Η Κυριακή πέρασε ήσυχα, αλλά λίγο βαρετά. Πήγα το απόγευμα στα μαγαζιά με τις φίλες μου και αγόρασα δύο μπλούζες. Ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί άρχιζα σιγά-σιγά να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Σήμερα ήμουν λίγο ζεστή, αλλά δεν είχα πυρετό. Ευτυχώς! Δεν θα ήθελα η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο να ξεκινήσει άσχημα. Τουλάχιστον, έτσι ήθελα να ελπίζω. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και πήγα στο μπάνιο για να κάνω ένα ντους. Βάφτηκα ελάχιστα, φόρεσα ένα ανάλαφρο μπλε φορεματάκι με λευκές πιτσιλιές, τα άσπρα μου lacoste, χτένισα τα μαλλιά μου και ήμουν έτοιμη.

-''Καλημέρα μαμά''!

-''Καλημέρα κοριτσάκι μου'' είπε και με φίλησε στο κεφάλι. ''Πως αισθάνεσαι'';

-''Μια χαρά. Μην ανησυχείς''. 

Εγώ εκείνη την στιγμή έπαιρνα την μαύρη την σχολική μου την τσάντα, τα κλειδιά και έκανα να φύγω, όταν με ξαναρώτησε η μαμά...

-''Δεν θα φας πρωινό'';

-''Θα πάρω έναν καφέ από το CoffeeBrands εδώ πιο κάτω''.

-''Τι λες παιδί μου; Πάρε και κανένα κουλουράκι''.

-''Μαμά''! της φώναξα.

-''Καλά, καλά... Εσύ ξέρεις''.

-''Ο μπαμπάς θα γυρίσει αύριο από το συνέδριο''; άλλαξα το θέμα της συζήτησης γιατί δεν ήθελα να φύγω και να είμαστε <<τσακωμένες>>.

-''Ναι, ναι. Τι να κάνουμε; Τον έφαγε η ιατρική''! και κατευθύνθηκε προς τον νεροχύτη για να πλύνει κάτι ποτήρια.

-''Βρε μαμά, καρδιολόγος είναι και θέλει να είναι καλός στην δουλεία του'' της είπα.

-''Ναι μωρέ... Δεν του κρατάω κακία'' είπε με λίγο λυπημένο ύφος.

Ο μπαμπάς μας αγαπούσε πολύ. Αλλά όταν είσαι γιατρός, από ότι έχω καταλάβει τόσα χρόνια από την δουλεία του, δεν ρισκάρεις πολλά. Ειδικά όταν είναι η αρχή και σε προσλαμβάνουν σε ένα νοσοκομείο. Τότε πρέπει να δείξεις ότι αξίζεις! Για να λέμε την αλήθεια, αυτό πρέπει να το αποδείξει ο καθένας από εμάς, όταν έρθει η στιγμή. Το ερώτημα όμως είναι το εξής... Αν θα καταλάβεις πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, η οποία θα κρίνει το μέλλον σου, την καριέρα σου... Και αν το καταλάβεις, εσύ θα δεχθείς; Ή θα υπάρχει κάτι πιο σημαντικό στην ζωή σου, το οποίο δεν θα θες με τίποτα να αποχωριστείς και θα κάνεις τα πάντα για να το κρατήσεις;

-''Λοιπόν μαμάκα, εγώ φεύγω''.

-''Στο καλό παιδί μου'' μου είπε και της έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι.

Αφού κατέβηκα από την πολυκατοικία, πήγα απέναντι στο CoffeeBrands να πάρω έναν καφέ και έπειτα, κατευθύνθηκα προς την στάση. Ευτυχώς... ίσα που το πρόλαβα! Νομίζω ότι θα έχω ένα θεματάκι μ'αυτό φέτος...

Μόλις μπήκα μέσα στην Πανεπιστημιούπολη, παρατήρησα ότι τα περισσότερα παιδιά ήταν εκεί. Όμως πού θα βρω την Στέλλα και την Βαλεντίνα;

-''Καλημέρα''! μου είπε κάποιος και ακούμπησε την παλάμη του χεριού του στον ώμο μου. Αλλά, ήμουν σίγουρη για το ποιος ήταν αυτός ο κάποιος...

-''Καλημέρα! Χίλια χρόνια θα ζήσεις. Μόλις σκεφτόμουν πού θα βρω εσένα και την Στέλλα''.

-''Ναι το φαντάστηκα, γι'αυτό περίμενα στην είσοδο'' μου είπε η Βαλεντίνα με ένα χαμόγελο. Χαιρόμουν που το έβλεπα αυτό και χαιρόμουν επίσης που μας βρήκε στον δρόμο της. Όχι ότι εγώ και η Στέλλα είμαστε τίποτα σπουδαίες... Απλώς δεν είμαστε ρατσίστριες. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν είναι θέμα ρατσισμού, αλλά θέμα εγκεφάλου! Δηλαδή πως το καταλαβαίνει ο άλλος. Αν δέχεται το διαφορετικό. Αν δεν το δέχεται, σημαίνει ότι είναι προσκολλημένος στις δικές του λανθασμένες αντιλήψεις. Άρα είναι εγωιστής! Γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε ότι η αιτία για όλα τα δεινά και τα προβλήματα των ανθρώπων, είναι ο εγωισμός! Από τις σκέψεις μου όμως με ξύπνησε η φωνή της Στέλλας.

-''Καλέεε....''! φώναζε μες τ'αυτί μου.

-'' Έχεις σκοπό, από προχθές, να με ξεκουφάνεις''; και απομακρύνθηκα λίγο από κοντά της.

-''Σου μιλάω τόση ώρα'' και αρχίσαμε να περπατάμε προς την κεντρική αυλή, εκεί όπου είχε συγκεντρωθεί όλο το Πανεπιστήμιο την προηγούμενη Παρασκευή.

-''Συγνώμη, κάτι σκεφτόμουν'' απολογήθηκα.

-''Κάτι ή... κάποιον''; με ρώτησε η Στέλλα μ'ένα τεράστιο χαμόγελο γεμάτο υπονοούμενα.

-''Ούτε καν''! και σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος κάνοντας την θυμωμένη.

-''Ναι, καλά... Λες και δεν σε ξέρω...''.

-'' Όχι, αλήθεια σου λέω! Και μάλιστα, αυτές τις μέρες δεν τον πολυσκεφτόμουν''.

-''Δηλαδή''; ρώτησε η Βαλεντίνα.

-''Δηλαδή, δεν τον σκεφτόμουν χθες για δύο ώρες! Δηλαδή... όσο ήμουν μαζί σας'' απάντησα. Τι απάντησα..... Τέλος πάντων....

-''Αααα... Τότε εντάξει καλέ! Έχεις ξεκολλήσει από τον άγνωστο Χ''! με ειρωνεύτηκε η κολλητή μου.

-''Προσπαθώ τουλάχιστον''!

-''Τι προσπαθείς παιδάκι μου; Και αυτό που μου την δίνει πιο πολύ είναι ότι δεν μας λες ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ''! είπε φωνάζοντας τις δύο τελευταίες λέξεις.

-''Ναι, φώναξε το πιο δυνατά! Μήπως να σου φέρω και την ντουντούκα''; της είπα εκνευρισμένη.

-''Κορίτσια μην τσακώνεστε''! μας είπε η Βαλεντίνα.

-''Καλέ δεν τσακωνόμαστε. Έτσι κάνουμε εμείς. Θα το συνηθίσεις''της είπε ήρεμα η Στέλλα.

Την συζήτησή μας όμως, διέκοψε το κουδούνι και όλοι άρχισαν να ανεβαίνουν απ'όλες τις σκάλες του Πανεπιστημίου.

-''Οι πρωτοετείς να μείνουν κάτω και να περιμένουν τον Πρύτανη για να τους πει σε ποιες αίθουσες θα κατευθυνθούν'' ακούστηκε από το μικρόφωνο η φωνή της υποδιευθύντριας και εμείς την υπακούσαμε.

Κάποια στιγμή,  συνειδητοποίησα ότι είχαν λυθεί τα κορδόνια από το αριστερό μου παπούτσι, γι'αυτό έσκυψα για να τα δέσω. Όπως πήγαινα να σηκωθώ, κάποιος με ταχύ βήμα, έπεσε απάνω μου και με έριξε στο έδαφος! Εκείνος έχασε την ισορροπία του, αλλά κρατήθηκε και δεν έπεσε κάτω.

-''Χίλια συγνώμη''! άκουσα  μια βαριά αντρική φωνή, η οποία για κάποιον λόγο ακουγόταν απαλή και γλυκιά στα αυτιά μου. Μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ, όμως εγώ είχα χαμηλά το βλέμμα μου και προσπαθούσα να διακρίνω μήπως είχα λερωθεί πουθενά, ενώ ταυτόχρονα του έδωσα το χέρι μου. Μόλις ακούμπησαν οι παλάμες μας και σηκώθηκα όρθια, αισθάνθηκα έναν περίεργο ηλεκτρισμό να διαπερνά δια μέσω του χεριού μου σε όλο μου το σώμα.

-'' Έυχαρι...'' δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρότασή μου. Βασικά, δεν μπόρεσα να την τελειώσω, γιατί όταν σήκωσα το βλέμμα μου, αντίκρισα ένα ζευγάρι γκρι μάτια να με κοιτάνε! 

''στω'' κατάφερα μετά από λίγο να πω.

-''Δεν πιστεύω να χτύπησες''; με ρώτησε ανήσυχος.

-'' Όχι... όχι...'' τραύλισα.

-''Σίγουρα'';

-''Ναι.. ναι''.

-''Ούτε πονάς'';

-'' Όοοχι....''.

Όση ώρα με ρωτούσε και εγώ απαντούσα μονολεκτικά, τα χέρια μας ήταν ακόμα ενωμένα. Μόλις το συνειδητοποιήσαμε και οι δυο μας, κοιτάξαμε τις παλάμες μας και τις απομακρύναμε με γρήγορες κινήσεις. Νομίζω ότι άρχισα να κοκκινίζω.... ξανά!

-''Λοιπόν...'' ξεκίνησε να μου λέει με δισταγμό, χωρίς όμως να παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου.

''Και πάλι συγνώμη'' είπε και έφυγε σαν κυνηγημένος. Αλλά και να έμενε, εγώ δεν θα μπορούσα να πω κάτι άλλο. Μου είχε κοπεί η μιλιά! Αφού τα ναι και τα όχι που του έλεγα, με δυσκολία μου έβγαιναν από το στόμα! Άραγε γιατί; Μήπως... όντως να ένιωθα κάτι γι'αυτόν; Όμως τι να ένιωθα; Πώς να λέγεται αυτό το περίεργο συναίσθημα που με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτε άλλο πάρα μόνο αυτόν; Να θέλω να με πάρει στην αγκαλιά του και να είμαι συνεχώς μαζί του;

-''Εύααα...'' έλεγε τραγουδιστά η Στέλλα και κουνούσε τα χέρια της μπροστά από το πρόσωπό μου.

-''Εεε...'';

-''Εύα είσαι καλά''; με ρώτησε ανήσυχη η Βαλεντίνα.

-''Εεε...''; συνέχισα να ανταποκρίνομαι με επιφωνήματα, επειδή δεν είχα συνέλθει ακόμα από το σοκ που έπαθα.

-'' Άσε Βαλεντίνα... Μην ανησυχείς! Για την ακρίβεια το Ευάκι είναι πάρα πολύ καλά''!

-''Τι εννοείς'';

-''Νομίζω ότι ξέρω με ποιόν την έχει πατήσει η φίλη μας''! είπε με σιγουριά η Στέλλα σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος της κοιτώντας με επίμονα, λες και περίμενε μια απάντηση από εμένα.

-''Με ποιον''; ρώτησε η Βαλεντίνα.

-''Δεν κατάλαβες''; είπε με υπονοούμενο η κολλητή μου.

-''Αααα...''! και έβαλε την παλάμη του χεριού της μπροστά στο στόμα της, διότι κατάλαβε τι εννοούσε η Στέλλα. Ή μάλλον... ποιον εννοούσε.

Εκείνη την στιγμή, παρουσιάστηκε ο Πρύτανης, μπροστά σε όλους μας, και ξεκίνησε να μας λέει σε ποιες αίθουσες θα πάμε για το πρώτο μας μάθημα, αναλόγως με αυτό που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ως επάγγελμα. Δυστυχώς, θα ήμασταν σε ξεχωριστά τμήματα και οι τρεις μας, αλλά τι να κάνουμε;

 Όταν έφτασα στην τάξη, παρατήρησα ότι ήταν τεράστια!

Σίγουρα χωρούσε πάνω από εκατό παιδιά, και συγκεκριμένα κορίτσια. Μα φυσικά! Ποιο αγόρι θα ήθελε να σπουδάσει Εκπαίδευση και Αγωγή στην Προσχολική ηλικία; Και δεν έπεσα έξω. Όλες μπήκαν μέσα και αρχίσαμε να καθόμαστε στις αναπαυτικές καρέκλες του τμήματός μας. 

Όταν καθίσαμε, μπήκε στην αίθουσα μια καθηγήτρια, η οποία μας καλωσόρισε και ξεκίνησε να μας εξηγεί την σημασία του επαγγέλματος που διαλέξαμε. Στην συνέχεια, με την βοήθεια ενός συναδέλφου της, ο οποίος είχε έρθει κατά την διάρκεια της ομιλίας της, άρχισε να μας μοιράζει τα βιβλία που θα χρειαστούμε για το πρώτο εξάμηνο.

-''Επίσης παιδιά, ο κ. Παπαπαύλου, θα σας μοιράσει τώρα κάποια χαρτιά, όπου θα πρέπει να επιλέξετε το μάθημα επιλογής του πρώτου εξαμήνου. Θα σας παρακαλούσα αύριο να τα φέρετε συμπληρωμένα'' μας έλεγε, ενώ ο κ. Παπαπαύλου άφηνε τα χαρτιά πάνω στα έδρανα μας.

 Όταν άφησε ένα προς την δική μου πλευρά, το πήρα στα χέρια μου και άρχιζα να το περιεργάζομαι.

Α' έτος: Μάθημα Επιλογής 1ου εξαμήνου:

1) Βασικά Θέματα Βιολογίας του Ανθρώπου

2) Διδακτική της Μουσικής

3) Θεωρία της Δημοκρατίας: Κλασσικές Προσεγγίσεις και Σύγχρονα Προβλήματα

4) Ιστορία της Τέχνης

5) Κοινωνική Ψυχολογία

6) Νεοελληνική Γλώσσα

7) Ξένη Γλώσσα: Αγγλικά

8) Ξένη Γλώσσα: Γαλλικά

9) Ξένη Γλώσσα: Γερμανικά

10) Ξένη Γλώσσα: Ρώσικα

Πφφφ... Ποιο να διαλέξω; Φαίνονται όλα τόσο τέλεια! 

Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Η καθηγήτρια συνέχισε να μιλάει, όμως εγώ δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω. Δεν ήθελα! Σκεφτόμουν το γεγονός που συνέβη πριν λίγο με τον γιατρό. Τι όμορφο που ήταν! Άραγε, αυτός να ένιωσε αυτό που ένιωσα κι εγώ; Μα τι λέω η χαζή... Αλλά όχι, για στάσου... Δεν παίζει να έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Αλλά και πάλι... Είναι γιατρός! Και ξέρω πάρα πολύ καλά ότι ένας γιατρός, ειδικά όταν πρωτομπαίνει στον χώρο, δεν θα διακινδύνευε ποτέ την θέση του για μια ονειροπαρμένη φοιτήτρια. 

------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας γουρουνάκια μου! Τι κάνετε; Είμαι σίγουρη ότι είστε μια χαρά, σε αντίθεση με την Εύα που είδε και απόειδε.... Και αυτή είναι μόνο η αρχή! Καλά... και εγώ στην θέση της το ίδιο θα πάθενα και νομίζω σε όλες τις γυναίκες το ίδιο θα συνέβαινε. 

Λοιπόν.. για πείτε.. Σας άρεσε το σημερινό κεφάλαιο;

Ποια είναι η εξέλιξη που περιμένετε ή που θα θέλατε στην συνέχεια;

Περιμένω με αγάπη τις ψήφους και τα σχόλια σας! 

Πολλά φιλάκια! Bye....