Το φως του ήλιου εισήλθε αργά στο δωμάτιο μου από τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα. Όλο το βράδυ στο μυαλό τριγυρνούσαν εικόνες του παρελθόντος. Εικόνες που δεν ήθελα να θυμάμαι.

Με αργές κινήσεις απομάκρυνα το πάπλωμα από επάνω μου, σηκώθηκα και αφού τέντωσα το σώμα μου για να ξεπιαστώ προχώρησα προς το μπάνιο, για να κάνω ένα χαλαρωτικό ντουζ.

Σήμερα ήταν το γκαλά και έπρεπε να παρευρεθώ για να δω αν θα είμαι μια από τους νικητές. Φόρεσα ένα μωβ φόρεμα και έπιασα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή κοτσίδα. Ήταν μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να βρεθώ κοντά σε έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη.

Το κουδούνι ήχησε στον χώρο, με αργά βήματα πλησίασα την πόρτα. Μπροστά μου είδα μια κατ' ενθουσιασμένη Κεϊτλιν, όχι δεν πήγαινε στο γκαλά επειδή της άρεσε η ζωγραφική πήγαινε για να δει τον Άστον. Αυτή η κοπέλα δεν θα αλλάξει ποτέ.

«Είσαι έτοιμη για την νίκη;» με ρώτησε καθώς περίμενε να φορέσω τα παπούτσια μου.

«Υπάρχουν πολύ καλύτεροι ζωγράφοι από εμένα Κεϊτλιν. Της είπα καθώς έκλεινα την πόρτα.

«Ναι αλλά κανένας σαν εσένα!» μου απάντησε ενθουσιασμένη. Δεν σχολίασα αυτό που είπε, είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι το γκαλά. Και να τονίσω πως όλο αυτό ήταν ιδέα της Κεϊτλιν να πάμε με τα πόδια η όπως είχε πει και η ίδια να δούμε λίγο κόσμο πριν το γκαλά.

Καθ' όλη την διαδρομή αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα, όμως η ζέστη άρχισε να γίνεται ανυπόφορη και μετάνιωσα που την άκουσα, έπρεπε να είχα πάρει ταξί. Ο ιδρώτας άρχισε να κυλά πάνω στο μέτωπο μου χαράζοντας την δική του διαδρομή, πολύ ωραία.

Σταμάτησα στην σκιά ενός φοίνικα. «Νομίζω πρέπει να πάρουμε αυτοκίνητο.» είπα καθώς σκούπιζα με την αναστροφή του χεριού μου τον ιδρώτα που κυλούσε.

«Λίγο ακόμα μας έμεινε πάμε!» την άκουσα να λέει λίγο πριν πιάσει το χέρι μου σέρνοντας με κάτω από τον καυτό ήλιο. Κάποιες στιγμές μετανιώνω που μετακόμισα εδώ! Η ζέστη πολλές φορές γίνεται αποπνικτική. «Ορίστε! Φτάσαμε!» φώναξε και άφησε το χέρι μου.

Κοίταξα στιγμιαία το είδωλο μου στην αντανάκλαση από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου και πραγματικά τρόμαξα με την εμφάνιση που είχα εκείνη την στιγμή. Η κοτσίδα που είχα φτιάξει χάλασε και τα μαλλιά μου πετούσαν ανεξέλεγκτα, ενώ τα μάγουλα μου είχαν πάρει μια ροζ προς κόκκινη απόχρωση.

«Δες πως είμαι!» φώναξα αγανακτισμένη. «Δεν μπορώ να παραβρεθώ έτσι μέσα!» συνέχισα πιάνοντας όπως όπως τα μαλλιά μου. Όμως η κατάσταση δεν σωζόταν με τίποτα.

«Μην ανησυχείς είμαι εγώ εδώ!» την άκουσα να λέει σέρνοντας με προς τις τουαλέτες.

«Αυτός είναι ο λόγος που ανησυχώ περισσότερο.» της είπα ακολουθώντας την.

Ακούμπησε την τσάντα της πάνω στον νιπτήρα και έβγαλε από μέσα τα καλλυντικά της. «Ώρα να σε κάνουμε θεά!» φώναξε και άρχισε να κάνει μακιγιάρει το πρόσωπο μου. Τουλάχιστον δεν θα είμαι σαν να έτρεχα μαραθώνιά. «Βουαλααα» φώναξε και άνοιξα τα μάτια μου. Έμεινα άναυδη, δεν είχα καμία σχέση με την κοπέλα που είδα πριν με βάψει η Κεϊτλιν. «Έμεινες άφωνη ε; Είμαι τέλεια για αυτό. Πάμε τώρα!» συνέχισε και για άλλη μια φορά μου έπιασε το χέρι και με οδήγησε έξω, στην κυρίως αίθουσα του γκαλά.

Έμεινα άναυδη κοιτώντας όλους αυτούς τους υπέροχους πίνακες. Άλλοι απεικόνιζαν τοπία, βουνά, θάλασσες άλλοι ανθρώπους και άλλοι ήταν απλά μονόχρωμοι. Μαγευτικά. Πήρα το χέρι της Κεϊτλιν και αρχίσαμε μαζί να βλέπουμε τους πίνακες.

«Βαρέθηκα Σίντι! Πραγματικά απορώ πως σου αρέσει αυτό.» την άκουσα να παραπονιέται για όγδοη φορά δίπλα μου.

«Το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ με την αγάπη σου για τα αυτοκίνητα. Όμως δεν λέω κάτι και στην τελική ας μην ερχόσουν.» της απάντησα εμφανώς ενοχλημένη απο την συμπεριφορά της.

«Ήθελα να δω τον Αστον.» είπε και μου έκλεισε το μάτι. Δεν απάντησα απλά στριφογύρισα τα μάτια μου, αυτή η κοπέλα δεν θα αλλάξει ποτέ. «Ιιι Σίντι να τος ήρθε!» ψιθύρισε κοντά στο αυτί μου.

Όλος ο κόσμος στο γκαλά μαζεύτηκε γύρω από τον νεαρό άντρα. Εγώ θα συνέχιζα να θαυμάζω τους πίνακες αν δεν με είχε σύρει η Κεϊτλιν να πάμε να τον δούμε. Ήταν πολύ όμορφος άντρας το ομολογώ και θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν ήμουν μια από τις βοηθούς του. Όμως μόνο από τον τρόπο του μπορεί κάνεις να καταλάβει πως είναι ένα αγενές άτομο, δίχως τρόπους.

«Χαίρομαι πραγματικά που είστε κοντά μου σε αυτή την υπεροχή ημέρα. Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις συμμετοχές. Η αλήθεια είναι πως όλοι οι πίνακες ήταν αξιοθαύμαστοι. Ο πρώτος πίνακας που μου έκανε εντύπωση ήταν ένας με τίτλο "Lilac Sky" της Σίντι Πάρκερ.» τον άκουσα να λέει το όνομα μου και πραγματικά έμεινα άφωνη δεν ήξερα τι έπρεπε να πω ή να κάνω. Η Κεϊτλιν άρχισε να με σπρώχνει για να πάω δίπλα του.

Ο Άστον μου έτεινε το χέρι του. «Καλός ήρθες στην ομάδα.» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι. Συνέχισε ανακοινώνοντας τους υπόλοιπους νικητές. Ήμουνα πολύ χαρούμενη για αυτό και ανυπομονούσα όσο τίποτα να βρεθώ και να μάθω πράγματα από έναν τόσο καταξιωμένο καλλιτέχνη.

Μόλις τελείωσε με την ομιλία του μας μάζεψε όλους σε μια γωνία του χώρου και μας ανακοίνωσε πως αύριο θα πρέπει να είμαστε στις δέκα στο σπίτι του. Οι κοπέλες άρχισαν να χτυπάνε παλαμάκια ενώ τα αγόρια της ομάδας απλά χαμογέλασαν κουνώντας το κεφάλι τους. Δεν είπε τίποτα άλλο απλά μας άφησε και έφυγε να μιλήσει με τους άλλους καλεσμένους.

Έψαξα με το βλέμμα μου για την Κεϊτλιν όμως δεν την βρήκα πουθενά, έτσι αποφάσισα να κάμω ακόμα μια βόλτα να θαυμάσω αυτά τα υπέροχα έργα.

«Σιντι!» άκουσα μια φωνή πίσω μου, γύρισα και είδα την Κεϊτλιν να κρατά ένα χαρτιά στο χέρι της και να το κουνά πέρα δώθε. «Πήρα αυτόγραφο!» φώναξε.

Και κάπως έτσι λύθηκε η απορία που είχα για το που βρισκόταν όλη αυτή την ώρα.

«Φεύγουμε;» την ρώτησα καθώς ένιωθα πως τα πόδια μου δεν μπορούσαν να με κρατήσουν άλλο.

«Ναι πάμε. Κάλεσα ήδη ταξί.» μου είπε και χαμογέλασε. Γύρισα και την κοίταξα γεμάτη δυσπιστία. «Για αυτό ήρθα να σε φωνάξω.» συνέχισε και σήκωσε αδιάφορα τους ώμους καθώς προχωρούσε προς την έξοδο. Είναι για δέσιμο.

Μόλις έφτασα στο σπίτι μου έβγαλα τα παπούτσια και το φόρεμα μου και ξάπλωσα να κοιμηθώ, αύριο με περιμένει μια πολύ κουραστική μέρα.