-''Καλημέρα'' μου είπε ο Κωνσταντίνος, μόλις ξύπνησε, χαιδεύοντας μου το μάγουλο.

-''Καλημέρα'' είπα κι εγώ με μισόκλειστα μάτια.

-''Πώς κοιμήθηκες''; με ρώτησε.

-''Πολύ όμορφα'' τον κοίταξα και χουχούλιασα μέσα στην αγκαλιά του.

Αφού χουζουρέψαμε λίγο στο κρεβάτι, σηκωθήκαμε. Εγώ πήγα στην τουαλέτα, ενώ ο Κωνσταντίνος παρέμεινε στο δωμάτιό του για να αλλάξει. Μόλις βγήκα από το μπάνιο, πήγα ξανά στον υπνοδωμάτιο του Κωνσταντίνου, έβγαλα τις πιτζάμες μου, φόρεσα τα ρούχα μου και μετά προχώρησα προς την κουζίνα, όπου ήταν το αγόρι μου και έβαζε καφέ σε δύο κούπες από την καφετιέρα. Χωρίς να με καταλάβει, επειδή είχε γυρισμένη την πλάτη του, τον πλησίασα και τον αγκάλιασα.

-''Ο καφές σας δεσποινίς μου'' μου τον έδωσε, γύρισε το σώμα του προς εμένα και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

-''Σας ευχαριστώ πολύ''! και του χαμογέλασα.

-''Τι πρωινό θέλεις να σου φτιάξω'';

-''Ωωω.. Και ο καφές μια χαρά είναι''.

-''Δεν το δέχομαι'' και κούνησε το χέρι του αρνητικά. ''Κοιμήθηκες πρώτη φορά στο σπίτι μου και δεν θα σου φτιάξω πρωινό; Εντάξει... Μπορεί να μην είμαι μάγειρας, αλλά δυο φρυγανιές  με μέλι ξέρω να τις φτιάχνω'' είπε μ'ένα υποτιθέμενο παράπονο.

-''Εντάξει αγάπη μου. Να σε βοηθήσω κι εγώ'';

-''Φυσικά''! και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε το πρωινό μας.

Φτιάξαμε τέσσερις φρυγανιές με μαρμελάδα βερίκοκο και στύψαμε δύο φυσικούς χυμούς πορτοκάλι. Καθίσαμε στον καναπέ για να απολαύσουμε το πρωινό μας, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων και όταν τελειώσαμε, εγώ πήρα τα πιάτα και τα ποτήρια, τα έπλυνα, παρ'όλο που ο Κωνσταντίνος μου έλεγε να μην το κάνω, και στην συνέχεια ξανακάθισα δίπλα του.

''Τι θέλεις να κάνουμε σήμερα''; με ρώτησε. 

-''Μμμμ... Δεν ξέρω'' απάντησα, καθώς προσπαθούσα να σκεφτώ.

'' Ίσως... αν πηγαίναμε μια βόλτα στα μαγαζιά'';

-'' Ότι θέλει το κορίτσι μου''! είπε και με φίλησε στο μέτωπο.

-''Να σου πω... Θέλεις να σου μαγειρέψω εγώ το μεσημέρι''; ρώτησα, ελπίζοντας ότι θα μου απαντήσει θετικά.

-''Βρε Εύα...'' και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω για μια στιγμή ''αφού σου είπα ότι δεν θέλω να κάνεις τίποτα! Δεν θέλω να κουράζεσαι''.

-''Μα δεν κουράζομαι. Εμένα είναι χαρά μου! Εξάλλου, βαριέμαι να μην κάνω τίποτα! Το να κάθομαι όλη μέρα σ'έναν καναπέ, δεν με ευχαριστεί''.

-''Ναι.. αλλά... Το να κάθεσαι όλη μέρα σ'έναν καναπέ με το αγόρι σου''; ήρθε πιο κοντά μου και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

Πώς το κάνει αυτό το πράγμα; Πώς τα καταφέρνει πάντα να με κάνει να τα ξεχνάω όλα;

-''Αυτό'' ξεκίνησα να λέω ''θα μου άρεσε πάρα πολύ'' και έμπλεξα τα χέρια μου γύρω από τον αυχένα του και τον φίλησα.

-''Λοιπόν, πάω μισό λεπτό μέσα και έρχομαι για να βγούμε, εντάξει'';

-''Ok'' του απάντησα, έφυγε από το σαλόνι και πήγε στο δωμάτιό του.

Εγώ τότε σηκώθηκα από τον καναπέ, έβγαλα από την τσάντα μου το κινητό μου, το οποίο το είχα βάλει στο αθόρυβο, και είδα ότι είχα εφτά κλήσεις από την μαμά μου! Γι'αυτό, με γρήγορες κινήσεις των δακτύλων μου πάνω στην οθόνη, την πήρα τηλέφωνο.

-'' Έλα Ευάκι μου''!

-'' Έλα μαμά. Συγνώμη, αλλά τώρα είδα τις κλήσεις''.

-''Δεν πειράζει κοριτσάκι μου. Είσαι καλά'';

-''Ναι, ναι''.

-''Ο Κωνσταντίνος τι κάνει; Είναι καλά'';

-''Μια χαρά είναι. Εσείς πώς περνάτε'';

-''Πολύ ωραία κορίτσι μου! Είναι υπέροχα τα Καλάβρυτα αυτή την εποχή'' μου έλεγε όλο χαρά.

-''Λογικό είναι. Χειμώνα έχουμε. Χιονίζει κι'όλας'';

-''Μέχρι σήμερα τα ξημερώματα  χιόνιζε''.

-''Θα είναι πολύ όμορφο το τοπίο'' είπα μ'έναν αναστεναγμό, γιατί θα ήθελα κι εγώ να είμαι μαζί τους.

-''Πράγματι είναι''.

-''Λοιπόν, μαμάκα μου σε κλείνω τώρα, γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο ομιλίας'' της εξήγησα.

-''Εντάξει αγάπη μου. Θα σε πάρω πάλι το απόγευμα''.

-''Ok. Τα λέμε''!

-''Αντίο κορίτσι μου''! και έκλεισα το κινητό μου. Το έβαλα μέσα στην τσάντα μου και την τοποθέτησα πίσω από την πλάτη μου, ενώ κατευθυνόμουν προς την κουζίνα για να πιω λίγο νερό. Μόλις ήπια δυο γουλιές από το ποτήρι, άκουσα την πόρτα να χτυπάει 

Περίεργο... Πώς και δεν χτυπάνε το κουδούνι; Και πώς έφτασαν στον πέμπτο; Μήπως ξέχασαν την εξώπορτα της πολυκατοικίας ανοιχτή;

-''Εύα μπορείς να ανοίξεις σε παρακαλώ''; άκουσα την φωνή του Κωνσταντίνου από το δωμάτιο.

-''Ναι''! και πήγα να ανοίξω την πόρτα.

Μόλις την άνοιξα, αντίκρισα μπροστά μου μια κοπέλα. Μια πολύ όμορφη κοπέλα, ψηλή, με μαύρα μαλλιά, γαλάζια μάτια, η οποία ήταν μεγαλύτερη από εμένα, κοντά στην ηλικία του Κωνσταντίνου.

-''Καλημέρα σας'' με καλημέρισε.

-''Καλημέρα σας'' της είπα κι εγώ.

-''Με συγχωρείτε, αυτό δεν είναι το σπίτι του Κωνσταντίνου Γεωργαντόπουλου''; 

-''Μάλιστα'' της απάντησα, και αμέσως το μετάνιωσα που έδωσα αυτή την πληροφορία χωρίς την άδεια του Κωνσταντίνου. Που ήξερα εγώ ποια ήταν αυτή.

-''Είναι εδώ ο Κωνσταντίνος'';  με ρώτησε και με κοίταξε, απ'ότι κατάλαβα με λύπηση.

-''Ναι, εδώ είναι... Συγνώμη... εσείς ποια είστε''; την ρώτησα, γιατί πραγματικά ήθελα να μάθω ποια είναι.

-''Είμαι η αρραβωνιαστικιά του Κωνσταντίνου''.

Το αίμα σταμάτησε να κυλάει στις φλέβες μου. Το οξυγόνο δεν εισχωρούσε πλέον στα πνευμόνια μου. Τι ακριβώς μου είπε;

-''Η ποια του''; ρώτησα με γουρλωμένα τα μάτια, ενώ στηριζόμουν πάνω στην πόρτα.

-''Εύα ποιος είναι''; και εμφανίστηκε από πίσω μου ο Κωνσταντίνος.

Γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του και παρατήρησα ότι είχε αλλάξει την μπλούζα και το παντελόνι του, και ότι ήταν και αυτός ξαφνιασμένος.

-''Κωνσταντίνε''! είπε χαμογελαστή η κοπέλα και μπήκε μέσα στο σπίτι.

-''Ιφιγένεια''! αναφώνησε, έχοντας γουρλωμένα τα μάτια του.

-''Τι κάνεις καλέ μου''; και τον φίλησε σταυρωτά, αλλά αυτός δεν ανταποκρίθηκε κατευθείαν.

-''Καλάαα...'' είπε τραυλίζοντας και τότε με κοίταξε.

-''Κωνσταντίνε, δεν θα με συστήσεις με την δεσποινίδα'';

-''Δεν χρειάζεται''! κατάφερα να πω, με την φωνή μου ίσα που να βγαίνει.

''Εγώ... ετοιμαζόμουν να φύγω''.

-''Να φύγεις''; ρώτησε έντρομος ο Κωνσταντίνος.

-''Ναι... Γι'αυτό... με συγχωρείτε, αλλά τα μαγαζιά θα κλείσουν σε λίγο και... δεν θα προλάβω'' έλεγα ότι μου ερχόταν στο μυαλό με όση ηρεμία είχα, ενώ κοιτούσα μία τον έναν μία τον άλλον.

-''Αντίο σας'' και έφυγα σαν κυνηγημένη, αφήνοντας τα δάκρυα που κρατούσα τόση ώρα να τρέξουν στα μάγουλά μου, ενώ άκουγα τον Κωνσταντίνο να φωνάζει το όνομά μου.

Κωνσταντίνου POV:

-''Γαμώτο''! φώναξα και ταυτοχρόνως έκλεισα την πόρτα δυνατά, και έβαλα το κεφάλι μου μέσα στις παλάμες των χεριών μου.

-''Να φανταστώ ότι αυτή ήταν....''

-''Η κοπέλα μου''! είπα εκνευρισμένος.

Έβγαλα τα χέρια μου από το πρόσωπό μου και γύρισα προς την Ιφιγένεια.

''Συγνώμη που σου φώναξα'' είπα πιο ήρεμα αυτή την φορά.

-''Δεν πειράζει... Καταλαβαίνω''.

-''Γιατί ήρθες εδώ'';

-''Ο πατέρας σου με έστειλε''.

-''Ο πατέρας μου''; ρώτησα κατάπληκτος.

-''Ναι. Μου είπε για τα οικονομικά σας προβλήματα και για την ιδέα του γάμου μεταξύ μας, και εγώ δέχθηκα, με τον όρο όμως να... γνωριστούμε καλύτερα'' και με πλησίασε, ακουμπώντας τα χέρια της πάνω στα μπράτσα μου.

-''Ιφιγένεια...'' και απομακρύνθηκα από κοντά της ''σε εκτιμώ πολύ και το ξέρεις. Αλλά... η οικογένειά μου δεν γνωρίζει τίποτα για την σχέση μου με την Εύα και εκτός αυτού... σε βλέπω μόνο φιλικά''.   

-''Νομίζεις ότι δεν το έχω καταλάβει''; και γύρισε το κεφάλι της από την άλλη μεριά απογοητευμένη.

''Απλώς.. θεώρησα ότι με αυτήν την ευκαιρία που μου δόθηκε θα μπορούσα να έρθω πιο κοντά με εσένα''.

-''Σου αρέσω'';

-''Ναι...'' είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια.

Δεν μπορώ να πω... Κολακεύτηκα από την απάντηση της. Τολμώ να πω ότι είναι πιο όμορφη από την Εύα, όμως... αυτήν αγαπώ και καμία άλλη.

Ξεφύσιξα και έκανα πίσω τα μαλλιά μου με το χέρι μου. Τι να κάνω; Πώς θα βρω την Εύα τώρα; Λογικά στο σπίτι της θα πήγε.

''Ειλικρινά, είσαι πολύ ωραίος άντρας...'' συνέχισε να λέει, αλλά την διέκοψα.

-''Ιφιγένεια, σε παρακαλώ μην το συνεχίζεις''!

-'' Έχεις δίκιο. Καλύτερα να φύγω'' και άνοιξε την πόρτα.

-''Μην πεις τίποτα στους δικούς μου. Θα τους μιλήσω εγώ''.

-'' Όπως θέλεις. Εμμ... Συγνώμη για την ταραχή που σου προκάλεσα και ελπίζω να τα ξαναβρείς με την κοπέλα σου''.

-''Σ'ευχαριστώ'' της είπα ψυχρά και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Ευτυχώς που αυτή η γυναίκα καταλάβαινε το πρόβλημα μου. Και το πρόβλημά μου αυτή την στιγμή ήταν αν θα με πιστέψει η Εύα. Γιατί δεν της είχα μιλήσει γι'αυτό το θέμα νωρίτερα; Γιατί;

------------------------------------------------------------------------------------------

Γιατί; Γιατί Κωνσταντίνε; Για πες μου! Τι να πεις και εσύ καημένε στην κατάσταση που είσαι....

Τι να κάνουμε... Η ζωή δυστυχώς εκτός από χαρές έχει και λύπες. Και μάλλον, οι λύπες και τα προβλήματα είναι περισσότερα.

Εσείς τι κάνετε;

Ερώτηση: Αν εσείς ήσασταν στην θέση της Εύας, πώς θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;

Εγώ, δεν θα έφευγα κατευθείαν. Θα ήθελα να το συζητήσω μαζί του και να μου εξηγήσει. Είναι αλήθεια; Είναι ψέμα;

Η Ιφιγένεια.

Αφήστε μου τα σχόλια και τις ψήφους σας.

Love you!