Ο Μαξ κοίταξε τριγύρω, βεβαιώθηκε πως δεν υπάρχει κανένας αλλά και πως δεν αισθάνεται καμία περίεργη κίνηση στην ατμόσφαιρα και άνοιξε στα γρήγορα τη πόρτα του τζιπ.

"Ασφάλισε τη περίμετρο και έχε τα μάτια σου δεκατέσσερα! Δε πρέπει να γίνει ούτε ένα λάθος! Κατανοητό;"

"Μάλιστα κύριε Σέρτζιο. Δεν μπαίνει και δε βγαίνει τίποτα. Είστε νεκρός. Δεν σας είδα. Δεν ξέρω τίποτα άλλο παρά μόνο ότι βρήκα τα κομμάτια σας πεταμένα παντού" επανέλαβε όσα του είχε πει να λέει σε όλους

Ο Σέρτζιο χωρίς χρονοτριβή, άνοιξε τη καταπακτή που είχε φτιάξει ο ίδιος στο υπόγειο της κατοικίας του, και μπήκε μέσα. Κλείδωσε , έλεγξε το μέρος για δεύτερη φορά και έπειτα άφησε το χαρτοφύλακα που κουβαλούσε στο γραφείο. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο σαν μέρος αλλά ήξερε πως θα χρειαστεί. Ένα ψυγείο, μπαρ, κουζίνα, ρούχα, φαγητο και τηλέφωνο.

"Τελείωσαν τα ψέματα..." μονολογησε σαν κοίταξε τα χαρτιά που είχε μπροστά του...

          **************************

Το σπίτι μύρισε φαγητό...
Η Ιζαμπέλ κοιμόταν σχεδόν όλη τη νύχτα και από την ώρα που ξύπνησε αισθανόταν πιο καλά. Παραμέρισε την αρνητική αύρα που είχε απλωθεί στο σπίτι, κατέβηκε και έφτιαξε πρωινό.
Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και σίγουρη πως σε λίγο θα ξυπνήσουν, έβαλε μπρος τη καφετιέρα

Θυμόταν τα πάντα από τη προηγούμενη νύχτα. Το νυχτοπερπατημα της, τον Άζραελ, το δωμάτιο, τη τηλεμεταφορά, το καυγά τους, το φιλί... Την αίσθηση του κορμιού του πάνω στο δικό της... Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, ένιωθε πως ότι κι αν συνέβαινε, είχε το σθένος να το αντετωπισει χωρίς να κρυφτεί η να κλαφτει. Αποδέχθηκε πως είχε κάποιου είδους ιδιαιτερότητα και αποφάσισε όχι μόνο να μάθει τι ακριβώς ήταν, αλλά να καταφέρει να τιθασεύσει τον εαυτό της.

"Πρωινή πρωινή!" ο Ντάνιελ μπήκε στη κουζίνα ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του και έδειχνε αγουροξυπνημενος.

"Καλημέρα. Ναι... Ξύπνησα με καλή διάθεση υποθέτω. Θέλεις καφέ; Έχει και πρωινό"

"Και το ρωτάς; Δε ξέρω γιατί αλλά νιώθω σαν να με εδερναν όλη τη νύχτα σήμερα. Έπεσα χθες και ξεράθηκα.. βέβαια με όλα αυτά που γίνονται , δε θυμάμαι πότε κοιμήθηκα τελευταία φορά.. "

Η Ιζαμπέλ του άφησε τα χείλη της να του χαρίσουν ένα χαμόγελο και του σέρβιρε μια κούπα. Έβαλε και για τον εαυτό της και κάθισε απέναντι του.

"Ο Άζραελ; Η Λόρι; Δεν κατέβηκε κανένας ακόμα;" Τη ρώτησε αρχίζοντας παράλληλα το φαγητο.

"Όχι. Δεν είδα κανένα από την ώρα που κατέβηκα. Υποθέτω όμως πως θα ξυπνήσουν..."

"Μάλλον. Αν και για να πω και του στραβου το δίκιο, πριν έρθεις ξυπνούσαν μεσημέρι..."

"Γιατί;"

"Ε δεν καταλαβαίνεις;"

"Όχι..." του είπε περίεργα.

"Σου εξήγησα πως ήταν κάτι σαν ζευγάρι σωστά; Εε, δεν ξέρεις τι κάνουν τα ζευγάρια τις νύχτες;"

Η Ιζαμπέλ όμως, δεν αισθάνθηκε ζήλια αυτή τη φορά. Ούτε κάποιο περίεργο συναίσθημα. Είχε καθαρές τις μνήμες της και εκτός αυτού, όταν ξύπνησε ένιωθε πως ο Άζραελ είχε αφήσει την αύρα του στο δωμάτιο. Σαν να είχε μόλις φύγει... Σαν να είχε καθίσει πλάι της...

"Δε νομίζω να ισχύει πια. Αλλά όπως και να έχει..."

Ένα γέλιο ακούστηκε από το διάδρομο και ο Ντάνιελ στριφογυρισε το βλέμμα του.

"Αυτό εννοώ . Είδες; Για να γελάει έτσι αυτή..."

Η Ιζαμπέλ έμεινε σιωπηλή.
Αν και θα μπορούσε να απαντήσει ένιωσε πάλι εκείνο το κόμπο στο λαιμό. Όχι τόσο δυνατό, αλλά τον αισθάνθηκε.
Προσπάθησε να μείνει ανέκφραστη και έστρεψε το βλέμμα στη πόρτα.

"Καλημέρα !" Η Λόρι μπήκε μέσα έχοντας ένα ύφος νικήτριας. Τέντωσε τα χέρια της ψηλά και ύστερα πήγε μόνη της στη καφετιέρα.

"Καλημέρα..." μουρμουρισε και ο Ντάνιελ ο οποίος τη κοιτούσε ανέκφραστος. "Θα πιείς δύο καφέδες;" Ρώτησε σαν την είδε να βγάζει δύο κούπες. Την ίδια στιγμή η Ιζαμπέλ έπιασε το λαιμό της. Η αίσθηση σαν γύρισε προς το μέρος τους είχε γιγαντωθεί ενώ για ένα δευτερόλεπτα θα ορκιζόταν πως είδε μια απέραντη μαυρίλα στα μάτια της Λόρι. Σαν να είχαν χάσει το λευκό τους..

"Έλα τώρα! Μη κάνεις πως δε καταλαβαίνεις .. θα πιούμε το καφέ μας επάνω και θα κατέβουμε μετά..." αποκρίθηκε πονηρά κοιτάζοντας παράλληλα την Ιζαμπέλ "Ήταν μεγάλη η νύχτα...." συνέχισε όλο νόημα και ο Ντάνιελ κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω κοροϊδεύοντας τη. "Υποθέτω του έλειψα..."

Η Ιζαμπέλ ένιωσε μπερδεμένη.
Δεν υπήρχε περίπτωση να έγινε κάτι ανάμεσα τους. Έτσι πίστευε δηλαδή...
Πάραυτα ένιωσε σαν να γκρεμίστηκε ολόκληρη η χαρά της. Η Λόρι τη κάρφωσε με το βλέμμα κι εκείνη είδε καπνό μέσα στα μάτια της. Πανικόβλητη τινάχτηκε όρθια, η καρέκλα έπεσε και ο Ντάνιελ έμεινε να τη κοιτάζει.

"Είσαι καλά;" ρώτησε αμέσως σπεύδοντας να τη βοηθήσει

"Τα μάτια της..."

Εκείνος γύρισε προς τη Λόρι και έπειτα προς την Ιζαμπέλ.

"Τι έχουν τα μάτια της;"

"Δεν...Εμένα με συγχωρείτε" η Ιζαμπέλ τον παραμέρισε και έφυγε τρέχοντας από την κουζίνα . Η δυσφορία της ήταν τεράστια . Ανέβηκε τις σκάλες όπως όπως ώσπου σαν έφτασε στο διάδρομο συγκρούστηκε με τον Άζραελ.

Έδειχνε διαφορετικός... Είχε μια μεγάλη μελάνια στο λαιμό και το ύφος του όταν έπεσε πάνω του, ήταν εχθρικό.

"Τι είναι αυτό..." Η Ιζαμπέλ απλωσε το χέρι προς το λαιμό του κι εκείνος το άρπαξε και το τίναξε.

"Τι νομίζεις ότι κανείς;"

"Άζραελ...τι είναι αυτό; Τι έκανες χθες..." Ρώτησε μα περισσότερο ρωτούσε τον εαυτό της.

"Έχεις γίνει μπελάς το ξέρεις; Κουμάντο θα μας κάνεις τώρα και στο κρεβάτι μας;"

Σουφρωσε τα φρύδια της παραξενεμένη. Η στάση του ήταν εντελώς περίεργη. Πάραυτα το έπαιξε αρκετά έξυπνα και στάθηκε στο ύψος της.

"Φυσικά και δε θα σου κάνω στο κρεβάτι σου. Απλή ερώτηση έκανα. Παρατήρηση περισσότερο. Δείχνεις να το διασκέδασες χθες..."

"Για την ακρίβεια όντως το διασκέδασα. Έφτιαξες καφέ;" ο Άζραελ είχε κάτι περίεργο πάνω του. Η αίσθηση του κοντά της, δεν έμοιαζε με τις άλλες φορές μα αντί για ζήλια της γεννήθηκε ένα διαφορετικό συναίσθημα. Έμοιαζε με κυριαρχία. Σαν να ήταν ένα πεδίο μάχης που για κάποιο λόγο έπρεπε να κερδίσει.

"Έφτιαξα. Βέβαια δεν ξέρω αν φτάσει μέχρι να κατέβεις γιατί η κυρία ρουφήχτρα κάτω, θα τον πιει όλο..." του απάντησε  ειρωνικά και όπως ακριβώς το περίμενε , ο Άζραελ σκοτείνιασε. Ούτε και η ίδια καταλάβαινε το γιατι μα καταβαθος ήθελε να τον εκνευρίσει.

"Μάζεψε τη γλώσσα σου!"

"Γιατί; Θα μου κάνεις ντα; Και τώρα κάνε στην άκρη να περάσω γιατί μυρίζεις ιδρώτα!" η Ιζαμπέλ τον σκουντηξε χωρίς φόβο για να τον προσπεράσει κι εκείνος τη γραπωσε άγρια και την έσπρωξε στο τοίχο. Πλησίασε απειλητικά το πρόσωπο της μα ενώ εκείνη περίμενε κάποια από τις συνηθισμένες αντιδράσεις του , ο Άζραελ σταμάτησε. Το βλέμμα του έπαιζε με το δικό της και το χέρι του τυλίχθηκε γύρω από τη σάρκα του λαιμού της σταθερά.

"Δεν είσαι ο εαυτός σου" στριγκλισε με δυσκολία

"Και ποια είσαι εσύ που ξέρεις τον εαυτό του;" Πετάχτηκε η Λόρι τραβώντας τη προσοχή τους. Κρατούσε δύο κούπες με καφε στο χέρι και χαμογελούσε. Είχε μια ικανοποίηση στο βλέμμα σαν να ήταν έτοιμη να του δώσει την εντολή για να τη στραγγαλίσει.

"Τρελάθηκες ρε!!" Ο Ντάνιελ εμφανίστηκε με τη σειρά του και αρπάζοντας τον, τον απομάκρυνε από πάνω της.. Έριξε έπειτα ένα άγριο βλέμμα στη Λόρι, και βοήθησε την Ιζαμπέλ να σταθεί.

"Είμαι εντάξει. Δε χρειάζεται.." τον ευχαρίστησε χαμηλά καθαρίζοντας το λαιμό της.

Ο Ντάνιελ την άφησε και έπειτα στράφηκε προς τον Άζραελ.
"Πάμε στο γραφείο" είπε και πιάνοντας τον, τον απομάκρυνε και κατέβηκαν.

Σαν έμειναν οι δύο τους, η Λόρι χαμογέλασε προκλητικά στην Ιζαμπελ και τη πλησίασε.

"Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα παιχνίδι στο κύκλο. Ξέρω αυτό τον άντρα αιώνες. Μείνε μακριά του αλλιώς θα πας πριν την ώρα σου!" την απείλησε
ευθέως μέσα στα μουτρα και χωρίς περιστροφές.

Η Ιζαμπέλ αισθάνθηκε το κορμί της να ζεσταίνεται. Η θέρμη ξεκινούσε από τα δάχτυλα των ποδιών της και ανέβαινε προς τα πάνω. Όταν έφτασε στα χέρια της, τα κοίταξε παραξενεμένη. Όλα γινόντουσαν τόσο ταυτόχρονα. Δεν ήξερε πλέον τι να πρωτοσκεφτει.

"Άκουσες τι σου είπα;" Η Λόρι άφησε τις κούπες πάνω στο μικρό τραπεζακι του διαδρόμου και απλώνοντας το χέρι για να τη σπρώξει, εκείνο έμεινε κολλημένο στον αέρα.
Η όψη της Ιζαμπελ άλλαξε...
Εκείνη η αθωότητα στο πρόσωπο της, μεταλλάχθηκε σε μια έκφραση σιγουριάς. Δύναμης. Έσκασε ένα στραβό χαμόγελο και στράφηκε προς τη Λόρι η οποία κουνούσε τα μάτια της αλλά όχι το υπόλοιπο σώμα.

"Σε βλέπω...." της ψιθύρισε χωρίς να αφήσει το χαμόγελο της . Τα μάτια της Λόρι μαύρισαν ακούγοντας τη .. "Ετοιμάσου... Η κόλαση είναι κοντά..."
την απείλησε με την σειρά της μα ένιωσε ένα πόνο να διαπερνάει το πίσω μέρος του κεφαλιού και έκλεισε τα μάτια. Πισωπατησε και η Λόρι ανέκτησε τον εαυτό της.
Έμοιαζε σαν να ξύπνησε από λήθαργο.
Έπιασε το κεφάλι της και τρομαγμένη από τον εαυτό της αυτή τη φορά, παράτησε τη Λόρι και έτρεξε στο δωμάτιο της...

               ********************

"Θέλεις να τα καταστρέψεις όλα ανάθεμα σε;" ούρλιαξε κι εκείνη μαζεύτηκε σαν τρομαγμένο κουτάβι. "Τι διάολο εκανες μου λες!; Τα σχεδίασα όλα τόσο προσεκτικά για να τα καταστρέψεις;"
Εκείνη τον κατακεραυνωσε με το βλέμμα της. Είχαν περάσει ώρες από το πρωί. Μα σαν του είπε όσα έγιναν εκείνος τρελάθηκε. Ήταν αρκετά επικίνδυνο και μόνο που τη συνάντησε κάτω υπό αυτές τις συνθήκες πόσο μάλλον ακούγοντας και κάτι που δε του άρεσε.
"Συγκεντρώσου γιατί όπως σε έβγαλα έτσι θα σε ξαναβάλω κατανοητό;" Η Λόρι τον κοίταξε λυπημένη και κάνοντας τα γνωστά της τσαλιμια , του τριφτηκε.

"Χρόνια περίμενα... Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι. Δε το καταλαβαίνεις; Δε θα ξαναγίνει... Όχι μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα εντάξει; Μη μου θυμώνεις όμως...Είμαι ακριβώς εκεί που πρέπει. Θέλω απλά να προσαρμοστώ. Αυτό είναι όλο. Δεν ξέχασα το σκοπό μας..."

Εκείνος αναστεναξε.
"Αρκετά... Πες μου τώρα τι έγινε και με καλεσες εδώ...Ξέρεις πως είναι επικίνδυνο"

"Είχες δίκιο σε όλα... Αυτή η μικρή πόρνη προσπαθεί να βγει έξω. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε αγάπη μου. Το βιβλίο δεν έγραψε τίποτα; Νομίζω πως με νιώθει... Πως την ωθω να βγει προς τα έξω. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό μας βολεύει. Ήδη κατάφερε και με απώθησε αρκετές φορές χωρίς να έχει καν τη δύναμη της."

"Θα κοιτάξω ξανά... Το ξέραμε πως υπήρχε ένα ενδεχόμενο να ειναι η κάρτα. Πλέον είμαστε σίγουροι. Το θέμα είναι να γίνουν όλα όταν θα είναι ευάλωτοι... Και ποια είναι αυτή η στιγμή Λόρι;" την ειρωνεύτηκε κι εκείνη κατέβασε το κεφάλι.

"Λίγο πριν την ένωση ..."

"Σωστά! Και πως σκατα θα το πετύχουμε όταν χωνεσαι στη μέση χωρίς λόγο;" Της φώναξε έξαλλος κι εκείνη έμεινε σιωπηλή... "Φτάσαμε ως εδώ. Μη τα καταστρέψεις όλα... Τελευταία φορά που στο λέω. Και στη τελική αφού δεν τον γουστάρεις αιώνες τώρα! Ποιο είναι το πρόβλημα σου!"

Η Λόρι συνέχισε να απαντάει με σιωπή...

"Πήγαινε μέσα πριν σε καταλάβει και βλέπουμε. Πρέπει να φύγω..."

"Εντάξει..." Του είπε απλά και εκείνος την άρπαξε και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί.

"Και όπως είπαμε ..." τόνισε και ύστερα χάθηκε ανάμεσα στα χόρτα.

Μόλις έμεινε μόνη, έσφιξε τις γροθιές της... Ήταν αρκετά δυνατή πλέον για να συνεχίσει να υποτάσσεται. Πάραυτα εκείνος είχε το βιβλίο...
Είχε τη δύναμη να τη στείλει πίσω...
Ποτέ δεν τον αγάπησε όπως εκείνος πίστευε σαν αποφάσισαν να ακολουθήσουν αυτό το σχέδιο.
Το μόνο που ήθελε, ήταν να τον βγάλει από τη μέση. Να πάρει τη δύναμη, και να ενωθεί με τον Άζραελ όπως εκείνη ήθελε σαν αθάνατη, κι όχι σαν εξαρτημένη από τα χαρτιά του.
Δυστυχώς έπρεπε πρώτα όμως να πεθάνει. Το σχέδιο δεν πήγε όπως έπρεπε αφού η Ιζαμπέλ έδειχνε πιο δυνατή από ότι πίστευαν και ένιωσε να χάνει έδαφος. Από τη στιγμή που ανακάλυψαν πως η κάρτα βρήκε σώμα, ήταν η απόλυτη ευκαιρία για όλα...
Έπαιξε , πόνεσε , έχασε, επέστρεψε στη ζωη και κέρδισε την απόλυτη δύναμη...

Το μόνο που έπρεπε να κάνει, ήταν να δυναμώσει αρκετά..
Να τους σκοτώσει όλους , και να κρατήσει τον Άζραελ όπως είχε εξ αρχής στο μυαλό της...

❤️❤️❤️❤️❤️