Για μια στιγμή , πέρασε η σκέψη να της είχε πει ψέματα. Μα από την άλλη, για πιο λόγο να το κάνει; Δεν έβγαζε νόημα...

"Δεν βλέπω κάτι εδώ... Μόνο δέντρα και βράχια...Αν έχεις βάλει κάτι μυαλό σου...!" του είπε ελαφρώς θυμωμένη θέλοντας να υψώσει τις άμυνες.

"Ει, ήρεμα. Τίποτα δεν έβαλα στο μυαλό μου. Απλά ήθελα να δεις πως γίνεται η δουλειά. Να δεις όσα κάνω και να καταλάβεις καλύτερα..."

Ο Άζραελ βγήκε από το αυτοκίνητο και της ζήτησε να τον ακολουθησει κάτι το οποίο εκείνη έκανε με δισταγμό. Πέρασαν το δρόμο και κατέβηκαν σε μια πλαγιά που τους οδήγησε στο δάσος.

"Είσαι σίγουρος πως..."

"Σσς..."

Η Ιζαμπέλ σώπασε κι εκείνος της έδειξε ένα άνοιγμα που έμοιαζε με φωλιά τυφλοπόντικα σε μεγαλύτερο μέγεθος.

"Δεν ξέρει ότι έρχομαι με παρέα. Μη μιλάς δυνατά ..."

"Τι είναι εδώ;" του ψιθύρισε ώσπου αξαφνα ένα άντρας γύρω στα τριάντα πετάχτηκε μέσα από εκείνο το μέρος κρατώντας στα χέρια κάτι που έμοιαζε με δόρυ. "Ο Χριστός και η Παναγία!" της βγήκε αυθόρμητα

"Δεν είναι ώρα για παραμύθια Ιζαμπελ.!" της είπε κι εκείνη τον στραβοκοιταξε. Ο άντρας έδειξε να αγριευει. Πέταξε το δόρυ προς το μέρος του Άζραελ με απίστευτη ταχύτητα μα η Ιζαμπέλ σήκωσε το χέρι σαν το είδε να πλησιάζει και με μια κίνηση το έκανε κομμάτια.

"ΠΟΥ ΤΗ ΒΡΗΚΕΣ ΑΥΤΗ ΡΕ!!!" εσκουξε ο άντρας χαμογελώντας  πια και πλησιάζοντας τους , έδωσε το χέρι στον Άζραελ ενώ την ίδια στιγμή η Ιζαμπέλ είχε μείνει να κοιτάζει σοκαρισμένη τα δικά της.
Κάθε φορά που ο Άζραελ τον επισκεπτόταν ο Πάτρικ έβρισκε έναν παρόμοιο "χαιρετισμό" για να σπάσει τη πλάκα του.
Η κίνηση  όμως της Ιζαμπελ ήταν η ζωντανή απάντηση σε κάθε θεωρία που έφτιαχνε στο μυαλό του ο Άζραελ από το προηγούμενο βράδυ. Αυτός ήταν και ο λόγος που την πήρε μαζί  του. Ήθελε να τεσταρει τη γρηγοραδα αλλά και το πόσο εύκολα αντιδρούσε στο κίνδυνο. Δεν χωρούσε πλέον αμφιβολία...
Η Ιζαμπέλ ήταν μια ζωντανή ασπίδα... Το μόνο που έλειπε ήταν να ενώσει και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ...

Ένα αυταρεσκο χαμόγελο στόλισε τα χείλη του Άζραελ και πηγαίνοντας κοντά της, την έπιασε από τα μάγουλα και τη κοίταξε.

"Μη φοβάσαι... Το μυαλό σου αντέδρασε μόνο του. Χθες μου ζήτησες να μάθεις. Ε λοιπόν, υποθέτω πως μαθαίνουμε μαζί καινούρια πράγματα..."

"Κάθε φορά...." του είπε έκπληκτη

"Κάθε φορά που κινδυνεύω , κάτι κανεις... Είδες; Περάσαμε ακόμα ένα τεστ!" τη συμπλήρωσε "Και τώρα έλα, πάμε να γνωρίσεις τη μικρή Κασσάνδρα..."

Η Ιζαμπέλ ένωσε τα φρύδια της μα καθώς άρχισαν να προχωρούν της εξήγησε πως η Κασσάνδρα ήταν ένα μικρό κορίτσι με προβλήματα. Είχε αγνή ψυχή. Ο Πάτρικ ήταν πατέρας της και εκείνος είχε κάνει το συμβόλαιο με τον Άζραελ. Τον είχε γνωρίσει ένα βράδυ γύρω στα τέλη του 1945. Είχε ξεσπάσει πόλεμος εκείνη την εποχή. Η γυναίκα του δολοφονήθηκε από αντίπαλες δυνάμεις και είχε μόνος με το παιδί του. Ένα παιδί ιδιαίτερο...
Η Κασσάνδρα ήταν παιδί με ειδικές ανάγκες. Μουγκριζε και δεν ελεγχε τις κινήσεις της. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελαν να τη σκοτώσουν για να μην τη παίρνουν μαζί. Έκτοτε φυσικά όμως όλα άλλαξαν...
Τα συμβόλαια του Πάτρικ αφορούσαν κυρίως ανθρώπους που έκαναν κακό. Του παρέδιδε ψυχές ληστών, βιαστων και κάθε είδους εγκληματία. Ήταν άλλωστε ο καλύτερος στρατιώτης εκείνη την εποχή.
Σε αντάλλαγμα, ζούσε βαθιά μέσα στο δάσος με τη κόρη του η οποία με τα χρόνια είχε αρχίσει και να μιλάει.

Όταν έφτασαν , η Ιζαμπέλ αντικρυσε ένα πανέμορφο μικρό σπιτάκι στο δάσος ενώ τη προσοχή της τράβηξε ένα κοριτσάκι που έπαιζε στα χόρτα.

"Μεγάλωσε η είναι ιδέα μου;" Παραξενεύτηκε ο Άζραελ αφού η ηλικία κατά την οποία έκλεινε το συμβόλαιο έμενε σταθερή και η δική της σταμάτησε στα 10.

"Όχι... Απλώς έμαθε να περπατά και να στηρίζει πλέον καλύτερα το σώμα της. Νομίζω κανει πρόοδο..." ο Πάτρικ άνοιξε την αυλοπορτα μα όσο πλησίαζαν στο σπίτι εκτός από τις φωνές που έβγαζε το κοριτσάκι η Ιζαμπέλ άρχισε να ακούει και βογγητα. Έριξε ένα βλέμμα στον Άζραελ ο οποίος με το δικό του καθησύχασε.
"Νομίζω είναι καλύτερα να τελειώνουμε. Μετά μπορείτε να καθίσετε όσο θέλετε..."

"Έχεις δίκιο. Πάμε;" ο Άζραελ κράτησε από το χέρι την Ιζαμπέλ και τη κοίταξε. "Θέλεις να έρθεις η θα μείνεις εδώ με τη μικρή ;" τη ρώτησε αφήνοντας της πλήρη ελευθερία

"Θα έρθω..." απάντησε κι εκείνος χαμογελασε.

Ο Πάτρικ τους οδήγησε μέσα στο σπίτι το οποίο είχε δύο δωμάτια ενώ προς έκπληξη της, υπήρχε και ένα γραφείο μέσα έχοντας επάνω κάθε είδους τεχνολογια. Τα δωμάτια από την άλλη, ήταν χωμένα σχεδόν μέσα στη γη . Το ένα είχε απέξω μια κλειδαριά και το άλλο παιχνίδια.

"Τι έκανε αυτός;" ρώτησε ο Άζραελ  τον Πάτρικ σαν άρχισε να ξεκλειδώνει.

"Ξυλοδαρμός εγκύου. Τον έψαχνε η αστυνομία μήνες. Πέθανε και εκείνη και το μωρό..."

Η Ιζαμπέλ λυπήθηκε σαν τον άκουσε.

"Ότι κι αν δεις..." της ψιθύρισε ο Άζραελ πριν μπει μέσα μα εκείνη απλά του έκανε νόημα να σωπάσει και να συνεχίσει.

Η πόρτα άνοιξε και μέσα ήταν αλυσοδεμένος ένα άντρας γύρω στα 40. Χοντρός . Καραφλος. Χτυπημένος... Μόλις τους είδε άρχισε να ουρλιάζει κι εκείνη έκλεισε τα αυτιά της. Ζητούσε την ελευθερία του και φώναζε πως θα τους σκοτώσει όλους.

Ο Άζραελ άφησε το χέρι της , πλησίασε και έσκυψε ελαφρά μπροστά του. Άρχισε να λέει κάτι περίεργα λόγια και έπειτα βάζοντας το χέρι στη τσέπη, έβγαλε ένα τραπουλόχαρτο.

"Διαολοι!!! Μείνετε μακριά μου!!!!" Ούρλιαξε με όλη του τη δύναμη ο άντρας μα με μια κίνηση , ο Άζραελ πέταξε το τραπουλόχαρτο κι εκείνο προκαλώντας μια λάμψη κατά την επαφή , διαπέρασε τόσο τα ρούχα οσο και το δέρμα του άντρα . Αίματα άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα του προς κάθε κατεύθυνση και Ιζαμπελ έντρομη άρχισε να κάνει βήματα προς τα πίσω. Είδε τον Άζραελ να τον σηκώνει με το ένα χέρι ψηλά σαν να ήταν πούπουλο και να χώνει το άλλο βαθιά μέσα στη καρδιά του. Ο άντρας άρχισε να σπαρταραει στον αέρα ώσπου  ο Άζραελ ξεκίνησε να αλλάζει. Μια μαύρη αύρα έλουσε το κορμί του , τα μάτια του χαθηκαν και στα σημεία που κρατούσε τον άντρα, άρχισαν να βγαίνουν σπίθες. Έντρομη από την εικόνα ένιωσε κάτι στο χέρι της και κατεβάζοντας το κεφάλι είδε τη μικρή πλάι της. Είχε βάλει το χεράκι της στο δικό της και χαμογελούσε ήρεμη.

"Κακός. Πεθάνει...ζήσω..." της είπε και έπειτα της έδειξε προς το δωμάτιο.

Ο Άζραελ τράβηξε το χέρι του προς τα έξω κρατώντας μέσα στη χούφτα του τη καρδιά του άντρα και πάνω σε αυτή υπήρχε καρφωμένο το τραπουλόχαρτο. Ο άντρας σταμάτησε να σπαρταραει κι εκείνος τον πέταξε με μια κίνηση στο πάτωμα σαν να ήταν το πιο ασήμαντο σκουπίδι. Έβγαλε το ματωμένο χαρτί από τη καρδιά την οποία πέταξε κι εκείνη κάτω και έπειτα έβγαλε τη τράπουλα από τη τσέπη. Πρόσθεσε μέσα της το χαρτί και ανακάτεψε.
Ο Πάτρικ τον πλησίασε...

"Μπαμπάς , κερδίσει!!!" φώναξε χαρούμενο το κοριτσάκι και έτσι και έγινε... Ο Άζραελ του ζήτησε να τραβήξει ένα χαρτί και εκείνος έβγαλε τον άσσο κούπα... Όλα τα συμβόλαια τραβούσαν έναν άσσο κατά την εκπλήρωση. Κούπα, καρό τριφύλι. Είχαν αυτές τις τρεις επιλογές αφού ο άσσος μπαστούνι ανήκε μόνο στον Άζραελ. Ανάλογα με το σχέδιο, ανανέωνε και το συμβόλαιο.

"Δεκα..." ψέλλισε ο Πάτρικ ο οποίος έδειχνε αρκετά χαρούμενος και η μικρή άρχισε να χοροπηδά ενθουσιασμένη.

Η πόρτα έκλεισε, οι δύο άντρες βγήκαν έξω και η Ιζαμπέλ συνέχισε να βρίσκεται παγωμένη στην ίδια θέση προσπαθώντας να κατανοήσει όσα έγιναν... Τη ψυχρότητα που είδε για πρώτη φορά στον Άζραελ καθώς σκότωνε , το πτώμα του άντρα, τη χαρά ενός δεκάχρονου κοριτσιού, αλλά και κάθε στιγμιότυπο που έμεινε μέσα στο κεφάλι της.

"Νομίζω πως δεν θα κάτσουμε...Ε Ιζαμπέλ; Ιζαμπεεελ;;"

"Ε; Ναι... Όχι. Με συγχωρείτε... Δεν... Τι;"

Ο Πάτρικ γέλασε με τη στάση της.
"Πρώτη φορά σε βλέπει έτσι;" Ρώτησε τον Άζραελ κι εκείνος απάντησε θετικά. "Για αυτό έχει πάθει σοκ. Μην ανησυχείς κοπελιά... Έτσι έπρεπε..."

"Έλα... Νομίζω, χρειάζομαι μπάνιο. Χάρηκα που σε ξαναείδα Πάτρικ... Τα λέμε σε λίγα χρόνια..." Ο Άζραελ έπιασε απαλά το χέρι της Ιζαμπέλ που έμοιαζε περισσότερο με  κούκλα που περπατάει παρά με άνθρωπο και βγήκαν έξω από το σπίτι.

Την οδήγησε λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι και σταμάτησε.

"Είσαι εντάξει; Ξέρω πως ίσως ήταν λιγάκι ...."

"Λιγάκι!!!;;; Λιγάκι!!!!" Του φώναξε επιτέλους δείχνοντας κάποια αντίδραση
"Του ξεριζωσες τη καρδιά και εκείνη η μικρή γελούσε!!! Λιγάκι;;!!"

"Ιζαμπέλ!" της φώναξε για να τη φέρει στη πραγματικότητα. "Εκείνος ο τύπος ήταν ένας εγκλήματιας!"

"Ναι...ήταν. Το ίδιο όμως θα έκανες και σε εμένα..." του είπε λυπημένη και γυρίζοντας τη πλάτη, άρχισε να περπατά μόνη της προς το αμάξι....

❤️❤️❤️❤️❤️