Πριν πάμε στην ιστορία θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην
@-voidnialler όπου χωρίς τη βοήθεια της η ιστορία αυτή δε θα γινόταν πραγματικότητα.

*****

Καθόμουν και παρατηρούσα τη δύση του ηλίου, όλα τα χρώματα χόρευαν στον ουρανό χαρίζοντας μου μια δόση γαλήνης και ηρεμίας. Είναι ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα που θα μπορούσα πότε να έχω.

Κοίταξα τη φωτογραφία της μητέρας μου. Μου λείπει τρομερά, με τον πατέρα μου δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις. Μετά τον θάνατο της, αποφάσισε να κλείσει το κεφάλαιο που αφορούσε τη μητέρα μου και μαζί με αυτό παραμέλησε και έμενα. Έκτοτε βρήκα διαφυγή στην ζωγραφική.

Οι πίνακες μου είναι από τους καλύτερους εδώ στην Αυστραλία. Κάποιοι τους θεωρούν ψυχρούς άλλοι μυστήριους. Πολλοί μάλιστα με ρωτάνε γιατί ζωγραφίζω κυρίως με μοβ, η απάντηση μου; Γιατί αυτό το χρώμα με αντιπροσωπεύει, αντικατοπτρίζει την ψυχή μου. Είναι ένα χρώμα μυστήριο που συνδυάζει τη σταθερότητα του μπλε και την ενέργεια του κόκκινου.

Γύρισα και κοίταξα το μισοτελειωμένο μου έργο. Ήταν σε όλες τις αποχρώσεις του μοβ άλλες πιο ανοιχτές άλλες πιο σκούρες. Χαμογέλασα περιφανή για το ημιτελές αποτέλεσμα, ήξερα πως αυτός θα ήταν ένας από τους καλύτερους μου πίνακες. Μακάρι να το δει και όλος ο κόσμος αυτό. Ξανά κοίταξα τη δύση για άλλη μια φορά. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τη φαντασία μου να ταξιδέψει σε κόσμους ξένους, μακρινούς εκεί που κανένας άλλος δεν έχει ξανά πάει.

Όλοι οι κόσμοι εμφανίζονταν μπροστά μου, όλοι τους διαφορετικοί με ένα μόνο κοινό παντού κυριαρχούσε το μοβ. Ήταν ένα από τα χρώματα που απλά χαρακτηρίζουν τον ψυχικό μου κόσμο. Άνοιξα ξανά τα μάτια μου, ρίχνοντας άλλη μια ματιά στο έργο μου. Τη στιγμή που έπιασα το πινέλο στα χέρια μου, όλα γύρω μου απλά εξαφανίστηκαν ήμουν μόνο εγώ και το έργο μου.

Το πάθος για τη ζωγραφική ήταν κάτι που είχα από μικρή, ήταν ένας τρόπος φυγής από όλα όσα με πονούσαν με την πάροδο των χρόνων ο πόνος απάλυνε όμως οι αναμνήσεις και όλα όσα μου έκανε τότε παραμένουν ακόμα ζωντανές στο μυαλό μου.

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και προσπάθησα να διώξω όλες τις άσχημες εικόνες μακρυά, όταν τα ξανά άνοιξα κοίταξα έξω τον σκοτεινό πλέον ουρανό. Πήρα μια βαθιά ανάσα, προχώρησα προς το σαλόνι και έκατσα φαρδύς πλατύς επάνω στον καναπέ. Βαριεστημένα άνοιξα την τηλεόραση,  στην οθόνη εμφανίστηκε ένας νεαρός γύρω στα 23, με καστανόξανθα μαλλιά και μελί μάτια. Ήταν ωραίος και από ότι κατάλαβα ήταν ζωγράφος και μάλιστα γνωστός εδώ στην Αυστραλία. Θα βρίσκεται αυτές τις μέρες σε μια γκαλερί για να διαλέξει συνεργάτη για τον νέο του πίνακα. Για μισό... είναι η γκαλερί που θα παραδώσω τον πίνακα μου. Μακάρι να είμαι από τα τυχερά άτομα. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να αναδείξω το ταλέντο μου και στην Ευρώπη. 

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κουδούνι, με αργά βήματα πλησίασα προς την πόρτα. Μόλις την άνοιξα μπήκε μέσα στο σπίτι μου η Κεϊτλιν και κάθισε στον καναπέ περιμένοντας να καθίσω και εγώ απέναντι της.

«Σαν το σπίτι σου...» την ειρωνεύτηκα και κάθισα δίπλα της.
«Το άκουσες; Ο Άστον Ίρουιν ήρθε εδώ.»
«Ναι κάτι άκουσα...» απάντησα αδιάφορα.
«Θα πάμε στην γκαλερί έτσι;»
«Μα φυσικά και θα πάμε. Θα πηγαίναμε έτσι και αλλιώς.»
«Ωραία. Τι θα βάλεις;»
«Είσαι σοβαρή Κεϊτλιν; Είναι την άλλη εβδομάδα. Έχουμε χρόνο. Μιας και είσαι εδώ, έλα λίγο να δεις τον πίνακα μου.» είπα καθώς σηκωνόμουν να πάω στο ατελιέ μου. «Λοιπόν πώς σου φαίνεται;»
«Είναι στ' αλήθεια πολύ ωραίος πίνακας.»
«Χαίρομαι που σου αρέσει.»
«Σύντι; Θέλεις αύριο να βγούμε;»
«Αν έχω τελειώσει τον πίνακα μου ευχαρίστως.»
«Καλά. Πηγαίνω εγώ. Αν είναι τα λέμε αύριο.»
«Ναι. Τα λέμε Κεϊτλιν.»

Έριξα μια τελευταία ματιά στο έργο μου πριν πάω για ύπνο. Ήμουν πραγματικά πολύ ικανοποιημένη αν και νιώθω πως κάτι του λείπει. Ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα να γίνω διάσημη για τα έργα μου, απλά θέλω οι πίνακες μου να βρεθούν σε μια γκαλερί και να αγαπηθούν από τον κόσμο. Αυτό αξίζει σε κάθε έργο και αυτή είναι και η "πληρωμή" ενός καλλιτέχνη.

Ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι μου και έκλεισα τα μάτια μου αφήνοντας για άλλη μια φορά τον εαυτό μου να ταξιδέψει στον κόσμο των ονείρων και της φαντασίας. Εκεί όπου όλα είναι δυνατά.

[...]

Την επόμενη μέρα οι αχτίδες του ηλίου άρχισαν να χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπο μου. Χαμογέλασα αχνά και κάθισα λίγο ακόμα ξαπλωμένη με τον ήλιο να χαϊδεύει το πρόσωπο μου, πριν σηκωθώ για να συνεχίσω τον πίνακα μου. Τέντωσα ελαφριά το σώμα μου και με αργές κινήσεις απομάκρυνα το πάπλωμα από πάνω μου. Τα γυμνά μου πόδια ακούμπησαν πάνω στο κρύο πάτωμα κάνοντας με να ανατριχιάσω από τη διαφορά θερμοκρασίας.

Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο προχώρησα προς την κουζίνα για να πάρω τον καφέ μου και να πάω στο ατελιέ.

Όλα ήταν στην εντέλεια, ο καφές μου λίγο πιο δίπλα, τα πινέλα μου καθαρά και τοποθετημένα στη θέση τους αλλά κάτι έλειπε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Κοιτούσα γύρω μου ξανά και ξανά όμως αδυνατούσα να βρω τον λόγο για τον οποίο κάτι δε μου άρεσε.

Εκνευρισμένη με τον εαυτό μου κάθισα για λίγο στην καρέκλα απέναντι από το έργο μου. Παρατηρούσα τα πάντα γύρω από αυτό αλλά δεν έβρισκα κάτι. Ίσως, να χρειαζόμουν ένα μικρό διάλειμμα καθώς τις τελευταίες μέρες η ζωή μου περιτριγυριζόταν γύρω από αυτό. Έτσι με τον καφέ στο χέρι κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι μου.

Ο ήλιος δέσποζε ψηλά στον ουρανό. Οι δρόμοι της πόλης έσφυζαν από ζωή ενώ οι φωνές των παιδιών κατέκλυζαν τον χώρο. Ήταν ένα μαγικό θέαμα στα μάτια μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιο μου, έβαλα κάτι πρόχειρο πάνω μου και βγήκα μια βόλτα στην πόλη.

Γύρω μου απλώνονταν σπίτια και πολλά δέντρα ενώ πλήθος ανθρώπων προσπαθούσαν να κάνουν τις δουλειές και τα ψώνια τους στην αγορά της περιοχής. Η Αυστραλία είναι μια θαυμάσια χώρα και ποτέ δε μετάνιωσα την επιλογή μου να εγκατασταθώ εδώ μόνιμα.

Συνέχισα να κοιτάζω γύρω μου μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω του. Ήταν αυτός ο Άστον, αν θυμάμαι καλά, και δίπλα του είχε δυο μαυροντυμένους άντρες. Ήταν ακριβώς όπως και στην τηλεόραση, μόνο που τώρα έδειχνε πολύ πιο ψηλός. Κούνησα ελαφρά το κεφάλι μου διώχνοντας όλες αυτές τις σκέψεις και έκανα να συνεχίσω τη διαδρομή μου όταν τον είδα να προχωράει προς το μέρος μου, τότε έστρεψα την προσοχή μου σε έναν φοίνικα ο οποίος εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε το πιο ενδιαφέρον πράγμα στην πόλη. Κράτησα την ανάσα μου καθώς με την άκρη του ματιού μου τον είδα να πλησιάζει όλο και πιο πολύ προς το μέρος μου.

Τότε απλά με προσπέρασε, κατευθυνόμενος προς μια κοπέλα αγκαλιάζοντας την και χαρίζοντας της ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Το αγκάθι της ζήλιας τρύπωσε μέσα μου χωρίς να ξέρω τον λόγο. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα από εκείνο το μέρος παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής.

Για κάποιον λόγο η διαδρομή δε μου φαινόταν το ίδιο μαγική με πριν. Χαμογέλασα αχνά και συνέχισα να προχωράω με σκυμμένο το κεφάλι. Όταν ξαφνικά ένιωσα ένα σκληρό σώμα να συγκρούεται με το δικό μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα έναν ξανθό νέο.

«Συγγνώμη.» είπα και συνέχισα τη διαδρομή μου για το σπίτι. Τελικά, περίεργο πράγμα ο άνθρωπος μέχρι και τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορεί να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την ψυχολογία του.

Μόλις έφτασα στο διαμέρισμα μου, έτρεξα κατευθείαν στο ατελιέ μου. Είχα ανάγκη να ξεσπάσω κάπου και ο πίνακας ήταν το μόνο πράγμα που θα με βοηθούσε να ηρεμήσω.

Οι ώρες περνούσαν ενώ εγώ συνέχιζα να απλώνω χρώματα πάνω στον καμβά και όχι μόνο. Αφού πέρασα την τελευταία πινελιά πάνω του απομακρύνθηκα λίγα βήματα πιο πίσω για να θαυμάσω τον πίνακα μου, ο οποίος όντως ήταν ένας από τους καλύτερους μου. Τελικά, το συναίσθημα είναι ένας σημαντικός παράγοντας όσον αφορά την ομορφιά ενός έργου. Όσο πιο πολύ συναίσθημα βγάζεις πάνω του τόσο πιο ωραίο είναι το αποτέλεσμα.

Το κινητό μου άρχισε να ηχεί στον χώρο.  Αφού σκούπισα τα χέρια μου στο χιλιοχρησιμοποιημένο πανί, το πήρα στα χέρια μου. Με καλούσε η Κέιτλιν. Απάντησα στην κλήση της τοποθετώντας το κινητό πάνω στο αυτί μου και επέστρεψα το βλέμμα μου πάνω στον πίνακα μου.

«Παρακαλώ;»
«Σίντυ η Κέιτλιν είμαι και απλά αναρωτιόμουν αν τελικά θα βγούμε σήμερα.»
«Λυπάμαι πολύ Κέιτλιν αλλά δεν μπορώ σήμερα, είμαι πολύ κουρασμένη.»
«Καλά.» ήταν το μόνο που μου είπε λίγο πριν τερματίσει την κλήση. Ένιωσα πολύ άσχημα που δε βγήκα σήμερα μαζί της όμως, θα επανορθώσω σύντομα.

Πριν φύγω για το δωμάτιο μου για να πάρω ρούχα και να κάνω μπάνιο, έριξα ακόμα μια ματιά στο έργο μου. Χαμογέλασα ικανοποιημένη και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.

Άφησα το ζεστό νερό να τρέξει πάνω στο σώμα μου διώχνοντας έτσι όλη την ένταση της ημέρας. Είχα περισσότερη ανάγκη ένα μπάνιο από όσο πίστευα. Με αργά βήματα βγήκα από την ντουζιέρα και τύλιξα την πετσέτα γύρω μου στεγνώνοντας έτσι το σώμα μου, φόρεσα τα ρούχα μου ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, νιώθοντας ανάλαφρη και ήρεμη έκλεισα τα μάτια μου και απλά άφησαν τον εαυτό μου να χαλαρώσει.

*****
Το εξώφυλλο έγινε από την υπέροχη weebnextdoor . Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!