Ήταν καθισμένος στο γραφείο έχοντας απλωμένα διάφορα χαρτια δεξιά και αριστερά και έδειχνε αρκετά αφοσιωμένος. Ενώ ήταν σίγουρη πως ακουσε τη πόρτα εκείνος ούτε σήκωσε το κεφάλι. Η Ιζαμπέλ πρόσεξε πως το σακάκι του ήταν κρεμασμένο στο καλογηρο και το φορούσε ακόμα το λεκιασμενο πουκάμισο.

"Άφησε το καφέ εδώ" της είπε χωρίς να τη κοιτάξει κι εκείνη πήγε κοντά, και τον εναπόθεσε στο σημείο που της έδειξε. Έμεινε λίγα δευτερόλεπτα μα σαν είδε πως δεν λέει κουβέντα , γύρισε για να φύγει. "Σου έδωσα άδεια να φύγεις;" τον άκουσε να λέει αξαφνα . "Κάθισε" της ζήτησε κι εκείνη με βαριά καρδιά, επέστρεψε στο γραφείο και κάθισε.

Τον είδε να μαζεύει τα έγγραφα και να τα βάζει σε ένα από τα συρτάρια του γραφείου. Ύστερα το κλείδωσε και φόρεσε το κλειδί στο λαιμό του.

"Ιζαμπέλ λοιπόν..."

"Ναι... Κοιτάξτε κύριε... Δεν το ήθελα. Ένιωσα περίεργα και απλά..." μάσησε τα λόγια της μα αποφάσισε να τα πει μια και έξω "Δεν ήθελα να σας λερωσω  ούτε να σας μιλήσω έτσι αλλά με τρομαξατε!"

"Μάλιστα... Σε τρόμαξα..."

"Ναι. Θα μπορούσατε απλά να μου πείτε ποιος είστε..."

"Και θα άλλαζε η συμπεριφορά σου; Ξέρεις τι λένε Ιζαμπέλ; Ο χαρακτήρας του άνθρωπου φαίνεται στις απρόσμενες, αυθόρμητες αντιδράσεις του..." της είπε κι εκείνη σώπασε.

"Ωραία. Γι'αυτό και σας ζήτησα συγγνώμη εξ αρχής. Αλλά δε μου αφήσατε πολλά περιθώρια με τη σειρά σας. Πάραυτα , ήθελα απλά να σας πω ότι δε το ήθελα και δε θα επαναληφθεί..."

Εκείνος τη κοίταξε καλά καλά και εγυρε προς τα πίσω.

"Το πουκάμισο μου έχει λερωθεί..." είπε μαλακά.

"Ωραία... Μπορείτε να μου το δώσετε και θα το πλύνω..." του απάντησε κι εκείνος γέλασε για πρώτη φορά... Τα δόντια του ήταν ίσια, ενώ σαν σχίστηκαν τα χείλη του, πρόσεξε πως  στις γωνιές του προσώπου, τα κόκκαλα έδειχναν πιο έντονα.

"Εσύ το λερωσες... Έλα και βγάλτο..."

Η Ιζαμπέλ γουρλωσε τα μάτια έκπληκτη.

"Θα με κοιτάζεις για πολύ ώρα;"

"Τώρα είστε σοβαρός;" του είπε ευθύς αμέσως.

Εκείνος σηκώθηκε, έκανε το γύρω του γραφείου και κάθισε στη πολυθρόνα που υπήρχε απέναντι της. Τη κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και έσκασε ένα πλάγιο χαμόγελο...

"Βγάλτο μου..." ζήτησε και εκείνη σαν να μην όριζε το κορμί, σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά του. Έβαλε τα χέρια της στο στήθος του και έπειτα άρχισε να ξεκουμπωνει ένα ένα τα κουμπιά ώσπου το άνοιξε εντελώς. Εκείνος σηκώθηκε ήρεμα, άνοιξε τα χέρια και της ζήτησε να το βγάλει από πάνω του. Τα μάτια του ήταν σαν να την υπνωτιζαν. Εκτός αυτού, ήταν ένας άντρας που δεν περνούσε απαρατήρητος σε κακία περίπτωση. Δεν ήταν ψέμα πως η θηλυκή της πλευρά, ενοχλήθηκε από τη παρουσία του.
"Αργείς..." της είπε απαλά κι εκείνη χωρίς να σταματήσει να τον κοιτάζει τον άγγιξε.

Ένα λεπτό αργότερα και σαν να ξύπνησε από λήθαργο ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν. Δε πίστευε τι ακριβώς είχε κάνει. Μόλις του είχε βγάλει το πουκάμισο αργά αργά κοιτάζοντας κάθε σπιθαμή της σάρκας του...

"Είσαι ελεύθερη να φύγεις..." της είπε μα εκείνη έμεινε να κοιτάζει μια τον ίδιο και μια το γυμνό του στήθος. Ήταν τόσο απίστευτα γυμνασμενος. Δεν είχε εκείνους τους χαζούς κοιλιακούς που έβλεπε στα μοντέλα, μα είχε δύο γραμμές που ξεκινουσαν από τη μέση της κοιλιάς και κατέληγαν αρκετά χαμηλά μέσα στο παντελόνι.
"Είσαι ελεύθερη είπα και την επόμενη φορά , να προσέχεις αν δε ξέρεις σε ποιον μιλάς..." τόνισε βάζοντας το χέρι του στο σαγόνι της και ανεβάζοντας το κεφάλι της στο ύψος του.

"Με.. με συγχωρείτε... Εγώ... Εμμ." Η Ιζαμπέλ άρπαξε το πουκάμισο και έφυγε τρέχοντας . Σαν άνοιξε την πόρτα, είδε το Ντάνιελ να προχωράει προς το γραφείο μα σημασία δεν έδωσε. Τον προσπέρασε και έφυγε σφαίρα στο δωμάτιο της.

"Τι έκανες;" ρώτησε τον Άζραελ βλέποντας τον γυμνό από τη μέση και πάνω να επιστρέφει στη θέση του ατάραχος.

"Τίποτα..."

"Πως τίποτα!"

"Ντάνιελ άσε με να χαρείς... Έχω αρκετή δουλειά. Ξέρεις πόσα συμβόλαια υπάρχουν στο συρτάρι; Και μέσα σε αυτά πρέπει να βρω και..."

"Καλά δε ντρέπεσαι; Την έβαλες να σου βγάλει το πουκάμισο;" επέμενε και ο Άζραελ τον στραβοκοιταξε.

"Θέλεις να μάθεις; Ε λοιπόν δεν την έβαλα! Το ζήτησα, πήγα κοντά, μα στη τελική το έκανε μόνη της!"

"Δε σε πιστεύω!"

"Κακώς..." απάντησε αδιάφορα. "Τι ξέρουμε γι αυτή εκτός από τα βασικά;"

"Τίποτα το ιδιαίτερο. Οι γονείς της πρέπει να ήταν εργάτες στα ορυχεία. Όταν πέθαναν κατέληξε στο ορφανοτροφείο όπου τη βρήκε η Κλάρα μολις ενός έτους και την υιοθέτησε. Επίσης δεν γνωρίζει ότι είναι υιοθετημένη. Πανεπιστήμιο. Φίλοι. Νορμάλ πράγματα. Βέβαια ..."  Ο Ντάνιελ έκανε μια παύση σκεπτικός
"Από όσο έψαξα δεν κατάφερα να βρω αν είχε σχέση με κάποιον ποτέ... Πάνω στη πιο τρυφερή ηλικία που όλοι κάνουν σχέσεις εκείνη δούλευε..."

"Σοβαρολογεις τώρα; Υπάρχει περίπτωση να είναι;...."

"Ω ναι. Βέβαια αυτό είναι κάτι που μπορούμε να μάθουμε... Σε γενικές γραμμές όμως μοιάζει με κάθε άλλη που έχει έρθει. Άσε που τώρα που... Ξέρεις... τώρα που η Λόρι έγινε σκόνη... Δε νομίζω να έχουμε και θηλυκούς καυγάδες. Μα ξέρεις κάτι; " Ο Ντάνιελ φαινόταν αρκετά σκεπτικός "Έχει κάτι πάνω της... Δεν ξέρω. Ίσως είναι η αυρα, ίσως το γεγονός πως τη πήραμε πριν κλείσει τα 30 όπως έπρεπε , ίσως... Δεν ξέρω. Απλά έχει κάτι..."

Ο Άζραελ έμεινε για λίγο σιωπηλός...

"Κάτι ενοχλητικό. Το πρόσεξα κι εγώ. Μου τη δίνει στα νευρα ! Αν αυτό εννοείς..."

"Άζραελ σοβαρολογω! Όπως και να έχει θα έχω το νου μου. Έχουμε καιρό μπροστά μας. Και κοίτα να είσαι κύριος... "

Εκείνος κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι...

"Νομίζω είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω πως να είμαι κύριος..." του απάντησε . Ο Ντάνιελ τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

"Το βλέπω..." τον ειρωνεύτηκε. "Όπως και να έχει οι δουλειές τρέχουν. Νομίζω έρχεται και ο Σεργκέι την επόμενη εβδομάδα. Όλα θα κυλήσουν ομαλά όπως γίνεται συνήθως. Το μόνο που ζητώ είναι να της δώσεις λίγο περιθώριο να ενταχθεί χωρίς να τη φοβίζεις άνευ λόγου και αιτίας. Και μη μου πεις ότι δεν το απολαμβάνεις να φοβεριζεις τους γύρω σου!"

Ο Άζραελ γέλασε

"Ενώ εσύ; Που στεκοσουν στη σκάλα βλέποντας τα πάντα και μετά τη τρομοκρατησες είσαι καλύτερος!" του πέταξε στα μούτρα

"Μόνο εσύ θα διασκεδάζεις; Νομίζω επιβάλεται και σε μένα λιγάκι... Αλλά ήταν πρώτη και τελευταία φορά. Από δω και πέρα θα είμαι κύριος. Εγώ μπορώ τουλάχιστον!"

"Κι εγώ μπορώ! Αν ήθελα θα την είχα ήδη γυμνή στο γραφείο. Εκτός αυτού , παρθένα; Δε νομίζω να είναι του τύπου μου... Πήγαινε να χαλαρώσεις κι εσύ.. Θα τακτοποιήσω κάτι εκκρεμότητες και θα ανέβω. Και πριν φύγεις, ρίξε μια ματιά στη κουζίνα γιατί νομίζω από τη τρομάρα της παράτησε και το φαγητό και όλα! Μη πάρουμε και καμιά φωτιά!"

Ο Ντάνιελ σήκωσε το φρύδι

"Άζραελ; Σε ξέρω αιώνες τώρα... Απολαμβάνεις να βλέπεις και να μυρίζεις το φόβο στους άλλους. Απλά μη ξεχνάς πως δεν είναι ακόμα 30. Καλα; Ίσως βιαστηκαμε... Αλλά κι εκείνη έκανε 2 μέρες να τσιμπήσει με την αγγελία. Δεν ήταν εύκολο. Οπότε ίσως να μη μοιάζει τόσο με τις άλλες... Άσε που δε τη κόβω για χαζή. Γενικά ας έχουμε το νου μας..."

"Εντάξει εντάξει μη κάνεις σαν το πατέρα που δεν είχα ποτέ. Ξέρω! Όπως και να έχει σκέφτομαι να κλεισω το συμβόλαιο και να τελειώνουμε. Δε νομίζω πως έχει σημασία να περιμένουμε 1 χρόνο..."

"Σε αυτό έχεις δίκιο. Κλειστο, και μετά βλέπουμε τι θα κάνουμε με την Ιζαμπέλ.."

Ο Ντάνιελ έκανε να φύγει μα σταμάτησε

"Είναι όμως ωραίο κομμάτι αυτό... Δε μπορείς να πεις..."

"Ίσως για σένα... Εγώ τις θέλω πιο..."

"Εύκολες;"

Ο Άζραελ τον στραβοκοιταξε

"Έμπειρες..." συνέχισε και έπειτα του έκανε νόημα να φύγει....

❤️❤️❤️❤️❤️❤️
(Μα τι γίνεται ε; Σιγά σιγά θα δούμε...)