχι! Δεν θα κοιμηθώ!" με τραβάει κοντά του και μου δίνει ένα απαλό φιλί στα χείλη.

Μένω άφωνη! Τι έκανε μόλις τώρα; Με φίλησε; Ναι με φίλησε.

"Συγγνώμη δεσποινίς αν σας έφερα σε δύσκολη θέση! Χίλια συγγνώμη" μου απολογείται με ντροπή και σκύβει το κεφάλι του.

"Όχι! Αν είναι δυνατόν! " απαντώ νοιώθοντας περίεργα. Αλλά νομίζω ότι μου άρεσε κιόλας.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σας δεσποινίς, ξέρετε ότι... όταν σας είδα για πρώτη φορά φορά ένιωσα αυτό το σκίρτημα αλλά δείλιασα να σας το πω γιατί θα με θεωρούσατε τρελό!" συνέχίζει να απολογείται.

"Αλήθεια τώρα;" ρωτάω σοκαρισμένη.

"Ναι δεσποινίς! Είστε μια γυναίκα σοβαρή, μετρημένη και πανέμορφη!" μου λέει και με παίρνει μια μεγάλη αγκαλιά.

"Σας ευχαριστώ κύριε Τζον... Με τιμούν τα λόγια σας!" του απαντώ μέσα στην αγκαλιά του.

Την ίδια στιγμή ο Τζόν με φιλάει και εγώ ανταποκρίνομαι στο υπέροχο φιλί του.

Όλα μοιάζουν τόσο ρομαντικά, σαν ένα παραμύθι! Την ίδια στιγμή μέσα στο μυαλό μου παίζει το γνωστό τραγούδι 'Μια στιγμή' της Τάμτα......

Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!!

Τέλος ιστορίας!!