Η χθεσινή μέρα πέρασε ευχάριστα και συνάμα ανυπόμονα. Ο λόγος; Ήταν Τετάρτη. Άρα σήμερα ήταν Πέμπτη. Άρα ξεκινούσε το ρεπό του Κωνσταντίνου. Κι εγώ δύο μέρες τώρα δεν είχα πάει στο Πανεπιστήμιο, γιατί διάβαζα για την εξεταστική. Είχα σκοπό να τελειώσω το διάβασμα σήμερα, έτσι ώστε τις μέρες τις Παρασκευής και του Σαββατοκύριακου να τις περάσω στο σπίτι του Κωνσταντίνου. Είχα χαρεί πάρα πολύ όταν μου το πρότεινε αυτό, εφόσον του είχα πει ότι οι γονείς μου θα πάνε στα Καλάβρυτα. Επίσης, είχα λίγο άγχος, γιατί... θα έμενα για τρία βράδια μαζί του. Δηλαδή... θα κοιμόμασταν μαζί; Δεν φοβόμουν το γεγονός ότι μπορούσε να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Έτσι κι'αλλιώς, το είχα ξεκαθαρίσει στον Κωνσταντίνο και ευτυχώς που το είχε δεχτεί, γιατί οι προηγούμενες σχέσεις μου δεν έλεγαν να το καταλάβουν!

-''Εύα''! με ξύπνησε από τις σκέψεις μου η φωνή της Βαλεντίνας.

-''Ναι'';

-''Σου μιλούσα''!

-''Συγνώμη... Κάτι σκεφτόμουν''.

-''Κάτι ή κάποιον''; με ρώτησε, ανασηκώνοντας το φρύδι της.

-''Χαχα... Εντάξει.. Με έπιασες''!

-''Είσαι πολύ τυχερή'' είπε μ'ένα λυπημένο ύφος και χαμήλωσε το κεφάλι της.

''Εγώ...''

-''Τι εσύ''; την ρώτησα.

-''Εγώ... Δεν νομίζω ότι θα βρω ποτέ κάποιον που θα με αγαπήσει για αυτό που είμαι''.

-''Γιατί το λες αυτό; Είσαι πολύ όμορφη κοπέλα και μορφωμένη. Τι σου λείπει'';

-''Το χρώμα'' και σήκωσε το κεφάλι της για να με κοιτάξει.

-''Τι εννοείς''; 

-''Εδώ στην Ελλάδα είναι δύσκολο να βρω κάποιον, επειδή είμαι μαύρη''.

-''Βαλεντίνα μου... δυστυχώς... στεναχωριέμαι πάρα πολύ γι'αυτό που θα πω, αλλά... οι άνθρωποι δεν βλέπουν την ουσία, είναι προκατηλειμένοι, γιατί εμμένουν στην εξωτερική εμφάνιση και δεν μπαίνουν στον κόπο για να δουν το <<μέσα>> του συνανθρώπου τους'' είπα με τόνο.

-''Ναι... Γι'αυτό κι εγώ ανησυχώ! Όχι μόνο για την προσωπική μου ζωή, αλλά και την επαγγελματική'' είπε η Βαλεντίνα και κούμπωσε το μπουφάν της, γιατί είχε λίγο αέρα.

-''Μην είσαι απαισιόδοξη! Εσύ θα παλέψεις για να αποκτήσεις αυτό που θέλεις''.

-''Αυτό εννοείται''! και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

''Κοίτα πως έγιναν τα μαλλιά μου από τον αέρα'' άλλαξε θέμα συζήτησης μετά από λίγα λεπτά, ενώ προσπαθούσε να φτιάξει τα ανακατεμένα της μαλλιά.

-''Καλά... και εμένα χάλια είναι''.

Και τότε χτύπησε το κουδούνι.

-'' Έχεις κενό τώρα''; με ρώτησε η Βαλεντίνα.

-''Ναι'' της απάντησα.

-''Θέλεις να έρθεις μαζί μου'';

-''Αμέ. Σ'ευχαριστώ''!

-''Δεν κάνει τίποτα'' είπε μ'ένα χαμόγελο.

''Θα με δεις να παίζω και πιάνο''!

-''Ααα... Τέλεια''! αναφώνησα ενθουσιασμένη και προχωρήσαμε προς της τάξη της Βαλεντίνας.

***

-''Γεια σας''! φώναξα, μόλις μπήκα μέσα στο σπίτι, όμως απάντηση δεν πήρα.

Σίγουρα η μαμά ήταν εδώ, γιατί άκουγα τα κατσαρολικά από την κουζίνα. Κατευθύνθηκα προς τα'κει, και όταν στάθηκα πίσω από την μαμά μου, αυτή γύρισε και...

-''Ααααα...''! τρόμαξε και έβαλε το χέρι της στην καρδιά της.

-''Αμάν βρε μαμά''!

-''Τι αμάν κορίτσι μου! Πότε γύρισες'';

-''Τώρα. Δεν με άκουσες'';

-''Πώς να σε ακούσω με τον απορροφητήρα''; και πήρε μια πετσέτα στα χέρια της και τα σκούπισε.

-''Μαμά, συγνώμη που θα στο πω, αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου. Θα μπει καμιά ώρα κανένας κλέφτης μέσα στο σπίτι και εσύ δεν θα το πάρεις χαμπάρι''! της είπα σοβαρά, έχοντας έναν αυστηρό τόνο στην φωνή μου.

-''Καλά... με μαλώνεις αργότερα'' μου είπε κοροϊδευτικά, προσθέτοντας λίγο αλάτι στην κατσαρόλα.

''Να σου πω, μπορείς να πας κάτω στην αποθήκη και να φέρεις την μεγάλη την βαλίτσα'';

-''Θα ετοιμάσεις τα πράγματα από τώρα''; την ρώτησα, εννοώντας τα ρούχα που θα έπαιρναν οι γονείς μου για την διήμερη εκδρομή τους.

-''Αφού αύριο θα φύγουμε'' και γύρισε το κεφάλι της για να με κοιτάξει.

-''Αλήθεια; Νόμιζα ότι θα φύγετε το πρωί του Σαββάτου''.

-''Πρωί θα φύγουμε, αλλά αύριο''.

-''Ααα.. Ok. Πάω να την φέρω'' και κατέβηκα κάτω στο ισόγειο και πήρα την βαλίτσα από την αποθήκη.

Μόλις ανέβηκα στο διαμέρισμα μου, άνοιξα την πόρτα με τα κλειδιά και πέρασα μέσα.

''Ορίστε'' και άφησα την βαλίτσα στο σαλόνι, κάτω στο πάτωμα.

Η μαμά μου όμως πάλι δεν με άκουσε, γι'αυτό πήγα ξανά στην κουζίνα.

''Την έφερα''! φώναξα κοντά στο αυτί της.

-''Εντάξει παιδί μου, σε άκουσα''.

-'' Έλα που δεν με άκουσες...'' της είπα και προχώρησα προς το δωμάτιο μου.

Έβγαλα από την τσάντα το βιβλίο της Κοινωνιολογιάς και ξεκίνησα να διαβάζω. Ευτυχώς, μόνο αυτό το μάθημα μου είχε μείνει. Την άλλη εβδομάδα θα κάνω μια επανάληψη και θα είμαι πανέτοιμη για την εξεταστική.

Με τον Κωνσταντίνο δεν είχαμε μιλήσει όλη μέρα. Χθες, αργά το βράδυ, του είχα στείλει μήνυμα και τον είχα παρακαλέσει να μην με πάρει τηλέφωνο μέχρι της 17:00, γιατί ήθελα να είμαι συγκεντρωμένη στο διάβασμα μου. Μάλλον είδε το μήνυμα και γι'αυτό δεν μ'έχει καλέσει καθόλου.

Κωνσταντίνου POV:

Χαίρομαι που η Εύα μου έστειλε μήνυμα χθες, λέγοντας μου να μην την πάρω τηλέφωνο μέχρι της 17:00, γιατί έτσι είχα περισσότερο χρόνο για να σκεφτώ που θα την έβγαζα σήμερα το βράδυ.

-''Χα! Σε κέρδισα''! αναφώνησε ο ξάδερφος μου, επειδή με κέρδισε στο τάβλι.

-''Συγχαρητήρια'' του είπα κοροϊδευτικά και έγειρα πίσω στον καναπέ.

-''Για πρώτη φορά στα χρονικά κυρίες και κύριοι, ο Κωνσταντίνος Γεωργαντόπουλος ηττήθηκε από τον Μάρκο Χολίδη''! συνέχιζε να κραυγάζει για την νίκη του.

''Τι έγινε ρε σήμερα''; με ρώτησε σοβαρά.

-''Τίποτα. Απλώς... δεν ήμουν συγκεντρωμένος'' του απάντησα.

-''Και τι σκεφτόσουν; Πού θα βγάλεις την γκόμενα το βράδυ''; ρώτησε μ'ένα πονηρό χαμόγελο.

-''Μην την ξαναπείς γκόμενα! Εγώ δεν την βλέπω έτσι''! είπα θυμωμένος.

-''Καλά... Δεν στην βρίσαμε κι'όλας''.

Εγώ τότε σηκώθηκα από τον καναπέ και πήρα το κινητό στα χέρια μου. Ήταν 17:14!

''Για πες, τελικά πού θα την πας''; ρώτησε ο Μάρκος, ρουφώντας λίγο από τον καφέ του, αλλά δεν του απάντησα, επειδή προσπαθούσα να βρω στις επαφές μου το νούμερο της Εύας.

''Εγώ πάντως στα Λαδάδικα θα την πήγαινα''.

Χριστέ μου! Τι ακούω;

-''Ποια Λαδάδικα ρε ηλίθιε''; και έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου, κάνοντας νόημα στον Μάρκο να μην βγάλει τσιμουδιά.

-''Παρακαλώ'';

-''Γεια σου μωρό μου''.

-''Γεια σου αγάπη μου! Συγνώμη που σου έστειλα εκείνο το μήνυμα χθες, αλλά...''

-''Δεν πειράζει κορίτσι μου'' την διέκοψα ''Σε καταλαβαίνω. Έπρεπε να διαβάσεις. Τώρα τελείωσες'';

-''Ναι. Έχω τελειώσει εδώ και ώρα''.

-''Τότε... Θέλεις να βρεθούμε'';

-''Και το ρωτάς'';

-''Ωραία. Σε μία ώρα θα έρθω να σε πάρω'' της είπα μ'ένα χαμόγελο.

-''Ok. Θα σε περιμένω'' μου είπε με την γλυκιά, μελωδική φωνή της.

-''Θα σε δω σε λίγο πριγκίπισσα μου''.

-''Εντάξει. Σε φιλώ''.

-''Κι εγώ'' έκλεισε το κινητό της και το ίδιο έκανα κι εγώ.

-''Θα σε δω σε λίγο πριγκίπισσα μου'' με κορόιδεψε ο ξάδερφος μου με μια γελοία φωνή.

-''Σκάσε ρε'' του είπα μ'ένα στραβό χαμόγελο και κάθισα στον καναπέ.

-''Πάντως... πρώτη φορά σε βλέπω έτσι με γυναίκα'' μου είπε σοβαρά.

-''Δηλαδή'';

-''Δηλαδή... Νοιάζεσαι! Δείχνεις πραγματικό ενδιαφέρον γι'αυτήν την κοπέλα''.

-''Αυτό είναι αλήθεια. Και ξέρεις γιατί; Γιατί την αγαπάω'' απάντησα με ειλικρίνεια.

Μετά από ένα τέταρτο ο Μάρκος έφυγε και εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι. Μόλις ντύθηκα, πήρα τα κλειδιά μου, το κινητό μου και βγήκα έξω από το σπίτι. Μπήκα μέσα στο αμάξι, έβαλα μπρος και σε δέκα λεπτά είχα φτάσει στο σπίτι της Εύας. Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε μια μεριά, βγήκα έξω και χτύπησα το κουδούνι του διαμερίσματός της.

-''Ναι'';

-''Χαίρεται κυρία Γιαννακάκη. Ο Κωνσταντίνος είμαι''.

-''Γεια σου αγόρι μου! Σε μισό λεπτό κατεβαίνει''.

Όντως, σε μισό λεπτό την είδα να βγαίνει από την πολυκατοικία. Πώς είναι δυνατόν να είναι πάντα τόσο ακριβής;

-''Γεια σου ομορφιά μου''! και πήγα κοντά της.

-''Γεια''! με χαιρέτησε κι'αυτή και προχωρήσαμε προς το αμάξι μου. Μπήκαμε μέσα και ξεκινήσαμε τον δρόμο μας.

-''Αυτή την φορά, λέω να σου πω που θα πάμε'' της είπα.

-''Αλήθεια; Για λέγε''! είπε όλο χαρά.

-''Λοιπόν.. Θα πάμε στα Αναφιώτικα'' της ανακοίνωσα.

-''Αχ τι ωραία''! και χτύπησε παλαμάκια με τα χέρια της.

Γι'αυτό την λατρεύω τόσο πολύ! Μπορεί να ξέρει, μπορεί να αντιλαμβάνεται τι γίνεται στον γεμάτο σκοτάδι κόσμο μας, όμως παραμένει ένα αθώο κοριτσάκι.

''Ααα.. Κωνσταντίνε'';

-''Πες μου''.

-''Οι γονείς μου θα φύγουν αύριο το πρωί''.

-''Αύριο το πρωί; Τι ώρα''; την ρώτησα

-''Στις δύο''.

-''Μάλιστα. Τότε μόλις σχολάσεις από το Πανεπιστήμιο θα φύγουμε και θα πάμε σπίτι μου''.

-''Εντάξει''.

-''Σε πειράζει να καλέσω και τον ξάδερφο μου για να σε γνωρίσει''; την ρώτησα λίγο διστακτικά.

-''Εεε.. Όχι. Γιατί να με πειράξει'';

-''Ωραία... θα περάσουμε πολύ όμορφα μωρό μου, στο υπόσχομαι'' και την κοίταξα στιγμιαία.

-''Να σου πω Κωνσταντίνε... Μπορώ να σε βγάλω μια φωτογραφία για να την έχω στο κινητό μου''; με ρώτησε, ενώ σταμάτησα το αυτοκίνητο μπροστά από ένα φανάρι. 

-''Ok'' της απάντησα και με έβγαλε.

-''Κοίτα την'' είπε μ'ένα χαμόγελο.

-''Καλός είμαι''.

-''Είσαι κούκλος''! με κοίταξε στα μάτια και εγώ φυσικά εκμεταλλεύτηκα αυτή την ευκαιρία. Την φίλησα για λίγο, και ύστερα ξανά'βαλα μπρος.

Όταν με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα, πράσινα μάτια, ο κόσμος γύρω μου χάνεται! Υπάρχω μόνο εγώ και αυτή. Τα μάτια της μου προσφέρουν μια ηρεμία, μια γαλήνη, αλλά και ταυτοχρόνως ένα φούντωμα, το οποίο με βάζει συνεχώς στον πειρασμό να την κάνω δικιά μου. Όμως, της το είχα υποσχθεί. Θα περάσει αρκετός καιρός για να συμβεί αυτό μεταξύ μας. Θα την περιμένω όσο κι'αν χρειαστεί. Γιατί δεν θέλω να την χάσω για μια βλακεία της στιγμής.

Μόλις φτάσαμε στα Αναφιώτικα, η Εύα κατενθουσιάστηκε.

Περπατούσαμε ανάμεσα από τα σοκάκια, διαπερνώντας τους τουρίστες, έχοντας περασμένο το χέρι μου πίσω από του ώμους της, ενώ εκείνη είχε ακουμπισμένο το κεφάλι της στο στήθος μου. Ήταν τόσο όμορφη, όπως κάθε φορά! Πραγματικά... Δεν θέλω να φύγει η Εύα από την ζωή μου. Την αγαπάω όσο τίποτα άλλο σ'αυτόν τον κόσμο. Και ο λόγος; Για αυτό που είναι εσωτερικά. Το μόνο που έχω σκοπό να της αλλάξω κάποια στιγμή, είναι το επίθετό της.

------------------------------------------------------------------------------------------

Τι είπε ο άνθρωπος στην τελευταία του πρόταση! ΣΟΚ.

Ο Μάρκος.

Ερώτηση: Ποια είναι η αγαπημένη σας γεύση στο παγωτό;

Εμένα είναι το άγριο κεράσι. Είναι καταπληκτικό, που εγώ δεν είναι άνθρωπος του γλυκού.

Λοιπόν... Till next one... Διαβάστε, σχολιάστε, διασκεδάστε!

Love you!