Έχει περάσει ένας μήνας από εκείνο το πρωινό του Σαββάτου που γνώρισα την αρραβωνιαστικιά του Κωνσταντίνου. Είχα βρει καταφύγιο στο σπίτι της Στέλλας, γιατί ήξερα ότι θα με ψάξει. Και είχα δίκιο! Με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο, αλλά δεν του απαντούσα. Δεν του κρατούσα κακία. Απλώς πληγώθηκα. Γιατί μου είπε ψέματα;

Οι γονείς μου με έβλεπαν όλον αυτό τον καιρό ότι δεν ήμουν καλά. Έτσι, αναγκάστηκα και τους είπα την αλήθεια. Επειδή όμως ο μπαμπάς μου με τον Κωνσταντίνο δουλεύουν στον ίδιο εργασιακό χώρο, τον παρακάλεσα να μην κάνει απολύτως τίποτα και ότι θα το κανόνιζα μόνη μου.

Στο Πανεπιστήμιο δεν πήγαινα, μέχρι που άρχισε η εξεταστική. Ήθελα να τον δω. Ήθελα να μου εξηγήσει, αλλά δεν μπορούσα να τον αντικρίσω. Φοβόμουν την απόρριψη, τον χωρισμό.

Μια μέρα που έγραφα Κοινωνιολογία, ήρθε στο στέκι που του είχα πει ότι έχω με τις φίλες μου. Πήγε να μου μιλήσει, όμως εγώ τον διέκοψα λέγοντάς του ότι το μόνο που σκεφτόμουν εκείνη την περίοδο ήταν η εξεταστική. Γι'αυτό του πρότεινα να κάνουμε ένα <<διάλειμμα>> για έναν μήνα, όσο θα διαρκούσε δηλαδή η εξεταστική. Ο Κωνσταντίνος δεν το δέχθηκε αυτό στην αρχή, όμως τελικά τον έπεισα και έκανε αυτό που του ζήτησα.

Η εξεταστική είχε τελειώσει εδώ και έξι μέρες και σε μια εβδομάδα θα ερχόντουσαν τα Χριστούγεννα. Δεν έχω δει ακόμα τον Κωνσταντίνο, αλλά απ'ότι φαίνεται σήμερα δεν θα μπορέσω να τον αποφύγω.

Είμαι στο νοσοκομείο, γιατί πριν λίγες μέρες είχα κάνει κάτι βιοχημικές εξετάσεις και περιμένω να έρθει ο μπαμπάς μου για να μου τις δείξει.

-''Εύα''! άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Το πρόβλημα ήταν ότι ήξερα ποιανού η φωνή ήταν. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον Κωνσταντίνο να στέκεται μπροστά μου. Ήταν διαφορετικός με την ιατρική ρόμπα που φορούσε. Τον έκανε πιο σοβαρό, πιο κομψό και πιο ελκυστικό..... Σηκώθηκα από την καρέκλα και του μίλησα.

-''Γεια'' είπα σιγανά.

-''Τι κάνεις εδώ''; με ρώτησε ανήσυχος.

-''Περιμένω τον μπαμπά μου για να μου φέρει κάτι εξετάσεις''.

-''Μάλιστα'' και έβγαλε τα χέρια του από τις τσέπες του. 

Η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει πάρα πολύ. Θέλω να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω. Όμως... πρέπει να συγκρατηθώ.

''Εύα είναι ανάγκη να σου μι...'' δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, γιατί η φωνή του μπαμπά μου κάλυψε την δική του.

Γυρίσαμε και οι δύο προς τα πίσω και είδαμε τον μπαμπά μου να κρατάει ένα χαρτί στα χέρια του.

-''Γεια σου Κωνσταντίνε'' είπε ο πατέρας μου, ενώ τον κοιτούσε επίμονα.

-''Χαίρεται κύριε Γιαννακάκη'' τον χαιρέτησε αναστενάζοντας.

-''Εύα αυτές είναι οι εξετάσεις σου'' και μου τις έδωσε.

'' Έχεις έλλειψη της βιταμίνης C. Και ο αιματοκρίτης σου είναι πολύ χαμηλός! Κοίτα, έχει φτάσει στο 33''!

-''Εντάξει βρε μπαμπά μου! Το βλέπω''! είπα τσαντισμένη.

-''Καλά.... Θα τα πούμε αργότερα στο σπίτι'' και έριξε μια ματιά στον Κωνσταντίνο.

''Σας αφήνω εγώ τώρα, πρέπει να πάω στο χειρουργείο'' μας αποχαιρέτησε και έφυγε.

Για λίγα λεπτά δεν μιλούσα ούτε εγώ ούτε ο Κωνσταντίνος. Εγώ είχα απορροφηθεί στις σκέψεις μου κοιτάζοντας το χαρτί. Κάποια στιγμή, την σιωπή  την έσπασε αυτός, ρωτώντας με...

-''Γιατί βγήκαν έτσι η εξετάσεις σου'';

-''Τι''; τον ρώτησα, σμίγοντας τα φρύδια μου.

-''Γιατί δεν πρόσεχες όλον αυτόν τον καιρό την διατροφή σου; Την υγεία σου'';

Πραγματικά, ήταν εκνευρισμένος, θυμωμένος.

-''Πρόσεχα, απλώς... είχα άγχος για την εξεταστική''! απάντησα, λέγοντας ψέμματα.

-''Δηλαδή μόνο το άγχος έφταιγε; Τίποτα άλλο''; συνέχιζε να με ρωτάει, καθώς είχε γίνει κατακόκκινος.

-''Σαν τι άλλο ας πούμε'';

-''Εγώ ας πούμε''! τόνισε την λέξη εγώ.

Δεν το πιστεύω... Κατάλαβε ότι η όρεξή μου είχε κοπεί και ότι η ψυχολογία μου ήταν χάλια εξαιτίας του;

''Το ξέρω Εύα ότι φταίω εγώ και μόνο εγώ. Είμαι υπεύθυνος. Θυμάσαι; Θυμάσαι εκείνη την εργασία σου για τον Μικρό Πρίγκιπα; Τι σου είχα πει; Εφόσον σε αγαπάω, είμαι υπεύθυνος για την χαρά και την λύπη σου'' μου έλεγε και τα μάτια και των δυών μας είχαν γίνει υγρά.

-''Κωνσταντίνε...''

-'' Όχι Εύα''! με διέκοψε. ''Θα ακούσεις αυτά που έχω να σου πω''! με έπιασε από το χέρι και άρχισε να με τραβάει.

-''Κωνσταντίνε άφησε με''! όμως αυτός δεν με άκουγε.

Φτάσαμε μπροστά από μία πόρτα. Την άνοιξε, με έσπρωξε μέσα, μπήκε κι'αυτός και την κλείδωσε.

''Τι κάνεις εκεί'';

-''Δεν πρόκειται να φύγεις από'δω μέσα αν δεν με ακούσεις πρώτα''!

-''Ποιανού είναι αυτό το γραφείο''; τον ρώτησα, καθώς ήμουν λίγο θυμωμένη και φοβισμένη.

-''Δικό μου. Μην αλλάζεις όμως το θέμα. Ξέρεις πόση υπομονή έκανα έναν μήνα; Έναν μήνα χωρίς να σε βλέπω; Χωρίς να σου μιλάω; Χωρίς να σε φιλάω; Χωρίς να σε αγγίζω;''; και με πλησίασε. '' Έναν μήνα χωρίς εσένα''.

-''Κωνσταντίνε... Αυτό που κάνουμε δεν είναι σωστό''! του τόνισα. ''Είσαι αρραβωνιασμένος και...''

-''Δεν είμαι αρραβωνιασμένος''! με διέκοψε φωνάζοντας.

''Συγνώμη που σου φώναξα. Απλώς... δεν μπορώ να το ελέγξω'' είπε με ήρεμη φωνή και απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου.

-''Δεν πειράζει''.

-''Εύα... Δεν είμαι αρραβωνιασμένος. Πρόκειται για παρεξήγηση''!

-''Και τότε ποια ήταν αυτή που ήρθε εκείνη την ημέρα στο σπίτι σου; Μου είπε ότι ήταν η αρραβωνιαστικιά σου''.

-''Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω'';

-''Εντάξει'' και ακούμπησα την τσάντα μου πάνω σε μια μαύρη καρέκλα.

''Σε ακούω''.

-''Η οικογένεια μου όπως ξέρεις ζει στα Γιάννενα. Αυτό όμως που δεν ξέρεις είναι ότι οι γονείς μου εδώ και τέσσερα χρόνια είναι άνεργοι. Όλα αυτά τα χρόνια εγώ τους θρέβω''.

-''Συγνώμη... Δεν το ήξερα'' και χαμήλωσα το κεφάλι μου για μια στιγμή.

''Γι'αυτό κάνεις ουσιαστικά δύο δουλειές'';

-''Ακριβώς. Τέλος πάντων... Δύο μέρες αφότου τα φτιάξαμε, μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου και μου είπε ότι η μόνη λύση στο πρόβλημα μας ήταν να παντρευτώ την Ιφιγένεια, αυτή την κοπέλα που γνώρισες κι εσύ''.

Είχα σοκαριστεί! Ο Κωνσταντίνος να παντρευτεί μόνο και μόνο για να καλυτερεύσουν τα οικονομικά της οικογένειάς του;

-''Γιατί ήταν η μόνη λύση''; ρώτησα, διότι με έτρωγε η περιέργεια.

-''Γιατί η Ιφιγένεια είναι κόρη εργοστασιάρχη και ο πατέρας μου πίστευε ότι με την συγγένεια που θα είχαμε λόγω του γάμου μας, θα αποκτούσαμε περισσότερα χρήματα. Το είπε στην Ιφιγένεια και αυτή συμφώνησε. Γι'αυτό σου είπε ότι είναι αρραβωνιαστικιά μου. Αλλά στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας''!

-''Καλά... Και γιατί δέχθηκε'';

-''Γιατί... γιατί της αρέσω'' μου είπε κοιτάζοντάς με.

Όταν μου το είπε αυτό, μπορώ να πω ότι εκνευρίστηκα λίγο. Ή μάλλον... ζήλεψα... λίγο...

-''Πολύ λογικό το βρίσκω... Εσένα''; και σταύρωσα τα χέρια μου.

-''Τι εμένα''; με ρώτησε και ταυτοχρόνως συνοφρυώθηκε, έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο.

-''Σου... αρέσει''; τον ρώτησα διστακτικά, ενώ άρχιζε να με πλησιάζει.

-'' Όσο μου αρέσεις εσύ δεν μου αρέσει καμιά'' και πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

''Μόνο εσένα αγαπάω'' και ακούμπησε το μέτωπό του πάνω στο δικό μου. 

-''Γιατί δεν μου το είπες πιο πριν'';

-''Συγνώμη αγάπη μου. Νόμιζα ότι ο πατέρας μου θα με καταλάβαινε, αλλά... μάλλον έκανα λάθος. Εξαιτίας μου χάσαμε έναν μήνα από την σχέση μας''.

-'' Όχι δεν φταις εσύ. Εγώ φταίω. Εγώ δεν ήθελα να σε ακούσω''! επέμεινα.

-''Μην το λες αυτό Εύα. Εξάλλου... δεν είχα μιλήσει στους γονείς μου για 'σένα. Όλον αυτόν τον καιρό όμως που ήμασταν χώρια, τους εξήγησα ότι έχω σχέση με μια κοπέλα, ότι αγαπιόμαστε και ότι δεν πρόκειται να παντρευτώ την Ιφιγένεια μόνο και μόνο για τα λεφτά του πατέρα της''.

-''Κωνσταντίνε... Αν έχετε μεγάλο οικονομικό πρόβλημα θα μπορούσαμε να σας βοηθήσουμε κι εμείς''.

-''Ποιοι εσείς'';

-''Εγώ, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου''.

-'' Όχι, όχι, όχι.... Εύα...''

-''Κωνσταντίνε'' τον διέκοψα ''θα είναι χαρά μας'' του είπα με ειλικρίνεια.

-''Εύα, δεν πρόκειται να ζητήσω χρήματα από την οικογένεια σου''! μου τόνισε.

-''Καλά. Αλλά να ξέρεις ότι όποτε χρειαστείς κάτι θα σε βοηθήσουμε, και εσένα και τους δικούς σου''.

-''Σ'ευχαριστώ μικρή μου πριγκίπισσα'' μου ψιθύρισε και με φίλησε.

Αχ! Πόσο μου είχε λείψει το παρατσούκλι που μου είχε βγάλει...

Με φιλούσε ή μάλλον φιλιόμασταν έντονα, γιατί προσπαθούσαμε να γεμίσουμε το κενό ενός μήνα. Τοποθέτησε τα χέρια του στους γοφούς μου, με σήκωσε, έτσι ώστε τα πόδια μου να είναι αντίστοιχα δεξιά και αριστερά από την μέση του, και με έβαλε πάνω στο γραφείο του.

-''Κωνσταντίνε τι κάνεις; Είσαι τρελός''; τον ρώτησα μέσα από το φιλί μας.

-''Για 'σένα ναι''! 

Δεν ήθελα να τελειώσει! Δεν ήθελα να τελειώσει! Τον αγαπάω τόσο πολύ! Και στεναχωριέμαι, γιατί θέλω να του δώσω τόσα πολλά, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να το κάνω ποτέ. Ξέρω όμως ότι ο Κωνσταντίνος θα είναι ευχαριστημένος από' μένα. Όσα όμως και να του προσφέρω, εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω ότι δεν είναι αρκετά.

------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας γουρουνάκια μου!

Ξανά μαζί το Ευάκι με τον Κωνσταντίνο μας μετά από έναν μήνα! Και όλα αυτά για ποιον λόγο; Για μια βλακειούλα.... Για μια παρεξήγηση...

Ηθικό δίδαγμα από το σημερινό κεφάλαιο: Πάντα να αφήνουμε τους άλλους να μας πουν αυτό που θέλουν. Να τους ακούμε. Μπορεί να μάθουμε ή να καταλάβουμε κάτι καλύτερα.

Εσείς συνεχίστε να ψηφίζετε και να αφήνετε σχόλια.

Σας αγαπώ πολύ... Bye!