Χτύπησε απαλά τη πόρτα της και περίμενε. Δεν ήθελε να μπει μέσα όπως συνήθιζε. Από την άλλη, η Λόρι ήταν αρκετά ήσυχη στο δωμάτιο πράγμα που τον παραξένεψε. Η βοήθεια του Σεργκέι αποδείχθηκε καταλύτης στις μέχρι τώρα υποψίες του. Εκτός όμως από τη βοήθεια, ο Άζραελ χάρηκε που ήταν ζωντανός.

Το συναίσθημα να πάει στη Λόρι και απλά να τη σκοτώσει δεν έλεγε να φύγει αλλά ο Σεργκέι του είπε πως δε θα καταφέρει πολλά. Ακομα και να τη σκοτώσει δεν θα έβρισκαν ποτέ τη πηγή. Εκτός αυτού , ο Άζραελ είχε ένα προαίσθημα πως για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ήταν ο στόχος της.. ναι μεν ο Σεργκέι είχε δίκιο για το ότι ήταν η σκιά αλλά είχε την εντύπωση πως στόχευε άλλου.

Χτύπησε ξανά και από τη στιγμή που δε πήρε απάντηση άνοιξε τη πόρτα.
Κοιμόταν...

"Ιζαμπέλ..." Ψέλλισε σιγανα μα εκείνη ούτε που κουνήθηκε. Τα βήματα του τον οδήγησαν στο κρεβάτι. Κάθισε κοντά της και άρχισε να τη παρατηρεί σπιθαμή προς σπιθαμή. Δε χωρούσε αμφιβολία πως ήταν πανέμορφη γυναίκα... Άνθρωπος , κάρτα, πλάσμα, ότι κι αν ήταν , είχε απίστευτη ομορφιά.
Ο Άζραελ προσπάθησε να της μιλήσει αλλά εκείνη γύρισε πλευρό.
"Το ξέρω ότι ξύπνησες... Δώσε μου μια ευκαιρία να σου εξηγήσω..."
Τίποτα. Η Ιζαμπέλ τον άφηνε στα σκοτάδια.
"Πολύ καλά λοιπόν... Θα φύγω. Ήθελα απλά να σου πω..." Ο Άζραελ σταμάτησε να μιλά και μια έκφραση περίεργη σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. Δευτερόλεπτα πριν έβγαλε ένα σουγιά θέλοντας να τρυπήσει τον εαυτό του για να αντιδράσει μα σαν το ακούμπησε πάνω η Ιζαμπέλ δεν τον προστάτεψε όπως πίστευε και αυτό τον παραξένεψε.
Ξάφνου εκείνη κουνήθηκε και γύρισε προς το μέρος του.

"Άζραελ... Τι κάνεις εδώ;" αποκρίθηκε τρίβοντας τα μάτια της.

"Ήθελα να σου μιλήσω..."

"Δε νομίζω πως είναι η ώρα.." τον έκοψε ανεβάζοντας τη κουβέρτα στο κορμί της.

"Το ξέρω αλλά ύστερα από όσα είδες σήμερα ...."

"Ας μη μιλήσουμε για αυτό σε παρακαλώ. Αισθάνομαι ... Τόσο εξαντλημένη. Νιώθω πως δεν έχω δύναμη να κουνηθώ.."

"Κάτι κατάλαβα..  Τι αισθάνεσαι;"

"Δεν ξέρω. Από την ώρα που ξάπλωσα στο κρεβάτι, τα πόδια μου κόπηκαν. Αισθάνομαι το κεφάλι μου βαρύ και δεν μπορώ να κουνηθώ καλά..."

Ο Άζραελ σήκωσε το φρύδι και σηκώθηκε. Άνοιξε το φως κι εκείνη παραπονέθηκε.

"Κλειστό σε παρακαλώ. Πονάνε τα μάτια μου..." είπε βάζοντας σαν ασπίδα  τα χέρια της.

"Εφαγες κάτι;" τη ρώτησε αρχίζοντας να ψάχνει το δωμάτιο

"Μα τι κάνεις; Τι ψάχνεις..." Η φωνή της ήταν αρκετά χαμηλή και αδύναμη.
"Θέλω να κοιμηθώ φύγε σε παρακαλώ..." Η Ιζαμπέλ κουκουλωθηκε μέχρι το κεφάλι και εκείνος βλέποντας πως δε βρίσκει κάτι περίεργο στην επιφανειακή έρευνα που έκανε, πήγε στο κρεβάτι και τη πήρε αγκαλιά μαζί με τη κουβέρτα.

"Είσαι τρελός; Άσε με κάτω ... Τι έκανα πάλι και με ταλαιπωρεις..." μόλις βγήκαν έξω από το δωμάτιο, την οδήγησε σε ένα από τα κενά δωμάτια των καλεσμένων και την άφησε στο κρεβάτι. Τράβηξε τη κουβέρτα και την κοίταξε. Το βλέμμα της ήταν πιο έντονο από πριν αλλά ήταν ακόμα σε εκείνη την εμβρυακή στάση.
"Μείνε εδώ..." Ζήτησε και έφυγε σφαίρα πίσω. Άρχισε να πετάει τα σεντόνια όπως όπως , ώσπου όταν έβγαλε το στρώμα είδε ένα σύμβολο ζωγραφισμένο από τη κάτω μεριά.

"Αυτό μας έλειπε τώρα γαμω..." μονολογησε σαν το αναγνώρισε. Ήταν από εκείνα που λειτουργούσαν σαν μικρές κατάρες. Σιγά σιγά αποδυναμωναν τον αντίπαλο ώσπου δε του έμενε καθόλου ενέργεια. Έπιαναν σχεδόν σε όλους οπότε δε χωρούσε αμφιβολία πως η Λόρι, ήθελε να τη βγάλει από τη μέση. Γιατί όμως ήθελε να τη βγάλει από τη μέση αν ο σκοπός ήταν να σκοτώσει τον Άζραελ σε δέκα μέρες; Ένα τέτοιο σύμβολο δρα μέσα σε 24 ώρες 48 το περισσότερο.

Κάτι δεν έβγαζε ακόμα νόημα...
Αφού έσκισε το στρώμα και το κατέστρεψε , επέστρεψε στο δωμάτιο και τη βρήκε όρθια.

"Πως αισθάνεσαι;"

"Ξύπνια προφανώς!" τον ειρωνευτηκε "Δεν κατάφερα να κοιμηθώ αφού ένας τρελός με σήκωσε στα καλά καθούμενα!" Και μόνο από το τρόπο της, ένιωθε πως η ενέργεια της επανερχόταν. Αν η Λόρι σχεδίασε το σύμβολο κατά την απουσία τους τότε δεν ήταν μεγάλη η ζημιά. Ο Άζραελ έβαλε τα χέρια στη πλάτη, έβγαλε το σουγιά από τη τσέπη και σαν προσπάθησε να τρυπήσει το δαχτυλο του, η Ιζαμπέλ τον αγριοκοιταξε.

"Τώρα θέλεις να με εκνευρίσεις;" του είπε κι εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα ικανοποίησης.

"Όχι. Ήθελα να δω κάτι. Επίσης ήρθα να σου πω πως από δω και πέρα θα έρθω σε αυτό το δωμάτιο και θα μείνουμε μαζι για τις επόμενες μέρες. Οπότε στρώσε και άνοιξε το να αεριστει"

"Μαζί; Έχεις τρελαθεί; Δε κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με σένα. Και τώρα με συγχωρείς αλλά πάω πίσω στο δωμάτιο μου"

"Δε θα πας πουθενά!" Ο Άζραελ τη σταμάτησε λίγο πριν τον προσπεράσει
"Δε μπορώ να σου εξηγήσω αυτή τη στιγμή αλλά κινδυνεύουμε χωριστά... Απλά εμπιστευσου με"

"Υποθέτω θελεις να κρατήσεις το συμβόλαιο ζωντανό σωστά; Κατάλαβα..."

Η Ιζαμπέλ έθιξε το θέμα κι εκείνος κούνησε το κεφάλι.

"Δε νομίζω να ισχύει το συμβόλαιο Ιζαμπέλ... Δε μπορώ να σου πάρω κάτι που δε σου ανήκει ..."

"Τι εννοείς..."

"Εννοώ πως αν είσαι πράγματι εκείνο το πλάσμα που έφτιαξαν από τη σάρκα μου, σημαίνει πως δεν έχω δικαιοδοσία να βάλω το συμβόλαιο σε ισχύ. Μπορώ φυσικά να σε σκοτώσω. Δε θα σου πω ψέματα ότι δε μπορώ,  αλλά δεν επιλέγω να το κάνω. Τόσο απλά. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα με το θάνατο σου τώρα..."

"Τώρα... Μετά;"

"Γιατί πρέπει να τα κάνεις όλα πιο δύσκολα συνέχεια με τις ερωτήσεις σου; Μάθε να ζεις λιγάκι το σήμερα!"

"Και ποιο είναι το σήμερα Άζραελ;! Να υπακούω στις εντολές και τις ορέξεις σου; Να περιμένω κάτι που δεν έχω ιδέα τι είναι; Να με παίρνεις από δω και από εκεί χωρίς εξηγήσεις για να βλέπω τα αποτρόπαια εγκλήματα σου;
Ποιο είναι το σήμερα! Πες μου!" τσιριξε κι εκείνος ένιωσε το θυμο να ξυπνάει μέσα του.

"Μπορείς απλά να μη μιλάς για ένα λεπτό;" της ζήτησε ανεβάζοντας και ο ίδιος το τόνο

"Όχι δε μπορώ! Και μάλιστα θέλω να σηκωθώ και να φύγω τώρα! Δεν είμαι το πειραματόζωο σου! Ως εδώ!"

Τον προσπέρασε για να φύγει μα εκείνος αξαφνα βρέθηκε μπροστά στη πόρτα κόβοντας της το δρόμο.

"Δε θα πας πουθενά... Κάνε μεταβολή και μπες μέσα σε αυτό το καταραμένο δωμάτιο. Κλείσε το στόμα σου επιτέλους και πάψε!"

"Ανάγκασε με ρε!"

Σαν να ξεκλείδωσε με τις λέξεις της έναν άλλο εαυτό, ο Άζραελ την έπιασε από το λαιμό. Την ώθησε προς τα μέσα και έκλεισε τη πόρτα με το πόδι του. Ένιωθε τους γρήγορους χτυπους της καρδιάς της στη παλάμη του μα συνάμα ήταν εξοργισμένος. Κανένας ποτέ δε τόλμησε να του μιλήσει έτσι.
Ξάφνου ένιωσε την ενέργεια της να μεγαλώνει και την ίδια να προσπαθεί να ξεφύγει από το κράτημα. Έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να επωφεληθεί και εκείνη απο τη τηλεμεταφορά για να φύγει μακριά του. Το πρόβλημα όμως ήταν, πως για κάποιο λόγο δε δουλευε.

"Πάρε το χέρι σου από το λαιμό μου..." είπε σαν είδε πως δεν είχε αποτέλεσμα

"Ανάγκασε με..." Τη προκάλεσε χρησιμοποιώντας τα ίδια της τα λόγια κι εκείνη ξεφυσησε.

"Σου αρέσει να εξαναγκάζεις τους άλλους να υπακουν; Τα θέλω τους δεν έχουν σημασία για σένα;"

"Έχουν αλλά όχι αν είναι λανθασμένα! Κατάλαβε το!"

"Δε μπορώ να καταλάβω! Το μόνο που ξέρω και αισθάνομαι είναι πως...." Η φωνή της χαμήλωσε και το ύφος της άλλαξε. Ο Άζραελ ένιωσε το κορμί της να χαλαρώνει και την ίδια να δείχνει πιο ήρεμη. "Θέλω απλά να κάνω κάτι που δεν αρμόζει στα θέλω μου. Πως γίνεται να θέλεις κάτι που δε θέλεις;" τον ρώτησε χαμηλά.

"Όπως;"

Η Ιζαμπέλ σαν απάντηση έβαλε το χέρι της στο δικό του. "Αφησε το λαιμό μου ελεύθερο και θα σου δείξω ..." του ζήτησε  σιγανα και εκείνος υπάκουσε. Κρατώντας το στη παλάμη της το οδήγησε χαμηλά στον θώρακα της, το πέρασε έπειτα πάνω από τα στήθη της και ύστερα σαν ξεκίνησε να το κατεβάζει χαμηλά, χαμογέλασε..

"Γιατί γελάς έτσι;" τη ρώτησε έχοντας ήδη μια κάψα στο βλέμμα

"Γιατί μάλλον, έχω βρει το τρόπο..."

"Τρόπο;" ρώτησε περίεργα

Σαν απάντηση η Ιζαμπέλ τίναξε το χέρι του από πάνω της, το άφησε και εξαφανίστηκε ως δια μαγείας από
μπροστα του...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️