"Το αμάξι είναι έτοιμο μα αυτός ο βρωμοκαιρος..." Ο Ντάνιελ μπήκε στο γραφείο μα ο Άζραελ σημασία δε του έδωσε. Είχε ανοίξει μπροστά του μερικά παλιά βιβλία και έδειχνε απορροφημένος αλλάζοντας συνεχώς τις σελίδες τη μια μετά την άλλη.
"Τι διάολο έπαθες;" απόρησε

"Κάτι τρέχει με δαυτην! Και πρέπει να το βρω πάση θυσία!" του είπε χωρίς να κοιτάξει.

"Είσαι καλά ; Τι εννοείς; Τι έγινε;'

"Θέλω να μου βρεις από πού κρατάει η σκούφια της. Απλό... Σου λέω κάτι δε πάει καλά! Δεν πιάνει η μαγεία μου πάνω της διαολε!"

Ο Ντάνιελ κάθισε απέναντι του και πήρε γκριμάτσα αναισθησίας.

"Υποτίθεται εσύ είσαι ο έξυπνος." Αποκρίθηκε τραβώντας τη προσοχή του Άζραελ.

"Κάτι συμβαίνει και μου διαφεύγει;" ρώτησε μπερδεμένος

Ο Ντάνιελ ξεφυσησε. Πήγε ως τη βιβλιοθήκη και άρχισε να ψάχνει τα βιβλία. Ξάφνου βρήκε αυτό που ζητούσε και το τράβηξε
Ήταν αρκετά παλιό, χειρόγραφο και δεν είχε καν αληθινό εξωφυλλο. Ήταν ίσως από τα πιο αρχαία βιβλία που είχαν στη συλλογή τους. Επέστρεψε , το ξεφυλλισε και σταμάτησε . Του γύρισε το βιβλίο και του ζήτησε να διαβάσει ενώ ταυτόχρονα σηκώθηκε ξανά.

Ο δαίμονας προσπάθησε να κοιτάξει στη ψυχή της, ήθελε να κυριεύσει εκείνο το σώμα. Χρειαζόταν μια πύλη. Μα δεν τα κατάφερε. Η αγνότητα τον εμπόδισε...

Ο Ντάνιελ όσο εκείνος του διάβαζε πήρε άλλο ένα βιβλίο και του το πέταξε

"Σελίδα 123 , άρχισε να διαβάζεις!"
Είπε και ο Άζραελ έψαξε τη σελίδα

Άγγελος κατέβηκε στη γη και προσέφερε την ασπίδα του. Δεν άντεχε να βλέπει άλλο ... Αγνή ψυχή, αγνό κορμί, ασυλία...

"Τώρα γύρνα στη 356"

Και το θεριό τη δάγκωσε.
Πίεσε τα δόντια του μα εκείνα έσπασαν...

"Δηλαδή μου λες με λίγα λόγια πως ...." Πήγε να πει ο Άζραελ ώσπου είδε ένα ακόμα βιβλίο να πετάγεται

"Σελίδα 488"

Πήρε ανθρώπου μορφή, και έκλεψε την αγνότητα. Και τότε γελασε... Τότε κατάφερε να σπάσει τα δεσμά...

Ο Άζραελ έκλεισε τα βιβλία και ο Ντάνιελ πλησίασε.

"Βλέπεις; Δεν υπάρχουν πολλές αναφορές αλλά τελικά ισχύει. Το σκεφτόμουν είναι η αλήθεια τις τελευταίες μέρες. Εξού και η τύχη της, ενάντια στα χαρτιά σου. Δεν ήμουν σίγουρος ξέρεις μα ύστερα από αυτό που είπες δεν υπάρχει αμφιβολία. Απορώ δηλαδή πως μας διέφυγε...."

"Αναθεμα! Κι αυτή πως γίνεται να μη πήγε με άντρα ; Τα κουνήματα που έκανε χθες ήταν..."

"Κουνήματα;" ρώτησε περίεργα ο Ντάνιελ σηκώνοντας το φρύδι

"Τώρα τι θες; Πλήρη ανάλυση; Είχαμε πιει αρκετά και ξέφυγα λίγο. Αυτό είναι όλο. Μα δεν έμοιαζε με παρθένα. Παίρνω όρκο για αυτό. Ίσως παίζει κάτι άλλο;"

"Τι να σου πω. Υποτίθεται εσύ είσαι ο ειδικός. Εγώ πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος. Γιατί δεν παίρνεις τη Κλάρα ένα τηλέφωνο να μάθεις αν είχε κάποια σχέση ή κάτι τέτοιο;"
Τα μάτια του Άζραελ έλαμψαν.
"Στη τελική έπρεπε να μας ενημερώσει σωστά; Δεν είναι χαζή. Ξέρει πως δε θα μπορούσες να εκπληρώσεις το συμβόλαιο σαν έφτανε η τελευταία μέρα. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε μόνο λίγο λίγο μπορείς να παίρνεις αλλά ποτέ όλο... Βέβαια σε αυτή τη περίπτωση, προτιθεμαι να..." ο Άζραελ του έριξε ένα βλέμμα και ο Ντάνιελ σώπασε.

"Δε νομίζω να σου καθόταν. Κι αν έχεις κάτι τέτοιο στο μυαλό σου βγάλτο. Αν όντως είναι παρθένα , και αν όντως έκανε χθες ότι έκανε με τη θέληση της, τότε δεν έχεις ελπίδες. Εκτός αυτού, αν είναι να γίνει, θα το κάνω εγώ. Και μόλις το κάνω, θα φροντίσω να τη κλειδώσω και κάπου μέχρι να περάσει ο χρόνος. Δε θα την έχω να κόβει βόλτες εδώ μέσα. Αρκετά !"

"Όπως αγαπας. Πάντως, μη τρέφεις και πολλές ελπίδες. Δεν πέφτουν όλες με αυτά τα τερτιπια σου..." Ο Άζραελ τον αγριοκοιταξε ξανά. "Αντικειμενικά στο λέω μη θυμώνεις. Δεν μοιάζει με αρκετές γυναίκες που πέρασαν από τα χέρια μας. Παραδεξου το! Έχει κάτι πάνω της..."

"Σαν μαύρη τρύπα...." τον συμπλήρωσε ο Άζραελ.

"Ακριβώς. Όπως και να έχει πάρει την Κλάρα και εγώ θα κάνω μια μικρή έρευνα για το παρελθόν της. Τουλάχιστον να ξέρουμε τι φταίει. Εντάξει;"

Συμφώνησαν και ο Ντάνιελ έφυγε από το γραφείο. Ο Άζραελ ακύρωσε τα ραντεβού του , πήρε τη Κλάρα την οποία δεν κατάφερε να βρει και έμεινε με τη σειρά του στο γραφείο να ψάχνει στα βιβλία. Και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να ήταν παρθένα τον έπιαναν νεύρα. Τόσο με την Ιζαμπέλ όσο και με τη Κλάρα που δεν φρόντισε να ενημερώσει...

*******************

Είχε βραδιάσει.. δεν είδε κανέναν τους από το πρωί. Ο Άζραελ είχε κλειστεί στο γραφείο και δε πήγε πουθενά. Το αμάξι το πήρε ο Ντάνιελ και δεν είχε ακόμα γυρίσει κι εκείνη τελείωσε κάποιες δουλειές και καθόταν στο δωμάτιο της. Ένιωθε εκνευρισμό. Θυμό. Δεν ήξερε πως ακριβώς να μεταφράσει τα συναισθήματα της. Δεν του έδινε τη πλήρη ευθύνη φυσικά για τα χθεσινά καθώς ήξερε πως και η ίδια έκανε λάθος αλλά και πάλι, ήταν εντελώς αντιεπαγγελματικο στη μεταξύ τους σχέση. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να μπλέξει με έναν άντρα και ειδικα κάποιον σαν εκείνον που όπως φαινόταν είχε τις γυναίκες για επιδόρπιο. Εκτός ομως από όλα αυτά, το όνειρο που είδε δεν έλεγε να φύγει από το κεφάλι της. Προσπαθούσε να βρει κάποιο νόημα μα ήταν αδύνατο. Τον είδε όμως... Ο Άζραελ έγινε άνθρωπος από φίδι. Και μετά τίποτα... Σάρκα και αίμα. Ήταν τρομακτικό.

Ξάφνου άκουσε έναν ήχο στο τζάμι και βγαίνοντας από τις σκέψεις της, έστρεψε το κεφάλι προς τα εκεί. Πριν προλάβει να γυρίσει για δεύτερη φορά, είδε ένα πετραδάκι να σκάει στο τζάμι και σηκώθηκε αμέσως. Πλησίασε το παράθυρο μα ήταν αρκετά σκοτεινά για να διακρίνει κάτι. Κόλλησε το κεφάλι της στο τζάμι και τότε πετάχτηκε άλλο ένα και τρόμαξε.

Οι θάμνοι κουνήθηκαν ...
Είδε ένα χέρι να βγαίνει από μέσα το οποίο της έκανε νόημα και ανατριχιασε.

"Τι διάολο συμβαίνει ..." Ψέλλισε τρομαγμένη ώσπου είδε έναν άντρα να ξεπροβάλει ολόκληρος . Της έκανε νόημα να ανοίξει το παράθυρο και εκείνη ικανοποιώντας τη περιέργεια της παρά το φόβο, το άνοιξε.

"Ιζαμπέλ! Έλα κάτω! Πρόσεχε μη σε δουν πρέπει να σου μιλήσω!" η φωνή της φάνηκε γνωστή μα ο άντρας εντελώς άγνωστος. Εκείνη έμεινε στατική . Δεν είχε ιδέα τι να κάνει αλλά και πως εκείνος ήξερε το όνομα της. "Σε παρακαλώ... Θα σου εξηγήσω. Απλά έλα κάτω. Λέγομαι Νικόλας. Πρέπει να σου μιλήσω παση θυσία!"

"Ποιος είσαι; Πως με ξέρεις; Φύγε γιατί θα καλέσω την αστυνομία!" του είπε εν τέλει τρομαγμένη.

"Να σε πάρει η οργή! Σου λέω έλα. Είμαι γιος του Νικ! Του πρώην άντρα της μάνας σου! Τη λένε Κλάρα ! Έμενες στο Μπράουν str 167! Πήγαινες στο πανεπιστήμιο και σπούδασες φιλολογία και γλώσσες ! Ξέρω τόσα για σένα! Άκουσε με γαμωτο!"

Η Ιζαμπέλ πάγωσε. Σκέφτηκε πως ίσως ήταν κάποιος που τη παρακολουθούσε για κάποιο λόγο.

"Έχεις μια ελιά κάτω από τα μαλλιά ! Κάθε φορά που τα μαζεύεις εκείνη φαίνεται στο τελείωμα ! Πίστεψέ με σε ικετεύω. Κινδυνεύω. Έλα κάτω μισό λεπτό. Κινδυνεύεις κι εσύ..."

Το αίμα της κόπηκε μαχαίρι. Σχεδόν ποτέ δεν μάζευε τα μαλλιά της τόσο ψηλά για να φαίνεται η ελιά. Και η αλήθεια ήταν πως μόνο η μάνα της και ο Νικ ήξεραν για την ύπαρξη της.

"Ανάθεμα σε... Έχεις δύο πληγές στη πλάτη από τότε που έπεσες στη τσουλήθρα! Τι άλλο να σου πω πια! Λατρεύεις τα αρχαία λατινικά. Τις μπαλάντες ! Τη μάνα σου... Απλά δείξε μου εμπιστοσύνη. Έλα κάτω..."

Η Ιζαμπέλ του έκανε νόημα να περιμένει και άρπαξε τη ζακέτα της. Δεν είχε ιδέα τι συμβαίνει μα ήταν ξεκάθαρο πως αυτός ο άντρας την ήξερε σχεδόν απέξω.

Έσβησε το φως από το υπνοδωμάτιο της και βγήκε στο διάδρομο. Δεν είχε ιδέα που βρισκόταν ο Άζραελ μα υπέθεσε πως θα ήταν ακόμα στο γραφείο. Ο Ντάνιελ έλειπε οπότε περπάτησε αργά αργά ως τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας για να μη τραβήξει τη προσοχή και την άνοιξε.
Έβγαλε το ένα πόδι, μα το άλλο δε βγήκε ποτέ ...

"Πας κάπου;" άκουσε αξαφνα πίσω της και κοκαλωσε. Ήταν σαν εκείνες τις ταινίες θρίλερ που έβλεπε...
Σκέφτηκε πως θα γυρίσει και θα τον δει να γελάει σαν τον διάολο . Ίσως να κρατάει και μαχαίρι. Ήταν εκείνη η αίσθηση πως ήταν έτοιμη να κάνει κάτι απαγορευμένο και την τσακώσαν.
Άρχισε να τρέμει και βάζοντας ξανά το πόδι της μέσα γύρισε αργά αργά προς το μέρος του...

"Νομίζω πως μου χρωστάς μια ρεβάνς..." της είπε σαν γύρισε και πιάνοντας τη από τη μέση, την ώθησε μακριά από τη πόρτα και την έκλεισε....

❤️❤️❤️❤️❤️
Άργησα μα τώρα επέστρεψα.
Ξέρω πως πάει πιο αργά αλλά αλλάζω κάποια πράγματα όποτε θέλει να αλλάζω παράλληλα και το αρχικό σχεδιάγραμμα.
Επίσης δουλεύω αρκετά. Οπότε... 😋😘😋😘😋

Καλό μας βράδυ ❤️