Ο διάδρομος είχε γεμίσει σπασμένα γυαλιά. Ότι παράθυρο μα και πόρτα στο σπίτι που ήταν φτιαγμένη από γυαλί είχε μετατραπεί σε θρυψαλα.
Ο αέρας μύριζε καμένο χωρίς να υπάρχει κάπου φωτιά ενώ έπειτα από τις απότομες εναλλαγές του ρεύματος , όλα έδειχναν φυσιολογικά. Δίχως να χάσει χρόνο τόσο ο Άζραελ όσο και ο Ντάνιελ με τον Σεργκέι ανέβηκαν γρήγορα προς τα δωμάτια.

"Δεν είναι δυνατόν..." απόρησε ο Άζραελ σαν μπήκε μέσα. Το δωμάτιο της Ιζαμπέλ ήταν ανέγγιχτο. Το παράθυρο στη θέση του κι εκείνη κοιμόταν.

"Κάτι δε πάει καλά εδώ..." πήρε θέση ο Σεργκέι

"Το βλέπω... Πως είναι δυνατόν; Σχεδόν όλο το σπίτι γκρεμίστηκε..." Είπε ο Ντάνιελ πηγαίνοντας πιο κοντά στο κρεβάτι. "Μήπως είναι...νεκρή;"

"Όχι. Την αισθάνομαι" απάντησε ο Άζραελ πλησιάζοντας κι εκείνος. Έλεγξε το σφυγμο της κι εκείνη κουνήθηκε. Οι άντρες έκαναν ένα βήμα πίσω σαν την είδαν να ξυπνάει. Η Ιζαμπέλ ετριψε τα βλέφαρα της , τέντωσε τα χέρια της ψηλά μα μόλις αντιλήφθηκε τη παρουσία τους, έβαλε τις φωνές και τράβηξε το σεντόνι.

"Τι συμβαίνει; Γιατί είστε στο δωμάτιο μου;" ρώτησε δείχνοντας τρομαγμένη.
"Συγνώμη αν σας έβαλα σε μπελάδες με το νερό. Δεν το ήθελα. Έκανα ένα μπάνιο και ήρθα.."

Η συμπεριφορα της ήταν εντελώς περίεργη. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος δύο ώρες πριν.

"Ιζαμπέλ; Έκανες μπάνιο στο διπλανό δωμάτιο. Σωστά;" πήρε το λόγο ο Άζραελ.

"Ναι. Μετά ...." η φωνή της χαμήλωσε και μαζεύτηκε στο κρεβάτι. "Μετά μου βάλατε τις φωνές και λιποθύμησα..." συνέχισε λυπημένη.

Ο Ντάνιελ κοίταξε το Σεργκέι ψάχνοντας για κάποια απάντηση μα ούτε εκείνος είχε.

"Μόνο αυτό;" ο Άζραελ θέλοντας να τεσταρει εντελώς τη μνήμη της , και ξέροντας πως της είχε φανερωθεί, τη πλησίασε και κάθισε πλάι της. Εκείνη δεν έδειχνε να τον φοβάται όπως θα έπρεπε...

"Μόνο αυτό. Σας υπόσχομαι να μη το ξανακάνω. Τι συμβαίνει; Γιατί είστε εδώ;"

"Τίποτα τίποτα. Ξεκουρασου. Έγινε μια διακοπή ρεύματος και μετά από τη καταιγίδα έσπασαν μερικά τζάμια. Αυτό είναι όλο... Μήνες λέω να τα αλλάξουμε αλλά.." ο Ντάνιελ τη καθησύχασε και έκανε νόημα στον Άζραελ να φύγουν. Ότι κι αν συνέβη, σίγουρα δε θα έπαιρναν απαντήσεις τη δεδομένη στιγμή μέσα στο δωμάτιο της.

Μόλις η πόρτα έκλεισε και έμεινε μόνη, τύλιξε γύρω της το σεντόνι και σηκώθηκε. Περπάτησε ως το παράθυρο και κοίταξε έξω. Είχε δει έναν αρκετά τρομερό εφιάλτη μα ντράπηκε ακόμα και να τον αναφέρει.. έκλεισε τις κουρτίνες , πλησίασε το καθρέφτη και άρχισε να παρατηρεί το πρόσωπο της. Το μάτι της έπεσε στα μπράτσα της. Έδειχναν κόκκινα... Σαν κάποιος να τα κρατούσε δυνατά.

"Εφιάλτες Ιζαμπέλ... Είναι μόνο εφιάλτες. Σίγουρα θα έπεσες καθως λιποθύμησες..." μονολογησε και έπειτα τράβηξε το βλέμμα από το είδωλο της και έψαξε τις πιτζάμες της. Ντύθηκε και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού έχοντας το βλέμμα καρφωμένο στο σύρτη του παραθύρου...

             ********************

"Γαμημενη σκύλα!" ο τόνος της έβγαζε τόσο μίσος και κακία. Σαν τη φύση της...
Μίσος...
Οκνηρία...
Αίμα...
Ήταν η προσωποποίηση του φόβου και η πραγματοποίηση του εφιάλτη...
Φτιαγμένη μέχρι το κόκαλο από κάθε αμαρτία του ανθρώπινου γένους.
Μια αδίστακτη μηχανή που διψούσε για θάνατο. Για εκδίκηση και ιθικη ικανοποίηση...

Σύρθηκε μετά βίας μέσα στο δάσος ώσπου αντίκρυσε ένα άνοιγμα και χώθηκε μέσα του. Ήταν τραυματισμένη.
Αν και έμοιαζε με μια τεράστια μαύρη σκιά, ο καπνός της ήταν διαλυμένος.
Ήθελε να τραφεί μα η αλαζονία της, αποδείχθηκε υψηλότερη από τις δυνάμεις της μέχρι στιγμής. Μπορούσε να περιμένει...
Έπρεπε να περιμένει...
Μα εκείνη θέλοντας να πάρει επιτέλους αυτό που λαχταρούσε, βρέθηκε αντιμέτωπη με κάτι που δε περίμενε ...
Με κάτι που δεν καταλάβαινε...
Με κάτι που δεν έπρεπε να υφίσταται...
Με μια ασπίδα....

               **********************

Το σπίτι έδειχνε εντελώς διαφορετικό το πρωί. Ο Άζραελ φρόντισε να αντικαταστήσει κάθε βλάβη που προκλήθηκε και συνάμα να δημιουργήσει έναν κύκλο προστασίας.
Δεν ήταν σίγουροι για όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ ούτε ήξεραν αν η απειλή βρισκόταν εντός ή εκτός του σπιτιού μα φρόντισε έτσι ωστε αν ήταν έξω , να μην έμπαινε και αν ήταν μέσα, να μην έβγαινε.

Απάντηση για τη συμπεριφορά της Ιζαμπέλ δεν βρήκε. Ο Σεργκέι τελικά αποφάσισε πως ήταν φρόνιμο να χωριστούν και παράλληλα να ξεκινήσουν έρευνες. Τα στόματα αρκετών του είδους τους ήταν κλειστά και κανένας δε γνώριζε τίποτα για τους θανάτους.

Πάραυτα οι δουλειές έτρεχαν, τα συμβόλαια επίσης και δεν έπρεπε να αφήσει τίποτα στη τύχη του. Αν και είχαν συμφωνήσει να αποσυρθούν για ένα διάστημα δυστυχώς δεν ήταν εφικτό . Θα χαλούσε την ισορροπία αιώνων.

Έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε και έχοντας ελάχιστο ύπνο , κατέβηκε στη κουζίνα.

"Καλημέρα..." αποκρίθηκε προς την Ιζαμπέλ αλλά και τον Ντάνιελ ο οποίος ήταν ήδη καθισμένος με μια εφημερίδα στο τραπέζι.

"Καλημέρα...Έλα κάτσε. Σήμερα κάποιος έφτιαξε υπέροχο καφέ" η Ιζαμπέλ γύρισε προς τη καφετέρια ελαφρώς κόκκινη από το σχόλιο του Ντάνιελ και βγάζοντας μια κούπα, τη γέμισε και τη πρόσφερε στον Άζραελ.

"Οπότε σήμερα , προχωράμε κανονικά έτσι;" ξεκίνησε τη κουβέντα ο Ντάνιελ.

"Έτσι λέω..." ο Άζραελ αν και έδειχνε φυσιολογικός είχε κολλήσει το βλέμμα στην Ιζαμπέλ. Για εκείνον τίποτα δεν έβγαζε νόημα με εκείνη τη γυναίκα πια.

"Ωραία... Θα ετοιμάσω το αμάξι και φεύγουμε. Θα κάνουμε σύνολο τρεις στάσεις. Και πριν φύγουμε κοίταξε αυτό..." Του πασαρε την εφημερίδα και του υπέδειξε ένα άρθρο με το δάχτυλο.

"Τραγικό τέλος βρήκαν πάνω από 30 νεαροί άνθρωποι σε υπόγειο κλαμπ χθες τα ξημερώματα στο κέντρο της πόλης. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ένας αγωγός με διοξείδιο του άνθρακα έσκασε εν αγνοία τους και η ποσότητα που εισέπνευσαν ήταν μοιραία. Τα πτώματα ανακαλύψε ...."

Ο Άζραελ σήκωσε το φρύδι. Το ήξερε καλά αυτό το κλαμπ. Ήταν από εκείνα που έκλεινε εύκολα συμβόλαια αλλά και θέριζε ψυχές. Βέβαια ελάχιστοι ήξεραν την ύπαρξη του. Εκτός αυτού ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να βρίσκεται κανένας αγωγός εκεί. Η κατάσταση ολοένα και γινόταν πιο περίεργη. Χωρίς να βγάλει λέξη έκλεισε την εφημερίδα και συνέχισε το καφέ του ρίχνοντας στον Ντάνιελ ένα αρκετά έντονο βλέμμα.

"Σκεφτόμουν να αλλάξουμε λιγάκι μόνο τους πελάτες για σήμερα... Να πάμε πιο δυτικά. Μια δυο μέρες απόκλιση δεν πειράζουν... Εκτός αυτού , σήμερα είναι η μέρα που η Ρόουζ προχωράει..."

Ο Άζραελ έσμιξε τα φρύδια. Την είδε ξεχάσει εντελώς τη Ρόουζ. Ήταν σαν την Ιζαμπέλ. Μόνο που εκείνη έκλεινε τα 30 το βράδυ. Συνήθως έτσι γινόταν η δουλειά. Περίμεναν μέχρι τα 30 , έπαιρναν την ψυχή και ανανέωναν.

Η Ιζαμπέλ τους άκουγε να συζητούν αινιγματικά και συνέχιζε τις δουλειές της σιωπηλή. Ήταν τόσο μπερδεμένα και χωρίς νόημα όσα έλεγαν.

"Με χρειάζεστε κάτι; Θα ήθελα να πάω προς τα δωματια... Να τελειώσω και ύστερα..." ξεκίνησε να λέει και ο Άζραελ με ένα νεύμα της έκανε νόημα πως ήταν ελεύθερη να κάνει τις δουλειές της. Ούτε λέξη μπήκε στο κόπο να πει.

Η Ιζαμπέλ γύρισε προς το νεροχύτη ενοχλημένη από τη στάση του, μάζεψε τα μαλλιά της και έκλεισε τη βρύση.

"Πολύ καλά. Τότε..."

"Τι διάολο είναι αυτό;" ο Άζραελ σηκώθηκε και εκείνη τρόμαξε. Όρμησε σχεδόν προς το μέρος της και σαν άπλωσε το χέρι του στο λαιμό της εκείνη άρχισε να χοροπηδάει

"Τι είναι; Θεέ μου τι έχω; Αράχνη;!" Φώναξε τρομαγμένη

"Κάτσε ακίνητη ανάθεμα σε!" Είπε και πιάνοντας τη από τα μπράτσα την ακινητοποίησε. "Τι... Μα τι στο καλό! Ντάνιελ!"

"Τι έχω! Με τρομάζετε !" τους είπε σαν είδε και τον Ντάνιελ να κοιτάζει περίεργα.

Ο Άζραελ εκανε νόημα του Ντάνιελ και μόλις εκείνος ανασηκωσε τους ώμους ως ένδειξη πως δεν ειχε ιδέα τι έβλεπε, του ζήτησε να βγει έξω.

Μόλις έμειναν μόνοι, ο Άζραελ έπιασε το πουκάμισο της και το έσκισε στα δύο. Η Ιζαμπέλ ούρλιαξε κι εκείνος τη γύρισε ανάποδα φέρνοντας τη πλάτη της στα οπτικό του πεδίο.

"Ποτέ τα έβγαλες αυτά!" τη ρώτησε μα εκείνη δεν καταλάβαινε.

"Σε παρακαλώ..." Ψέλλισε στον ενικό χωρίς να ενδιαφέρεται πλέον για τους τύπους "Αν θέλεις να με διώξεις από τη δουλειά κάντο αλλά άφησε με... Αυτό που κάνεις είναι κακό... Δεν..." Ο Άζραελ την έπιασε και την έσυρε μέχρι το διάδρομο παρά τις φωνές της.

"Κοίτα!" της είπε σπρώχνοντας την μπροστά από το καθρέφτη που υπήρχε στη κεντρική σάλα και η Ιζαμπέλ έμεινε τρομαγμένη να κοιτάζει το σώμα της...

Μικρές και μεγάλες μαύρες ρωγμές σαν κεραυνοί είχαν απλωθεί κατά μήκος ολόκληρης της πλάτης της ενώ δύο από αυτές έφταναν ως το λαιμό και οι άλλες αγκάλιαζαν το κορμί της. Αυτές είδε και ο Άζραελ στη κουζίνα όταν σήκωσε τα μαλλιά της.

"Θεέ μου... Τι ... Τι μου συμβαίνει..."

Η Ιζαμπέλ άρχισε να πιάνει το δέρμα της σε μια προσπάθεια να καταλάβει  ώσπου σαν ξεκίνησε να το γδερνει με τα νύχια της ο Άζραελ την σταμάτησε.

"Τι συνέβη χθες το βράδυ Ιζαμπέλ;" Ρώτησε σοβαρός γυρίζοντας τη προς το μέρος του. "Και δε θέλω ψέματα! Τέρμα τα ψέματα! Λέγε!" φώναξε σαν τρελός κι εκείνη τον κοίταξε με ένα βλέμμα χωρίς ίχνος αισθήματος. Σαν να είχε παγώσει ξαφνικά ολόκληρη η ύπαρξη της.

"Ήταν... Ήταν μόνο ένας εφιάλτης..." Ψέλλισε

"Τι εφιάλτης! Μίλα μου να πάρει η οργή!"

"Δεν... Δεν θυμάμαι πολλά ... Εγώ..."
Η μιλιά της κόπηκε μαχαίρι όταν το μυαλό άρχισε να της προσφέρει περισσότερες αναμνήσεις .
Ο Άζραελ κατάλαβε πως θυμήθηκε ενω την ίδια στιγμή ένιωσε τα χέρια του να καίγονται ελαφρά καθώς τη κρατούσε. Μαλάκωσε το κράτημα και προσπάθησε να παραμείνει ήρεμος.

"Κοίτα... Κατανοώ πως ίσως αισθάνεσαι μπερδεμένη. Μα αν σε κάποιον πρέπει να μιλήσεις για οτιδήποτε περίεργο έγινε, αυτός είμαι εγώ... Πίστεψέ με. Εμπιστευσου με..." της είπε κρύβοντας την ενόχληση στις παλάμες του και αφήνοντας την εν τέλει ελεύθερη.

Εκείνη τον κοίταξε καλά καλά και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Νομίζω πως δε θέλω να συνεχίσω να δουλεύω για σας... Παραιτουμαι..." του δήλωσε  και κάνοντας έναν ελιγμό, έτρεξε προς τη κεντρική πόρτα και την άνοιξε για να φύγει...

Μα δεν έφυγε ποτέ...
Ο Ντάνιελ στεκόταν ακριβώς απ' έξω σαν μια τεράστια πέτρα που της έκοβε το δρόμο.

"Προσπάθησα να είμαι καλός... Μα δε μου αφήνεις επιλογές..." η φωνή του Άζραελ ακούστηκε σχεδόν πίσω της. Η Ιζαμπέλ γύρισε και τον είδε να στέκεται ελάχιστα εκατοστά μακριά της.

"Τι διάολο είσαι..." αποκρίθηκε τρομοκρατημένη σαν είδε το βλέμμα του. Εδώ που έφτασαν πια δεν υπήρχαν άλλα παιχνίδια. Ήταν εντελώς χαζό να κρυφτεί ενώ τον είχε ξαναδεί.
Όπως ήταν και εντελώς περίεργο που υποτίθεται δεν θυμόταν...

"Νομίζω πως ο πατέρας μου, δεν έχει καμία σχέση με μένα για να κάνεις σύγκριση..." της είπε έχοντας ένα πονηρό χαμόγελο και ρίχνοντας ένα βλέμμα στο Ντάνιελ, εκείνος την ώθησε ελαφρά προς τα μέσα και εκλεισε τη πορτα. "Λυπάμαι Ιζαμπέλ... Μα δεν έχεις να πας πουθενά πλέον..." ήταν τα τελευταία του λόγια πριν ο Ντάνιελ την αρπάξει και την οδηγήσει με τη βία στο υπόγειο.

Το κάψιμο...
Τα σημάδια της....
Πλέον κανένας δε μπορούσε να του πει πως παραλογιζεται...
Αυτή η γυναίκα είχε κάτι και θα το ανακάλυπτε πάση θυσία... Ακόμα κι αν τη κρατουσε κλειδωμένη για μήνες σε εκείνο το υπόγειο...

❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Λυπάμαι μα έχω δύσκολες μέρες στη δουλειά :)
Πήγαμε λιγάκι πίσω...