Είναι πρωί Σαββάτου και βρίσκομαι για καφέ στο σπίτι της Ελένης. Καθόμαστε στο σαλόνι της και βλέπουμε την εκπομπή 'Ελα χαμογέλα' στο κανάλι Όπεν τιβί. Πώς να της τα πω όλα όσα μου είπε ο Τζον  χθες στο γυμναστήριο; Από την μια θέλω να βγω μαζί του και από την άλλη όταν το ξανασκέφτομαι, νιώθω πολύ μπερδεμένη.

"Και που λες Ζωή, ο Στάθης τελευταία έχει γίνει πολύ καταπιεστικός. Νομίζω ότι έχει υποψιαστεί κάτι αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη, και ο Αντώνης δεν απαντά στα μηνύματα που του στέλνω! Είναι δυνατόν; Τι γίνεται; " με ρωτάει απελπισμένη.

"Χωρίζεις τον Αντώνη και συνεχίζεις σωστά την ζωή σου με τον Στάθη! Έλα τώρα πόσο καιρό είσαστε μαζί!" της απαντώ απότομα.

"Είσαι πολύ ξενέρωτη τελικά! Και επίσης ζηλεύεις! Γιατί δεν μου λες ότι πρέπει να χωρίσω τον Στάθη; Αν ας πούμε για παράδειγμα, λέω εγώ τώρα, τα είχες με τον Τζον τον γυαλάκια και ήταν καταπιεστικός μαζί σου, τι θα έκανες δεσποινίς Γεωργίου; Είσαι και ψυχολόγος τρομάρα σου!" μου λέει συμβουλευτικά.

"Ελένη! Σε παρακαλώ! Αν γενικότερα ο σύντροφός μου ήταν καταπιεστικός θα του έλεγα με όλο μου το θάρρος, ότι η σχέση μας δεν πάει άλλο και ότι μάλλον πρέπει να χωρίσουμε! Αν όντως αισθάνεσαι πραγματικά έτσι για τον Στάθη πες του το αλλά όχι να αφήσεις τον Στάθη γιατί σου κάνει τα γλυκά μάτια ο Αντώνης στην καφετέρια που δουλεύεις και εσύ τον έχεις μόνο για να σε πηγαίνει βόλτες με το μηχανάκι του και να βγαίνετε για κλαμπ! Συγγνώμη αλλά από μένα είναι όχι!" την συμβουλεύω και με κοιτάζει σαν χαμένη.

Δεν παίρνω απάντηση και νιώθω ότι έχω απόλυτο δίκιο.

"Καλά, λες να το ξανασκεφτώ; Θα δω, δεν νομίζω ότι είμαι σίγουρη ότι θέλω να αφήσω έτσι εύκολα τον Στάθη! Νιώθω κάπως!" μου λέει κάπως μπερδεμένη και αυτή.

Μπερδεμένη αυτή, μπερδεμένη κι εγώ. Καλά τα πάμε.

"Έτσι μπράβο, αλλά να μου υποσχεθείς ότι δεν θα ξανά ασχοληθείς με τον Αντώνη!" της λέω με αυστηρό ύφος.

"Καλά, καλά στο υπόσχομαι! Αλλά για πες, τι έγινε χθές; Πώς πήγε η πρώτη μέρα στο γυμναστήριο; Έλα λέγε! " μου λέει με αγωνία.

"Ναι! Ήταν καλά αλλά κουράστηκα πολύ να ξέρεις, κάθε αρχή και δύσκολη που λένε! " της απαντώ αλλά δεν νομίζω να την κάλυψα στην απάντηση που ζητούσε.

"Κουράστηκες ε; Αναμενόμενο! Δεν είσαι και είκοσι χρονών! Τι περίμενες; Να είσαι στην τέλεια φυσική κατάσταση;" με ρωτάει κοροϊδευτικά και πίνει από τον καφέ της.

"Ελένη! Σε παρακαλώ! Μην με πληγώνεις! Αλλά να ξέρεις έκανα μια χαρά τις ασκήσεις που έπρεπε! Αερόβια γυμναστική! Που να ξέρεις εσύ!" της λέω με θυμό.

"Ελα καλέ σε πειράζω! Για πες τι άλλα; Τι συνέβη με τον γυμναστή;" με ρωτάει πονηρά.

"Τι συνέβη;" την ρωτάω ειρωνικά.

"Ζωή λέγε! Αφού για αυτόν δεν πήγες εκεί; Έλα λέγε!" μου λέει πιέζοντας με.

"Σε παρακαλώ! Μην με πιέζεις! Δεν πήγα για αυτόν αλλά θα σου πω τι έγινε! Μου ζήτησε να βγούμε για φαγητό απόψε το βράδυ στις εννιά! " της λέω μέσα από την χαρά.

"Μπα, κάνει και τέτοια ο ξενέρωτος; Και τώρα εσύ του απάντησες όχι! Αφού δεν σου αρέσει! " μου λέει κάνοντας μια έκφραση αηδίας.

"Τι λες Ελένη; Αποδέχθηκα την πρόσκληση! Απόψε θα βγω! Για να μου ζήτησε να βγούμε, μάλλον του αρέσω ή με θεωρεί τόσο σημαντική! Και μου φάνηκε πολύ συμπαθής!" της λέω και με κοιτάζει σαν να της είπα κάτι άσχημο.

"Μάλλον μου φαίνεσαι ψυχοπαθής!" μου λέει κοροϊδευτικά.

"Τι λες Ελένη; Δεν τον έχεις δει που είναι τόσο σεμνός, τόσο ταπεινός, όταν μιλάει τραυλίζει και αυτό μου αρέσει σε εκείνον!"

"Άρα μου λες ότι σου αρέσει! Σου γυάλισε ο γυαλάκιας; Καλά εντάξει δεν θα πω ότι δεν το περίμενα αλλά εσένα σου αρέσουν τα ξενέρωτα!" μου λέει γελώντας.

"Δεν είναι ότι μου αρέσει αλλά Ελένη, ο Τζόν είναι ξεχωριστός άντρας, δεν είναι σαν άλλους οι οποίοι έχουν σκοπό να σε ρίξουν!" της λέω με τόση χαρά.

"Ααα έτσι ε; Άρα σου αρέσει! Πες το! Πες το! Δεν μας τα είπες αυτά κυρία Ψυχολογε! Αλλά της ο γυαλάκιας! Θέλει να βγει για φαγητό με την Ζωή! Πρόσεξε μην σε παρασύρει και μεθύσεις!" μου λέει τρώγοντας ένα κουλουράκι. Ταυτόχρονα γελάει.

"Σταμάτα! Θα πνιγείς από το κακό σου Ελένη! Και τώρα για πες τι θα φορέσω; Είσαι η καλύτερη μου φίλη και πρέπει να με συμβουλέψεις! " της λέω και αφήνω το ποτήρι με τον φρέσκο χυμό που πίνω.

"Βάλε και εσύ κάτι ξενέρωτο! Ξέρεις από αυτά! Αφού ξενέρωτος είναι κι αυτός! Θα εντυπωσιαστεί!" μου αγνοεί και πίνει πάλι από τον καφέ της.

"Ελένη! Σε παρακαλώ! Τι συμβουλές είναι αυτές; Σε παρακαλώ πες μου! Αφού είσαι η καλύτερη μου φίλη!" την παρακαλώ και πέφτω στα πόδια της.

"Καλά! Λες να πάμε για ψώνια;  Γιατί θέλω και εγώ να ψωνίσω! Α! Ρε Ζωή ! Πάμε! Θα τινάξω την πιστωτική μου σήμερα! Πάμε σήκω!" με προστάζει. Α βρε Ελένη τόσο γρήγορα άλλαξες διάθεση! Αλλά το άλλο με την κάρτα; Ίδια και απαράλλακτη!

*******

Φτάνουμε στο εμπορικό κέντρο και είναι γεμάτο από κόσμο. Πλησιάζει και η Black Friday ωστόσο όλοι θέλουν να κάνουν από πριν μια έρευνα αγοράς για το τι θα αγοράσουν. Όλοι είναι χαμογελαστοί παρά το κρύο που κάνει αυτήν την ώρα. Έχουν βγεί όλοι σαν τα σαλιγκάρια έξω ύστερα από τις βροχές που έγιναν αυτές τις δύο μέρες. Οικογένειες με τα παιδιά τους να τρέχουν από εδώ και από εκεί, να αγοράζουν μπαλόνια από την κυρία που περιπλανιέται εδώ και πόση ώρα. Άλλοι είναι στις καφετέριες και πίνουν το πρωινό τους καφεδάκι δίχως έγνοιες και προβλήματα.

"Λοιπόν Ζωή, θα πάμε Stradivarius δεν το συζητώ! Συνήθως εγώ αυτό το κατάστημα προτείνω για ρούχα! Είναι και κοντά στο στυλ σου, χωρίς να είναι με πολλά σχέδια τα ρούχα! Απόψε μια κούκλα θα γίνεις! Ο Τζόν θα εντυπωσιαστεί μαζί σου, εκτός κι αν εσύ δεν θες!" και μπαίνουμε σαν τις τρελές στο κατάστημα.

"Τι θα έλεγες για αυτήν την κόκκινη μακρυμάνικη μπλούζα ζιβάγκο με αυτό το μαύρο σακάκι;" την ρωτάω βλέποντας αυτό το σύνολο και το κρατάω.

"Τι είναι αυτό καλέ; Σε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο πας; Για να παραδώσεις μάθημα! Ζωή ξέχνα το!" το παίρνει από τα χέρια μου και το αφήνει στην θέση του.

"Ελένη απλά μου άρεσε!" παραπονιέμαι.

"Εσένα σου άρεσε, αλλά εμένα όχι! Κορίτσι μου για ραντεβού με άντρα πας, καταλαβαίνεις; Οπωσδήποτε θα βάλεις φόρεμα δεν το συζητώ! Πώς θα εντυπωσιάσεις τον Τζον σου;" συμπληρώνει και πηγαίνουμε να δούμε άλλα ρούχα.

"Τι θα έλεγες για αυτό το φόρεμα; Έχει και λουλουδάκια!" της δείχνω ένα μακρύ μαύρο κλασικό φόρεμα με φούξια τριαντάφυλλα.

"Τι είναι αυτό; Βόλτα στον κήπο θα πάς; Να ποτίσεις και τα λουλούδια;"με ρωτάει θυμωμένη.

"Μα είναι βίνταντζ! Άλλης εποχής!" πάλι παραπονιέμαι.

"Με τέτοια φορέματα δεν εντυπωσιάζεις! Θα σου βρω κάτι πιο γυναικείο και όχι ο,τι να ναι! Πρέπει να δείξεις ότι είσαι γυναίκα! Να είσαι πιο σέξυ!" μου λέει και με παίρνει σε ένα σημείο που έχει υπέροχα φορέματα.

"Σέξυ; Ελένη! Εγώ δεν είμαι εσύ!" της αποκρίνομαι.

"Αν θες να μείνεις στο ράφι τα επόμενα είκοσι χρόνια, να μην ακούς τις συμβουλές μου, να κάνεις του κεφαλιού σου!" φωνάζει και μου δίνει ένα μπλε γυαλιστερό φόρεμα. Μακρύ χωρίς μανίκια. Ωραίο μου φαίνεται.

"Ελένη μ' αρέσει! " φωνάζω σαν τρελή και μπαίνω στο δοκιμαστήριο να το φορέσω.

"Επιτέλους! Βρήκαμε κάτι που σου αρέσει! Φόρα το γρήγορα να σε δω, να σε καμαρώσω, να δω τι φίλη έχω εγώ!"

Καθώς ντύνομαι, βλέπω συνέχεια τον εαυτό μου στον καθρέφτη του δοκιμαστηρίου. Δεν το πιστεύω! Μου αρέσει πολύ! Παρά πολύ! Ταιριάζει απόλυτα στο σώμα μου.

"Ελένη φίλη μου! Σε ευχαριστώ πολύ! Μου αρέσει το φόρεμα!" ανοίγω την κουρτίνα και τρέχω πάνω στην Ελένη.

"Ζωή! Είσαι μια θεά, δηλαδή χωρίς υπερβολές είσαι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου!" χαμογελάει καθώς με κοιτάζει έκπληκτη.

"Ελένη άσε τις μπούρδες! Αυτό το φόρεμα, θα το πάρω! Απόψε θα λάμψω!" κοιτάζω για άλλη μια φορά στον καθρέφτη.