Μπαίνω στο σπίτι της και στέκομαι μπροστά στο σαλόνι. Είναι πολύ ωραίο εμφανισιακά, με πολλές κορνίζες που δείχνουν την ίδια και την οικογένεια της, αν και είναι μικρότερο από το προηγούμενο σπίτι της. Βλέπω όμως το σαλόνι άκρως αναστατωμένο με βαλίτσες από εδώ και από εκεί, μπλούζες και σκισμένα τζιν επάνω στον καναπέ και την τζαμαρία ανοιχτή χωρίς κουρτίνες. Κλασική Ελένη που δεν έχει υποτίθεται χρόνο για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού.

"Πέρασε μέσα καλέ, τι σε πιασε; Ααα αν βλέπεις όλη αυτή την αναστάτωση, μην σε σοκάρει, έχω πέντε μέρες που μένω σε αυτό το σπίτι... Οπότε καταλαβαίνεις. Ας πάμε στην κουζίνα." λέει και με καθοδηγεί στην κουζίνα της.
Η κουζίνα είναι πολύ μικρή αλλά ευτυχώς είναι πιο τακτοποιημένη.

"Λοιπόν πώς πίνεις τον καφέ σου; Γλυκό με γάλα όπως τα ξέρω;" με ρωτάει με σιγουριά.

"Αφού τα ξέρεις... Τι ρωτάς φιλενάδα;"

"Άσε, άσε για να δούμε τώρα τι έχουμε, ο καφές μας τελείωσε, η ζάχαρη μας τελείωσε.... πάει! Ο βλάκας ο Στάθης κάνει πολλές σπατάλες!" μουρμουραει καθώς ψάχνει τα ντουλάπια της κουζίνας εντελώς αναστατωμένη.

"Εντάξει Ελένη, αφού όλα σου τελείωσαν, βάλε μου ένα χυμό πορτοκάλι που μου αρέσει κιόλας και πες μου τι έγινε πάλι με τον Στάθη!"

"Λοιπόν πάρε τον χυμό σου που είναι και φρεσκοστυμμενος, όπως λέει η συσκευασία και πάρε από αυτά εδώ τα κουλουράκια κανέλας που τα έφτιαξε η αδερφή του Στάθη. Είναι πολύ ωραία και γευστικά!"

"Αφού το λες εσύ, θα δοκιμάσω!" και παίρνω ένα κουλουράκι μαζί με τον χυμό.

"Άσε, από που να ξεκινήσω, πάλι μαλώσαμε με τον Στάθη για τις σπατάλες. Για αυτό μετακομίσαμε εδώ, μας έδιωξαν αυθημερόν διότι δεν πληρώσαμε το ενοίκιο του προηγούμενου μήνα. Δεν μπορώ Ζωή, λες και μιλάω στον τοίχο! Του λέω να μην ξοδεύει τα χρήματα από εδώ και από εκεί, είναι κρίμα πώς θα πληρώσουμε το ενοίκιο; Το νερό, το τηλέφωνο, το φως; Το μεροκάματο που παίρνω κάθε μέρα από την καφετέρια δεν είναι αρκετό, και ο μισθός που παίρνει εκείνος από το σχολείο που διδάσκει δεν είναι αρκετός! Ως εδώ θα τον χωρίσω και θα τον διώξω και από το σπίτι για να δει ότι χωρίς την Ελένη δεν ζει!" παραπονιέται η φίλη μου και έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα.

"Μα έλα τώρα, αφού το ξέρεις... Πώς ο,τι και να γίνει, όσες φορές και να μαλώσετε, πάντα τα ξαναβρίσκετε, και αυτήν την φράση με τον χωρισμό, έχω βαρεθεί να την ακούω από εσένα εδώ και έντεκα μήνες. Είστε και οι δύο πολύ ερωτευμένοι και δεν μπορείτε να αποχωριστείτε ο ένας τον άλλον. Αφού οπότε έχει γίνει αυτό ή εσύ θα έκλαιγες ή εκείνος θα σου έχει στείλει πολλα μηνύματα για να σου πει πόσο σε αγαπά!"

Ο Στάθης είναι σύντροφος της Ελένης εδώ και έντεκα μήνες. Είναι ένας καθηγητής μαθηματικών και πολύ πρόσχαρος άνθρωπος. Είναι πολύ ερωτευμένος με την Ελένη, αλλά το ελάττωμα στην σχέση τους είναι ότι τσακώνονται συνεχώς και τα ξαναβρίσκουν. Επίσης η Ελένη μετακόμισε σε νέο σπίτι γιατί στο προηγούμενο που έμενε είχαν ξεσηκώσει την πολυκατοικία στο πόδι με τους καυγάδες τους και ας λέει εκείνη ότι της έδιωξαν για οικονομικούς λόγους. Απλά δεν το παραδέχεται.

"Σωστά τα λες Ζωή αλλά το πρωί έφυγε με πολλά νεύρα για το σχολείο και τώρα δεν θα μου μιλάει το μεσημέρι!"

"Ελένη αφού εσύ του τα έσπασες τα νεύρα με τον πρωινό καυγά που δημιούργησες" της λέω και γελάω δυνατά.

Που έχω μπλέξει θεέ μου; Είναι πολύ τρελή η Ελένη αλλά και καλή μου φίλη.

"Τέλος πάντων, για να μην σε κουράζω με τα δικά μου,εσύ Ζωή πώς τα πας; Βρήκες τίποτα;" με ρωτάει με πονηρό ύφος και μου κλείνει το μάτι.

"Εγώ είμαι σπίτι, Πανεπιστήμιο, σπίτι, πρέπει να προετοιμάζομαι για τα σεμινάρια και τα μαθήματα που παραδίδω στους φοιτητές μου που σήμερα μου έσπασαν τα νεύρα καθώς δεν ήθελαν να κάνουν μάθημα και έλεγαν ασυναρτησίες, δεν πρόσεχαν καθόλου και εγώ ήμουν λες και μιλούσα στον τοίχο όπως λες και εσύ!" απαντώ έτσι για να αποφύγω την ερώτηση της.

"Ζωή! Καταλαβαίνεις τι σε ρωτάω; Μήπως έχει μπει κανένας άντρας στην ζωή σου; Λέγε, λέγε, κάτι θα έχεις δεν μου το λες" με πειράζει και πειράζει επίσης και μια τούφα από τα κατακόκκινα μαλλιά της. Έχουν εκείνο το κόκκινο της φωτιάς που γοητεύει όλους τους άντρες.

"Άντρας; Είσαι καλά; Στην εποχή μας όλοι οι άντρες θέλουν να σε ρίξουν στο κρεβάτι. Εγώ δεν θέλω τέτοια πράγματα, θέλω κάτι ρομαντικό και σταθερό!" απαντώ

"Είσαι τρελή; Και πότε θα τον βρεις αυτόν που λες; Σε εκατό χρόνια; Ζωή σύνελθε! Γεροντοκόρη θες να μείνεις; Γιατί έτσι όπως το πας εκεί θα καταλήξεις!" μου φωνάζει και αφήνει το κουλουράκι που έτρωγε με οργή στο τραπέζι.

"Ωραία φίλη είσαι! Εγώ θα περιμένω...."

"Ποιόν καλέ; Τον πρίγκηπα που θα σε συναντήσει και θα σου πει Ζωή θες να παντρευτούμε; Άσε με !" φωνάζει ακόμα περισσότερο και διακόπτει την ροή του λόγου της το κουδούνι της πόρτας.

"Περιμένεις κάποιον;" την ρωτώ με περιέργεια.

"Α! Η ώρα είναι δώδεκα και τέταρτο, ο γυμναστής μου ο Τζον θα είναι, α έχω ραντεβού σήμερα και το έχω ξεχάσει με το μπλα, μπλα εδώ..... Ααααα! Ευτυχώς φοράω αθλητικά ρούχα! Πώς είμαι; Πώς είμαι; Έρχομαι έρχομαι!" φωνάζει δυνατά σαν πωλητής λαϊκής αγοράς, τρέχοντας στην πόρτα.

Έτσι είναι η Ελένη αθυροστομη και φωνακλου και καταβαθος πολύ καλός άνθρωπος. Μα τι είπε τώρα; Γυμναστής; Μα πρίν δεν μου έλεγε για τον Στάθη και τις σπατάλες; Από ο,τι μου φαίνεται και εκείνη κάνει σπατάλες για να φέρνει και περσοναλ τρεινερ στο σπίτι.

Βγαίνω από την κουζίνα και βάζω την τσάντα μου στον ώμο μου για να φύγω και βγαίνω προς το σαλόνι.

Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα στο σπίτι ο γυμναστής ντυμένος με αθλητικά ρούχα και την αθλητική του τσάντα. Αλλά στην εμφάνιση δεν μοιάζει καθόλου για γυμναστής αλλά για καθηγητής. Είναι καστανό ξανθός, με μαλλί περιποιημένο σαν να είναι ο πιο έξυπνος της σχολικής τάξης, φοράει γυαλιά μυωπίας και έχει μουστάκι. Καλά.

"Καλημέρα Τζον, είμαι πανέτοιμη για σήμερα! Και επίσης ακολουθώ το πρόγραμμα διατροφής που μου έδωσες! Πέντε μέρες με έχεις αναλάβει και νιώθω ότι έχω χάσει πέντε κιλά!" φωνάζει φανερά ενθουσιασμένη.

"Ελένη!! Δεν με σύστησες με τον κύριο!" της λέω πιο χαμηλόφωνα.

"Καταρχάς καλημέρα Ελένη σε βλέπω ετοιμοπόλεμη και πολύ μάλιστα!" λέει ο γυμναστής γελώντας.

"Έλα έλα και χιουμορακι ο Τζον!" του λέει με ειρωνεία η Ελένη.

"Λοιπόν για να σου γνωρίσω την κολλητή μου φίλη. Από εδώ η Ζωή καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και από εδώ Ζωή, ο Τζον ο γυμναστής μου. Έλα να συστηθειτε και εσύ να φεύγεις φιλενάδα!" η Ελένη κάνει νόημα για να φύγω.

"Χάρηκα πολύ δεσποινίς που σας γνωρίζω καθηγήτρια είστε; Ενδιαφέρον! Καλημέρα σας!" μου λέει ο Τζόν και κάνουμε μια απλή τυπική χειραψία.

"Καλημέρα σας κύριε χαίρομαι που σας γνωρίζω," και αφήνω το χέρι μου.

"Καλέ τι πληθυντικοι αριθμοί είναι αυτοί; Φτάνει γνωριστήκατε, και Ζωή έφυγες!"

"Καλά Ελένη τα λέμε αύριο, θα σου φτιάξω ραβανί να ξέρεις!" την χαιρετώ και πηγαίνω στην πόρτα.

"Τσάγια φιλενάδα!" μου λέει.

"Τσάγια; Τι τσάγια,; Θα φτιάξεις τσάι;" πετάγεται ο Τζον.

"Όχι καλέ τα πολλά τσαο πώς τα λέμε; Αμάν!" αναστενάζει η Ελένη, γελάω δυνατά και φεύγω.

Ελένη Παλαιολόγου- κολλητή φίλη της Ζωής.

Τζον Παύλου- περσοναλ τρεινερ- γυμναστής της Ελένης