-''Ουφ... έσκασα...'' είπε η Στέλλα πιάνοντας την κοιλιά της με τα χέρια της.

-''Κι εγώ... αλλά... το ευχαριστήθηκα''! της απάντησα.

-''Βρε Εύα έφαγες μόνο το μισό''!

-''Συγνώμη, αλλά δεν πεινούσα και πολύ. Εξάλλου είπα για έναν μήνα υγιεινή διατροφή''!

-''Ναι, την είδα την υγιεινή σου διατροφή χτες.. όταν κατάπινες τα σουβλάκια αμάσητα''! είπε με ένα γέλιο.

-''Άλλο αυτό''! της είπα με ένα <<σοβαρό>> και <<αυστηρό>> ύφος.

-''Και δεν καταλαβαίνω, γιατί προσέχεις; Είσαι όμορφη, με καστανόξανθα μαλλιά, πράσινα μάτια, λεπτή μέση και ικανοποιητικές καμπύλες για όλα τα γούστα...'' και μου έκλεισε το μάτι. ''Ενώ εγώ...'' συνέχισε '' είμαι χοντρή''! είπε η Στέλλα στεναχωρημένη όπως πάντα, όταν μιλάει γι'αυτό το θέμα.

-''Δεν είσαι χοντρή, είσαι στρογγυλή. Αυτή ακριβώς την απάντηση είχε δώσει και ο Οβελίξ. Και αυτό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  σου που σε κάνει μοναδική''! της είπα σοβαρή όπως πάντα όταν μιλάω για θέματα ευαισθησίας και <<φιλοσοφίας>>. Και συγνώμη... από πότε ο όρος <<αδύνατος>> είχε συνώνυμη την λέξη <<όμορφος>>; Δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω.

Αφού σκέφτηκα αυτά συνέχισα την εισήγησή μου λέγοντας...

''Δεν πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα γι'αυτό. Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε''!

-''Ναι.. αλλά όποιος ξένος με βλέπει για πρώτη φορά, κατευθείαν σχολιάζει το σώμα μου''! είπε τσαντισμένη.

-''Είναι όντως πολύ εκνευριστικό. Και γιατί δηλαδή θα πρέπει κάποιος να σχολιάζει τα κιλά σου και όχι τα πλουσιοπάροχα μαύρα μαλλιά σου, ή τα φουντουκί μάτια σου; Με λίγα λόγια, γιατί ο κόσμος πρέπει να σχολιάζει και την παραμικρή λεπτομέρεια''; 

-''Πφφ...'' ξεφύσισε η Στέλλα. ''Ο κόσμος που ζούμε είναι κακός. Θα ήθελα ρε παιδί μου να τρώω τον μουσακά και να τον ευχαριστιέμαι! Και όχι μετά για πέντε ώρες να κλαίω και από τις τύψεις να μου πέφτει το ζάχαρο και να χυμάω στα σοκολατάκια''! 

-''Υπερβολική όπως πάντα. Μην στεναχωριέσαι''! της τόνισα ''Αποδέξου τον εαυτό σου όπως είναι και τότε θα σε αποδεχθούν και οι άλλοι''.

Αφού επικράτησε σιωπή για λίγο...

-''Να σου πω'' και έκανα να σηκωθώ από την καρέκλα ''δεν πληρώνουμε γιατί αν αργήσουμε κι' άλλο θα το χάσουμε''!

-'' Έχεις δίκιο, το είχα ξεχάσει... Βλέπεις πουθενά την σερβιτόρα'';

***

-''Ευτυχώς το προλάβαμε''! είπε χαρούμενη η Στέλλα και κάθισε στην αμμουδιά. Το ίδιο έκανα κι εγώ, αφού πρώτα έβγαλα τα παπούτσια μου. Είχα από μικρή αυτή την συνήθεια, να μην φοράω παπούτσια στην παραλία και το σπίτι, χειμώνα καλοκαίρι. Για κάποιον λόγο ένιωθα ελευθερία!

-''Κοίτα, η δύση του ηλίου! Εύα με το τρία κάνουμε μια ευχή, εντάξει; Ένα.. δύο.. τρία..'' και εκείνη την στιγμή έκλεισα τα μάτια μου κι έκανα την ευχή μου. Όμως μόλις τα  άνοιξα...

-''Τι ευχήθηκες''; ρώτησε με περιέργεια η φίλη μου.

-''Σιγά μην σου πω''!

-'' Έλα σε παρακαλώ πολύ..''!

Πώς μπορούσα να της αρνηθώ όταν μου μιλούσε με αυτή την παιδική φωνούλα που μόνο αυτή ήξερε να κάνει τόσο καλά; Έκανε και αυτό το κουταβίσιο βλέμμα.. που με σκότωνε!

-''Αν σου πω... εσύ θα μου πεις''; 

-''Φιλάω σταυρό'' και το έκανε. Επειδή όμως δεν την πίστεψα, σήκωσα το φρύδι μου ρωτώντας την...

-''Το υπόσχεσαι''; 

-''Φίλησα σταυρό, τι άλλο θες; Για πες μου'' είπε με ένα χαζοχαρούμενο γελάκι χαραγμένο στο πρόσωπό της.

-''Λοιπόν... ευχήθηκα μέσα σε αυτόν τον χρόνο της <<καινούργιας>> μας ζωής να βρω το άλλο μου μισό'' είπα γεμάτη αυτοπεποίθηση, και τότε η Στέλλα άρχισε να γελάει... Και μάλιστα πολύ... Και αυτό μου την έδινε στα νεύρα! 

-''Συγνώμη... αλλά ήταν.. πολύ αστείο'' προσπάθησε και είπε μέσα από το πνιχτό της γέλιο.

''Εντάξει...το κατάπια'' είπε μετά από λίγα δευτερόλεπτα εννοώντας το γέλιο της.

''Είχα ξεχάσει το ότι παρ'όλο που είμαστε 18 χρονών, εσύ παραμένεις 8 υψηλοτάτη'' μου είπε κοροϊδευτικά κάνοντας μια μικρή υπόκλιση ενώ ήταν καθιστή, και εγώ τότε κατσούφιασα.

-''Δεν σου ξαναλέω τίποτα''! και την κοίταξα με ένα δολοφονικό βλέμμα. ''Αφού αυτό θέλω, τι να ευχόμουν; Δηλαδή εσένα η ευχή σου ήταν καλύτερη''; την ρώτησα ειρωνικά.

-''Φυσικά! Ευχήθηκα από την πρώτη μέρα κι' όλας να κάνω εντύπωση σε κάποιον από τους καθηγητές μου με τις ικανότητές μου''.

-''Ποιες ικανότητές σου Στελλίτσα''; την ρώτησα με ένα πονηρό γελάκι.

-''Τις θεατρικές βλαμμένη''! και μου πέταξε λίγη άμμο στα πόδια.

Πλάκα πλάκα, δεν περίμενα και κάτι άλλο να ακούσω. Τώρα θα την μάθαινα; Απλώς σήμερα το έλεγε με αυτοπεποίθηση και ήμουν πολύ περήφανη γι'αυτήν.

-'' Άντε βρε, και πριν τελειώσεις τις σπουδές να σε δω στο <<Bahar>> και τι στον κόσμο''!

Τι; Μόνο αυτή θα με κοροϊδεύει;

-''Γέλα, γέλα, όμως εγώ θα γίνω μεγάλη ηθοποιός μια μέρα. Και όταν θα μου ζητάς θέση στο Εθνικό, εγώ θα κλείνω τα αυτιά μου'' μου είπε με ένα τεράστιο ειρωνικό χαμόγελο.

-''Λυπάμαι, όμως δεν θα έχω χρόνο για να βλέπω τις παραστάσεις σου. Ως γνωστόν, θα είμαι νηπιαγωγός και θα ασχολούμαι με άλλα πράγματα'' της απάντησα με ένα υποτιθέμενο υπεροπτικό ύφος.

-''Μμμμ.... Σιγά την σκληρή δουλεία'' σχολίασε ειρωνικά και απαξιωτικά. ''Το ξέρεις ότι ένας ηθοποιός δουλεύει 22 ώρες το 24ωρο για να βγάλει το ψωμί του; Ενώ ο νηπιαγωγός...''

-'' Έχει να αναλάβει την φροντίδα των παιδιών'' την διέκοψα ''να τους τραγουδάει, να τους λέει παραμύθια, αληθινές ιστορίες, να βλέπουν κινούμενα σχέδια και να παίζουν. Και όλα αυτά ενώ η δασκάλα φωνάζει τρέχοντας πίσω από τα παιδάκια! Τα νεύρα μου''! και τότε σκάσαμε στα γέλια.
Πόσες φορές κοροϊδεύαμε η μία την άλλη για την σχολή που διαλέξαμε;

Μετά από λίγο, σήκωσα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και αναφώνησα...

-''Πότε πέρασε τόσος καιρός; Πότε ήμασταν μωρά και πότε πήγαμε Πανεπιστήμιο'';

-''Για την ακρίβεια, από αύριο θα έχουμε εμπειρία για το τι είναι Πανεπιστήμιο''.

-'' Όντως'' ξεφύσησα.

''Αύριο ξεκινάει η <<καινούργια>> μας ζωή για τα επόμενα τέσσερα χρόνια''.

-''Μαζί θα τα περάσουμε κι αυτά. Περάσαμε σχεδόν ολόκληρη την ζωή μας μαζί . Τι είναι τέσσερα χρόνια επιπλέον'';

-''Μόνο τέσσερα χρόνια ακόμα''; την ρώτησα με ένα υποτιθέμενο παράπονο.

-''Τι λες καλέ; Καλύτερες φίλες για ΠΑΝΤΑ''! και εκείνη την στιγμή αγκαλιαστήκαμε, ενώ η Στέλλα είχε ήδη βουρκώσει.

***

Γύρισα σπίτι μου κατά της 21:30. Χαιρέτησα την Στέλλα, έβγαλα τα κλειδιά από την τσάντα μου, όμως μόλις άνοιξα την εξώπορτα της πολυκατοικίας, άκουσα μια γυναικεία φωνή από τον δεύτερο. Ωχ! Στον δεύτερο όροφο υπάρχουν δύο ενοικιαζόμενα διαμερίσματα , ένα άλλο που κατοικεί ένας ηλικιωμένος κύριος και το δικό μου. Και όταν λέω δικό μου, εννοώ της οικογένειάς μου. Και αυτήν την ώρα στο σπίτι ήταν μόνο η μαμά, εφόσον ο μπαμπάς είχε φύγει σήμερα το πρωί για πέντε ημέρες για ένα συνέδριο που θα γινόταν στην Θεσσαλονίκη. Όταν το συνειδητοποίησα, άρχισα να φοβάμαι! Τι έπαθε η μαμά μου;

Ξεκίνησα να τρέχω και να ανεβαίνω τις σκάλες σαν τρελή! Αφού έφτασα έξω από το διαμέρισμα μας, ξεκλείδωσα την πόρτα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα που ήταν η μαμά. Πώς το ήξερα; Όλη μέρα εκεί είναι! Έχει εγκατασταθεί! Είπαμε μας αγαπάει, μας φροντίζει, αλλά πρέπει και αυτή να κοιτάξει λίγο την ξεκούραση της!

-''Μαμά''! φώναξα. ''Τι έγινε'';

-''Τι έγινε κορίτσι μου''; με κοίταξε φοβισμένη.

-''Γιατί φώναζες πριν λίγο'';

-''Κόπηκα με το μαχαίρι δεν βλέπεις''; και μου έδειξε το δάχτυλό της που τόση ώρα το είχε στο στόμα της.

-''Αμάν ρε μαμά! Με κατατρόμαξες!''

Έλεος αυτή η γυναίκα!

-''Συγνώμη παιδί μου, αλλά τι να έκανα; Να μην έκοβα τα φασολάκια για να τα μαγειρέψω αύριο'';

-''Και έπρεπε να σηκώσεις όλη την πολυκατοικία στο πόδι επειδή έκοψες λίγο τον δείκτη σου''; είπα με μια ανάσα, ενώ ήμουν ακόμα ταραγμένη.

-''Ευάκι το ξέρεις ότι είμαι  φοβιτσιάρα και τρομάζω  με το παραμικρό''.

-''Και εγώ τρομάζω με το παραμικρό! Γι'αυτό θα σε παρακαλούσα να είσαι λίγο πιο προσεκτική. Νόμιζα ότι έπαθες κάτι...''

-''Εντάξει κορίτσι μου, μην ανησυχείς'' είπε και πήγε προς το μπάνιο για να βάλει χαζοπλάστ στο δάχτυλό της.

''Πώς τα πέρασες με την Στέλλα'';

-''Μια χαρά''.

Όταν η μαμά μου βγήκε από το μπάνιο, μπήκα εγώ για να πλύνω τα δόντια μου. Μετά από λίγο, χάζεψα για μισή ωρίτσα στο laptop μου και... ανέβασα στο Instagram τις φωτογραφίες που έβγαλα με την Στέλλα στα μαγαζιά και στην παραλία.

-''Σε ποια παραλία πήγατε''; με ρώτησε η μαμά μου που είδε τις φωτογραφίες.

-''Στην Βουλιαγμένη. Είναι καταπληκτικά, ειδικά το βράδυ''!

-'' Έχω πολλά χρόνια να πάω'' αναστέναξε.

-''Βρε μαμά, αφού εσύ βγαίνεις έξω από το σπίτι μία φορά το μήνα, και το καλοκαίρι μόνο και μόνο για να πάμε διακοπές''!

-''Εεε... παιδί μου... Όταν κάνεις οικογένεια έχεις πολλές υποχρεώσεις. Θα το καταλάβεις και εσύ όταν θα βρεις τον ιδανικό άνθρωπο με τον οποίο την αποκτήσεις'' μου είπε με ένα χαμόγελο.

Εγώ τότε έκλεισα το laptop, σηκώθηκα από την καρέκλα του γραφείου μου και πήρα τις πιτζάμες μου, που ήταν στην άκρη του κρεβατιού μου, για να τις φορέσω.

-''Καλά μαμά,'' της είπα με ένα μικρο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου '' έχω ακόμα πολύ καιρό γι'αυτό''. 

-''Τα πάντα στον κόσμο μας συμβαίνουν ξαφνικά κορίτσι μου. Μην το ξεχνάς αυτό'' και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. 

'' Όνειρα γλυκά''.

-''Καληνύχτα'' της απάντησα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.

Πέρασε αρκετή ώρα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν αυτά που μου είπε πριν λίγο η μαμά μου. Ήθελα και εγώ όντως να γίνει αυτό κάποια μέρα, κάποια στιγμή, ξαφνικά, για να δω την αντίδρασή μου. Θα ήθελα να 'ξερα τι θα νιώσω όταν μου συμβεί αυτό το περίεργο... συναίσθημα να το πω; Μάλλον συναίσθημα θα λέγεται. Αλλά δεν ξέρω το ακριβές όνομά του. Βαθιά μέσα μου όμως, πιστεύω ότι θα το γνωρίσω πολύ σύντομα. Αμέσως παρατήρησα ότι φιλοσόφησα αρκετά για σήμερα, γι'αυτό σκέφτηκα την αυριανή μέρα. Πώς θα είναι άραγε η ζωή στο Πανεπιστήμιο; Η ζωή μιας φοιτήτριας; Ανυπομονώ! Ευτυχώς που περάσαμε και εγώ και η Στέλλα στην πόλη μας, στην Αθήνα. Μετά από λίγο, θυμήθηκα την σημερινή μέρα. Τι ωραία που πέρασα! Τι όμορφη που ήταν η θάλασσα! Ο αέρας φυσούσε, και μπορούσα να μυρίσω καλύτερα από κάθε άλλη φορά το αλάτι της. Τώρα... δεν ξέρω πότε θα μπορούσα να το ξανακάνω αυτό. Πότε θα είχα ελεύθερο χρόνο. Δεν πρέπει όμως να φοβάμαι. Τόσο δεν είχα φοβηθεί ούτε για της πανελλήνιες. Δεν θα με φάει το Πανεπιστήμιο! Απλώς, θα ήταν μια καινούργια εμπειρία όπως είχε πει και η Στέλλα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, οι άνθρωποι, από την στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι την στιγμή που θα πεθάνουμε, θα αντιμετωπίζουμε πολλά  προβλήματα, τα οποία πάντα εντάσσονται στις νέες μας εμπειρίες. Με αυτήν την σκέψη, έκλεισα τα βλέφαρά μου και κοιμήθηκα.   

------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας! Καινούργιο κεφάλαιο, από μια καινούργια ιστορία και... μαντέψτε... από μια καινούργια "συγγραφέα" του Wattpad! Είναι η πρώτη μου ιστορία, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου. Παρεμπιπτόντως.... 

Η Εύα.  

Η Στέλλα.

Για πείτε μου σας άρεσε το πρώτο κεφάλαιο; Τι πιστεύετε ότι θα γίνει την άλλη μέρα στο Πανεπιστήμιο; Θα γνωρίσουν κάποιον τα κορίτσια; Κάποιους; 

Σήμερα αν δεν κάνω λάθος τελείωσε το γυμνάσιο της εξετάσεις. Άντε.. Καλά αποτελέσματα! Τα τυχερά! Γράψανε μόνο 4 μαθήματα και εμείς στο λύκειο όλα! Αλλά τελειώσαμε όταν το γυμνάσιο άρχιζε! Χαχα... Οκ.. 1-1 το σκορ. Του χρόνου πάλι να είμαστε καλά.... 

Λοιπόν, εγώ θα προσπαθώ να ανεβάζω κάθε Κυριακή. Αυτή που θα μας έρθει δεν ξέρω αν θα μπορέσω... Μέχρι τότε όμως... Φιλάκια γουρουνάκια μου!