"Δε νομίζεις πως πέρασε αρκετή ώρα..;" της είπε χαμηλά σαν κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Μα τι να του έλεγε. Ντρεπόταν από τη μια να τον κοιτάξει. Εκείνη που του πήγαινε κόντρα συνεχώς χώθηκε στην αγκαλιά του και έμεινε εκεί για πάνω από δεκαπέντε λεπτά.

"Με συγχωρείς..." έχοντας ένα δισταγμό στη φωνή , βγήκε από την αγκαλιά του και κόλλησε τη πλάτη της στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Σήκωσε τα γόνατα  προς το μέρος της και βάζοντας το κεφάλι της πάνω, κοίταξε το κενό. "Δεν ξέρω γιατί βλέπω αυτά τα όνειρα... Όλα έχουν ασχημη κατάληξη.."

"Παραλίγο να γκρεμίσεις το σπίτι το ξέρεις;" της είπε μαλακά μα εκείνη το εξέλαβε σαν αστείο. Που να καταλάβει πως πράγματι μέσα στον ύπνο της προκάλεσε τέτοιο χαμό. "Τι είδες;" ρώτησε χωρίς περιστροφές αμέσως μετά κι εκείνη επιτέλους τον κοίταξε.

"Εσένα.." παραδέχτηκε χωρίς φόβο. "Νεκρό..." συνέχισε πριν του δώσει την ευκαιρία να απαντήσει.

"Μάλιστα... Μόνο αυτό;" η Ιζαμπέλ αρκέστηκε σε ένα κούνημα του κεφαλιού "Μπορώ να ξέρω τουλάχιστον ποιος με σκότωσε;"

"Δεν ξέρω..."

"Λες ψέματα..."

"Σου είπα... Δεν ξέρω!" ο Άζραελ σηκώθηκε από το κρεβάτι ενοχλημένος.

"Βλέπεις ένα όνειρο και δεν έχεις ιδέα τι με σκοτώνει! Πόσο λογικό σου φαίνεται! Μήπως το κάνεις εσύ και τρομάζεις με τον εαυτό σου Ιζαμπελ;" κατέληξε χαμηλώνοντας το τόνο του και βάζοντας τα χέρια του στο κρεβάτι, έσκυψε προς το μέρος της. "Σου υπόσχομαι να μην νευρίασω. Απλά πες μου ..." Εκείνη τον κοίταξε τότε κατάματα και μίκρυνε τα μάτια της.

"Αυτή η γυναίκα που ήρθε δεν μου αρέσει..." είπε σοβαρή. Έμοιαζε σαν να ξέχασε το τρόμο της. Σαν να άλλαξε σε λίγα δευτερόλεπτα. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησιάζοντας το παράθυρο το άνοιξε και άφησε τον αέρα να εισέλθει μέσα. "Από την στιγμή που ήρθε αισθάνομαι ένα κόμπο στο λαιμό. Σαν κάτι ...."

"Δε ξέρεις τι λες! Ξέρω τη Λόρι αιώνες!"

"Αν δεν κάνω λάθος πέθανε σωστά;!" του είπε γυρίζοντας προς το μέρος του. "Πως είσαι σίγουρος πως είναι η ίδια; "

"Τώρα ξαφνικά έγινες και ειδήμων πάνω στο υπερφυσικό;" την ειρωνεύτηκε πράμα που δεν της άρεσε καθόλου.

"Μου ζήτησες την αλήθεια μου. Αν δε σου αρέσει , ορίστε η πόρτα !" του είπε εκνευρισμένη δείχνοντας του την έξοδο κι εκείνος κάνοντας δύο μεγάλα βήματα , την άρπαξε από τα μπράτσα και τη σκουντηξε προς το ανοιχτό παράθυρο.

"Λες πολλά..." είπε χαμηλά πλησιάζοντας παράλληλα προς το πρόσωπο της. Η Ιζαμπέλ ξεροκαταπιε . Η ανάσα της έγινε πιο γρήγορη και η αυτοπεποίθηση της για ακόμα μια φορά χάθηκε σαν την άγγιξε. "Τρέμεις..." της είπε έχοντας ένα διαολεμενο χαμόγελο στα χειλη του.

"Μη με αγγίζεις..." του ζήτησε χωρίς ίχνος νεύρου στη φωνή της. Έμοιαζε περισσότερο με παράκληση παρά με προσταγή.

"Πες μου ένα λόγο να μη το κάνω..."

"Άζραελ... Απλά, μη με αγγίζεις..." επέμεινε μα εκείνος όχι απλά δεν την άκουσε, αλλά πήγε ακόμα πιο κοντά σπάζοντας την μηδαμινή απόσταση και απειλώντας ευθέως το πρόσωπο της.

"Ποιος με σκότωσε Ιζαμπέλ;" ψιθύρισε  στα χείλη της. Μόλις έσκασε η ανάσα του πάνω τους, ξεκλειδωσαν σαν να ήταν κάποιου είδους μηχανισμός και πιάνοντας τον από τα μάγουλα, τον τράβηξε προς το μέρος της και τον φίλησε. Η γλώσσα της έψαξε τη δική του και ενώθηκε μαζί της χωρίς δυσκολία. Ο Άζραελ τη κράτησε σφιχτά από τη μέση, την ανέβασε πάνω στο περβάζι και χωρίς να ελέγχει και ο ίδιος τις ορμές του, έβαλε κόντρα το κορμι του πάνω στο δικό της, πιέζοντας την στο μέγιστο βαθμό. Σαν να ήταν μια σειρήνα που άπλωσε το δίχτυ της πάνω του, και τον κατέστησε ανήμπορο να ξεφύγει.
Το φιλί βάθυνε επικίνδυνα πολύ, δίνοντας τη σκυτάλη σε ένα καλά κρυμμένο πάθος και λίγο πριν της ξεσκίσει τα ρούχα η πόρτα άνοιξε.

"Άζραελ!;;" αναφώνησε η Λόρι και η Ιζαμπέλ σαν να αντέδρασε στη παρουσία της, βρέθηκε σε δευτερόλεπτα κάτω. Μπήκε μπροστά από τον Άζραελ και έμεινε να τη κοιτάζει περίεργα. "Δε... Μα.. Μα τι κάνεις!!!" φώναξε ενώ την ίδια στιγμή η Ντάνιελ εμφανίστηκε πίσω της.

Δεν είχαν προλάβει να πούνε λέξη οπότε η αντίδραση του, ήταν στατική. Δεν ήξερε και ο ίδιος πως γινόταν η Ιζαμπέλ να τον τράβηξε τόσο έντονα σαν να ήταν μαγνήτης. Από την άλλη, δεν είχε ιδέα και το συνέβη στη Λόρι.

"Βγες έξω από το δωμάτιο μου..." η Ιζαμπέλ μίλησε και στο βήμα που έκανε, το πάτωμα τρανταχτηκε. Ο Ντάνιελ κοίταξε τη σκόνη που βγήκε ανάμεσα από τα σανίδια έντρομος και πιάνοντας ελαφρά τη Λόρι από το μπράτσο την παρακίνησε να βγει λίγο πιο έξω.

"Ιζαμπέλ..." ο Άζραελ σαν είδε πως η κατάσταση για κάποιο λόγο ήταν έτοιμη να βγει εκτός ελέγχου, την κράτησε απαλά από τη μέση και τη γύρισε προς το μέρος του κάνοντας παράλληλα νόημα στον Ντάνιελ να πάρει τη Λόρι μακριά. "Αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δε πάει καλά... Σωστά;" της είπε γλυκά αυτή τη φορά κι εκείνη νιώθοντας πως πλέον ήταν μόνοι, βουρκωσε.

"Τι μου συμβαίνει;" ρώτησε μα ούτε και ο ίδιος είχε κάποια αληθινή απάντηση να της δώσει.

"Δεν ξέρω. Αλλά θα ήθελα να συγκρατεις τον εαυτό  σου μέχρι να βρούμε τι συμβαίνει...Εντάξει; Όσο για αυτό που έγινε πριν..."

"Συγνώμη. Εγώ...Εγώ δεν το ήθελα..." είπε αναφερόμενη στο φιλί κι εκείνος γέλασε.

"Δε το ήθελες αλλά μια χαρά με αρπαξες..." Η Ιζαμπέλ κοκκινησε ολόκληρη. "Όπως και να έχει, αναφερομουν στο τρόπο που μίλησες στη Λόρι και όχι στο ...." ξεκίνησε να λέει κι εκείνη έγινε ακόμα πιο κόκκινη.
"Ξάπλωσε να ηρεμήσεις. Κανένας δεν απειλεί κανένα σε αυτό το σπίτι. Το έχω όλο προφυλαγμένο. Το ξέχασες; Αν η Λόρι ήταν κακιά, δε θα μπορούσε να μπει.. Εντάξει;"

Η Ιζαμπέλ ήθελε να του πει πως δε μπήκε μόνη της...πως εκείνος την έφερε, αλλά σώπασε. Ήταν ήδη αρκετά έκπληκτη με όσα έγιναν για να έρθει σε μια αντιπαράθεση μαζί του.

"Εντάξει..." του είπε μόνο κι εκείνος γύρισε για να φύγει. Έκανε δύο βήματα μακριά της και σταμάτησε. Σαν κάτι να μην ήταν ολοκληρωμένο... Σαν να έλειπε κάτι. Δεν ήξερε τι, αλλά δεν κάθισε να το μάθει... Συνέχισε ξανά να περπατά και δίχως να τη κοιτάξει, έκλεισε τη πόρτα και έφυγε...

            *********************

"Ο Ντάνιελ μου τα είπε όλα! Δηλαδή με τι μυαλό σκέφτεσαι μου λες; Παίζεις το θύμα με το θύτη σου;;!!!!" σαν μπήκε ο Άζραελ στο γραφείο η Λόρι δεν περίμενε δευτερόλεπτο και εκείνος έριξε ένα άγριο βλέμμα στο Ντάνιελ αν και ήξερε κατά βάθος πως δεν είχε επιλογή. Η Λόρι πάντοτε μάθαινε τα πάντα. Δεν ήταν μόνο σύντροφος του Άζραελ , αφού οι τρεις τους, πέρασαν αρκετούς αιώνες μαζί και αντιμετώπισαν πολλά. "Και τι κατάλαβες ; Απορώ με τι μυαλό σκέφτεσαι! Αλλά μάλλον όχι με το πάνω!"

"Λόρι!!!" Ο Άζραελ βροντηξε και αστραψε "Αρκετά! Αν κάποιος εδώ μέσα πρέπει να ζητήσει εξηγήσεις αυτός είμαι εγώ! Κάτσε κάτω και ξεκίνα να μιλάς! " της είπε αυταρχικά κι εκείνη αν και τον αγριοκοιταξε υπάκουσε.

"Μείνε μακριά της. Γιατί είναι επικίνδυνη. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο. Πάραυτα δε θα μείνω σε αυτήν τώρα... Τουλάχιστον όχι , σε αυτό που βλέπεις..." Ο Άζραελ τη κοίταξε περίεργα και εκείνη άρχισε να του εξιστορεί όσα έγιναν...

Με βάση τα λεγόμενα της, όταν πέθανε έγινε μια μπάλα ψυχής. Δεν ήταν ικανή όμως να πέρασε ούτε κάτω ούτε επάνω οπότε και παρέμεινε στο καθαρτήριο. Κάποια στιγμή , ένα χάος μετέτρεψε το μέρος σε πύρινη κόλαση. Του είπε πως μια σκιά, κατά πάσα πιθανότητα κάποιο πολύ μοχθηρό πλάσμα, την έπιασε και την τράβηξε πίσω στο κόσμο των ζωντανών. Του είπε πως δεν ήταν η μόνη ... Πως σαν βγήκαν, είδε τη σκιά να τρώει τις ανθρώπινες σάρκες σαν γεύμα.. δεν είχε ιδέα τι είχε συμβεί και πως κατάφερε να σωθεί. Θυμάται μόνο πως καθώς έτρεχε, χώθηκε σε κάτι στενά και βρήκε έναν άνθρωπο. Του έκλεψε το κινητό και τηλεφώνησε. Ύστερα κρύφτηκε μα η σκιά τη βρήκε. Προσπάθησε να τη φάει όπως έκανε με τους άλλους αλλά για κάποιο λόγο , λίγο πριν τη σκοτώσει, εξασθένισε και εξαφανίστηκε. Μετέπειτα η Λόρι λιποθύμησε και συνήλθε στην έπαυλη...

Του είπε πως ο Ντάνιελ την ενημέρωσε σχετικά με τα όσα είχαν συμβεί και δεν της άρεσε καθόλου...

"Όπως καταλαβαίνεις , νομίζω είναι λάθος που την έχεις ακόμα ελεύθερη. Σκότωσε την! Ή ακόμα καλύτερα για να είσαι σίγουρος, όταν αυτά τα φεγγάρια θα έρθουν ,προσπάθησε να την αποπλανήσεις και θα τη σκοτώσουμε εμείς... Είδες τι είναι ικανή να κανει που να πάρει!!! Τι θέλεις; Να καταστραφείς από κάτι που εσύ ο ίδιος νικησες αιώνες πριν;"

Εν μέρη ο Άζραελ ένιωσε πως η Λόρι ζήλεψε... Την ήξερε αρκετά καλά. Ήξερε φυσικά πως τα λόγια της κρύβουν μεγάλη αλήθεια αλλά παράλληλα , ζήλεψε. Πάντα ήταν ζηλιάρα.

"Τι σου είπε η Ιζαμπέλ; Τι κάνατε τόση ώρα επάνω;" πήρε το λόγο ο Ντάνιελ αφήνοντας τη Λόρι και τα λόγια της στην άκρη.

"Τίποτα.."

"Τίποτα; Είσαι μια ώρα επάνω!"

"Σου είπα πως δεν είπε λέξη. Καθόταν σιωπηλή ώσπου απλά με φίλησε. Αυτό ήταν όλο... Νομίζω πως δεν είναι αυτό το θέμα τώρα... Πρέπει να μιλήσω στο Σεργκέι και να..."

"Εμ..." Ο Ντάνιελ ύψωσε τη παλάμη του σταματώντας τον.. "Δεν είχαμε σκοπό να έρθουμε επάνω αλλά ο λόγος που ανέβηκε η Λόρι, ήταν γιατί εγώ ήμουν στο τηλέφωνο με το σοφέρ του Σεργκέι... Δεν έχω καλά νέα..."

"Τι εννοείς;"

"Ο Σεργκέι είναι νεκρός.... Με βάση όσα είπε ο σοφέρ, πρέπει να πεθανε περίπου δύο ώρες πριν... Εμ... Αυτές τις ώρες... Κανένας δεν ήταν με την Ιζαμπέλ, σωστά;"

          **************************

Βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά ...
Έπειτα θα εκανε ένα ακόμα, και ύστερα ήλπιζε όλα να τελείωναν...
Περίμενε υπομονετικά όλη τη νύχτα ώσπου να ξημερώσει για να μπει στην αίθουσα του βιβλίου.
Μόλις το πρώτο φως έπεσε , περπάτησε και στάθηκε ακριβώς εκεί που στεκόταν κάθε φορά.
Άνοιξε το εξώφυλλο, ακολούθησε την ίδια διαδικασία και πεινασμένος για γνώση, γύρισε στη τελευταία. Μα δεν υπήρχε τίποτα καινούριο...

Αντί αυτού όμως , πρόσεξε κάτι που ήταν αλλαγμένο στα ήδη υπάρχοντα λόγια και έκπληκτος γουρλωσε τα μάτια... Έπρεπε πάση θυσία να επισπεύσει τις διαδικασίες...

❤️❤️❤️❤️❤️