Άκουγε τη βροχή και δεν ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ανέβασε λίγο παραπάνω το σεντόνι και κοίταξε έξω από το παράθυρο σκεπτική. Ήταν από εκείνα τα πρωινά που ανοίγεις τα μάτια και δεν αντιλαμβάνεσαι αν έχει ξημερώσει και απλά έχει μαύρα σύννεφα, ή αν ακόμα είναι νύχτα..
Μετά βίας κοιμήθηκε.
Δεν έπαψε λεπτό να σκέπτεται το έγινε το προηγούμενο βράδυ .
Είχε ξεντυσει το αφεντικό της και δεν είχε ιδέα πως θα τον αντικρύσει από ντροπή. Έμοιαζε όμως τόσο φυσιολογικά καθώς το έκανε...

Το ρολόι έδειχνε έξι και μισή. Στις εφτά έπρεπε να ξεκινήσει με βάση τις οδηγίες του Ντάνιελ. Ήξερε πως θέλει μόνο 10 λεπτά να φτιάξει εκείνα τα άγρια μαλλιά της και ο χρόνος ήταν λίγος μα την ίδια στιγμή ένιωθε το κορμί της βαρύ.
Σύρθηκε νωχελικα ως την άκρη και κατέβασε τα πόδια. Ίσως δεν ήξερε τι θα αντιμετωπίσει σαν κατέβαινε κάτω αλλά δεν είχε και πολλές επιλογές. Ήταν η δουλειά της, είχε πληρωθεί ήδη γι αυτό και έπρεπε να τη τελειώσει.

Ετοιμάστηκε και σαν βγήκε έξω, δεν είδε κανένα. Εκτός από τους ήχους της βροχής επικρατούσε ησυχία στο σπίτι. Πήγε στη κουζίνα, έβαλε καφέ στη καφετιέρα και έφτιαξε ένα και για την ίδια. Σκέφτηκε να ξεκινήσει αμέσως τις δουλειές. Ίσως αυτό τη βοηθούσε.

"Καλημέρα..." άκουσε και έπειτα είδε τον Άζραελ να μπαινει μέσα. Ήταν τόσο διαφορετικός... Φορούσε μια φαρδιά φόρμα φούτερ από κάτω, και ένα απλό λευκό φανελάκι. Τα μαλλιά του ήταν μπερδεμένα και ατημέλητα ενώ από το τρόπο που περπατούσε έδειχνε ξεκάθαρα πως μόλις είχε ξυπνήσει.

"Καλημέρα κύριε..." η Ιζαμπέλ μόλις είχε συνειδητοποιήσει πως δεν είχε ιδέα για ποιόν ακριβώς δουλεύει.

"Άζραελ" την συμπλήρωσε σαν κατάλαβε και πήγε στο ψυγείο. Έβγαλε από μέσα ένα μπουκάλι και χυμό και ήπιε χωρίς να χρησιμοποιήσει ποτήρι. "Πες μου ότι θα μείνεις έτσι να με κοιτάζεις όλη μέρα..." αποκρίθηκε σαν τελείωσε.

"Ο..όχι. όχι. Απλά αναρωτήθηκα μήπως θέλατε κάποιο ποτήρι..."

"Όχι. Είμαι εντάξει. Καφέ;"

"Ναι... Ναι. Βγαίνει" η Ιζαμπέλ γύρισε αμήχανα προς τη καφετιέρα και τον ένιωσε να περπατάει. Μάλιστα όχι απλά να περιφέρεται αλλά να σταματάει πίσω της. Έπειτα είδε το χέρι του να απλώνεται στα δεξιά της και αισθάνθηκε το κορμί του να ακουμπάει σχεδόν το δικό της.

"Ελπίζω να έβαλες από αυτόν..." ο Άζραελ έπιασε ένα καφέ που βρισκόταν πιο πέρα και τον άφησε στο πάγκο. "Έχει καλύτερη γεύση . Είναι πιο δυνατός. Γιατί αυτός που μου έκανες χθες..."

"Συγνώμη για χθες!" πετάχτηκε διακόπτοντας τον και σαν γύρισε ήρθε αντιμέτωπη με το πρόσωπο του. Στραβοκαταπιε, χαμήλωσε ελαφρώς το κορμί της και ένιωσε σαν να τη κοιτούσε από ψηλά ένας γίγαντας.

"Ατυχήματα συμβαίνουν" απάντησε ατάραχος και έπειτα έφυγε από κοντά της, τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. "Δεν ξέρω αν ενημερώθηκες αλλά την επόμενη εβδομάδα έχουμε καλεσμένους. Είναι κάποιοι άνθρωποι από την εταιρεία οπότε θα σε παρακαλέσω να αλλάξεις στολή..." Ο Άζραελ γύρισε το κεφάλι και τη κοίταξε από πάνω κάτω "Όχι πως αυτή δε σου πάει..." συνέχισε χαμηλά "Αλλά θέλω να φορέσεις τη λευκή. Είναι για τέτοιες περιπτώσεις..."

"Το.. το κατάλαβα. Τις είδα χθες και υπέθεσα..."

Ξάφνου η καφετιέρα έκανε ένα τσιριχτο ήχο και άρχισε να πετάει το ζεστό νερό πέρα δώθε

"Αουτς! Ανάθεμα!!" η Ιζαμπέλ εσκουξε σαν τη πιτσιλισε κι εκείνος σηκώθηκε μονομιάς. Έπιασε το χέρι της και κοίταξε το δάχτυλο της. Χωρίς λέξη το έβαλε ολόκληρο μέσα στο στόμα του και το εγλυψε απ'άκρη σ'άκρη αφήνοντάς τη άφωνη.

"Τι με κοιτάς έτσι; Εσένα δε σου έλεγε η γιαγιά σου πως αν καίγεσαι πρέπει να σαλιωνεις το δέρμα;"

Για κάποιο λόγο, ένιωθε μια απίστευτη έλξη για αυτό τον άντρα. Δεν τον ήξερε πάνω από μία ημέρα μα εκείνα τα μάτια του ήταν θαρρείς και ούρλιαζαν σαν τα κοιτούσε. Είχε γνωρίσει αρκετά αγόρια στο πανεπιστήμιο μα ήταν ακριβώς αυτό... Αγόρια...
Παραμέρισε τις σκέψεις της, και γύρισε κατακόκκινη από ντροπή προς τη καφετιέρα. Εκείνη περίμενε να νταντευει ένα γεροξεκουτη κι αντί αυτού, έπρεπε να μάθει να νταντευει έναν άντρα που φώναζε κίνδυνο...

"Σε δύο λεπτά θα είναι έτοιμο" μίλησε τρεκλιζοντας τις λέξεις μια προς μια.

"Πάω να ετοιμαστω, έχω δουλειές σήμερα. Φέρε το καφέ στο γραφείο και έπειτα είσαι ελεύθερη να κάνεις τις δουλειές σου. Και αν μαγειρέψεις μη μας βάλεις κακία φωτιά εντάξει;"

"Μάλιστα κύριε..." Αρκεστηκε να πει χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει...

                 ******************

Πάρκαρε το αυτοκίνητο και κοίταξε τη γειτονιά γύρω του. Πλέον είχαν αλλάξει οι εποχές... Δεν έψαχνε για θύματα. Είχε σταθερή πελατεία με συμβόλαια ετών αλλά μα όταν ήθελε να διασκεδάσει πήγαινε και έπαιρνε ζωές χωρίς δυσκολία. Ήταν Άσσος στη δουλειά του άλλωστε... Σχεδόν κανένας δεν κατάφερνε να τον κερδίσει μα αν αυτό γινόταν , τηρούσε τη συμφωνία. Δεν ήταν από εκείνους που έκαναν το αντίθετο. Έδινε τα κερδισμένα απλόχερα.

Φόρεσε τα γυαλιά του , έκλεισε το σακάκι και βγήκε από το αυτοκίνητο. Η δουλειά έπρεπε να γίνει για να κλείσει αυτός ο κύκλος. Έπειτα θα τακτοποιούσε και μερικά συμβόλαια ακόμα και θα ήταν ελεύθερος να διασκεδάσει. Του άρεσε να παίζει με τους ανθρώπους. Δεν ήταν εκείνος ο μυστήριος τύπος που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ούτε ήταν πουριτανός. απολάμβανε στο μέγιστο τις απολαύσεις που του έδινε η ζωή και έτσι όπως είχε εξελιχθεί εκείνη η κοινωνία με τα χρόνια, όλα τα είχε στο πιάτο... Γυναίκες αλκοόλ, δουλειά...

Η Λόρι είχε γίνει στάχτη και ήξερε πως έπρεπε να βρει μια για να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Είχε συνηθίσει το κορμί της κι εκείνη είχε συνηθίσει τον άγριο τρόπο που το έπαιρνε... Σπάνια έβρισκε γυναίκα να αντέχει τις ορμές του. Βέβαια ήξερε πως οι πόρνες ήταν ιδανικές για αυτό αλλά κάτι που δεν άλλαξε με τους αιώνες ήταν πως σιχαίνοταν τις πόρνες...

Ανέβηκε στο διαμέρισμα , άνοιξε τη πόρτα χωρίς να χρειαστεί να χτυπήσει και μπήκε μέσα. Δεν ήταν ψέμα πως τον περίμενε...

Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε ήταν ένα κεφάλι να κάθεται και να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Τα λευκά της μαλλιά ήταν η επιβεβαίωση της δουλειάς. Του συμβολαίου... Ήταν από εκείνα τα ημιμόνιμα όπως τα έλεγε... Ήθελαν ανανέωση κάθε 30 χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις και 40. Ανάλογα την ηλικία με την οποία τα έκλεισε.

"Άλλαξες..." είπε κι εκείνη έμεινε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο.

"Κι εσύ άργησες..." Ο Άζραελ χαμογέλασε.

Έβαλε το χέρι στη τσέπη και άγγιξε τις κάρτες του. Ύστερα κάθισε στο τραπέζι και βγάζοντας τη τράπουλα την άφησε στο τραπέζι.

"Θα περιμένεις για πολύ ακόμα;" είπε και άκουσε βήματα. Γυρίζοντας το κεφάλι τον είδε να μπαίνει μέσα στο σπίτι ακάλεστος.
"Ωωωωω δε περιμενα να σε δω εδώ Νίκολας. Μπορείς να καθίσεις..."

Ποτέ δεν έμεναν...
Μα ήταν η δεύτερη φορά που εκείνος το έκανε...

"Είχα καλή συνεργασία υποθέτω..." του είπε ήρεμα και πήρε θέση στο τραπέζι.
"Θέλω να κάνω καινούρια προσφορά..."

"Δεν είναι η σειρά σου νομίζω... " του θυμησε ο Άζραελ. "Εκτός αυτού τι παραπάνω να θέλεις από αυτό που σου έδωσα;"

Η γυναίκα γυρισε προς το μέρος τους και πλησίασε.

"Κοίταξε την... Νομίζω πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος έπειτα είσαι ελεύθερος να μου ζητήσεις ότι θέλεις. Σύμφωνοι;"

Κάτι στο βλέμμα της γυναίκας έσταζε πίκρα και μίσος. Κάτι που φυσικά δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Άζραελ.

Προέτρεψε τη γυναίκα να κάτσει και μοίρασε.

"Είσαι έτοιμη;" Ρώτησε δίνοντας τις 4 χαρτιά

"Πιο έτοιμη από ποτέ..." του απάντησε χωρίς να πάρει το βλέμμα της από πάνω του.

Η παρτίδα άρχισε και όπως όριζε η συμφωνία, τελείωσε στο πρώτο χέρι με εκείνη να κερδίζει . Έλαβε στα χέρια τέσσερις άσσους... Αυτό ήταν και η επιβράβευση φυσικά.

Σαν άφησε κάτω τα χαρτιά, το δέρμα της άρχισε να λάμπει.. Σαν να έσπαγε σε μικρά κομμάτια , άρχισε να βγάζει φως. Εκείνη εγυρε το κεφάλι προς τα πίσω και αποδέχθηκε το δώρο της. Το δωμάτιο τυλίχθηκε ολόκληρο σε μια λάμψη, κι όταν εκείνη κόπασε η γυναίκα που είχε μπροστά του ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη που κάθισε.

Σήκωσε τα χέρια της, άγγιξε το πρόσωπο και γέλασε πονηρά. Ύστερα σηκώθηκε, έβγαλε τα ρούχα της και τεντωσε το όμορφο κορμί της...

"Νομίζω κάθε φορά σε ομορφαίνει και πιο πολύ..." ο Άζραελ της έκανε ένα κοπλιμεντο κι εκείνη του χαμογέλασε...
"Να έρθεις να με δεις στο σπίτι μια από αυτές τις μέρες... Θα μπορούσαμε να περάσουμε καλά..." της είπε αδιαφορώντας για τον άντρα ο οποίος έδειχνε εκνευρισμένος.

"Θέλω να αλλάξω τη συμφωνία!" του είπε σοβαρός διακόπτοντας το φλερτ του. "Θέλω δέκα χρόνια παραπάνω. Στα είκοσι!"

"Νομίζω τα τριάντα σου είναι αρκετά..." ο Άζραελ έβαλε μέσα τη τράπουλα μα εκείνος τον έπιασε από το μπράτσο.

"Είπα θέλω να αλλάξω τη συμφωνία!"

Ένα κόκκινο φως άρχισε να κάνει την εμφάνιση του στο σημείο που τον άγγιζε ώσπου το χέρι του άντρα τυλίχθηκε στις φλόγες κι εκείνος το τράβηξε αποτομα

"Δεν σε καίνε.. μα αν το θελήσω θα γίνει στάχτη το χέρι σου. Κατανοητό;"

Εκείνος κατέβασε το κεφάλι...

"Κατανοητό..."

"Ωραία. Θέλεις ακόμα να παίξεις ;" ρώτησε έπειτα

"Όχι. Όχι... " είπε βιαστικά και χωρίς να περιμένει έτρεξε και έφυγε από το σπίτι.

❤️❤️❤️❤️❤️