Ο ήχος από σπαθιά να χτυπούν δυνατά γέμισε τον χώρο της παλαίστρας. Ο Καρλομάν απομακρύνθηκε μετά από ένα δυνατό χτύπημα και χαμογέλασε αγγίζοντας με την παλάμη του τον ιδρώτα στο πρόσωπό του. Ο χώρος ήταν ανοιχτός, χωρίς κάποιο σκέπαστρο, με έναν τεράστιο κύκλο να υποδεικνύει το σημείο, όπου πρέπει να παλεύουν οι άνδρες.

Οι δύο πρίγκιπες μάχονταν εδώ και αρκετές ώρες, ως τρόπο άθλησης αλλά και ποιοτικού χρόνου μεταξύ αδελφών.

<<Κάθε φορά είσαι και λίγο καλύτερος, αλλά δεν θα καταφέρεις ποτέ να φτάσεις τον μεγάλο σου αδερφό. >> αναφώνησε και επιτέθηκε ξανά στον Λουδοβίκο, χτυπώντας με δύναμη το σπαθί του.

<<Τουλάχιστον εγω διαθέτω γοητεία και ευγένεια, σε αντίθεση με εσένα που θυμίζεις αγρίμι σε κλουβί. >>γέλασε δυνατά, αφού τον απέκρουσε με δυσκολία και απομακρύνθηκαν ελάχιστα μεταξύ τους. Μπορεί να είχαν έναν σοβαρό τσακωμό όσον αφορά τον χαμό του πατέρα τους και ο Λουδοβίκος εξακολουθούσε να θρηνεί, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει κακία στον μεγάλο του αδερφό. Άλλωστε χάρις εκείνον είχε εξελιχθεί στον νεαρό άνδρα που είναι τώρα.

<<Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι καλύτερος!>> αναφώνησε η Λάουρα ενθουσιασμένη με το θέαμα που εξελισσόταν μπροστά της. Δίπλα στην ξανθιά οπτασία βρισκόταν και η Ροσαλία η οποία αρκέστηκε στο να νεύσει καταφατικά στα λόγια της νεαρής. Οι δύο κοπέλες μόλις έμαθαν πως οι πρίγκιπες εξασκούνταν στην πάλη έτρεξαν να τους παρακολουθήσουν και προς μεγάλη τους έκπληξη το θέαμα ήταν εξαίσιο, όπως το περιέγραψε η δεσποινίδα Λάουρα. Παρατηρούσαν με λαγνεία στα μάτια τους τους δύο πρίγκιπες. Το γεγονός ότι οι ίδιοι είχαν αφαιρέσει το πάνω μερος της ενδυμασίας τους, λόγω ελευθερίας κινήσεων τις έκανε να ενθουσιαστούν ακόμη περισσότερο.

Ο Λουδοβίκος διέθετε εφηβικό ,σχεδόν, σώμα, με ελάχιστους μυς να κάνουν την εμφάνισή τους, καθώς και ο ίδιος είχε ενηλικιωθεί πρόσφατα. Φυσικά κρατούσε το σπαθί περίτεχνα, όπως είχε μάθει τόσα χρόνια με τις ξανθές του μπούκλες να πέφτουν ελαφρά στο ιδρωμένο του μέτωπο. Από την άλλη ο Καρλομάν, είχε τη μορφή σκληρού πολεμιστή, οι μυς του ήταν μεγάλοι και το σώμα του γεμάτο σημάδια από μάχες, ενώ η πλάτη του δυνατή και γυμνασμένη. Στην κοιλιά του εξακολουθούσε να διαθέτει το πιο πρόσφατο σημάδι του, μόνο που τώρα είχε αρχίσει να επουλώνεται. Φαινόταν πως είχε αφιερώσει τη ζωή του στις μάχες και το αποδείκνυε συνεχώς με την εξαίσια χρήση του σπαθιού και την ορμητηκότητα στις επιθέσεις του.

<<Ο νεαρότερος αδερφός θυμίζει περισσότερο πρίγκιπα, δεν νομίζεις Ροσαλία; Σε αντίθεση με τον πρίγκιπα Καρλομάν, ο οποίος μοιάζει με σκληρό πολεμιστή.>> αναφώνησε ξανά ενθουσιασμένα η Λάουρα και η Ροσαλία τους παρατήρησε καλύτερα.

<<Εγώ βλέπω διαφορετική αντίθεση ανάμεσά τους.>> είπε και συνέχισε να τους παρατηρεί με θαυμασμό <<Ο ένας είναι ξανθός με λευκό δέρμα, φαντάζει με άγγελο, ενώ ο άλλος μελαχρινός και σκληρός στην όψη θυμίζει ,σε μεγάλο βαθμό, δαίμονα...>> είπε στην κοπέλα που καθόταν δίπλα της και εκείνη γέλασε πονηρά.

<<Δεν θα με πείραζε καθόλου να κατέληγα με τον δαίμονα, άλλωστε τις τελευταίες ημέρες νοιώθω ιδιαίτερα αμαρτωλή με τις σκέψεις που περνούν στο νου μου.>> έκρυψε ελάχιστα το πρόσωπό της με τις παλάμες της, καθώς ένα έντονο ροδαλό χρώμα επεκτάθηκε κατά μήκος των παρειών της.

<<Δεσποινίς Λάουρα!>> αναφώνησε έκπληκτη η Ροσαλία και γέλασε ελαφρά μαζί της.

Την ίδια στιγμή, κοντά στον χώρο της πάλης...

<<Δεσποινίς Ελίσα, σας έχω ξαναπεί πως το παλάτι είναι αρκετά μεγάλο και δεν γίνεται να περιπλανιέστε συνεχώς μόνη σας!>> η Έμμα αναφώνησε, καθώς προσπαθούσε να πλησιάσει την νεαρή Ελίσα, η οποία απλώς ήταν περίεργη να μάθει όλες τις γωνίες αυτού του κτιρίου.

<<Έμμα σε παρακαλώ, μην υπερβάλλεις, βρισκόμαστε μέσα στο πιο καλά προστατευόμενο κτίριο ολόκληρης της Γαλλίας. Από τι μπορεί να κινδυνεύω; Άλλωστε γνωρίζεις πολύ καλά πως έχω μεγαλώσει μέσα από δυσκολίες και κινδύνους.>> απέφυγε το βλέμμα της και συνέχισε να περπατάει στα μικρά πέτρινα δρομάκια, καθώς γύρω τους βρισκόταν το θεόρατο τείχος.

<<Πιστέψτε με εδώ μπορεί να μην υπάρχουν ληστές και πότες, αλλά κινδυνεύετε σε μεγαλύτερο βαθμό. Μην ξεχνάτε πως ο Βασιλιάς σκοτώθηκε μέσα στην ίδια του την οικεία. Για αυτό σας παρακαλώ να προσ...>> δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την πρότασή της, καθώς διακόπηκε από την Ελίσα.

<<Από που προέρχεται αυτός ο θόρυβος;>> ρώτησε αμέσως, αναφερόμενη φυσικά στον ήχο των σπαθιών και τα χαχανιτά των δύο γυναικών. Χωρίς να περιμένει απάντηση άρχισε να κατευθύνεται προς τα εκεί, με την Έμμα να την ακολουθεί.

<<Θα αναφέρεστε στην παλαίστρα, φυσικά. Λογικά αξιωματικοί ή και οι ίδιοι οι πρίγκιπες θα αθλούνται. Όσο για τις γυναικείες φωνές αυτό δεν το γνωρίζω. >> αναφώνησε τους συλλογισμούς της μέχρι που έφτασαν στον χώρο και αντίκρισαν τις δύο νεαρές με το διαπεραστικό τους γέλιο να θαυμάζουν το θέαμα.

<<Αν γνώριζα πως θα ήταν και αυτές εδώ δεν θα σε έφερνα σε αυτό τον χώρο.>> ψιθύρισε η Έμμα και η Ελίσα γέλασε ελαφρά.

<<Γνωρίζεις Έμμα πως αυτό δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε.>> είπε και προσπέρασε τις δύο νεαρές. Αντί, όμως, να καθίσει δίπλα τους εκείνη προτίμησε να σταθεί όρθια. Έγειρε το σώμα της πάνω σε έναν κίονα, με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε το καλλίγραμμο κορμί της να αναδεικνύεται μέσα από το απλό φόρεμά της.

Οι νεαρές κυρίες δεν της έδωσαν την παραμικρή σημασία, σε αντίθεση φυσικά, με τον Καρλομάν ο οποίος μόλις την αντιλήφθηκε και αντάμωσε το βλέμμα της έχασε τον βηματισμό του και το σπαθί του Λουδοβίκου πέρασε δίπλα από το μάγουλό του. Μπορεί η επαφή να ήταν μικρή, αλλά ήταν αρκετή για να δημιουργηθεί μια μικρή πληγή. Ο Καρλομάν χαμογέλασε ελαφρά και χωρίς να δώσει την παραμικρή σημασία στην πληγή, η οποία έτσι και αλλιώς δεν ήταν εμφανή επιτέθηκε με ορμή και περισσότερη δεξιοτεχνία στον αδερφό του, από ότι συνήθως. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τον αφοπλίσει με ευκολία και ο Λουδοβίκος με δύο απρόσεκτα βήματα να βρεθεί κάτω από τη λεπίδα του μελλοντικού Βασιλιά.

Πέταξε το σπαθί από τα χέρια του και βοήθησε τον αδερφό του να σταθεί στα πόδια του. Με αργές κινήσεις φόρεσε το πουκάμισό του και πλησίασε τις νεαρές κυρίες, οι οποίες κρέμονταν από τα χείλη του. Η Ελίσα από την άλλη παρέμεινε στη θέση της και παρατηρούσε τις κινήσεις του με το έντονο βλέμμα της, μέχρι που ο Καρλομάν μίλησε: << Χαίρομαι που βρισκόσαστε σήμερα όλες εδώ.>> αναφώνησε και πλησίασε τη Λάουρα και τη Ροσαλία, αφήνοντας ένα φιλί στο χέρι της κάθε δεσποινίδας, από τις οποίες ξέφυγαν μικρά γελάκια. Στη συνέχεια γύρισε να κοιτάξει την Ελίσα χωρίς, όμως, να την πλησιάσει.

<<Σήμερα το βράδυ θα ακολουθήσει χορός στο παλάτι. Εσείς νεαρές μου θα είστε οι επίτιμες καλεσμένες, καθώς θα ανακοινώσω ποια από τις τρεις σας επρόκειτο να γίνει γυναίκα μου...>> κοίταξε ξανά την Ελίσα και έφυγε από μπροστά τους με ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπό του και τον Λουδοβίκο να τον ακολουθεί αναστατωμενος. Ο μικρός του αδερφός δεν γνώριζε για το συμβάν, για αυτό και ήταν όσο έκπληκτος ήταν και οι νεαρές.

Η Λάουρα και η Ροσαλία παρέμειναν στις θέσεις τους, μην μπορώντας να πιστέψουν πως την ίδια μέρα μια από αυτές θα ανακηρυχθεί γυναίκα του μελλοντικού Βασιλιά της Γαλλίας. Η Ελίσα ξεκίνησε έναν αργό βηματισμό, κάνοντας ταυτόχρονα ένα νεύμα στην Έμμα να μην την ακολουθήσει.

<<Δεν γνώριζα πως θα γινόταν χορός σήμερα. Αδερφέ, μήπως βιάζεσαι;>> ο Λουδοβίκος αναφώνησε προσπαθώντας να πλησιάσει τον Καρλομάν.

<<Έχω καθυστερήσει αρκετά, Λουδοβίκε, τώρα θα έπρεπε να βρίσκομαι στα σύνορα της Γαλλίας και να παλεύω έναντι των Βίκινγκ. Αλλά η υπόσχεση είναι υπόσχεση. >> χάθηκε μέσα στους διαδρόμους του παλατιού και είπε πριν προλάβει ο αδερφός του να μιλήσει ξανά <<Σε παρακαλώ άσε με για λίγο μόνο μου.>> έπρεπε να σκεφτεί, όχι μόνο εάν η απόφαση για τη μέλλουσα σύζυγό του ήταν σωστή, αλλά πως θα έπραττε για να σώσει το Βασίλειο. Περιπλανήθηκε στους διαδρόμους μέχρι που έφτασε στη βιβλιοθήκη του παλατιού.

Η Ελίσα από την άλλη προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να τον ακολουθήσει. Φορώντας, όμως, το μακρύ της φόρεμα δεν ήταν εύκολο να φτάσει τον βηματισμό του. Όταν η ίδια έστριψε στον διάδρομο που οδηγούσε στη βιβλιοθήκη έχασε τα ίχνη του και για αυτό μπήκε στον χώρο κλείνοντας ήσυχα την μεγάλη πόρτα πίσω της. Οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι με πολύτιμα βιβλία και στις άκρες τους βρίσκονταν μεγάλα παράθυρα που άφηναν το φως του ήλιου να εισέλθει. Περιπλανήθηκε στα ράφια κοιτώντας με περιέργεια και θαυμασμό την συλλογή του Βασιλείου, μέχρι που η φωνή του Καρλομάν την τρόμαξε.

<<Δεσποινίς Ελίσα, γιατί με ακολουθείτε;>> ψιθύρισε κοντά στο αυτί της, καθώς στεκόταν ακριβώς από πίσω της και κατάφερε να μυρίσει για λίγο το μεθυστικό άρωμά της. Είχε καταλάβει πως κάποιος τον ακολουθούσε, αλλά δεν είχε φανταστεί πως θα ήταν εκείνη. Η Ελίσα του απάντησε χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει.

<<Πρίγκιπά μου>> αναφώνησε και η ανάσα του Καρλομάν έγινε πιο κόφτη και γρήγορη στο άκουσμα της φωνής της<<Δεν νομίζετε πως η απόφασή σας για τον χορό είναι βιαστική;>> ρώτησε ψύχραιμη ή έτσι τουλάχιστον κατάφερνε με δυσκολία να δείχνει. Ο Καρλομάν έγειρε ακόμη πιο κοντά της και με το ένα του χέρι στήριξε το σώμα του στα ράφια της βιβλιοθήκης, εγκλωβίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο την Ελίσα.

<<Δυστυχώς δεσποινίς μου, η θέση που διαθέτω φέρει και ευθύνες. Μακάρι ο τίτλος μου να μην ήταν αυτός του πρίγκιπα και να είχα τη δυνατότητα να ερωτοτροπώ ελεύθερος. >> συνέχισε να ψιθυρίζει κοντά της αγγίζοντας μια τούφα από τα μαύρα μαλλιά της <<Αυτή όμως χάθηκε από τη στιγμή που γεννήθηκα με βασιλικό αίμα στις φλέβες μου.>> τότε η Ελίσα γύρισε να τον κοιτάξει και συνειδητοποίησε έκπληκτη πόσο κοντά ήταν τα σώματα τους. Τον παρατηρήσε κάτω από το ελάχιστο φως που άγγιζε τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου του και η ανάσα της θα έλεγε κανείς πως κόπηκε.

<<Τι είναι αυτό που σε κάνει να βιαστείς τόσο πολύ;>> αναφώνησε και η ανησυχία ήταν εμφανή στα μαύρα μάτια της.

<<Έδωσα μια υπόσχεση στον Βασιλιά, εάν δεν παντρευτώ και δεν εξασφαλίσω έναν διάδοχο για τη χώρα μου τότε δεν θα μπορέσω να φύγω από το παλάτι διακινδυνεύοντας την ζωή μου σε μάχες. Πιστέψτε με ,όμως, δεσποινίς η χώρα μας έχει πολλούς εχθρούς.>> δεν ήλπιζε πως θα τον καταλάβαινε, άλλωστε λίγοι μπορούν να κατανοήσουν τα βάρη που φέρει ο τίτλος του πρίγκιπα. Πόσο, μάλλον, του μελλοντικού η Βασιλιά.

<<Τότε ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά μέχρι τότε.>> είπε η Ελίσα και άγγιξε με τα ακροδάχτυλά της διστακτικά το πρόσωπό του. Εκεί όπου νωρίτερα είχε τραυματιστεί. Δεν έδειξε να πονάει, αλλά εκείνη αναφώνησε ανήσυχη: <<Γιατί δεν σταματάς για μια φορά στη ζωή σου να κρατάς τα πάντα μέσα σου; Γνωρίζω πως πονάς, άνθρωπος είσαι και δεν είναι κακό να το δείξεις.>> ψιθύρισε κοντά στα χείλη του και τότε ο Καρλομάν έπιασε τη μέση της σφιχτά ενώνοντας τα κορμιά τους και πλησίασε τα χείλη του με τα δικά της. Αυτή η γυναίκα ήταν ό,τι χρειαζόταν και θα την έκανε δική του. Από την πρώτη στιγμή που την είχε αντικρίσει κατάλαβε πως αυτή η γυναίκα είναι διαφορετική. Κατάφερε να ξυπνήσει συναισθήματα μέσα του πρωτόγνωρα και άλλα κρυμμένα καλά για αρκετά χρόνια.

Πριν, όμως, προλάβει να ολοκληρώσει την πράξη του η Ελίσα τον απέτρεψε σπρώχνοντάς τον ελαφρά. <<Πρίγκιπά μου δεν είναι σωστό αυτό που κάνετε και εγώ δεν επιθυμώ να πράξω κάτι το οποίο δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να επαναληφθεί. Δεν είμαι ούτε δούλα ούτε καμία τυχαία γυναίκα με την οποίαθα μπορέσετε να ικανοποιήσετε τις ορέξεις σας.>> αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια πριν απομακρυνθεί εντελώς από κοντά του.