Είχαν περάσει τέσσερις μέρες από τον ερχομό του Νοεμβρίου, κάτι το οποίο με φόβιζε, γιατί σε δύο εβδομάδες θα ξεκινούσε η εξεταστική και η μόνη μου παρηγοριά ήταν ότι σιγά-σιγά θα ερχόντουσαν τα Χριστούγεννα και θα περνούσα περισσότερο χρόνο με τον Κωνσταντίνο, την οικογένειά μου και τις φίλες μου. 

Με την Στέλλα δεν βλεπόμασταν τόσο συχνά, γιατί δεν ερχόταν καθημερινώς στο Πανεπιστήμιο λόγω των προβών.

Με τον Κωνσταντίνο προσπαθούσαμε να βγαίνουμε δύο φορές μέσα στην εβδομάδα και να πηγαίνουμε βόλτες, θέατρο, για φαγητό και τα Σάββατα πήγαινα στο σπίτι του. Δεν ήθελα να τον κουράζω, εφόσον δούλευε τα πρωινά στο Πανεπιστήμιο και τα απογεύματα στο νοσοκομείο, όμως αυτός επέμενε να πηγαίνω στο σπίτι του για να συζητάμε, να βλέπουμε τηλεόραση, ταινίες, να πειράζουμε ο ένας τον άλλον και να με βοηθάει στο μάθημα της Φυσικής που τόσο αντιπαθούσα.

Με τον μπαμπά μου δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα που από την μέρα που τα 'φτιάξαμε με τον Κωνσταντίνο, κάνουν περισσότερη παρέα. 

Η μαμά μου αγχωνόταν συνέχεια για τα ρούχα που φορούσα όταν συναντιόμουν με το αγόρι μου. Αν είναι πλυμένα, σιδερωμένα... Τις προάλλες που έφευγα για να πάω στο σπίτι του Κωνσταντίνου, κρατούσε στα χέρια της ένα τάπερ, στο οποίο μέσα είχε βάλει κεφτεδάκια με σάλτσα και μου είπε να του τα πάω για να τα φάει το μεσημέρι. Έλεος! Δεν της απάντησα, αλλά της υποσχέθηκα ότι μια μέρα θα τον έφερνα για φαγητό. Και έτσι έγινε. 

Χθες ο Κωνσταντίνος έφαγε μαζί μας και η μητέρα μου τον ρωτούσε συνεχώς γι'αυτόν και για την οικογένειά του, παρ'όλο που εγώ της έκανα νοήματα να σταματήσει, γιατί εκνευριζόμουν. Ευτυχώς όμως, οι ερωτήσεις της δεν ήταν αδιάκριτες. Ήταν μια υπέροχη βραδιά με πολύ γέλιο, κυρίως όταν η μαμά μου άρχισε να λέει για το πόσο πολυλογού και άτακτη ήμουν μικρή, κάτι το οποίο δεν ίσχυε πλέον.

Σήμερα η Στέλλα δεν είχε έρθει, γιατί είχε πρόβα και η Βαλεντίνα ήταν άρρωστη. Ήξερα που ήταν το σπίτι της, δυο-τρία τετράγωνα από το Πανεπιστήμιο, και σκόπευα να την επισκεφτώ όταν θα σχόλαγα την επόμενη ώρα.

Μπήκα μέσα στο εργαστήρι της Βιολογίας μαζί με κάποιες συμφοιτήτριες μου και περιμέναμε υπομονετικά στις θέσεις μας την κυρία Τσέλιου. Αντί όμως για την καθηγήτρια μας, εμφανίστηκε μέσα στον χώρο ο Πρύτανης με.... τον Κωνσταντίνο!

-''Κορίτσια κάντε λίγο ησυχία'' είπε ο Πρύτανης και μαζί με τον Κωνσταντίνο προχώρησε προς την έδρα.

''Θα ήθελα να σας πω ότι η κυρία Τσέλιου είχε ένα ατύχημα και δυστυχώς δεν θα μπορεί να ασκεί το επάγγελμά της για μία εβδομάδα. Για να μην γίνει λοιπόν αισθητή η απουσία της, μέχρι την επόμενη Δευτέρα θα σας κάνει μάθημα ο κύριος Γεωργαντόπουλος. Μπορεί να μην είναι καθηγητής Βιολογίας, όμως είναι γιατρός. Και στην ουσία είτε είσαι βιολόγος είτε είσαι γιατρός είναι το ίδιο πράγμα''.

Wow! Δεν το πιστεύω! Θα μας κάνει μάθημα ο Κωνσταντίνος; Θα είμαι μαζί του περισσότερες ώρες; Θα είμαι μαζί του εν ώρα μαθήματος για τέσσερις μέρες; 

''Λοιπόν, σας αφήνω τώρα να γνωριστείτε με τον κύριο Γεωργαντόπουλο. Χαίρεται'' είπε και αποχώρησε. Εκείνη την στιγμή ο Κωνσταντίνος με κοίταξε για λίγο και κάθισε πάνω στην έδρα.

Ήταν τόσο όμορφος και γλυκός με αυτά που φορούσε και εκτός αυτού, πρώτη φορά τον έβλεπα να φοράει γυαλιά.

-''Γεια σας παιδιά'' μας είπε.

-''Γεια σας''! απαντήσαμε εμείς, κι εμένα μου ξέφυγε ένα πνιχτό γέλιο, το οποίο δεν ακούστηκε.

-''Από 'τι βλέπω είστε όλες κορίτσια, οπότε... θα περάσουμε πολύ ωραία...'' είπε μ'ένα πονηρό, στραβό χαμόγελο και όλες άρχισαν να γελάνε.

Γιατί με προκαλεί; Γιατί θέλει να παίξει με τα νεύρα μου; 

Με κοίταξε, ενώ οι άλλες συνέχισαν να γελάνε και να ψιθυρίζουν για το πόσο κούκλος είναι από κοντά. Τον κοίταξα κι εγώ, έχοντας ένα υποτιθέμενο θυμωμένο χαμόγελο στα χείλη μου. Φυσικά... κατάλαβε για ποιόν λόγο το έκανα αυτό, γι'αυτό σηκώθηκε από την έδρα και πήγε μπροστά από το θρανίο μιας κοπέλας.

''Πώς σε λένε''; την ρώτησε.

-''Ράνια'' απάντησε η κοπέλα όλο νάζι.

-''Μπορείς να μου πεις Ράνια που ακριβώς έχετε μείνει με την κυρία Τσέλιου'';

-''Βεβαίως... Έχουμε μείνει...'' και άνοιξε το βιβλίο της ''εδώ'' είπε, ενώ του έδειχνε την σελίδα.

-''Μάλιστα. Στο κυκλοφορικό σύστημα, στην αρτηριακή πίεση'' γύρισε το βλέμμα του στην Ράνια, της χαμογέλασε και αυτή μόνο που δεν λιποθύμησε.

Δεν το πιστεύω αυτό που ζω!

''Εσύ''! άκουσα την φωνή του Κωνσταντίνου και σήκωσα το κεφάλι μου.

''Ναι, εσένα λέω'' και προχώρησε προς το μέρος μου.

''Πώς σε λένε''; με ρώτησε μ'ένα στραβό χαμόγελο.

-''Εύα'' του απάντησα, έχοντας μία ουδέτερη έκφραση στο πρόσωπό μου.

-''Πολύ ωραίο όνομα! Θα μπορούσα να δανειστώ το βιβλίο σου για σήμερα'';

-''Εεε.. Ναι..'' και του το έδωσα.

-''Σ'ευχαριστώ'' μου χαμογέλασε ξανά και κατευθύνθηκε προς την έδρα.

''Θα μπορούσες να μου πεις Εύα ποια όργανα του ανθρωπίνου συστήματος επηρεάζουν οι κίνδυνοι της υπέρτασης'';

-''Επηρεάζουν την λειτουργία της καρδιάς, του εγκεφάλου και των νεφρών'' είπα, περνώντας τα δάχτυλα των χεριών μου στα μαλλιά μου για να τα απομακρύνω από τον λαιμό μου.

-''Σωστά.... Πολύ ωραία'' και ξεκίνησε να ξεφυλλίζει το βιβλίο μου.

''Και μία τελευταία ερώτηση... Για την αποφυγή της υπέρτασης, ποιον τρόπο ζωής πρέπει να επιλέγουμε; Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουμε''; και τότε όλες σήκωσαν τα χέρια τους για να απαντήσουν.

''Ναι, για πες μου'' και έδειξε με τα μάτια του μια κοπέλα με μακριά, καστανά μαλλιά.

-''Δεν πρέπει να καπνίζουμε, αλλά να ακολουθούμε μια υγιεινή διατροφή και να γυμναζόμαστε''.

-''Ωραία.... Απ'ότι βλέπω δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο, οπότε προχωράμε στο επόμενο μάθημα. Προβλήματα στην λειτουργία του κυκλοφορικού συστήματος'' είπε και κάθισε στην καρέκλα του.

''Οι καρδιοπάθειες κορίτσια διακρίνονται σε συγγενείς και επίκτητες. Οι πρώτες αφορούν συνήθως την λειτουργία των βαλβίδων και έχουν ως αποτέλεσμα διαταραχές στην παροχή του αίματος στους κόλπους και στις κοιλίες ή την επικοινωνία ανάμεσα στις κοιλίες ή ανάμεσα στους κόλπους. Κάποιες από τις παραπάνω παθήσεις επιδέχονται χειρουργική επέμβαση''.

-''Κύριε''! πετάχτηκε ένα κορίτσι και ο Κωνσταντίνος της έκανε νόημα να συνεχίσει, και παρατήρησα ότι κάτι έγραφε πάνω στο βιβλίο μου.

''Αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν αυτές τις παθήσεις, πώς ζούνε'';

Τι είδους ερωτήσεις είναι αυτές; Όταν ένας άνθρωπος έχει μία ιδιαιτερότητα, είναι διαφορετικός λόγω αυτής, αλλά ζει όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι.

-''Φυσιολογικότατα''! της απάντησε  ο Κωνσταντίνος.

''Και πίστεψέ με... Αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να ντρέπονται ή να στεναχωριούνται γι'αυτό που είναι, γιατί αυτό τους κάνει αληθινούς'' έλεγε με σοβαρότητα, ενώ συνέχιζε να γράφει.

Πραγματικά... Ο Κωνσταντίνος εννοούσε κάθε λέξη. Φαινόταν από το ύφος του, από την έκφραση του προσώπου του. Ο ίδιος μου είχε πει πριν μερικές εβδομάδες ότι έχω κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη του γι'αυτό ακριβώς που είμαι. Αυτός... είναι ένας επιπλέον λόγος που με κάνει να τον αγαπάω τόσο πολύ!

Τις σκέψεις μου όμως, διέκοψε το κουδούνι.

''Δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε το μάθημα, αλλά θα τα ξαναπούμε και αύριο'' και όλα τα κορίτσια άρχισαν σιγά-σιγά να βγαίνουν έξω από την τάξη. 

Σηκώθηκα κι εγώ από την θέση μου, προσποιούμενη ότι φεύγω, αλλά έκανα μια στροφή προς τα πίσω και το πρόσωπό μου <<κούντρισε>> με κάτι σκληρό. Ήταν το στήθος του Κωνσταντίνου! Σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να έχει ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του. Δεν μίλησε. Δεν είπε τίποτα. Απλώς καθόταν όρθιος μπροστά μου και με κοιτούσε.

-''Τι''; τον ρώτησα μετά από λίγο.

-''Είσαι πολύ όμορφη σήμερα'' μου είπε, καθώς τα μάτια του έλαμπαν.

-''Σ'ευχαριστώ'' είπα ψιθυριστά, γιατί κοκκίνισα.

-''Το βιβλίο σου'' και μου το έδωσε.

-''Ευχαριστώ''.

Κοιταχτήκαμε, και μετά από λίγο ο Κωνσταντίνος με φίλησε. Δεν μιλήσαμε άλλο, και μέχρι την έξοδο μας από το εργαστήρι κρατιόμασταν χέρι-χέρι. Δυστυχώς, όταν βγήκαμε έξω, απομακρυνθήκαμε, του έστειλα διακριτικά ένα φιλί στον αέρα, το ίδιο έκανε κι'αυτός, και στην συνέχεια έφυγα από τον χώρο του Πανεπιστημίου για να πάω στο σπίτι της Βαλεντίνας.

Πέρασαν περίπου πέντε λεπτά που περπατούσα, και συνειδητοποίησα ότι κρατούσα ακόμη στα χέρια μου το βιβλίο των Βασικών Θεμάτων της Βιολογίας του Ανθρώπου. Τότε, θυμήθηκα ότι ο Κωνσταντίνος κάτι είχε γράψει. Το άνοιξα στην σελίδα όπου είχαμε μείνει σήμερα, και ειλικρινά... δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.

Αχχ... Αυτόν τον άντρα τον αγαπώ τόσο πολύ! Τι όμορφη καρδιά! Πότε πρόλαβε να την ζωγραφίσει;

Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου από την τσάντα μου και του έστειλα ένα μήνυμα γράφοντάς του ότι τον ευχαριστώ πολύ γι'αυτό το όμορφο σκίτσο και ότι τον αγαπώ πολύ. Σε χρόνο μηδέν, μου απάντησε λέγοντάς μου ότι ακόμα δεν έχω δει τίποτα. Τι εννοούσε; Δεν μπορώ να να τον καταλάβω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι αγαπιόμαστε πραγματικά. Γιατί αν ο Κωνσταντίνος δεν με αγαπούσε αληθινά θα με πίεζε να κάνω πράγματα που δεν θέλω. Όπως μου είχε πει και ο ίδιος, έχω ήδη κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη του. Κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του. Αν όμως κάποιος δεν σέβεται και δεν αγαπάει τον εαυτό του, αυτό σημαίνει ότι δεν σέβεται και ότι δεν αγαπάει τον συνάνθρωπό του. Με λίγα λόγια, σέβομαι και αγαπάω τον Κωνσταντίνο για αυτό που είναι. Και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με σέβεται και με αγαπάει και αυτός.

------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας! Τι γίνεται; Πώς πάνε οι διακοπούλες σας; Κάνετε μπάνια; Εγώ έχω κάνει μόνο πέντε! Κι όμως.... Έχει φτάσει 14 Αυγούστου και έχω κάνει τόσο λίγα... Τέλος πάντων... Υγεία να υπάρχει και όλα τα άλλα βρίσκονται.

Λοιπόν, τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο....

Φιλούδια πολλά γουρουνάκια μου!