Ήταν τέτοια η στιγμή που δε σήκωνε περιθώρια και εκείνος το ήξερε. Ένιωθε σαν να δοκίμασε ένα μικρό κουταλάκι από το γλυκό, μα τον ανάγκαζαν να περιμένει. Το κουδούνι χτύπησε ξανά και πιο επίμονα αλλά η αίσθηση του να βρίσκεται έστω και λίγο μέσα της, ήταν τόσο απίστευτη που τον προβλημάτισε. Ήθελε μόνο μια κίνηση... Μια βαθιά αργή ώθηση  για να σπάσει κάθε φραγμό του κορμιού της αλλά δε το έκανε.

Προσπάθησε να μαζέψει τον εαυτό του όπως όπως και πιάνοντας τη πετσέτα από κάτω, την έριξε γύρω από το γυμνό της κορμί και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί "Ντύσου και περίμενε με εδώ..." ζήτησε βγαίνοντας από το μπάνιο με συνοπτικές διαδικασίες. "Ανάθεμα τη τύχη μου ..." μονολογησε όταν πια ήταν εντελώς μόνος στο διάδρομο. "Όποιος κι αν είναι θα τον σκοτώσω!"

Κανένας δεν πήγαινε στην έπαυλη.
Ελάχιστοι είχαν πρόσβαση και ήξεραν το δρόμο ενώ εκτός από όλα τα υπόλοιπα, ο Άζραελ είχε ασφαλίσει τη περίμετρο για κάθε πλάσμα. Υποθέτοντας λοιπόν πως επρόκειτο για κάποιο άνθρωπο, κατέβηκε στη σάλα. Είδε και τον Ντάνιελ εκει ο οποίος έβλεπε στα κρυφά πίσω από τη κουρτίνα.

"Ποιος είναι;"

"Ιδέα δεν έχω. Ένας άντρας . Φοράει κοστούμι..." απάντησε ο Ντάνιελ

"Περίεργο..."

"Γιατί είσαι αναψοκοκκινισμενος ρε;" ρώτησε σαν τον κοίταξε καλύτερα

"Έτρεχα στο μαραθώνιο.." τον ειρωνεύτηκε "Απλά δεν τερμάτισα ο μαλάκας..."

"Ε;"απόρησε ο Ντάνιελ μα ο Άζραελ δεν έδωσε παραπάνω σημασία

"Τίποτα, τίποτα... Ας δούμε ποιος είναι αυτός ο περίεργος για να φύγω κι όλας"

Άνοιξε τη πόρτα και είδε έναν άντρα γύρω στο 1.70 με το ζόρι. Φορούσε ένα περίεργο καπέλο στο κεφάλι που έμοιαζε άλλης εποχής ενώ στα χέρια κρατούσε ένα μαύρο δερμάτινο χαρτοφυλάκιο.

"Καλησπέρα σας κύριοι!" τους χαιρέτησε πρώτος

"Ποιός είσαι και τι θες εδώ;" ρώτησε ο Ντάνιελ χωρίς να περιμένει ενώ ο Άζραελ από την άλλη τον παρατηρούσε σκεπτικός. Τόσο το ύφος όσο και ο τρόπος που κινήθηκε του έμοιαζαν γνώριμα.

"Ονομάζομαι Τρέβορ. Ο κύριος Σεργκέι , μου ανέθεσε να σας παραδώσω αυτή τη βαλίτσα αν κάτι συνέβαινε σε εκείνον..." ο άντρας κάρφωσε τον Άζραελ με το βλέμμα. Ήταν μάλιστα τόσο έντονο, που του προκάλεσε δυσφορία.

"Γιατί δεν είχαμε ενημερωθεί ποτέ για κάτι τέτοιο;" συνέχισε τις ερωτήσεις ο Ντάνιελ

"Γιατί αγαπητέ μου, ήταν ζωντανός. Τόσο απλά. Θεωρώ πως ήμουν ξεκάθαρος στα λεγόμενά μου."

"Ωραία. Δώστο και φύγε.."

"Για μισό λεπτό...." Πήρε θέση ο Άζραελ για πρώτη φορά βγαίνοντας μπροστά.

"Τρελάθηκες; Δεν ξέρουμε τι είναι κι αν λέει αλήθεια !" τον σταμάτησε ο Ντάνιελ πριν βγει περισσότερο προς τα έξω ενώ ο περίεργος άντρας, συνέχισε να κοιτάζει πονηρά προς τον Άζραελ.

"Μπορείς να ανέβεις να ενημερώσεις την Ιζαμπέλ ότι θα καθυστερήσω;" του ζήτησε και ο Ντάνιελ δυσανασχετησε.

"Δε το βρίσκω καλή ιδέα να..."

"Ντάνιελ!" ο Άζραελ έβγαλε φωνή και μάλιστα δυνατή. Χρόνια είχε να το κάνει. Θέλοντας και μη, έπραξε όπως του ζήτησε και έφυγε έξαλλος προς τα πάνω....

              **********************

"Αισθάνομαι σαν να πέρασαν αιώνες από τη τελευταία φορά που μπήκα σε αυτοκίνητο... Ο αέρας είναι τόσο φρέσκος και καθαρός" Άνοιξε μέχρι κάτω το παράθυρο από τη πλευρά της και έπειτα άπλωσε το χέρι στο ράδιο αλλά εκείνος τη στραβοκοιταξε.

"Δέχθηκα τα πόδια σου στο ταμπλό, δέχθηκα το παράθυρο, την ασταμάτητη ομιλία σου εδώ και εφτά εφιαλτικά λεπτά αλλά δε θα πειράξεις και το ράδιο!"

"Έτσι στα βουβά θα καθόμαστε; Δεν μου είπες καν που πάμε... Και στη τελική, είμαι χαρούμενη εντάξει ;" η Ιζαμπέλ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος θυμωμένα. Έμοιαζε σαν παιδί ώρες ώρες. Ήταν μια αίσθηση που σε γενικές γραμμές ο Άζραελ ξέχασε πως είναι... Ξέχασε πως πρέπει να αισθάνεται κάποιος που δεν έχει τις ευθύνες που είχε εκείνος. Να είναι σαν ένα μικρό παιδί...

"Χαρούμενη ε...;" της είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από το δρόμο.

"Ναι. Κακό είναι;"

"Όχι... Γιατί είσαι όμως χαρούμενη; Μήπως γιατί...." Ο Άζραελ ανασηκωσε τα δύο του φρύδια κοιτάζοντας τη όλο νόημα κι εκείνη του έδωσε μια ελαφριά μπουνιά στον ώμο. Δεν απάντησε όμως. Αντί αυτού, αναστεναξε βαθιά και κοίταξε τα δεκάδες δέντρα που προσπερνούσαν. Ένιωθε ήδη αρκετή ντροπή. Κάθε φορά που σκεφτόταν από την ώρα που ξεκίνησαν, τι είχε συμβεί στο μπάνιο και σε τι κατάσταση ήρθαν, κοκκίνιζε. Ο Άζραελ δεν είχε αναφερθεί στο γεγονός μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά από την άλλη ήταν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα έλεγε  ένα από εκείνα τα αστεία του. Όπως και έκανε...
Από της μια της φαινόταν φυσιολογικό. Μπορεί να μην είχε ολοκληρώσει αλλά είχε ξαναφτάσει σε παρόμοιο σημείο με το πρώην αγόρι της. Το πρόβλημα ήταν πως δεν της βγήκε να προχωρήσει και εκείνος τη χώρισε. Ο Άζραελ όμως, είχε κάτι εντελώς διαφορετικό πάνω του. Της έβγαινε φυσικά η επαφή  μαζί του. Το άγγιγμα, τα φιλιά. Σαν κάθε στενή στιγμή που δημιουργειται ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.

"Ξέρεις..." ξεκίνησε να λέει ύστερα από λίγο "Όλο αυτό, μοιάζει τόσο φυσιολογικό..."

"Τι εννοείς;" της είπε αλλάζοντας τη ταχύτητα

"Εγώ εσύ, ένα αμάξι ένας δρόμος. Θαρρείς και κάνουμε κάτι φυσιολογικό. Δύο άνθρωποι που βγήκαν μια βόλτα... Και το γαμωτο είναι, πως κάτι μου λέει πως μόλις φτάσουμε στο προορισμό, δε θα μου αρέσει... Κάτι μου λέει πως θα γκρεμίσει όλη τη φυσιολογικότητα που νιώθω... Λυπάμαι μα δε μπορώ να το εξηγήσω με πιο απλά λόγια..."

"Δε χρειάζεται... Καταλαβαίνω απόλυτα. Δυστυχώς όμως, δεν είμαστε φυσιολογικοί Ιζαμπέλ"

"Το ξέρω... Αλλά εγώ κατάφερα και το ένιωσα. Πριν μπεις στη ζωή μου, ήμουν φυσιολογική. Τουλάχιστον εν αγνοία μου... Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Έπρεπε απλά να νοιάζομαι για μια μάνα που στη τελική έπαιζε θέατρο μαζί μου..."

"Συμβαίνουν και αυτά" Αρκέστηκε να της πει χωρίς να δώσει τροφή για παραπάνω κουβέντα. Η Ιζαμπέλ νόμιζε πως εκείνος ένιωθε φυσιολογικά αλλά συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Φυσιολογικό για τον ίδιο ήταν η ανυπαρξία κάθε συναισθήματος εκτός της σεξουαλικής και ψυχικής πείνας.
Οπότε και ο ίδιος, είχε αρχίσει να αισθάνεται περίεργα. Πάραυτα όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό και των δύο , ήταν η ανάγκη που τους γεννήθηκε για να βρίσκονται κοντα.

"Ποιος ήταν αυτός ο άντρας που θα μείνει στην έπαυλη;" ρώτησε ύστερα από λίγο.

"Είναι ένας αγγελιοφόρος. Θυμάσαι τον άντρα που είχε έρθει; Το Σεργκέι; Είναι νεκρός οπότε..."

"Νεκρός; λυπάμαι..."

"Όπως είπα, συμβαίνουν κι αυτά...Τέλος πάντων. Εκεί που θα πάμε, θέλω να είσαι αμίλητη. Πρέπει να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα . Εντάξει;" Της είπε μα εκείνη στραβομουτσουνιασε

"Τι θα συμβεί αν σταματήσεις ;"

"Χάος. Σε κάλυψα;"

"Όχι..."

"Ωραία. Ας το πάρουμε αλλιώς τότε. Ας υποθέσουμε πως οι άνθρωποι δε πεθαίνουν. Κάποια στιγμή θα κουραστούν. Θα πολλαπλασιαστούν αρκετά και θα καταστρέψουν το σύστημα που τους φιλοξενεί. Όλα είναι μέρος λοιπόν μιας αλυσίδας. Με καταλαβαίνεις;" Η Ιζαμπέλ αρκέστηκε σε ένα κούνημα του κεφαλιού.

"Τι ήθελε αυτός ο αγγελιοφόρος;" επέστρεψε ξανά στην αρχική της ερώτηση.

"Σε ενδιαφέρει;"

"Όχι. Αλλά αφού δεν με αφήνεις να ανοίξω τη μουσική, και αφού ο Ντάνιελ έδειχνε τόσο εκνευρισμένος, και αφού το θέμα ανθρωπότητα δεν με καλύπτει ιδιαίτερα,  ρωτάω για να έχουμε κάτι να πούμε..."

"Μάλιστα... τουλάχιστον είσαι ειλικρινής" της είπε χαμηλώνοντας τη ταχύτητα του αυτοκινήτου.  "Για να σε ικανοποιήσω τουλάχιστον σε κάτι , θα σου πω για αυτόν... Μας έφερε κάτι το οποίο δεν μπορεί να μας δώσει ακόμα. Έχει εντολή να ανοίξει τη βαλίτσα σε δέκα μέρες. Δεν ξέρω το λόγο. Μα δεν ήθελα να τον αφήσω να φύγει μέχρι τότε. Οπότε θα μείνει μαζί μας"

"Και γιατί ήρθε αν αυτό που σας έφερε δε μπορεί ακόμα να δωθεί και δεν περίμενε άλλες δέκα μέρες;"

"Μπερδεύτηκε..."

"Αλήθεια πιστεύεις πως μπερδεύτηκε;" ο Άζραελ χαμογέλασε στην ερώτηση της.

"Όχι..." Απάντησε ήρεμος έχοντας όμως ένα πονηρό μειδίαμα στη φωνή.

"Άρα να υποθέσω πως τον κράτησες , έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου, το ρίσκο. Σωστά;"

"Πες το κι έτσι..."

Η Ιζαμπέλ εγυρε ελαφρώς το κορμί της πιο μπροστά και τον κοίταξε προσεκτικά

"Ξέρεις πως κάτι είναι λάθος έτσι;" ρώτησε προσέχοντας κάθε έκφραση του προσώπου του. "Το αισθάνομαι ότι ξέρεις. Και δεν μιλάω για μένα...Ξέρεις πως εκείνη η σκιά που είδα έξω από το σπίτι..."

"Φτάσαμε!" την έκοψε αλλάζοντας θέμα   σταματώντας  παράλληλα το αυτοκίνητο στην ερημιά . Εκείνη κοίταξε τριγύρω της και παραξενεύτηκε. Δεν έδειχνε μέρος κατοικήσιμο. Και σε καμία περίπτωση μέρος για να ζει κάποιος αθάνατος...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️