3,5 χρόνια μετά...

Έχει περάσει πάρα, πάρα πολύς καιρός από τότε που γνώρισα τον Κωνσταντίνο. Τον αγαπημένο μου Κωνσταντίνο! Αχ! Και μόνο που λέω το όνομά του, γεμίζει ο εσωτερικός μου κόσμος. Όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μας κυλάει ήρεμα, χαρούμενα και όμορφα, αν και αρκετές φορές υπήρχαν διαφωνίες και μικροτσακωμοί μεταξύ μας. Λέω "μας", γιατί από τον δεύτερο χρόνο της σχέσης μας, μετακόμισα στο σπίτι του Κωνσταντίνου. Στους γονείς μας αυτή η απόφασή μας φάνηκε κάπως.... αλλά στο τέλος την δέχτηκαν. Ήταν τόσο παράξενο, αλλά ταυτοχρόνως και τόσο γλυκό να κοιμάμαι κάθε βράδυ με αυτόν που αγαπώ και να ξυπνάω κάθε πρωί στο πλάι του και να πηγαίνουμε μαζί στο Πανεπιστήμιο.

Την οικογένεια του Κωνσταντίνου την γνώρισα πριν δύο καλοκαίρια στα Γιάννενα. Ήταν καλοί άνθρωποι και οι γονείς του και η αδερφή του. Αρχικά του πατέρα του δεν του έκοβα το μάτι, όμως στην συνέχεια με αγάπησε και πλέον με θεωρεί δική του κόρη. Αντιθέτως η μητέρα του δεν με συμπάθησε ποτέ της. Έκανε ακόμη και μπροστά μου πικρόχολα σχόλια, λέγοντας ότι ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει στην Αθήνα είναι κακομαθημένο, ότι έχει μάθει να του τα προσφέρουν όλα στο χέρι και ότι άμα παντρευτούμε με τον Κωνσταντίνο δεν θα γίνω καλή νοικοκυρά. Ο Κωνσταντίνος εκνευριζόταν, όμως όταν μέναμε μόνοι μας τον καθησύχαζα και του έλεγα ότι δεν με πειράζει η στάση της προς εμένα. Η αλήθεια είναι ότι τα λόγια της με πλήγωναν, αλλά τι να κάνουμε... Δεν μπορούμε να είμαστε αρεστοί σε όλους.

Η Στέλλα τις είχε ψιλοπαρατήσει τις σπουδές της, γιατί κάθε χρόνο έτρεχε από οντισιόν σε οντισιόν για να πάρει έναν ρόλο. Ευτυχώς που τους έπαιρνε όλους! Η συνεργασία της με αξιόλογους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, όπως τον Αργύρη Παυλίδη, τον Ανδρέα Γεωργίου, την Ευαγγελία Μουμούρη και την Ευδοκία Ρουμελιώτη, την έκαναν μια περιζήτητη ηθοποιό. Φέτος το καλοκαίρι θα κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με τον θίασο της θεατρικής παράστασης που συμμετέχει και είμαι πάρα πολύ περήφανη γι'αυτήν.

Η Βαλεντίνα από την άλλη, στην αρχή της φετινής χρονιάς, γνώρισε ένα παιδί, τον Βασίλη. Είχαμε πει να βγούμε και οι τρεις φίλες για καφέ και η Βαλεντίνα είχε φτάσει στην καφετέρια μισή ώρα πιο πριν. Κάποια στιγμή, έπρεπε να πάει στην τουαλέτα, αλλά όταν γύρισε από'κει στο τραπέζι που καθόταν, είδε έναν άντρα να τρέχει κρατώντας στα χέρια του την τσάντα της, ενώ ένας άλλος προσπαθούσε να τον πιάσει. Ο τελευταίος της συστήθηκε, της είπε ότι ήταν αστυνομικός και ότι θα έβρισκαν τον κλέφτη πάση θυσία. Τελικά, τον βρήκανε, όμως η ιστορία της Βαλεντίνας και του Βασίλη δεν τελείωσε εκεί. Συνέχισαν να συναντιούνται, ώσπου κάποια στιγμή τα φτιάξανε!

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για τις φίλες μου, όμως υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι για τους οποίους πρέπει να είμαι χαρούμενη. Πρώτον, γιατί σε τέσσερις μήνες θα πάρω το πτυχίο μου στην Εκπαίδευση Προσχολικής ηλικίας και δεύτερον, γιατί σήμερα έχω τα γενέθλιά μου!

-''Καλέεε...''! φώναξε η Στέλλα, ξυπνώντας με από τις σκέψεις μου.

-''Καιρό είχες να το κάνεις αυτό'' παρατήρησα, γελώντας.

-''Σου μιλάω... δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα''!

-''Συγνώμη... σκεφτόμουν...''

-''Τα γενέθλιά σου''; με ρώτησε η Βαλεντίνα.

-''Ναι''! αναφώνησα.

-''Γι'αυτό το θέμα μιλούσα κι εγώ'' είπε η Στέλλα.

'' Έχεις κανονίσει τίποτα'';

-'' Έχω κανονίσει με τον Κωνσταντίνο να βγούμε το βράδυ'' απάντησα.

-''Και πού θα πάτε'';

-''Δεν ξέρω'' απάντησα, έχοντας μια λυπημένη έκφραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

-''Να μαντέψω... Έκπληξη''; ρώτησε όλο χαρά η κολλητή μου.

-''Ακριβώς. Δεν μου είπε ούτε που θα πάμε, ούτε τι δώρο μου έχει πάρει'' και ήπια λίγη από την ζεστή σοκολάτα μου.

-''Σου είπε να φορέσεις κάτι συγκεκριμένο''; με ρώτησε η Βαλεντίνα.

-''Μου είπε να φορέσω ότι θέλω''.

-''Κάτσε, πώς γίνεται να φορέσεις ότι θέλεις''; ρώτησε προβληματισμένη η Στέλλα.

'' Άλλα ρούχα πρέπει να βάλεις άμα σε πάει σε κάποιο εστιατόριο και άλλα ρούχα πρέπει να βάλεις άμα σε πάει στον Μαζωνάκη''.

-''Σιγά μην με πάει και στον Μαζωνάκη ρε Στέλλα''! και μου ξέφυγε ένα μικρό γέλιο.

-''Βρε παιδί που... τρόπος του λέγειν'' είπε και ήπιε από τον χυμό της.

-''Τότε τι θα φορέσεις'';

-''Δεν ξέρω Βαλεντίνα μου. Ο Κωνσταντίνος μου είπε κάτι με το οποίο θα νιώθω άνετα και όμορφα''.

-''Να βάλεις το αγαπημένο σου φόρεμα'' μου πρότεινε η Στέλλα.

-''Απ'ότι βλέπω σε αυτό θα καταλήξω''.

-''Τέλεια''! αναφώνησε η κολλητή μου.

''Για πες μας τώρα εσύ Βαλεντίνα... Πώς πάει με τον Βασίλη'';

-'' Όλα είναι υπέροχα! Ο τρόπος που μου μιλάει και μου συμπεριφέρεται... δεν περιγράφεται με λόγια''! 

*** 

-''Είσαι πολύ όμορφη'' μου είπε ο Κωνσταντίνος, καθώς καθόταν στην θέση του οδηγού.

-''Σ'ευχαριστώ πολύ'' του είπε κοκκινίζοντας, γιατί ήμουν κι εγώ ευχαριστημένη από την εμφάνισή μου με αυτό που φορούσα.

-''Ευάκι... φόρεσε αυτό'' και μου έδωσε μια μαύρη, πλατιά, χοντρή κορδέλα.

-''Πού'';

-''Στα μάτια σου''.

-''Βρε Κωνσταντίνε... Είναι απαραίτητο; Θα μου χαλάσει το μακιγιάζ''!

-'' Έλα βρε μωρό μου τώρα, που σκέφτεσαι το μακιγιάζ'' πήρε την κορδέλα από τα χέρια μου και μου έδεσε σφιχτά τα μάτια.

''Βλέπεις τίποτα'';

-''Τίποτα''! απάντησα ξεφυσώντας.

-''Πολύ ωραία''! και άκουσα να βάζει μπρος την μηχανή και το αυτοκίνητο ξεκίνησε να κυλάει.

-''Γιατί πρέπει να είναι κλειστά τα μάτια μου''; τον ρώτησα, σταυρώνοντας τα χέρια μου.

-''Γιατί δεν πρέπει να δεις που πάμε. Παρεμπιπτόντως, πώς αισθάνεσαι που γίνεσαι 22'';

-''Πολύ όμορφα! Ειδικά και τώρα που τελειώνω το Πανεπιστήμιο...''

-''Είναι όνειρο για 'σένα, έτσι'';

-''Ναι''!

Ύστερα από μισή ώρα ο Κωνσταντίνος σταμάτησε το αυτοκίνητο, το πάρκαρε κάπου, με έβγαλε προσεκτικά, με κράτησε από το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε.

''Κωνσταντίνε... Δεν πιστεύω να υπάρχει κόσμος εδώ γύρω'' του είπα ανήσυχα, γιατί φοβόμουν μην με δει κανένας άνθρωπος με την κορδέλα στα μάτια.

-''Μην ανησυχείς. Δεν υπάρχει ψυχή εδώ που σε έχω φέρει''.

-''Πάντως, μυρίζω θάλασσα'' είπα μ'ένα χαμόγελο.

-''Σωστή παρατήρηση''.

-''Και κάνει λίγο κρύο'' και συνοφρυώθηκα.

-''Και αυτή σωστή παρατήρηση'' μου είπε γελώντας.

-''Τελικά πότε φτάνουμε''; ρώτησα ανυπόμονα.

-''Μόλις φτάσαμε''! και σταματήσαμε το περπάτημα. Ο Κωνσταντίνος ήρθε από πίσω μου, μου έβγαλε την χοντρή κορδέλα και... έμεινα με το στόμα ανοιχτό!

''Χρόνια πολλά αγάπη μου''! και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.

Εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω, γιατί ακριβώς μπροστά μου, είχε στηθεί ένα μικρό, στρογγυλό τραπεζάκι πάνω στο οποίο υπήρχαν δύο γυάλινα ποτήρια του κρασιού, μια παγωμένη σαμπάνια και ένα μεγάλο, χοντρό, γαλάζιο κερί στην μέση. Σιγά-σιγά, άρχισα να συνειδητοποιώ που βρισκόμασταν. Ήμασταν στην Βάρκιζα. Ακριβώς σ'εκείνο το σημείο όπου είχαμε μαζέψει με τον Κωνσταντίνο τα κοχύλια τέσσερα χρόνια πριν.

''Σου αρέσει''; με ρώτησε, περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση μου.

-''Πάρα πολύ! Είναι... υπέροχα! Σ'αγαπώ τόσο πολύ''! 

-''Κι εγώ σ'αγαπώ πριγκίπισσα μου'' μου είπε σιγανά και άρχισε να με φιλάει.

''Δεν μπορείς να φανταστείς που μπορώ να φτάσω για'σένα'' έλεγε μέσα από το φιλί μας.

-''Τι εννοείς''; τον ρώτησα και απομακρύνθηκα λίγο από κοντά του.

Τότε ο Κωνσταντίνος προχώρησε προς το τραπεζάκι. Έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του έναν αναπτήρα, άναψε το κερί και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Εγώ έκανα όπως μου είπε και μόλις πήγα κοντά του, μ'έναν μαγικό τρόπο εμφάνισε στα χέρια του ένα όστρακο! 

''Πώς το έκανες αυτό''; τον ρώτησα έκπληκτη, καθώς παρατηρούσα το όστρακο, το οποίο κάτι μου θύμιζε.

-''Μυστικά του επαγγέλματος'' μου απάντησε και μου έκλεισε το μάτι.

''Σου θυμίζει τίποτα'';

-''Η αλήθεια είναι ότι κάτι μου θυμίζει, αλλά τι''; και τον κοίταξα.

-''Είναι το όστρακο που είχαμε βρει εκείνο το απόγευμα... όταν σε πρωτογνώρισα''.

-''Ααα.. Ναι! Καλά... Πώς και όλα αυτά τα χρόνια δεν το είχα δει πουθενά στο σπίτι'';

-''Το είχα φυλάξει'' μου είπε, έχοντας μια αστάθεια στην φωνή του, κάτι το οποίο το είχα παρατηρήσει και προηγουμένως, απλώς δεν ήταν τόσο εμφανές.

'' Άνοιξε το''. 

-''Γιατί'';

-''Γιατί το δώρο σου βρίσκεται μέσα του'' μου είπε και εγώ χάρηκα πάρα πολύ, γιατί προς στιγμήν νόμιζα ότι δεν μου είχε πάρει δώρο.

Άπλωσα το χέρι μου προς το όστρακο και το άνοιξα, ενώ ο Κωνσταντίνος το είχε στις παλάμες του. Μόλις το άνοιξα αντίκρισα ένα.... δαχτυλίδι!

Ok παιδιά.... Τι γίνεται; Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό!

Εκείνη την στιγμή ο Κωνσταντίνος γονάτισε στο ένα πόδι, εγώ άρχισα να βουρκώνω και αυτός ξεκίνησε να μιλάει.

''Ξέρω ότι είμαι μεγαλύτερος από'σένα και ότι θα μπορούσες να βρεις κάποιον άλλον, κάποιον καλύτερο που να σου αξίζει, που θα μπορούσε να σου εγγυηθεί διαμάντια και λεφτά, γιατί εγώ δεν είμαι πλούσιος. Ίσως να μην μπορέσω να σου προσφέρω ποτέ υλική ευτυχία, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα σε κάνω ευτυχισμένη έχοντας 'σε στο πλάι μου. Θέλω να είσαι δίπλα μου για πάντα. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί μου. Το ερώτημα είναι... Εύα... θέλεις να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί μου; Θέλεις να με παντρευτείς'';

Κλαίω, κλαίω, κλαίω.... Τα δάκρυα δεν σταματούν να κυλούν στα μάγουλά μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ο Κωνσταντίνος, ο άνθρωπός μου, το άλλο μου μισό, μου έκανε πρόταση γάμου!

-''Ναι... Ναι''! κατάφερα να πω μέσα από τα αναφιλητά μου, κουνώντας το κεφάλι μου καταφατικά.

Τότε ο Κωνσταντίνος, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του, έβγαλε προσεκτικά το δαχτυλίδι από το όστρακο και το έβαλε στο δάχτυλο του αριστερού μου χεριού. Σηκώθηκε όρθιος και εγώ έπεσα μέσα στην αγκαλιά του, ενώ συνέχιζα να κλαίω.

-''Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχισμένο με κάνεις αυτή την στιγμή'' μου ψιθύρισε στ'αυτί.

-''Κι εγώ... είμαι πολύ χαρούμενη''! και απομακρύνθηκα λίγο από κοντά του για να δω το πρόσωπό του.

-''Δεν θέλω όμως να κλαις'' και μου σκούπισε τα δάκρυα με τον αντίχειρά του.

-''Δεν το κάνω επίτηδες. Απλώς... Δεν μπορώ να το πιστέψω''!

Εκείνη την στιγμή, ο Κωνσταντίνος τοποθέτησε τις παλάμες των χεριών του στα μάγουλα μου αντίστοιχα και με φίλησε.

-''Σ'αγαπάω'' του είπα απλά.

-''Εγώ να δεις πόσο σ'αγαπάω'' και ακούμπησε το μέτωπό του πάνω στο δικό μου, ενώ ήμασταν ακόμα αγκαλιασμένοι.

-''Θέλω να μείνουμε για πάντα μαζί''.

-''Από σήμερα θα ήμαστε για πάντα μαζί''.

-''Και δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει ποτέ κανείς. Και ξέρεις γιατί''; τον ρώτησα, χαμογελώντας.

-''Γιατί υπάρχει αγάπη μεταξύ μας'' και μου χάιδεψε το μάγουλο, κοιτώντας με γλυκά.

-'' Όχι! Υπάρχει αληθινή αγάπη μεταξύ μας''! του είπα, ενώ τα μάτια μου συνέχιζαν να είναι υγρά.

''Γιατί αν δεν ήταν αληθινή αγάπη αυτό που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον, δεν θα υπήρχε ευγένεια, σεβασμός, κατανόηση και εμπιστοσύνη μεταξύ μας''.

-''Ναι Εύα. Έχεις δίκιο. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ότι ο γάμος μας θα στηριχθεί στην αληθινή αγάπη'' και μου χαμογέλασε.

-''Ναι. Στην αληθινή αγάπη'' επανέλαβα χαρούμενη την φράση του και χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του, η οποία ήξερα ότι ήταν η μόνη που θα μπορούσε να μου προσφέρει ζεστασιά και ασφάλεια για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ποιος έκλαψε στο σημερινό κεφάλαιο; I did! Εντάξει.... Δεν έκλαψα.... Απλώς βούρκωσα αρκετά.

Τι να πω για το σημερινό, εκπληκτικό, φοβερό, μοναδικό κεφάλαιο το οποίο είμαι σίγουρη ότι περιμένατε με ανυπομονησία όπως κι εγώ;

Αφήνω τα σχόλια σε εσάς.

Φιλούδια πολλά γουρουνάκια μου!