"Δεν πειράζει! Μα αγάπη μου, σήμερα οι μαθητές έκλεισαν το σχολείο και έχουν ξεκινήσει κατάληψη! Και είπα μαζί με άλλους καθηγητές να τους στηρίξουμε για να διεκδικήσουμε όλοι τα δικαιώματα μας!" της λέει ο Στάθης και την αγκαλιάζει.

Χτυπάει το τηλέφωνο της Ελένης το οποίο βρίσκεται πάνω στο τραπέζι.  Με αυτό το καινούριο τραγούδι 'Δεν έχω σήμα' . Με το που βλέπω το όνομα μου φαίνεται περίεργο γιατί την καλεί ο Αντώνης. Ο φοιτητής. Έπαθα σοκ.

Αμέσως η Ελένη παίρνει το κινητό και με το που βλέπει το όνομα το κλείνει.

"Ποιός ήταν και δεν απάντησες;" την ρωτάει με αυστηρό ύφος ο Στάθης.

"Έλα καλέ, διαφημιστικές εταιρείες, τι τα θέλω εγώ αυτά;" του απαντά.

"Και γιατί κι εσύ Ζωή είσαι κάπως τώρα; Σε είδα , με το που είδες την κλήση παγώσεις!" μου απευθύνεται ο Στάθης.

"Έλα τώρα Στάθη, γιατί και εγώ θυμώνω με τις διαφημιστικές εταιρείες και δεν μπορώ να μου τηλεφωνούν! Και σκέφτομαι να απαντήσω ή να μην απαντήσω;" ρωτάω με αμηχανία.

"Ναι Ζωή μου, σωστά τα λες αλλά έφευγες!" μου λέει και το κουδούνι του διαμερίσματος χτυπά.

"Ελένη! Γειά! Τα λέμε αύριο ή μάλλον το βράδυ στην καφετέρια αν έρθω, γιατί βλέπω ότι είμαι λίγο κουρασμένη!" της λέω.

"Α! Ναι μην αγχώνεσαι! Και όπως φεύγεις, άνοιξε να δεις ποιός είναι!" μου λέει και πηγαίνω προς την πόρτα.

Ανοίγω την πόρτα και είναι ο Τζόν. Με τον αθλητικό του σάκο.

"Γειά σας δεσποινίς,  καλύτερη υποδοχή δεν, δεν θα- θα μπορούσα να είχα!" μου λέει τραυλίζοντας.

"Σε ευχαριστώ, αλλά εγώ φεύγω, εσύ έρχεσαι, τα λέμε αύριο!" του λέω και βγαίνω γρήγορα από την πόρτα.

"Τα λέμε! Τα λέμε!" μου λέει και μπαίνει μέσα.

Βγαίνοντας από το σπίτι της Ελένης κάθομαι στο παγκάκι που βρίσκεται έξω από την πολυκατοικία και κάθομαι σκεπτική. Μήπως έχει δίκιο η Ελένη που μου λεει συνέχεια ότι τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με την δουλειά μου και δεν δίνω χρόνο για να ασχοληθώ λίγο με τα προσωπικά μου; Μήπως θα μείνω κι εγώ στο ράφι; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!

Αμέσως, εκεί που ο καιρός έχει σύννεφα και ψιχαλίζει λίγο, ξαφνικά αρχίζει να βρέχει δυνατά. Όμως το δελτίο καιρού που ειχα δει στην τηλεόραση δεν έλεγε ότι σήμερα θα βρέξει. Τώρα τι να πιστέψω; Ευτυχώς όμως έχω μαζί μου ομπρέλα μέσα στην τσάντα μου. Την βγάζω και την ανοίγω και τρέχω γρήγορα για το σπίτι μου, για να μην δυναμώσει κι άλλο η βροχή.

Γρήγορα περνώ το στενό της πολυκατοικία που μένει η Ελένη και βγαίνω προς τον κεντρικό δρόμο κοντά στο περίπτερο. Βλέπω μπροστά μου μια πελώρια λίμνη από νερό της βροχής. Δεν γίνεται αυτό θα περάσω από την άλλη πλευρά. Καθώς γυρίζω για να φύγω από την άλλη πλευρά ένα αυτοκίνητο τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, πατάει επάνω σε αυτήν την λίμνη και με βρέχει από πάνω μέχρι κάτω. Όχι! Τι ατυχία είναι αυτή; Δεν το πιστεύω!

Τρέχω σαν την τρελή για να φτάσω στο σπίτι μου και νιώθω άσχημα γιατί όλοι με κοιτάνε και νομίζουν ότι είμαι τρελή. Από μέσα μου όμως βρίζω γιατί με έκανε μούσκεμα ο άλλος ο βλάκας με το αυτοκίνητο που δήθεν δεν είδε ότι περνούσα ακριβώς δίπλα του. Αλλά βλέπω ακριβώς μπροστά μου ένα μικρό αυτοκίνητο μπλε να σταματάει ακριβώς μπροστά μου.

Ανοίγει το παράθυρο και είναι ο φοιτητής μου ο Αντώνης.

"Ελάτε μέσα κυρία καθηγήτρια!" με προστάζει σταματώντας στην άκρη του δρόμου.

"Σε ευχαριστώ πολύ αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να σου χαλάσω τον δρόμο, πήγαινε την βόλτα σου!" του απαντώ νιώθοντας μεγάλη ντροπή.

"Μα τι λέτε τώρα; Εγώ σταμάτησα γιατί σας είδα ότι κάποιος σας έβρεξε και θα ήθελα να σας αφήσω σπίτι σας. Δείτε τώρα η βροχή δυναμώνει! Ελάτε μέσα γρήγορα!"  μου λέει και ανοίγει την πόρτα.

"Καλά έρχομαι! Θα σου δείξω που μένω για να με αφήσεις εκεί!" του λέω και κλείνω την πόρτα.

"Μην αγχώνεστε, ξέρω που μένετε! Σας έχω δει χιλιάδες φορές που πηγαίνετε προς τα εκεί! Λοιπόν θέλω να σας ρωτήσω κάτι σημαντικό" μου λέει και βάζει την μουσική δυνατά. Αυτά τα τραγούδια που ακούνε όλοι στις μέρες μας.

"Για πες μου, αλλά να ξέρεις δεν θέλω να είναι ερώτηση που σχετίζεται με την φίλη μου την Ελένη, γιατί ως γνωστόν δεν θέλω να έχεις πολλά πάρε δώσε με αυτήν!" του το ξεκαθαρίζω εξ αρχής και στρίβει δεξιά. Δεν μου φαίνεται περίεργο που ξέρει πού ακριβώς μένω, μάλλον θα με παρακολουθούσε κάποια στιγμή ο ανόητος.

"Όχι, όχι δεν θα σας ρωτήσω τίποτα για την φίλη σας, εξάλλου θα ρωτήσω την ίδια που σήμερα θα πάμε έξω και το κόβω να χτυπήσουμε κανέναν Μαζωνάκη!" μου απαντά και χαμογελά.

"Ορίστε, θα βγείτε έξω με την Ελένη; Είσαι τρελός; Και τι εννοείς ότι θα χτυπήσετε τον Μαζωνάκη; Όπως κατάλαβα... Θα πάτε στα μπουζούκια;" του απαντώ σοκαρισμένη και  νευριασμένη. Γιατί εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όλο αυτό που γίνεται.

"Ναι γιατί; Αφού εκείνη θέλει και εγώ θέλω... Θα βγούμε. Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται! Ας πάμε τώρα σε αυτό που θέλω οπωσδήποτε να μου απαντήσετε. Θα περάσω ποτέ το μάθημα σας; Ή θα σπουδάζω άλλα δέκα χρόνια ψυχολογία; " με ρωτάει παραπονεμένα.

"Θες να σου απαντήσω ειλικρινά" τον ρωτάω

"Ναι !"

"Δεν θα περάσεις ποτέ και θα σπουδάσεις αλλά δέκα χρόνια για να πάρεις το πτυχίο! Για αυτό πάρτο απόφαση! Ξεκίνα διάβασμα για να περάσεις και να μου παραδόσεις τις εργασίες που σας βάζω! " του απαντώ αυστηρά.

"Λοιπόν επειδή δεν βλέπω να περνάω ποτέ το μάθημα... Πώς να το πω τώρα; Θα ήθελα μια μικρή χάρη!" μου λέει και κάτι μου λέει ότι θα μου ζητήσει κάτι ανήθικο.

"Για λέγε...." του λέω δίχως να ξέρω τι σκέφτεται αυτό το μυαλό του. Ας το αφήσει κάποια στιγμή να δουλέψει και μην κάνει ανοησίες.

"Θα ήθελα να μου κάνετε ιδιαίτερα αν  σας είναι εύκολο!" μου απαντά

"Τι λες; Ποια νομίζεις ότι είμαι εγώ που θα σου κάνει και ιδαίτερα;...... Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Θα σε κάνω να μάθεις το μάθεις να παίζεις στα δάχτυλα το μάθημα της Κοινωνικής Ψυχολογίας! Εύκολο! Πότε ξεκινάμε;" τον ρωτάω και θεωρώ ότι με σόκαρε ότι ο Αντώνης μου ζήτησε να του κάνω ιδιαίτερα. Πώς και μου ζήτησε κάτι τέτοιο; Αν είναι έτσι. Μάλλον έβαλε το μυαλό του να δουλέψει κι ότι κάποια στιγμή πρέπει να περάσει το μάθημα. Με χαροποιεί ιδιαίτερα που θέλει να μορφωθεί.

"Από Δευτέρα! Για να ξεκουραστώ λίγο αυτό το Σαββατοκυριακο!" μου απαντά και μόλις φτάσαμε σπίτι μου. Σταματά το αυτοκίνητο του.

"Καλά, καλά γιατί είσαι και κουρασμένος; Ευχαριστώ πολύ πάντως που προσφέρθηκες να με αφήσεις στο σπίτι μου." του λέω και βγαίνω από το αυτοκίνητο.

"Τα λέμε την Δευτέρα! " μου λέει και φεύγει γρήγορα σαν καπνός

"Τα λέμε!"