Κάθομαι για λίγο στον καναπέ μου και σκέφτομαι όλα αυτά που έγιναν μόλις τώρα. Ποια νομίζει ότι πάει να κοροϊδέψει ο Αντρέας; Εμένα; Μετά από όλα αυτά θέλει να γυρίσει πίσω στην αγκαλιά μου και κυρίως στο σπίτι μου; Ας κάνει τώρα ο,τι θέλει! Αυτός την ζωή του και εγώ την δική μου! Πάει τελείωσε!

Σηκώνομαι γρήγορα και πίνω ένα κρύο τσάι και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου. Φοράω τις πιτζάμες μου και πέφτω στο κρεβάτι μου. Πω! Πω! Τα πόδια μου δεν τα νιώθω! Έχω και πολλές δουλειές αύριο. Για να δούμε.... Θα εγκρίνει ο καθηγητής να συμμετάσχω στην παρουσίαση των σεμιναρίων; Έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση μιας και έχω έτοιμους τους τελικούς φακέλους για να του δώσω όλα τα σεμινάρια με τις διορθώσεις  που έχω φτιάξει. Αν και έριξε χθές μια ματιά τον είδα ότι ενθουσιάστηκε ιδιαιτέρως. Όμως το άλλο που  σκέφτομαι είναι ότι  αύριο ξεκινάω γυμναστήριο. Αν και θέλω να πάω γυμναστήριο και είμαι ενθουσιασμένη, από την άλλη ντρέπομαι λίγο με όλα αυτά που έγιναν στην καφετέρια με τον Αντρέα και έγινα ρεζίλι στον Τζόν. Δεν θέλω να έχει άσχημη εντύπωση για μένα. Θέλω να θεωρεί ότι είμαι μια αξιοπρεπής καθηγήτρια Ψυχολογίας.

...........

Βγαίνω από το σπίτι μου και μπαίνω ξανά για να δω ,για πολλοστή φορά αν έχω κλείσει τα φώτα, το μάτι της κουζίνας, το θερμοσίφωνο και τις κουρτίνες του σπιτιού. Όλα είναι εντάξει και κλειδώνω καλά την πόρτα. Τι να κάνω; Δεν είμαι τόσο σίγουρη για κάθε φορά. Βγαίνω από το στενό δρομάκι και  πηγαίνω γρήγορα γρήγορα στον δρόμο για το Πανεπιστήμιο. Για να περάσω πρέπει μάλλον να περιμένω για πολλή ώρα.

"Δεσποινίς Ζωή! Δεσποινίς Ζωή!" ακούω μάλλον την φωνή του Τζόν! Είμαι εκατό τοις εκατό ότι είναι αυτός.

"Μισό λεπτό! Σας έπεσε από την τσάντα αυτό το μικρό τετράδιο!" μου λέει ο Τζον και μου δίνει το τετράδιο.

"Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Τζόν!" του λέω παίρνοντας το τετράδιο από τα χέρια του.

"Δεσποινίς, πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτική με τα πράγματα σας. Και να κλείνετε την τσάντα σας. Ξέρετε κυκλοφορούν πολλοί εδώ που θέλουν να σας κλέψουν. Δεν τα μάθατε; Μια κοπέλα ήταν στο μετρό και της πήραν την τσάντα πίσω από την πλάτη της χωρίς να το καταλάβει.. Πολύ λυπηρό γιατί
τυγχάνει η κοπέλα αυτή να είναι μια πελάτισσα από το γυμναστήριο!" μου εξηγεί καθώς περνάνε πολύ προσεκτικά αφότου ένα αυτοκίνητο σταματά και  μας κάνει νόημα  ο οδηγός να περάσουμε.

"Τι κρίμα! Το καταλαβαίνω απόλυτα. Συνήθως είμαι πολύ προσεκτική αλλά τώρα απλώς ξέχασα την τσάντα μου ανοιχτή. "

"Λοιπόν δεσποινίς να μην σας απασχολώ άλλο, είναι εννιά η ώρα  πρέπει να πάω τώρα στο γυμναστήριο. Σημερα είναι η μέρα μου. Κάθε Πέμπτη ανοίγω πρώτος το γυμναστήριο και πρέπει να ,να πηγαίνω τώρα! Τα λέμε! Τα λέμε αύριο εμείς!" μου λέει και τον βλέπω να ντρέπεται καθώς μου τα λέει αυτά. Μα δεν τον έχω φέρει σε δύσκολη θέση. Αλλά έτσι είναι ο Τζον, είναι συνεσταλμένο παιδί και ντροπαλός άντρας.

"Τα λέμε! Αύριο!" του λέω και οι δρόμοι μας χωρίζουν αμέσως τώρα.

Καθώς προχωράω στον δρόμο, βλέπω σε μια καφετέρια κάποιους από τους φοιτητές μου να με χαιρετούν και αυτό μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Όταν έχουμε μαζί πρωινό μάθημα, όλοι κοιμούνται ή δεν πατάει κάνεις στο Πανεπιστήμιο αλλά σήμερα επειδή ξέρουν ότι δεν έχουμε τώρα μάθημα μαζί, χασκογελάνε, πίνουν τον καφέ τους , ασχολούνται με τα κινητά τους και  δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει. Τους χαιρετώ και εγώ κάνοντας νόημα με το χέρι μου και μπαίνω στο μικρό στενό για το Πανεπιστήμιο.

Πλησιάζω προς το Πανεπιστήμιο και τα πόδια μου τρέμουν. Το σώμα μου μουδιάζει γιατί δεν ξέρω τι θα πει ο καθηγητής για μένα. Όμως είμαι αποφασισμένη. Ο,τι είναι να γίνει ας γίνει. Τουλάχιστον θα λέω μετά ότι προσπάθησα. Μπαίνω γρήγορα γρήγορα μέσα στον χώρο και κατευθύνομαι προς το γραφείο του καθηγητή Αναγνώστου. Σταματώ στην πόρτα απέξω. Τον ακούω να συνομιλεί μαζί με κάποιον άλλο συνάδελφο του και με μια άλλη κοπέλα.

"Και τι; Θα βάλετε τώρα την κυρία Γεωργίου να παρουσιάζει τα σεμινάρια; Δεν το βρίσκω δίκαιο! " φωνάζει η γυναίκα αυτή αναστατωμένη

"Κύριε Αναγνώστου, σκεφτείτε ότι η δεσποινίς Γεωργίου δεν έχει τα καλύτερα σεμινάρια και εξάλλου δεν έχει και την εμπειρία να το κάνει αυτό!" αμέσως απαντά και ο άλλος άντρας

Ωχ!  Δεν το πιστεύω! Δεν μου αρέσει να κρυφακούω αλλά εδώ μιλούν για εμένα και το βρίσκω σημαντικό.

"Δεν κάνει και το καλύτερο μάθημα, πολλοί φοιτητές μου το έχουν αναφέρει, νομίζει πώς διδάσκει σε σχολείο.... Αλλά τι να πείτε! Κάντε ο,τι θέλετε!" φωνάζει θυμωμένη  και γρήγορα ανοίγει την πόρτα μπροστά μου.

Την έβαψα!

"Καλημέρα σας !" της λέω εντελώς αμήχανα  και εκείνη μου ρίχνει ένα βλέμμα ειρωνικό σαν να της πήρα εγώ την θέση. Μα δεν έκανα κάτι τέτοιο. Και φεύγει χωρίς καν να μου μιλήσει.

Μπαίνω μέσα στο γραφείο διστακτικά.

"Καλημέρα σας κύριε Αναγνώστου! Ορίστε και τα σεμινάρια με τις τελικές διορθώσεις τους." του λέω δίνοντας του τον φάκελο με τις φωτοτυπίες.

"Καλημέρα σας αγαπητή Ζωή Γεωργίου..... " μου λέει με αυστηρό ύφος.

"Είδα τα σεμινάρια που μου παραθέσατε χθές είχαν μια συνοχή δηλαδή αρχή , μέση και τέλος , ήταν ευανάγνωστα αλλά κάτι δεν μου έκανε το κλικ για να σας διαλέξω για την παρουσίαση των σεμιναρίων που θα ξεκινήσει την Δευτέρα. Δυστυχώς αλλά επειδή είστε και μικρή κοπέλα θα σας δοθούν κι άλλες ευκαιρίες για να αναδειχθείτε εδώ στο Πανεπιστήμιο!" συνεχίζει και τον ακούω χωρίς διακοπή. Νιώθω ξαφνικά ανάμεικτα συναισθήματα, και σηκώνομαι για να αποχωρήσω από το γραφείο.

"Σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο για να διαβάσετε τα σεμινάρια μου! Για μένα αυτό είναι μεγάλη τιμή! Καλημέρα σας! Ώρα να πηγαίνω!" προχωρώ και κλείνω την πορτα. Αποχωρώ με ψηλά το κεφάλι.

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει τώρα. Αρχίζω και σκέφτομαι ότι πάει ο κόπος μου... Τρείς μήνες είχα ασχοληθεί αποκλειστικά για τα σεμινάρια και για να βγάλω το καλύτερο αποτέλεσμα και να παρουσιάσω τα σεμινάρια. Ήμουν τόσο σίγουρη... Μάλλον η υπερβολική σιγουριά με πήγε πίσω.... Τότε βγαίνοντας από το Πανεπιστήμιο, πηγαίνω στο προαύλιο και κάθομαι σε ένα παγκάκι.

Τα μάτια μου αρχίζουν και δακρύζουν. Γιατί; Δεν μπορώ δεύτερη απόρριψη μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μια η αποτυχημένη έκδοση του βιβλίου, από την άλλη τα σεμινάρια σήμερα... Δεν μπορώ να το πιστέψω... Κι έτσι ξεσπώ σε κλάματα. Όμως δεν θα το βάλω κάτω. Όλοι θα δουν μέσα στον χρόνο την αξία μου. Ο,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα τα έχω καταφέρει μόνη μου πάντα με την στήριξη της οικογένειας μου.

Θυμάμαι, όταν ήμουν  δεκαοχτώ χρονών που έδωσα Πανελλήνιες και μπήκα πέμπτη , εδώ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Ψυχολογίας με 18.234 μόρια.... Ήταν το όνειρο μου από μικρή να γίνω ψυχολόγος ή δασκάλα. Και στην τελική τα συνδύασα και τα δύο. Τότε ήμουν τόσο ευτυχισμένη, πετούσα από την χαρά μου. Πέρασαν τα χρόνια, πήρα το πτυχίο μου αλλά εγώ ήθελα να συνεχίσω. Ήθελα να μείνω εδώ να διδάσκω. Με είχε προσελκύσει τόσο πολύ αυτή η επιστήμη της ψυχολογίας. Έτσι έκανα και μεταπτυχιακό και ύστερα και διδακτορικό και έφτασα εδώ που είμαι σήμερα, δίχως να τα παρατήσω. Υπήρξαν δυσκολίες πολλές όλα αυτά τα χρόνια αλλά πάντα τις ξεπερνούσα, για αυτό δεν θα αφήσω κανέναν να μου στερήσει και τα άλλα μου όνειρα.

"Κυρία καθηγήτρια;!" μια φωνή με διακόπτει από τις σκέψεις μου.