"Καλημέρα γυμναστά! Μήπως ήρθες από εδώ για να μου πεις ότι σήμερα δεν θα κάνουμε γυμναστική;" τον ρωτάει η Ελένη κοροϊδευτικά.

"Τι λέτε κυρία μου... Συγγνώμη δεσποινίς ήθελα να πω! Σήμερα κανονικά θα κάνουμε μάθημα στις δώδεκα στο σπίτι σας! Κανονίστε να μην έρθετε με γεμάτο στομάχι, γιατί δεν θα μπορείτε να κουνηθείτε!" της λέει γελώντας.

"Σε παρακαλώ! Αυτά τα λες στην Ελένη Παλαιολόγου όχι σε οποιαδήποτε Ελένη! Εγώ να ξέρεις ακολουθώ και την διατροφή που μου δίνεις. Απλά εδώ τώρα πίνω τον καφέ μου με την φίλη μου γιατί είμαι και από ξενύχτι!" του απαντά και πίνει από τον καφέ της.

"Καλά, καλά! Σας κατανοώ απόλυτα! Εσείς δε, δεσποινίς Ζωή τιιιι κάνετε; Πώς είστε; Πώς και δεν βρίσκεστε τέτοια ώρα στο Πανεπιστήμιο;" με ρωτάει τραυλίζοντας αλλά μου φαίνεται λίγο περίεργο να νοιάζεται που είμαι.

"Δεν έχω μάθημα σήμερα και είπα να βγω με την κολλητή μου για καφέ! Εσείς πώς και δεν είστε στο γυμναστήριο τέτοια ώρα;" τον ρωτάω και η Ελένη είναι έτοιμη να γελάσει . Μα που βρίσκει το αστείο;

"Ήρθα δεσποινίς γιατί έχω διάλειμμα και πρέπει να πάρω τον καφέ μου και κάτι για να φάω! " μου λέει με ντροπή. Ντρέπεται πολύ.

"Έλα κάθισε μαζί μας να μιλήσουμε! Να μας πεις τα νέα σου, τα ενδιαφέροντα σου, να μας πεις τι θα κάνει από εδώ η Ψυχολόγος μας στο γυμναστήριο μαζί σου.... Και άλλα πολλά!" του λέει η Ελένη κοροϊδευτικά.

"Ελένη μην λες βλακείες στον άνθρωπο!" της λέω θυμωμένη γιατί με έκανε ρεζίλι τώρα.

"Για πες Τζον, πώς τον πίνεις τον καφέ σου; Μέτριο ή γλυκό ή σκέτο;" τον ρωτάει επίτηδες

"Εγώ δεσποινίς, πίνω ντεκαφεϊνε! Δεν πίνω κανονικό καφέ!" της απαντά

"Αλήθεια κύριε Τζόν; Κι εγώ ντεκαφεϊνε προτιμώ! Επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος που δεν πίνει καφέ!" λέω ξαφνιασμένη και η Ελένη με κοιτάει με κακία.

"Ενδιαφέρον μου ακούγεται! " μου απαντά και κοιτάζει την Ελένη.

"Εμένα τώρα τι με κοιτάς; Να κοιτάς την φίλη μου που είναι το ίδιο ξενερωτη με εσένα!" του λέει θυμωμένη.

"Σας παρακαλώ δεσποινίς! Τι είναι αυτά που λέτε; " ρωτάει την Ελένη θιγμένος και σηκώνεται από την καρέκλα.

"Την αλήθεια λέω! Για αυτό στρίβε τώρα!" του φωνάζει.

"Όταν λες 'στρίβε' τι εννοείς;" την ρωτάει γελώντας.

"Αχ! Δεν θα συννενοηθουμε σήμερα...... Εννοώ φύγε, πάρε μαζί σου και την Ζωή και να μιλήσετε στην δική σας γλώσσα για τα δικά σας ξενερωτα θέματα! " Μας λέει και κάνει νόημα με τα χέρια της.

"Πας καλά Ελένη; Γιατί μας διώχνεις; Ωραία φίλη πάντως είσαι!" της λέω αφού σηκώνομαι και εγώ από την θέση μου.

"Εγώ Ζωή μου για σένα το κάνω! Για το καλό σου!" μου λέει και γελάει.

"Ελένη σταμάτα! Εκτίθεται!" της λέω και φεύγω μαζί με τον Τζον από την καφετέρια.

"Πολύ τρελή η φίλη σας δεσποινίς Ζωή!" μου λέει ο Τζόν και βγάζει τα γυαλιά του για λίγο.

"Είναι λιγάκι αλλά τι να πεις! Έχει τα δικά της κι αυτή! Πάντως θεωρώ, για να μην είμαι αδιάκριτη, ότι υπάρχει κι ένα θέμα συνεννόησης μεταξύ σας!"

"Ναι υπάρχει! Και στο μάθημα τα δικά της λέει και γελάω!" μου λέει και ξαναφοράει τα γυαλιά του.

"Μην αγχώνεστε κύριε Τζόν, και εγώ μαζί της δεν μπορώ να συνεννοηθώ κάποιες φορές αλλά είναι φίλη μου και τα βρίσκουμε!" του απαντώ.

"Εσείς δεσποινίς τώρα προς τα πού πηγαίνετε;" με ρωτά και με κοιτάζει στα μάτια. Πρώτη φορά το κάνει αυτό. Συνήθως όταν μιλάμε κοιτάζει από εδώ κι από εκεί από ντροπή φυσικά.

"Εμείς; Πού πάμε; Έχω να πάω σούπερ μάρκετ γιατί πρέπει να αγοράσω και εγώ αυτά που θέλω!" του λέω νιώθοντας πολύ άβολα αλλά και κοιτώντας τον κι εγώ στα μάτια.

"Ωραία, ωραία. Εγώ τώρα πάω πίσω στο γυμναστήριο. Κι εμείς τα λέμε αύριο! Μην το ξεχάσετε! Αύριο ξεκινάμε!" μου λέει και με χαϊδεύει στην πλάτη.

"Όχι βέβαια! Δεν το ξεχνώ! Θα έρθω αύριο! Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε! Καλή δουλειά!" του λέω και προχωρώ στον δρόμο μου.

Δεν το περίμενα αυτό! Να ενδιαφέρεται έτσι για μένα; Και επιμένει κιόλας για αύριο; Και να με κοιτάει για πρώτη φορά στα μάτια όταν μου μιλά; Νιώθω πολύ περίεργα.

"Ζωή! Ζωή!" φωνάζει η Ελένη από μακριά. Δεν θέλω να πιστέψω ότι μας παρακολουθούσε τόση ώρα.

"Τι θες;" την ρωτώ απότομα.

"Τι έγινε με τον γυμναστή;" με ρωτάει γελώντας.

"Τίποτα! Έφυγε για το γυμναστήριο!" της απαντώ πάλι απότομα.

"Για λέγε, τι άλλα είπατε; Σου πρότεινε να βγείτε; Αλλά τι να πεις, τόσο ξενερωτος που είναι σιγά μην σου πει!" μου λέει μουρμουρώντας.

"Κι εσύ που ξέρεις τι λέγαμε; Μας παρακολουθούσες κυρία μου;" την ρωτάω με το ίδιο ύφος.

"Ααα δεν παρακολουθούσα, τώρα ερχόμουν τυχαία! Σου είπε να βγείτε; Λέγε! Λέγε!" μου λέει γεμάτη ενθουσιασμό.

" Είσαι τρελή; Όχι βέβαια! Απλώς μου είπε να μην ξεχάσω να έρθω αύριο στο γυμναστήριο για το μάθημα! Και επίσης επέμενε και μου χάιδεψε και την πλάτη! " της απαντώ διστακτικά. Αχ δεν νομίζω ότι πρέπει να της τα πω αυτά! Τώρα θα με κράζει για πάντα αλλά είναι φίλη μου.

"Όπα εξελίξεις! Έλα ρε! Και τι σου είπε! Ότι σε αγαπάει;" με ρωτάει ειρωνικά και σηκώνει το ένα της φρύδι.

"Ελένη σταμάτα πια να με κοροϊδεύεις, βλέπεις ο άνθρωπος ότι με συμπαθεί και εσένα το μυαλό σου είναι αμέσως ότι υπάρχει κάτι μεταξύ μας! Όχι δεν υπάρχει! " της φωνάζω και προχωράω γρήγορα μπροστά για φύγω.

"Ώστε έτσι δεσποινίς Γεωργίου! Να ξέρεις ότι σε βλέπω αρκετά ενθουσιασμένη και ανυπομονείς για αύριο για να τον δείς! Αυτό σου λέω μόνο!" μου φωνάζει και με κυνηγάει από πίσω.

" Εγώ να ξέρεις σαν φίλη σου σου μιλάω" συνεχίζει και με τραβάει από την ζακέτα μου.

"Είσαι παρά πολύ τρελή! Τι άλλο θες να σου πω για να πιστέψεις ότι με τον Τζον δεν υπάρχει κάτι;" την ρωτώ εκνευρισμένη και γελάω νευρικά.

"Εντάξει καλά! Πάμε τώρα στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε! Πας κι εσύ εκεί;" με ρωτάει και περνάμε γρήγορα τον δρόμο για να πάμε απέναντι.

"Ναι εκεί πάω, έλα!"

**********

"Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου!" λέει η Ελένη βγαίνοντας από το ασανσέρ. Έχουμε φτάσει σπίτι της.

"Αχ Ελένη! Εσύ επέμενες να αγοράσουμε πολλά πράγματα! Να το ένα που είναι φθηνό, να το άλλο έχει είναι σε προσφορά από πέντε ευρώ σε τρία..... Στα έλεγα ότι θα μας βγεί η ψυχή για να περπατήσουμε δρόμο μισής ώρας για την επιστροφή αλλά εσύ..." της λέω με παράπονο γιατί εγώ ψώνισα μόνο μια σακούλα με ψώνια ένα η Ελένη έξι σακούλες. Το πώς τις κουβαλήσαμε; Δικό μας θέμα.

"Έχεις απόλυτο δίκιο βρε φιλενάδα αλλά έπρεπε να αγοράσω και εκείνα τα μπισκότα πρωτεϊνης και τα δημητριακά βρώμης και τις σοκολάτες με στέβια... Αφού ξέρεις ότι γυμνάζομαι και σε δέκα λεπτά έρχεται ο δικός σου να μου κάνει personal training! Πώς θα κουνηθώ εγώ τώρα ξέρεις;" με ρωτάει καθώς ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της.

"Ελένη! Πρώτον εσύ αγόρασες όλο το σούπερ μάρκετ και ο λογαριασμός σου έφτασε στα ύψη, και δεύτερον ο Τζον δεν είναι δικός μου. Κατανοητή;" την ρωτάω και με κοιτάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο και μπαίνουμε στην κουζίνα.

"Ναι, για πες τώρα ότι εγώ ξοδεύω όλα μου τα χρήματα στο σούπερ μάρκετ. Μην γίνεσαι Στάθης κι εσύ. Ούτως ή άλλως όλα αυτά που πήρα τα έχω ανάγκη!" λέει και βγάζει ένα πακέτο ρυζογκοφρέτες από την σακούλα.

"Αυτά τι είναι;" την ρωτάω.

"Ρυζογκοφρέτες καλέ. Αντί να φας κάτι γλυκό, τρως μια από αυτές μετά την γυμναστική και είσαι μια χαρά. Τι να κάνω; Χτίζω κορμί για το καλοκαίρι του δύο χιλιάδες είκοσι! Πώς θα βγω έξω στην παραλία;" με ρωτάει και αρχίζει να βγάζει τα πράγματα από τις σακούλες και να τα βάζει στα ντουλάπια.

"Σιγά εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Μια χαρά είσαι τι λες;" την ρωτώ και την βοηθώ να βάλει τα πράγματα στα ντουλάπια.

"Γειά σας κορίτσια! Τι κάνετε;" ρωτάει ο Στάθης μπαίνοντας στην κουζίνα.

"Τι γίνεσαι εσύ; Πώς και τέτοια ώρα σπίτι; Ούτε μία δεν είναι!" του φωνάζει η Ελένη.

"Αμάν βρε Ελένη, με τα μούτρα τον πήρες τον άνθρωπο! Με όλη την καλή διάθεση μας μιλά κι εσύ του φωνάζεις!" της λέω γιατί πάλι δεν θέλω να ακούω καβγάδες μεταξύ τους.