Κάθε θόρυβος στο σπίτι είχε σταματήσει. Έξω αν και φυσούσε αρκετά , οι ήχοι δεν την ενοχλούσαν. Από την ώρα που έφυγε ο Άζραελ ούτε έφαγε, ούτε κοιμήθηκε, ούτε κατέβηκε. Ένιωθε πως κάτι την έπνιγε και αυτό το κάτι μεγάλωνε ακόμα κι αν βρισκόταν στο χώρο της. Σκεπτόμενη πως όλοι θα είχαν κοιμηθεί, σκέφτηκε να βγει. Να πάει μέχρι τη κουζίνα, ίσως να φτιάξει ένα ζεστό τσάι και να προσπαθήσει να ηρεμήσει. Ένιωθε διαρκώς μια περίεργη ενέργεια στο σώμα της. Σαν κάτι να έσπρωχνε την σάρκα από το εσωτερικό. Σάντα φίδια που άλλαζαν δέρμα... Ήταν τόσο περίεργο αίσθημα..

Φόρεσε τις παντόφλες της, τη ρόμπα της και ελέγχοντας προσεκτικά το διάδρομο , κατέβηκε στη κουζίνα.
Και πάλι όμως η αύρα του σπιτιού της φαινόταν περίεργη. Σαν να άλλαζε... Στον κάτω όροφο πλέον ένιωθε το λαιμό της πιο ελεύθερο. Σαν η αναπνοή να επανερχόταν στα φυσιολογικά της επίπεδα. Φυσικά και σκέφτηκε το ενδεχόμενο να την ενοχλούσε η παρουσία της Λόρι που βρισκόταν στο δωμάτιο του Άζραελ ενώ την ίδια στιγμή, αναρωτιόταν σιωπηλά αν πράγματι έφταιγε αυτή, ή υπήρχε κάτι που την ενοχλούσε στο γεγονός πως μοιράζεται τη κρεβατοκάμαρα του μαζί της.

Η Ιζαμπέλ όσο κι αν προσπαθούσε να μεταφράσει εκείνα τα φιλιά τους, δεν τα κατάφερνε. Τη μια στιγμή τρωγοντουσαν σαν τα σκυλιά και την επόμενη όλο και σε κάποια γωνιά θα την είχε στριμωγμένη. Μα εκτός από εκείνη την αίσθηση της έλξης , που έμοιαζε με μαγνήτη σαν ήταν αρκετά κοντά, αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν, να συνέβαινε κάτι τέτοιο κάτω υπό αυτές τις συνθήκες. Στη τελική, το μόνο που ήθελε από εκείνη ήταν η ψυχή της σωστά; Άσχετα με το γεγονός πως της υποσχέθηκε μια δίκαιη παρτίδα... Δεν έπαυε να είναι ένας δαίμονας... Ή άγγελος. Η κάτι στη μέση...

Ξέροντας πως δε μπορεί να βγει από το σπίτι αφού ο Άζραελ ήταν κάθετος και της εξήγησε πως έχει "ασφαλίσει" τη περίμετρο, τραβηξε μια καρέκλα άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και άφησε τον δροσερό αέρα να καθαρίσει τις σκέψεις της. Κρατούσε τη κούπα με το ζεστό της τσάι και αγνάντευε το κήπο. Μπορεί να μην είχε φεγγάρι αλλά το φως ήταν αρκετό για να αφήσει το βλέμμα της να περιπλανηθεί στην άγρια πλευρά του κήπου.

Τα λουλούδια ήθελαν σίγουρα φροντίδα και έπειτα από τόσες μέρες στην έπαυλη, ήξερε πως δεν υπήρχε ούτε κηπουρός αλλά ούτε και σοφέρ. Ίσως κάποιοι να έκαναν τις αγγαρείες αν τακτά χρονικά διαστήματα αλλά ως εκεί. Κανένας δεν έμενε στο σπίτι. Ήταν το δικό τους προσωπικό άσυλο. Όσο κοιτούσε άλλο τόσο το βλέμμα της εστίαζε στο χώρο ώσπου κάπου στα αριστερά πρόσεξε μια πόρτα. Ήταν ενωμένη με τοίχο που με τη σειρά του ενώνονταν με το πίσω μέρος της κουζίνας.

"Που να οδηγεί άραγε εκείνη η πόρτα;" Αναρωτήθηκε μα σαν θυμήθηκε τα λόγια του Ντάνιελ, πήρε την απάντηση της. Οδηγούσε στην δυτική πτέρυγα. Εκεί που δεν έπρεπε να πάει γιατί της είπε ότι ήταν ετοιμόρροπη. Ήταν όμως τόσο παλιά... Τόσο περίεργη... Η Ιζαμπέλ σηκώθηκε και χωρίς να αφήσει τη κούπα της, πλησίασε τη μπαλκονόπορτα. Κοίταξε προς τα έξω και έπειτα κλείνοντας ελαφρώς τα μάτια,  έβγαλε τις παντόφλες και προσπάθησε να βγαλει έξω τα δάχτυλα της.

Ένιωσε σίγουρα μια περίεργη αίσθηση αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό... Τουλάχιστον όχι όπως το περιέγραψε ο Άζραελ. Παίρνοντας θάρρος, σήκωσε το πόδι ως το γόνατο προς τα έξω. Η αίσθηση ήταν ελαφρώς πιο έντονη αλλά και πάλι τίποτα που να μη μπορούσε να αντέξει.

"Τι λες Ιζαμπέλ; Νομίζω πως αντέχεις να βγεις μια βόλτα προς τα έξω..." είπε στον εαυτό της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα , πέρασε ολόκληρο το κορμί της από τη μπαλκονόπορτα...

          ************************

"Ούτε μου μιλάς... Ούτε καν με αγγιξες από την ώρα που ήρθαμε να ξαπλώσουμε.." παραπονέθηκε η Λόρι βλέποντας τον Άζραελ απομακρο. "Ξέρω πως εκείνο το φιλί ήταν ένα από τα κλασικά σου παιχνίδια με τις γυναίκες μα δεν έχεις ανάγκη καμία..  Ειδικά εκείνη και ειδικά τώρα που είμαι εδω... Ξέρω πως εγώ επέλεξα να φύγω αλλά... " Η Λόρι αναστεναξε. Ο Άζραελ ήταν καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού και εκείνη ανέβηκε στα γόνατα της και σύρθηκε ως το μέρος του. Έβαλε τα χέρια της στους ώμους του και άρχισε να του κάνει απαλό μασάζ. "Αλλά μου έλειψες... Εκεί δεν υπήρχε τίποτα για μένα... Κατάλαβα πως δεν θα έβρισκα τη γαλήνη γιατί πολύ απλά η γαλήνη είναι εδώ. Ανάμεσα στα χέρια μου..." Του ψιθύρισε "Ότι κι αν ήταν εκείνο το πλασμα, θα σε βοηθήσω να το αποτελειώσουμε και δε θα φύγω ποτέ ξανά..."

"Λόρι..." ξεκίνησε να της λέει μαλακά μα εκείνη δεν τον άφησε. Πέρασε τα δάχτυλα της πάνω στα χείλη του και γυρίζοντας το κεφάλι του προς το μέρος της, τον φίλησε στα χείλη.

"Μου έλειψες... Συγνώμη που ζήτησα να φύγω... Νομίζω πως αξίζω μια παρτίδα ... Όπως εκείνες που μας άρεσε να παίζουμε χρόνια τώρα. Τι λες; Όταν όλα τελειώσουν θα μου χαρίσεις ξανά τη θέση μου πάλι σου;" Είπε βλέποντας πως εκείνος δεν ανταποκρίνεται στο φιλί της.

"Εσύ το επέλεξες... Και πλέον ..."

"Σσς... Μη λες άλλη λέξη. Ξέρω πως σου έλειψα και εγώ..." η Λόρι δεν τον άφησε να ολοκληρώσει. Τον γύρισε ελαφρά και πιέζοντας το κορμί του προς τα κάτω, σκαρφάλωσε πάνω του. Άπλωσε δεξιά και αριστερά από το κορμί του τα πόδια της και χαμήλωσε προς το μέρος του. Ήξερε καλά πως να του προκαλέσει κάψα. Άρχισε να τον φιλάει πεταχτά στα χείλη ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια της ταξίδευαν προς το στήθος του. Τα ώθησε κάτω από τη μπλούζα του, και μόλις άγγιξε τις ρώγες του τις πίεσε απαλά. Τα χείλη της κατέβηκαν στο λαιμό του , η γλώσσα της άρχισε να γλύφει το δέρμα και εκείνος αναστεναξε. "Κάνε με δική σου ξανά... Μου έλειψες κι αν κρίνω από την αίσθηση ανάμεσα στα μπούτια μου, σου έλειψα κι εγώ..." του ψιθύρισε πονηρά...

                    *****************

"Περίεργο..." σκέφτηκε πλησιάζοντας τη πόρτα. Είχε πάνω της ένα σωρό σύμβολα. Έμοιαζαν με σύμβολα προστασίας σαν εκείνα που είχε δει στο εξώφυλλο του βιβλίου που υπήρχε πάνω στο τραπεζακι την ημέρα που έψαξε το γραφείο του Άζραελ. Για κάποιο λόγο, ήθελαν να κρατήσουν προστατευμένη τη πτέρυγα αλλά από ποιόν; Και γιατί; Από τους ανθρώπους; Κι αν ναι, τότε τι υπήρχε εκεί μέσα; Άφησε τη κούπα χάμω και άπλωσε το χέρι της πάνω σε ένα από τα σχέδια. Το επεξεργάστηκε μα σαν το πίεσε εκείνο γύρισε και η Ιζαμπέλ τρόμαξε.

"Τι διάολο..." είπε απλώνοντας το χέρι σε ένα άλλο. Εκείνο κατάφερε να το πιέσει μα δεν έδειξε να γυρίζει. Πλέον ήταν σίγουρη πως ήταν κάποιου είδους μηχανισμός. Αφήνοντας τη περιέργεια της ελεύθερη , προσπάθησε να σκεφτεί κάποιους πιθανούς συνδυασμούς. Αν και υπήρχαν πάνω από είκοσι σύμβολα ίσως αν τα πίεζε σωστά η πόρτα να άνοιγε. Μερικά από αυτά δεν τα είχε δει στο βιβλίο. Ήταν κρυμμένα πίσω από το κισσό που υπήρχε γύρω από τη πόρτα και φανερώθηκαν όταν εκείνη τα καθάρισε.

Υπήρχε ένα φίδι σε τρεις διαφορετικές μορφές.
Μια μπάλα. Ένα λουλούδι. Ένα πουλί. Τρεις καρδιές. Δύο φλόγες. Τέσσερα σύμβολα που έμοιαζαν με τις κάρτες που είχε ο Άζραελ . Δύο ήλιοι. Και τρία φεγγάρια.

Ένιωθε λες και υπήρχε κάποιος κωδικός και ανάλογα με το κωδικό, κάτι διαφορετικό θα εμφανιζόταν από την άλλη πλευρά. Το είχε δει σε μια ταινία όταν ήταν μικρή. Βέβαια εκείνη ήταν παραμύθι... Η πριγκίπισσα ταξίδευε όπου ήθελε μέσω μιας πόρτας που είχε την δυνατότητα να μεταμορφώνει τον εσωτερικό χώρο του δωματίου ανάλογα με τις ανάγκες της.

Ξεκίνησε διστακτικά να πατάει σύμβολα προσπαθώντας να πετύχει κάποιο συνδιασμό ώσπου ξαφνικά άκουσε ένα τρίξιμο σαν κλαδι που έσπασε και γύρισε τρομαγμένη προς τα πίσω . Κοίταξε προσεκτικά μα δεν είδε κανένα.

"Ο αέρας... Είναι μόνο ο αέρας Ιζαμπέλ..." είπε στον εαυτό της μα σαν γύρισε προς τη πόρτα , ανοιξε το στόμα για να ουρλιάξει κι εκείνος της το έκλεισε.

"Πως διάολο βγήκες..." της είπε ήρεμος νιώθοντας την τρελή της ανάσα στη παλάμη του. "Μη βάλεις τις φωνές. Δε θα σε πειράξω. Δεν έχω λόγο και ούτε θυμωσα εντάξει ;" την καθησύχασε κι εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Μόλις τράβηξε το χέρι του , η Ιζαμπέλ έκανε ένα βήμα μακριά.

"Νόμιζα πως ... Πως κοιμόσουν. Και..."

"Και είπες να δοκιμάσεις τη τύχη σου ..."

"Άζραελ... Ήθελα απλά να πάρω λιγάκι αέρα  εντάξει;"

"Ψάχνοντας τη πόρτα παίρνεις αέρα εσύ;"

Η Ιζαμπέλ στριφογυρισε τα μάτια της.

"Βαρέθηκα στο δωμάτιο. Ήθελα καθαρό αέρα. Αυτό ήταν όλο. Εσύ πως δεν είσαι επάνω; Είναι περασμένες 2"

"Ας πούμε πως ούτε εγώ είχα κάτι αξιόλογο να κάνω και ήθελα να πάρω αέρα με τη σειρά μου..." είπε χαμηλά σκεπτόμενος πως παράτησε κυριολεκτικά τη Λόρι στα κρύα του λουτρού.

"Ωραία... Αφού πήραμε αέρα εγώ λέω να πηγαίν...."

Η Ιζαμπέλ έσκυψε για να πάρει τη κούπα της μα στο πρώτο βήμα , ο Άζραελ την άρπαξε από τη μέση και τη τράβηξε κοντά του. Η κούπα έπεσε κι εκείνη τον αγριοκοιταξε

"Είδες τι έκανες; Αυτό το κακό συνήθειο να τραβάς τους αλλ..." ο Άζραελ έβαλε το δάχτυλο του πάνω στα χείλη της κάνοντας τη να πάψει.

"Ήθελες να δεις τι έχει εκεί πίσω... Θέλεις ακόμα;" είπε χαμηλά τραβώντας το δάχτυλο του κι εκείνη αστραψε από χαρά.

"Θα μου δείξεις στα αλήθεια ;" ρώτησε ενθουσιασμένη.

"Φυσικά... Διαλεξε απλά τι θέλεις να δεις..."

"Τι εννοείς;" ρώτησε περίεργα

"Μπορώ να σε πάω σε διάφορα δωμάτια... Αυτά εδώ τα σύμβολα..."

"Είναι κωδικοί σωστά; Το ήξερα !!!"
Η Ιζαμπέλ χοροπηδησε και ο Άζραελ χαμογέλασε βλέποντας τον παιδικό αυθορμητισμό της . Εκείνη κοκκινησε και ξεροβηξε ντροπιασμένη.
"Συγνώμη απλά..."

"Καταλαβαίνω... Ξέρεις υπάρχουν αρκετοί  συνδιασμοι που ούτε εγω τους ξέρω ακόμα . Μερικοί  δεν έχουν ανακαλυφθεί. Οταν βρήκα αυτή τη πόρτα ήταν σε ένα παλάτι στην Αίγυπτο. Έμαθα την ιστορία της και την ήθελα στο σπίτι μου. Απλά τα πράγματα..."

"Ακούγεται τόσο..."

"Τόσο; Υπέροχο; Που να δεις τι έχει μέσα... Λοιπόν; Έρχεσαι;"
Ο Άζραελ της άπλωσε το χέρι κι εκείνη κοίταξε  το δικό της διστακτικά
"Δε δαγκώνω... Στο υπόσχομαι..." της είπε σαν είδε το δισταγμό στις κινήσεις της. "Δες το σαν φιλική ανακωχή. Ένα διάλειμμα..." Συνέχισε κι εκείνη φώτισε το πρόσωπο της με ένα χαμόγελο...

Άπλωσε το χέρι της, και σαν αγγιξε το δικό του και ενώθηκαν οι παλάμες τους, ένιωσε χιλιάδες ανατριχιλες κατά μήκος του κορμιού της...

Ο Άζραελ συνέχισε να έχει εκείνο το ήρεμο χαμόγελο σκορπίζοντας μια περίεργη ένταση στο κορμί της και πατώντας μερικά συμβολα , έσφιξε τη παλάμη της και η πόρτα άνοιξε...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Καλο μας βράδυ.