-''Τι ώρα είπες ότι θα έρθει να σε πάρει'';

-''Στις εφτά μαμά. Και σε παρακαλώ... ηρέμησε''.

-'' Ήρεμη είμαι'' είπε με τρεμάμενη φωνή.

-''Ναι... το βλέπω'' την ειρωνεύτηκα.

-''Πού θα πάτε''; και κάθισε στο κρεβάτι μου, έτσι ώστε να με βλέπει αντίκρυ της.

-''Δεν ξέρω. Δεν μου είπε'' της απάντησα, έχοντας ένα λυπημένο ύφος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.

-''Διάλεξες τι θα φορέσεις'';

-''Ναι'' και σηκώθηκα από την καρέκλα του γραφείου μου για να βγάλω τα ρούχα, που θα φορούσα το απόγευμα, από την ντουλάπα.

''Αυτά'' είπα αφήνοντας τα πάνω στο κρεβάτι ''μαζί με αυτή την τσάντα και αυτά τα παπούτσια'' και τα έδειξα που ήταν κάτω στο πάτωμα.

-''Μμμ... Ωραία''! είπε και ξανακάθισα στην καρέκλα μου για να τελειώσω το διάβασμα στο μάθημα της Ψυχολογίας.

-''Ο μπαμπάς...'' δίστασα λίγο ''τι ώρα θα γυρίσει'';

-''Στις εννιά το βράδυ. Μην ανησυχείς, εσύ θα έχεις φύγει'' μου απάντησε.

-''Δεν το λέω γι'αυτό... απλώς... εε..''

-''Εντάξει, εντάξει, κατάλαβα'' και σηκώθηκε όρθια.

''Να σου πω Ευάκι, πάω να σιδερώσω κάποια ρούχα. Μήπως θέλεις να σιδερώσω κι'αυτά''; ρώτησε, δείχνοντας τα ρούχα που θα φορούσα στο ραντεβού μου.

-''Αν μπορείς''; της χαμογέλασα, τα πήρε στα χέρια της και βγήκε έξω από το δωμάτιό μου.

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη! Έκανα σαν χαζή! Εντάξει... δεν το έδειχνα. Προσπαθούσα να το παίξω χαλαρή, αλλά στην πραγματικότητα είχα μεγάλη αγωνία για το απόγευμα. Δεν ήξερα το γιατί, εφόσον είχα ξαναβγεί ραντεβού στο παρελθόν. Ίσως... επειδή αυτή την φορά θα βγω με τον Κωνσταντίνο, για τον οποίο νιώθω μια τεράστια αγάπη! Επειδή πιστεύω πως είναι το άλλο μου μισό! Το ξέρω... είναι πάρα πολύ νωρίς για να λέω κάτι τέτοιο, αλλά από την πρώτη στιγμή που τον είδα... αισθάνθηκα... ένα συναίσθημα το οποίο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου. Σπάω συνεχώς το κεφάλι μου για να καταλάβω πιο συναίσθημα κυριαρχεί στην καρδιά μου. Δεν είναι απλώς αγάπη... Είναι κάτι πιο δυνατό. 

Όταν ολοκλήρωσα την φιλοσοφία για σήμερα, συγκεντρώθηκα στο μάθημά μου και σε μισή ώρα είχα τελειώσει.

Η ώρα είχε περάσει και ήταν πλέον 17:00, γι'αυτό μπήκα στο μπάνιο και άρχισα να πλένομαι. Όταν τελείωσα το ντους μου, βγήκα από την μπανιέρα, τύλιξα μια γαλάζια πετσέτα γύρω από το σώμα μου, άγγιξα το πόμολο της πόρτας, την άνοιξα και βγήκα έξω. Πήγα στο δωμάτιό μου, φόρεσα καθαρά εσώρουχα και ξεκίνησα να κάνω τα μαλλιά μου χαλαρές μπούκλες. Στην συνέχεια, φόρεσα τα ρούχα και της μπαλαρίνες μου και έβαψα σε nude αποχρώσεις τα μάτια και τα χείλη μου.

Ήταν 18:56 όταν δονήθηκε το κινητό μου. Το πήρα στα χέρια μου και είδα ότι είχα λάβει ένα μήνυμα από τον Κωνσταντίνο, που μου έγραφε ότι ήταν κάτω, στην είσοδο της πολυκατοικίας μου και με περίμενε. Έτσι, πήρα την μαύρη τσάντα μου, φιλήθηκα με την μαμά μου, μου χαμογέλασε, της χαμογέλασα και βγήκα έξω από το διαμέρισμά μας. Μόλις άνοιξα την εξώπορτα της πολυκατοικίας....

-''Γεια''! είπα στον Κωνσταντίνο και ταυτοχρόνως σήκωσα το χέρι μου για να τον χαιρετήσω.

-''Γεια''! ανταπέδωσε στον χαιρετισμό και με πλησίασε.

''Τι ομορφιές είναι αυτές'';

-''Απλά καθημερινά ρούχα είναι'' και γέλασα λιγάκι.

-''Μπορεί εσένα να σου φαίνονται απλά καθημερινά ρούχα, όμως εμένα όχι'' είπε δείνοντας μου ένα βαθύ φιλί στο στόμα.

-'' Ό,τι πεις'' και του χαμογέλασα.

-''Πάμε'';

-''Ναι'' του απάντησα και προχωρήσαμε προς το αυτοκίνητο του, το οποίο το είχε αφήσει λίγο πιο πέρα. Μου άνοιξε την πόρτα, μπήκα μέσα, μπήκε κι'αυτός και ξεκινήσαμε την διαδρομή μας.

-''Πώς σου φαίνεται η φοιτητική ζωή μικρή μου πριγκίπισσα''; με ρώτησε, μετά από δυο-τρία λεπτά αμήχανης σιωπής.

-''Το εννοούσες δηλαδή, όταν μου έλεγες το πρωί ότι θα με φωνάζεις πριγκίπισσα'' είπα σμίγοντας τα φρύδια στο μέτωπό μου.

-''Μου απάντησες θετικά, οπότε...'' και με κοίταξε περιπαιχτικά για μια στιγμή.

-''Για την ακρίβεια δεν σου απάντησα''! του τόνισα με μια λεπτή φωνούλα, που τον έκανε αυτομάτως να γελάσει.

-''Το κατάλαβα ως <<Ναι>>. Λοιπόν, για πες μου''.

-''Εεε.. Μου αρέσει! Δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο το φανταζόμουν''.

-''Αυτό το λες γιατί είναι ο πρώτος χρόνος'' είπε, χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τον δρόμο.

-''Ωχ! Δηλαδή''; ρώτησα, κοιτάζοντάς τον λίγο τρομαγμένη, λόγω της προηγούμενης πρότασής του.

-''Εντάξει, δεν λέω ότι θα τα βρεις όλα αγγούρια. Δεν σπουδάζεις και Ιατρική''!

Και εκείνη την στιγμή, αρχίσαμε να γελάμε και οι δυο μας. Είχε πλάκα! Κοίτα να δεις ποιος μιλούσε για Ιατρική!

''Αλλά και η Ιατρική δεν είναι τόσο δύσκολη. Αρκεί να σου αρέσει''.

-''Κι εσένα σου αρέσει, έτσι''; τον ρώτησα.

-''Εννοείται! Λάτρευα από μικρός το να βοηθάω τους ανθρώπους και την Φυσική, γι'αυτό'' μου απάντησε, έχοντας ένα περήφανο βλέμμα.

-''Τι; Σου αρέσει η Φυσική''; και τον κοίταξα απορημένη με γουρλωμένα μάτια.

-''Για να με ρωτάς με αυτόν τον τρόπο και με αυτό το ύφος, να φανταστώ ότι εσένα δεν σου αρέσει''; και με ξανακοίταξε για λίγο.

-'' Ήταν το μόνο μάθημα που μισούσα στο σχολείο, αλλά και ακόμα το μισώ, επειδή το κάνουμε στο Πανεπιστήμιο''! αναφώνησα εκνευρισμένη.

-''Συγνώμη, Νηπιαγωγός δεν σπουδάζεις''; με ρώτησε.

-''Ναι. Τώρα... που θα μου χρησιμεύσει η Φυσική ως Νηπιαγωγός...''

-'' Έχεις δίκιο, είναι λίγο περίεργο'' μου είπε ''αλλά για να το έχουν βάλει, κάπου θα χρησιμεύει''.

-''Με δυσκολεύει όμως''! τόνισα σχεδόν ψιθυριστά, κοιτώντας χαμηλά το πατάκι που πατούσα.

-''Ξέρεις... θα μπορούσα να σε βοηθήσω'' και σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά από ένα φανάρι που ήταν κόκκινο.

-''Αλήθεια''; τον ρώτησα και τον κοίταξα με τα γουρλωμένα, έκπληκτα μάτια μου.

-''Φυσικά αγάπη μου'' μου είπε, ενώ με κοιτούσε επίμονα. 

Σε κλάσματα δευτερολέπτου, έσκυψε προς την μεριά μου και με φίλησε έντονα και με πάθος. Ήταν τόσο ωραίο το φιλί του! Φιλιόμασταν για αρκετά δευτερόλεπτα, μέχρι που ακούσαμε τις κόρνες από τα αυτοκίνητα που βρισκόντουσαν πίσω μας. Με γρήγορες κινήσεις, ο Κωνσταντίνος έδωσε τέλος στο φιλί μας, κοίταξε το φανάρι που είχε ανάψει πράσινο, ξανάπιασε στα χέρια του το τιμόνι, πάτησε το γκάζι και συνέχισε να μας καθοδηγεί με την βοήθεια του αυτοκινήτου του στον προορισμό μας, ενώ ήταν λίγο αναψοκοκκινισμένος. Το ίδιο είχα πάθει κι εγώ! Είχα κοκκινίσει από αυτή την κίνησή του, γιατί με βρήκε απροετοίμαστη. Τώρα που είπα προορισμός μας... δεν ήξερα που πηγαίναμε.

-'' Ήθελα να σε ρωτήσω... Πού πάμε''; τον ρώτησα, μόλις συνήλθα από το σοκ των προηγουμένων λεπτών.

-''Χαχα... Δεν σου λέω. Σε πέντε λεπτά φτάνουμε'' απάντησε, έχοντας ένα στραβό χαμόγελο.

Όντως, σε πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη Ρέντη. Ο Κωνσταντίνος πάρκαρε το αυτοκίνητο σε μια γωνία, βγήκαμε από το αμάξι, πιαστήκαμε χέρι-χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε προς μια άγνωστη για εμένα κατεύθυνση.

Μετά από αρκετό περπάτημα, ενώ μιλούσαμε κυρίως για την δουλειά του Κωνσταντίνου και για το Πανεπιστήμιο, φτάσαμε μπροστά στην είσοδο.... του... Allou Fun Park! ΑΑΑΑΑ...!

  ''Χαχαχα... Για ποιον λόγο έμεινες σαν αγαλματάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο''; με ρώτησε ο Κωνσταντίνος, καθώς γελούσε.

Εγώ είχα μείνει κόκαλο! Παγωτό! 

-''Μου κάνεις πλάκα, έτσι''; κατάφερα να πω μετά από λίγο, γυρίζοντας το κεφάλι μου προς αυτόν.

-''Το ήξερα ότι θα σου αρέσει''!

-''Είναι... είναι... Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά μου! Πωπω... Θέλω να σε αγκαλιάσω''! του είπα μ'ένα χαμόγελο.

-''Και δεν το κάνεις... Εγώ αυτό περίμενα όλη την μέρα''! και έπεσα κατευθείαν στην αγκαλιά του.

Αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω τόσο πολύ! Μέσα στην αγκαλιά του νιώθω ασφάλεια, κάτι το οποίο δεν είχα ξανανιώσει ποτέ σε κανενός άλλου την αγκαλιά... Εκτός από αυτή της μαμάς μου... Μου σήκωσε το κεφάλι, τοποθετώντας κατάλληλα τον αντίχειρά και τον δείκτη του χεριού του ανάμεσα από το πιγούνι μου, με κοίταξε γλυκά και μου είπε...

-''Πάμε'';

-''Πάμε''.

Και μπήκαμε μέσα στο Allou Fun Park! Το μέρος ήταν απίστευτο και τεράστιο! Δεν είχα ξανάρθει ποτέ. Βασικά, όταν ήμασταν πιο μικρές με την Στέλλα, μας είχαν φέρει ένα πρωί της Κυριακής οι γονείς μας, αλλά ήταν κλειστό. Απ'ότι φαίνεται, η μοίρα ήθελε να ξανάρθω. Απλώς αυτή την φορά είχα έναν υπέροχο συνοδό στο πλάι μου.

Ο Κωνσταντίνος πλήρωσε τα εισιτήρια μας, αν και εγώ ήθελα να πληρώσω το δικό μου, αλλά δεν με άφησε.

''Λοιπόν, σε ποιο θα πάμε πρώτα''; τον ρώτησα.

-''Τι λες για το La Isla'';

-''Τέλεια''!

Μετά την βόλτα μας, στην έξοδο του παιχνιδιού, ένας κύριος μας έδωσε τις φωτογραφίες μας, οι οποίες τραβήχτηκαν την ώρα που πέφταμε από τα βράχια ύψους 15 μέτρων! Είχαμε γίνει λίγο μούσκεμα, όχι όμως στα ρούχα, γιατί φορούσαμε αδιάβροχα, αλλά στα μαλλιά.

Μόλις στεγνώσαμε, αρχίσαμε να τρέχουμε προς το Roller-Coaster. Ήταν φανταστικό! Καθίσαμε στις θέσεις μας, και αυτό άρχισε να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, και να πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα, και η αδρεναλίνη να φτάνει στα ύψη! Ήταν κάτι το ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ, με εμένα να φωνάζω σχεδόν κάθε τρία λεπτά στις απότομες κατηφόρες και τον Κωνσταντίνο να γελάει συνεχώς!

Στην συνέχεια, πήγαμε στο Τρενάκι του Τρόμου. Ήμουν σίγουρη ότι το ουρλιαχτό που έριξα στο Roller-Coaster δεν θα ήταν τίποτα μπροστά στο Τρενάκι του Τρόμου. Και είχα δίκιο! Το μέρος ήταν κατασκότεινο. Κατά καιρούς εμφανίζονταν μπροστά μας ζόμπι, σκελετοί και πολλά άλλα τρομακτικά πλάσματα. Ασυναίσθητα, κάλυπτα το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου ή κρατούσα από το χέρι τον Κωνσταντίνο. Ουρλιάζαμε και γελάγαμε αμέσως το επόμενο λεπτό, μόλις αντικρίζαμε μπροστά μας αυτά τα τρομακτικά τέρατα, τα οποία τα έλουζε ένα κόκκινο φως. Ευτυχώς, κάποια στιγμή τελείωσε αυτό το διασκεδαστικό βασανιστήριο. Είχα κοψοχολιαστεί!

Ύστερα, κατευθυνθήκαμε προς τα Συγκρουόμενα. Κάναμε δύο γύρους από αυτά, γιατί τα λατρέψαμε! Τρανταζόμασταν, όχι μόνο ο ένας από τον άλλον, αλλά και από άλλα αυτοκινητάκια, κάτι το οποίο είχε πολύ πλάκα.

Όταν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο Shooting Bar. Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλή στο σημάδι, γι'αυτό πρότεινα στον Κωνσταντίνο να μην συμμετάσχω σ'αυτό το παιχνίδι. Εκείνος συμφώνησε, έπιασε το όπλο στα χέρια του και άρχισε να πυροβολεί. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να γκρεμίσει όλα τα ποτηράκια. Έτσι, έπαιξε και δεύτερη φορά. Ούτε όμως αυτήν τα κατάφερε και θέλησε να ξαναπαίξει. Μα για ποιον λόγο; Την τρίτη φορά έπεσαν κάτω όλα τα ποτηράκια και εγώ έτρεξα να τον φιλήσω. Η νίκη του, του επέτρεπε να διαλέξει ένα λούτρινο αρκουδάκι. Με την σκέψη αυτή μου ξέφυγε ένα πνιχτό γελάκι. Διάλεξε λοιπόν ένα καφέ αρκουδάκι μεσαίου μεγέθους και.. μου το έδωσε!

Ωωωω..... Πραγματικά, ήμουν έτοιμη να κλάψω! Επειδή το κατάλαβε, για να μην συμβεί αυτό, με αγκάλιασε σφιχτά.

Έπειτα, ταξιδέψαμε με την Ρόδα στα 40 μέτρα, κρατώντας στα χέρια μου τον αρκούδο μου, προσφέροντας μας μια χαλαρή και ρομαντική βόλτα.

Τέλος, κατευθυνθήκαμε προς το "Caramellon", όπου αγοράσαμε πολλές πολύχρωμες καραμέλες. Μας τις έβαλε η κυρία που δούλευε σ'αυτόν τον χώρο εστίασης σε δύο σακουλίτσες και.... φύγαμε....

Ήταν μοναδική εμπειρία και για τους δυο μας! Δεν είχα ξαναγελάσει τόσο πολύ στην ζωή μου και το ίδιο ακριβώς μου είπε και ο Κωνσταντίνος. Ο ίδιος στεναχωρήθηκε, γιατί δεν επισκεφθήκαμε ούτε τα μισά παιχνίδια. Ήθελε να με πάει στο Καρουσέλ, στο Star Flyer, στο Volcano Island και σε πολλά άλλα, όπου δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.

Ήμουν ευτυχισμένη και αυτό το συναίσθημα χαράς έβλεπα στα μάτια του ήρωά μου. Από την μέρα που με έσωσε σε εκείνο το στενό, ήταν για'μένα ένας ιππότης, ο οποίος προερχόταν από τον Μεσαίωνα, βρήκε μια μηχανή του χρόνου και βρέθηκε στην εποχή μας.

Ύστερα από αρκετά γέλια και από αρκετές συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων μέσα στο αμάξι, φτάσαμε σπίτι μου.

-''Σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη βραδιά που μου χάρισες με την παρουσία σου'' μου είπε, κοιτάζοντάς με στα μάτια, ενώ μου κρατούσε το χέρι.

-''Εγώ σ'ευχαριστώ. Πέρασα υπέροχα''! του απάντησα.

Δεν πρόλαβα να πω τίποτε άλλο, γιατί ήρθε κοντά μου και μου έδωσε ένα γλυκό φιλί.

''Λοιπόν.... τα λέμε'' κατάφερα να πω μετά από λίγο, επειδή δεν ήθελα να φύγω!

-''Καληνύχτα πριγκίπισσα μου'' μου είπε ψιθυριστά, ίσα για να το ακούσω, μ'ένα χαμόγελο.

-''Καληνύχτα'' και του ανταπέδωσα στο χαμόγελο. 

Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκα έξω. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα μου, άνοιξα την εξώπορτα της πολυκατοικίας και μπήκα μέσα. Μόνο όταν με είδε να είμαι ασφαλής έβαλε μπρος, και τον είδα να χάνεται με το αυτοκίνητό του μες στο σκοτάδι της νύχτας.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Χαίρετε! Τι μου κάνετε γουρουνάκια μου;

Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο; Δεν ήταν καταπληκτικό από την μεριά του Κωνσταντίνου που σκέφτηκε να βγάλει την Εύα, στο πρώτο τους ραντεβού, στο Allou Fun Park;  

Ερώτηση: Εσείς ποίο πιστεύετε ότι είναι το ιδανικό μέρος για το πρώτο ραντεβού;

Σχολιάστε, ψηφίστε, διασκεδάστε!

Love you!