Ο Άζραελ την οδήγησε στο γραφείο παρά τις αντιρρήσεις της. Σαφώς και δεν ήθελε να βρεθεί πάλι στη θέση να παίζει μαζί του ενώ ξέροντας πως κάποιος είναι έξω και τη ζητάει, το άγχος έγινε ένα με το δέρμα της.

"Είσαι λιγάκι στις τσιτες;" τη ρώτησε μα εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι χωρίς να βγάλει λέξη. "Αναρωτιέμαι άραγε αν αισθάνεσαι έτσι επειδή φοβάσαι που είσαι μόνη μου ..." ο Άζραελ τη πλησίασε έχοντας στο βλέμμα τη πρόκληση κι εκείνη άρχισε να κάνει μικρά βήματα προς τα πίσω ώσπου δεν είχε που αλλού να πάει...

           **********************

Είχε ήδη βγει από το κεντρικό ακολουθώντας το δρόμο για το Μισισίπι όταν είδε στα εκατό μέτρα μπροστά της ένα σταματημένο αυτοκίνητο. Χαμήλωσε ταχύτητα για να προσπεράσει και πλευριζοντας το, αντίκρυσε ένα μικρό κοριτσάκι να κάθεται στο πίσω κάθισμα μόνο του.
Κρατούσε στα χέρια ένα αρκουδάκι , το κεφάλι του ήταν χαμηλωμένο και τα μάτια του κλειστά.
Έφυγε λίγα μέτρα πιο μπροστά μα σταμάτησε.
Μπορεί να έκανε ότι έκανε χρόνια τώρα μα δε της πήγε η καρδιά να το αφήσει έτσι. Δεν είδε κανέναν ενήλικα τριγύρω οπότε έκανε αναστροφή και πάρκαρε μπροστά αυτό το αυτοκίνητο.
Κατέβηκε από τη μηχανή, έλεγξε στα γρήγορα το χώρο και κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος.

Χτύπησε ελαφρά το τζαμί μα εκείνο έδειχνε λιποθυμο. Βάζοντας το χέρι στο κούτελο , έριξε μια ακόμα ματιά μήπως και δε κανένα και έπειτα άνοιξε τη πίσω πόρτα και χαμήλωσε το κορμί της.

"Είσαι καλά μικρή;" ρώτησε προσπαθώντας να διακρίνει μήπως υπήρχε κάποιο τραύμα. Τίποτα. Η Κλάρα πήγε ως τη μηχανή πήρε ένα μπουκαλάκι νερό μα σαν επέστρεψε δεν υπήρχε ούτε κοριτσάκι ούτε αρκουδάκι στο πίσω κάθισμα...

              ********************

Ήταν καταιδρωμενος. Τα μπράτσα του είχαν διογκωθεί, το πρόσωπο του έδειχνε ταλαιπωρημένο και ήταν λερωμένος από τη κορφή ως τα νύχια με λάσπες και χώματα. Έσκαβε χωρίς σταματημό.
Μόλις ο λάκκος έγινε αρκετά βαθύς, πέταξε το φτυάρι, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του και γύρισε προς το Νικόλας. Ή ότι είχε απομείνει από εκείνον...

Σαν έλαβε το μήνυμα του Άζραελ πως έπρεπε να επιστρέψει αμέσως, κατάλαβε πως κάτι δε πάει καλά. Ο Ντάνιελ όταν συνέβαινε κάτι δεν έκανε ερωτήσεις. Έπραττε όπως ήξερε και ρωτούσε μετά.
Σαν έφτασε, είδε το σώμα του Νίκολας ξεσκισμενο στη πίσω αυλή και χωρίς καν να μπει σπίτι , χωρίς καν να λάβει κάποιο παραπάνω μήνυμα, ήξερε ακριβώς τι να κάνει. Να σκάψει ένα λάκκο, να τον πετάξει μέσα και να τον κάψει.

Κοίταξε το πτώμα και αναρωτήθηκε τι να είχε συμβεί. Όχι πως ήθελε και αρκετή ανάλυση. Το πτώμα βρέθηκε στο κάτω μέρος του υπνοδωματίου της Ιζαμπέλ υποδηλώνοντας έμμεσα πως θα προσπάθησε για κάποιο λόγο να έρθει σε επικοινωνία μαζι της.
Έχοντας αρκετά ερωτήματα και απορίες ,  έδωσε μια κλωτσιά στο άψυχο σώμα και το πέταξε στο λάκκο. Έπειτα έβγαλε έναν αναπτήρα και πριν το θάψει, το έβαλε φωτιά... Δεν ήταν εύκολο. Ήθελε πάνω από 2 ώρες να καεί πλήρως και να γίνουν στάχτη τα κόκαλα. Ο Άζραελ είχε χάσει μόλις, μια ψυχή. Ένα συμβόλαιο έσπασε. Δεν υπήρχε τρόπος να πάρει κάτι που είχε εξαϋλωθει. Ένας ακόμα λόγος να ξέρει πως θα ήταν σίγουρα εξαγριωμένος.

Ο Ντάνιελ εγυρε στο κορμό ενός από τα δεκάδες δέντρα που υπήρχαν σε εκείνο το μέρος της έπαυλης, έβγαλε τα τσιγάρα του  και έμεινε να κοιτάζει τη φωτιά σιωπηλός ώσπου ένιωσε το κινητό του να δονείται στη τσέπη. Το έβγαλε και απόρησε με το όνομα που είδε επάνω.

"Σεργκέι; Τι έγινε;" ρώτησε αμέσως.

"Ερχόμουν στην έπαυλη από το παράπλευρο. Έπρεπε να φύγω νωρίτερα και δε πρόλαβα να σας ειδοποιήσω μα...
Νομίζω πως βρήκα κάτι που σας ανήκει... Βέβαια είναι διαλυμένο εντελώς..."

"Τι εννοείς; Μίλα καθαρά .." ο Ντάνιελ πέταξε το τσιγάρο και σηκώθηκε ανήσυχος

"Βρήκα τη Κλάρα... Ή ότι απέμεινε από εκείνη. Είδα τη μηχανή της και φυσικά την αναγνώρισα. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και όταν κατέβηκα για να δω, την είδα στην άσφαλτο... "

"Νεκρή;" ρώτησε αμέσως

"Δεν ξέρω πως να το παρουσιάσω αυτό Ντάνιελ... Μοιάζει... Μισοφαγωμενη...."

Κρύος ιδρώτας έλουσε τη πλάτη του σαν τον άκουσε.

"Που είσαι τώρα;"

"Έβαλα τον οδηγό να ανοίξει ένα λάκκο. Ξέρεις πως έπρεπε να τη καψω. Δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι και να φύγω. Ποτέ δε ξέρεις πόσο ανήσυχα είναι τα πνεύματα. Πήρα τον Άζραελ αλλά δεν κατάφερα να τον βρω για αυτό και έπειτα κάλεσα εσένα"

Ο Ντάνιελ κοίταξε το σώμα του Νίκολας και έπιασε το κεφάλι του μπερδεμένος

"Ξέρω... Καίω τον σύντροφό της αυτή τη στιγμή. Κάτι έγινε και δεν έχω ιδέα. Μόλις τελειώσεις έλα κατευθείαν στην έπαυλη"

"Ενταξει. Να φέρω τις στάχτες η να τις κάψω;" Ρώτησε ο άντρας

"Δεν έχω ιδέα... Αν έχεις κάπου να τις βάλεις, φερτες. Αλλιώς βάλε τον οδηγό να κλείσει το μέρος μα να θυμάσαι το σημείο..."

"Ντάνιελ;" Ο άντρας είχε περίεργο τόνο στη φωνή "Δεν ξέρω κάποιο πλάσμα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό... Η Κλάρα ήταν αθάνατη. Από ότι είδα ο Άζραελ της είχε μόλις ανανεώσει το συμβόλαιο... Κάτι δε πάει καλά..."

"Σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο... Τελείωνε και μην αργείς. Θα ειδοποιήσω αμέσως τον Άζραελ"

            ************************

Θέλοντας να κερδίσει χρόνο την είχε ακόμα στριμωγμένη στο γραφείο. Αφού εκείνη του ξεκαθάρισε πως δεν ήθελε να παίξει μαζί του και χωρίς να θέλει να τη πιέσει, της ζήτησε να τον βοηθήσει να ταξινομήσουν κάτι έγραφα υποτίθεται της εταιρείας. Πάντοτε φρόντιζε να έχει στο γραφείο πλαστά χαρτιά και με ημερομηνίες και ανύπαρκτα συμβόλαια πωλήσεων μιας ανύπαρκτης εταιρείας. Αυτή ήταν και η κάλυψη του άλλωστε.

Είχε διαισθανθεί τον Ντάνιελ οπότε μέχρι να μπει σπίτι και να δώσει σήμα πως όλα ήταν καλά, έπρεπε να κρατήσει απασχολημένη την Ιζαμπέλ.  Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τη τρομάξει ούτε και να την κάνει να υποπτευθεί κάτι. Απορούσε ακόμα με τον Νίκολας. Θαρρείς και δεν ήξερε πως δεν υπήρχε τρόπος να κρυφτεί η αύρα του. Πάραυτα ο Άζραελ έδρασε αστραπιαία. Σαν άκουσε τα βήματα της στον επάνω όροφο, άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και αιφνιδίασε το Νικόλας. Δεν ήθελε να του κάνει κακό αφού για εκείνον ήταν ένα ακόμα συμβόλαιο, μα τον σκότωσε... Όταν εκείνος αρνήθηκε επανειλημμένα να του πει την αλήθεια, και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του πως η Ιζαμπέλ κατέβαινε, του ξέσκισε τη σάρκα και τη πέταξε. Δεν σήκωνε ρίσκο. Αν έβγαινε η Ιζαμπέλ και τον έβλεπε θα της έλεγε την αλήθεια και δε μπορούσε να το επιτρέψει. Εκτός αυτού κάτι του έλεγε πως αν έπαιρνε τη Κλάρα, εκείνη θα του έδινε τις απαντήσεις για την αλλόκοτη συμπεριφορά του Νίκολας.

Κοίταξε το ρολόι κι έπειτα έστρεψε το βλέμμα του πάνω της. Την έβαλε να καθίσει στο μικρό καθιστικό. Ήταν απίθανο να κάνει τη δουλειά που της ανέθεσε. Είδε μπροστά της τα χαρτιά μα δεν ήταν το ίδιο αναστατωμένη όπως όταν τη βρήκε στη κουζίνα.

"Μήπως να συνεχίσω αύριο;" του είπε σαν κατάλαβε πως την κοιτάζει.
"Έχω κάνει σχεδόν τα μισά και..."

"Εντάξει..." Της απάντησε και εκείνη έβγαλε έναν αναστεναγμό "Πήγαινε να ετοιμάσεις κάτι να τσιμπήσουμε , θα μαζέψω εγώ και θα έρθω στη κουζίνα"

"Εμ... Θα μπορούσα να..."

"Όχι" της το έκοψε ξερά

"Μα δεν σας είπα καν..."

"Όχι" της απάντησε ξανά κι εκείνη σηκώθηκε εκνευρισμένη. "Πεινάω. Δε νομίζω να έχεις κάτι άλλο να κάνεις σωστά;" ρώτησε μετέπειτα κοιτάζοντας τη με ύφος

"Εμ.. όχι... Δεν..."

"Ωραία. Τότε πήγαινε στη κουζίνα να μαγειρέψεις. Νομίζω ήρθε και ο Ντάνιελ"

Εκείνη σηκώθηκε  προσπαθώντας να κρύψει το νεύρο της. Ο άντρας της είχε πει να μη πει λέξη σε κανέναν τους. Αν και δεν ήταν σίγουρη ότι έπραττε το σωστό, δε μπορούσε να πάει κόντρα στον Άζραελ και να βγει έξω. Εκτός αυτού, ύστερα από τόση ώρα ήταν σχεδόν σίγουρη πως ο άντρας κατά πάσα πιθανότητα θα είχε φυγει...

Σαν βγήκε έπεσε πάνω στο Ντάνιελ ο οποίος προφανώς έμπαινε στο γραφείο.

Βρωμουσε ολόκληρος μα δε φάνηκε να της δίνει και πολύ σημασία.

Μπήκε στο γραφείο, έκλεισε τις πόρτες και πήγε κατευθείαν προς τον Άζραελ.

"Η Κλάρα βρέθηκε νεκρή..." ήταν τα πρώτα του λόγια και ο Άζραελ έμεινε να τον κοιτάζει μπερδεμένος...

❤️❤️❤️❤️❤️
Δυστυχώς οι μέρες αυτές μου δίνουν αρκετή πίεση. Λίγη υπομονή ώσπου να μπούμε στη σειρά μας.
Ερωτήματα καταλαβαίνω πως έχετε πολλά μα αυτός είναι και ο σκοπός. Σιγά σιγά θα ξεδιαλύνουν όλα.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν καταφέρω να βάλω άλλο.
Δουλεύω ακόμα Yeiiiiiiii
Τελειώνω πολύ αργά οπότε...

Σας φιλώ !