"Άζραελ ξυπνα!!!" τσιριξε γυρίζοντας προς το μέρος του.

"Τι συμβαίνει; Τι θες πια; Σε ενόχλησε μήπως το..."

"Πάψε ! Κάνε ησυχία..."

Εκείνος ετριψε παραξενεμένος τα μάτια του αλλά δεν άκουγε κάτι.

"Έχεις χαζεψει; Ξάπλωσε σε παρακαλώ..."

"Σσς!!!!"

Η Ιζαμπέλ σηκώθηκε και πλησίασε το παράθυρο.

"Βλέπεις κάτι;" ο Άζραελ απόρησε και σηκώθηκε.

"Όχι άλλα το ακούω ... Ένιωσα το κεφάλι σαν να ήταν πέτρα. Έπειτα χτύπους και σαν άνοιξα τα μάτια ακούω γδουπους... Βηματα. Έρχονται από εκεί..." σήκωσε το χέρι και του έδειξε τη πόρτα στο κήπο.

"Μα δε μπορεί να βρίσκεται κανένας εκεί ειδικά τέτοια ώρα..."

"Δεν ξέρω . Αισθάνομαι ότι κάτι συμβαίνει"

"Έλα να ξαπλώσουμε. Ίσως ήταν η ένταση της ..."

Η Ιζαμπέλ τον αγκάλιασε σφιχτά και τους μετέφερε στο κήπο.
Μόλις ο Άζραελ άνοιξε τα μάτια τη κοίταξε εκνευρισμένος.

"Παιχνιδάκι θα το κάνουμε τώρα; Κάθε φορά που...." ξάφνου σώπασε. Έπιασε ένα περίεργο ήχο από το εσωτερικό της πόρτας και το βλέμμα της Ιζαμπέλ , ήταν εκείνο το ξερό στα έλεγα εγώ ..

"Μα δεν είναι δυνατόν. Κανένας δε μπορεί να μπει εκεί μέσα. Πόσο μάλλον να ακούγεται και προς τα έξω" ο Άζραελ την επαισε από το χέρι και ύστερα άρχισε να πατάει τα σύμβολα. Συνολικά ήξερε επτά διαφορετικούς. Κάθε ένας έβγαζε και κάπου αλλού. Κανένας όμως δεν τους βοήθησε αφού σε όσα μέρη κατάφεραν να πάνε , δεν υπήρχε ψυχή.

"Δεν καταλαβαίνω..." αναρωτήθηκε σαν έφτασαν πάλι έξω"

"Ουαου... Κάθε ένα μέρος ήταν τόσο υπέροχο. Πως γίνεται εκείνο το βράδυ να με πηγές απλά στο τίποτα! Είσαι απίστευτος!" του είπε θυμωμένη

"Εσένα αυτό σε πείραξε τώρα;"

"Όχι. Μια υπόθεση έκανα... Μακάρι να μπορούσα και εγώ να πατήσω ...." Η Ιζαμπέλ γύρισε προς τη πόρτα και άρχισε να πατάει τα σύμβολα ώσπου εκείνη άνοιξε και ένα μαύρο φως απλώθηκε στο χώρο.

"Ανάθεμα με..."

"Τι είναι αυτό!!! Άζραελ εμφάνισα μια πόρτα!!!"

"Λες να μη το βλέπω..."

"Έλα πάμε!" Η Ιζαμπέλ έκανε να μπει αλλά εκείνος την άρπαξε.

"Περίμενε. Δεν έχω ιδέα που οδηγεί... Πως σκατα το κατάφερες... Έχω προσπαθήσει να βρω συνδιασμούς τόσες πολλές φορές..."

"Ε και; Έτυχε. Πάμε;;"

Κάτι στο τρόπο της φωνής της, ήταν περίεργο...

"Σε παρακαλώ.... Πάμε;;" η ανυπομονησία της από την άλλη δε του άφησε περιθώρια.

"Πάμε αλλά θα μπω μπροστά . Καμιά φορά ίσως..."

Πριν ολοκληρώσει η Ιζαμπέλ του έπιασε το χερι και τους ώθησε προς το εσωτερικό της μαύρης πόρτας.

"Αουτς!" παραπονέθηκε πιάνοντας τα οπίσθια της κι εκείνος την αγριοκοιταξε.

"Πες μου τώρα ότι πονεσες κι όλας! Πάνω μου έπεσες και εγώ στο πάτωμα! Για αυτό δεν μπαίνουμε όπως να ναι Ιζαμπέλ! Το πρώτο βήμα πρέπει να είναι σταθερό και μετά...."

"Σσς... Κατάλαβα. Τι είναι εδώ;"

Ο Άζραελ περιεργάστηκε το χώρο. Βρισκόντουσαν μέσα σε ένα περίεργο δωμάτιο. Πέτρινο απ' άκρη σ'άκρη. Υπήρχε μια πόρτα στο βάθος και τίποτα άλλο.

"Που να οδηγεί άραγε;" αναρωτήθηκε αυθόρμητα

"Μπορείς να κάτσεις ήρεμη για μια φορά επιτέλους;! Δεν έχουμε ιδέα τι υπάρχει εκεί!!!"

Η Ιζαμπέλ τον κοίταξε εκνευρισμένη. Δεν ήθελε να του το πει εξ αρχής αλλά δεν της άφησε περιθώρια.

"Τότε γιατί ο Ντάνιελ μπαίνει και βγαίνει και δεν παθαίνει τίποτα μου λες;!" του πέταξε μέσα στη μούρη.  Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και έμεινε να τη κοιτάζει έκπληκτος.
"Συγγνώμη... Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Αλλά σηκώθηκα από εκείνο το θόρυβο. Μετά κοίταξα έξω και άνοιξα το παράθυρο για να πάρω αέρα και τον είδα στη πόρτα. Δεν είναι η πρώτη φορά... Πάραυτα όμως ο ήχος που άκουγα ήταν αληθινός. Στο ορκίζομαι... Απλά δεν ήξερα με τι τρόπο να σε πείσω να έρθουμε για να δοκιμάσω το κωδικό..."

Την άκουγε εντελώς σοκαρισμένος ενώ την ίδια στιγμή, άρχισε να ακούγεται ξανά εκείνος ο γδουπος πιο δυνατά αυτή τη φορά.

"Είσαι σίγουρη πως είδες τον Ντάνιελ..."

"Ναι. Είναι κακό; Τον είχα δει μια ακόμα φορά. Όταν πρωτοήρθα. Είχε βάλει πάλι τον ίδιο συνδιασμό. Είχα την εντύπωση πως θα τον ήξερες αλλά δοκιμάσαμε τα πάντα και ύστερα έδειχνες να μη τον ξέρεις οπότε τον πάτησα... Δεν ήθελα... Με συγχωρείς..."

"Όχι όχι... Όλα είναι καλά. Όπως και να έχει, κράτα το χέρι μου και πάμε να δούμε τι είναι αυτό που ακούγεται .."

Όπως είπε έτσι και έκανε. Κρατώντας το χέρι της, πλησίασε τη πόρτα. Άνοιξε και έμεινε άγαλμα να κοιτάζει το θεαμα...

"Δεν παίζει να είναι αλήθεια αυτό.." είπε έκπληκτος

Στο κέντρο υπήρχε ένα βιβλίο του οποίου το περίβλημα , άνοιγε και έκλεινε μόνο του. Ένα βιβλίο που είχε δει αρκετές φορές σε αναφορές αλλά όλοι νόμιζαν πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από έναν μύθο.

"Τι είναι αυτό;" ρώτησε εκείνη και αφήνοντας το χέρι του , πλησίασε και άπλωσε το χέρι

"Ιζαμπέλ μη!!! Μη το ακουμπήσεις!!!" ο Άζραελ ούρλιαξε και όρμησε προς το μέρος της μα σαν τηνεπιαεε και τη γύρισε προς το μέρος του, την είδε να κρατάει το βιβλίοσαν να μη συμβαίνει τίποτα.

"Γιατί κάνεις σαν τρελός κάθε φορά; Ένα βιβλίο είναι!" του είπε αλλά εκείνος είχε πάθει σοκ...
Το κρατούσε τόσο φυσικά...
Ο μύθος έλεγε πως όποιος το αγγίξει πρέπει να περάσει από τεστ. Να κάνει κάποιες τελετουργίες και ύστερα το βιβλίο θα τον άφηνε. Σε κάθε άλλη περίπτωση ποιος τολμούσε να αναζητήσει τη γνώση, θα πέθαινε ακαριαία...
"Άζραελ..." η Ιζαμπέλ πήγε κοντά και τον σκουντηξε ελαφρά στον ώμο "Είσαι εντάξει;"

"Ναι ναι... Μια χαρά... Απλώς..."

"Θέλεις να το πάρουμε και να πάμε πίσω; Ίσως το μέρος ..."

"Όχι Ιζαμπελ. Δεν μπορούμε να βγάλουμε το συγκεκριμένο βιβλίο από το δωμάτιο αυτό. Αναρωτιέμαι όμως ..."

"Τι πράγμα."

"Δε θα σου πω ψέματα πως φοβήθηκα ότι θα πεθάνεις .."

"Γιατί;"

Ο Άζραελ της εξήγησε τι ήταν ακριβώς αυτό που κρατούσε αλλά και όλους τους μύθους γύρω από αυτό. Εκείνη τον άκουγε τόσο προσηλωμένη ώσπου όταν της είπε από τι ακριβώς  ηταν φτιαγμένο εκείνη φρικαρε

"Αηδιααα" Το βιβλίο της έπεσε από τα χέρια και ο Άζραελ χωρίς να σκεφτεί άπλωσε τα δικά του  για να το πιάσει. Μόλις εκείνο ήρθε σε επαφή με το δέρμα του , ένιωσε μια φλόγα να ανάβει και η Ιζαμπέλ αυτόματα το εκτόξευσε μακριά

"Είδες...;" της είπε ήρεμος. Ένα δευτερόλεπτο ακόμα και θα έπαιρνα φωτιά... Με πιστεύεις τώρα;"

"Μα δεν βγάζει νόημα..."

"Δε πειράζει. Θα βρούμε τη λύση. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να βρω ένα τρόπο να διαβάσω το βιβλίο και..." Η Ιζαμπέλ τον έπιασε από το χέρι , το γνωστό φως της τηλεμεταφοράς τον τύφλωσε, έπειτα ακολούθησε το γαργαλητο και βρέθηκαν στο υπνοδωμάτιο. "Δεν θα αντέξω άλλο σοκ για σήμερα..." Μονολογησε σαν την είδε να κρατάει το βιβλίο.

"Νομίζω πως με συμπαθεί..." Αποκρίθηκε χαμογελαστή και σκαρφάλωσε στο κρεβάτι. Το έβαλε κάτω και το άνοιξε "Θα κάθεσαι εκεί η θα έρθεις; Αφού δε μπορείς να το διαβάσεις θα στο διαβάσω εγώ..."

Βλέποντας τη τόσο συνεργάσιμη αλλά και ήρεμη, ένιωσε όμορφα. Ίσως ξεκίνησαν με ένα καυγά αλλά όπως αποδείχθηκε κατέληξαν ξανά σε κάτι που του άρεσε... Δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, ένιωθε εξοργισμένος με τον Ντάνιελ και προδομένος, αλλά εκείνη κατάφερε να τα σβήσει όλα και να τα κάνει να περιμένουν...

Ο Άζραελ ξάπλωσε πλάι της και η Ιζαμπέλ άνοιξε τη πρώτη σελίδα.

Σάρκα στη σάρκα για να το αγγίξεις...
Μόνο ο έκπτωτος από τον οποίο φτιάχτηκε έχει τη δύναμη να το ελέγχει. Όποιος τολμήσει να παρακούσει και το αγγίξει χωρίς να εξαγνιστεί, θα πεθάνει...

Η Ιζαμπέλ τον κοίταξε και εκείνος έσμιξε τα φρύδια προβληματισμένος...

"Το βιβλίο ποιος είπες ότι το δημιούργησε;" Τον ρώτησε

"Μια μάγισσα.. υποτίθεται έψαξε και βρήκε τη σάρκα του πρώτου έκπτωτου αγγέλου... Μα .. μα  δε κολλαει Ιζαμπελ... Αν αυτό ισχύει τότε...Τότε είσαι άγγελος... Μα από την άλλη,αν εσύ είσαι ο άγγελος , ποιος είναι η κάρτα;" Ρώτησε περισσότερο τον εαυτό του παρά εκείνη.

"Εσύ είπες πως είχαν στείλει έναν αρχάγγελο να σε σκοτώσει. Δεν τα κατάφερε αλλά επέστρεψε και τους έδωσε τη καρδιά σου.Εκείνοι έφτιαξαν ένα πλάσμα με τη καρδιά . Τη κάρτα. Σωστά;"

"Ακριβώς... Και μάλιστα ήταν γυναίκα. Δεν ήρθε άντρας να με αντιμετωπίσει..."

"Κι αν η γυναίκα αρχάγγελος, η καρδιά και η κάρτα είναι η ίδια ύπαρξη;" του είπε ήρεμη κι εκείνος έμεινε στατικός να τη κοιτάζει ..."Τόσα είδαμε Άζραελ...ίσως μερικά να υπάρχουν χωρίς τα βλέπουμε. Αν εκείνος ο άγγελος θύμωσε και με κάποιο τρόπο κράτησε τη καρδιά σου; Αν κατάφερε να δημιουργήσει από τον εαυτό του και τη καρδιά  μα και την κάρτα; Δεν βρίσκω κάποια άλλη εξήγηση είναι η αλήθεια..."

"Τι διάολο είσαι Ιζαμπελ..." απόρησε φωναχτα κι εκεί η ανασηκωσε τους ώμους.

"Δεν ξέρω ούτε τι είμαι ούτε αν πράγματι είμαι και κάτι από όλα αυτά...Θέλεις να σου διαβάσω παρακάτω;" ρώτησε έχοντας ένα ντροπαλό χαμόγελο κι εκείνος βόλεψε καλύτερα τα μαξιλάρια, της έκανε να χωθεί στην αγκαλιά του, και ξεκίνησε να διαβάζει...

❤️❤️❤️❤️