Το δείπνο, μόνο δείπνο δεν θύμιζε. Τα πιάτα είχαν μείνει αδειανα πάνω στο τραπέζι, ο Ντάνιελ δεν ήξερε τι δικαιολογία να βρει για να στείλει την Ιζαμπέλ στο δωμάτιο με αποτέλεσμα να μείνει στη κουζίνα και ο Άζραελ όταν μπήκε στο σπίτι πήγε κατευθείαν στο γραφείο.

Δεν ήταν τόσο το γεγονός πως η Κλάρα έφυγε που τον εκνεύρισε όσο ο τρόπος με τον οποίο μίλησε η Ιζαμπέλ. Σαν να μην καταλάβαινε τη θέση της. Ήταν θαρρείς και βάλθηκε να του σπάσει τα νεύρα.

Με βάση το συμβόλαιο, ο Άζραελ μπορούσε κάλλιστα να ξανακάνει τη Κλάρα νέα όταν εκείνος το έκρινε μα δε μπορούσε να πάρει ότι του αναλογούσε πριν παρέλθει η ημερομηνία. Όταν τον πήρε τηλέφωνο η Κλάρα και του ανακοίνωσε πως ήθελε να φύγει και πως δεν άντεχε, δεν είχε επιλογή. Θα μπορούσε να την αφήσει στη μοίρα της φυσικά αλλά και πάλι δε το έκανε. Είχαν μια άψογη συνεργασία και ποτέ δεν του έδωσε δικαίωμα στα τόσα χρόνια. Επιπλέον η Ιζαμπέλ ήταν το προ τελευταίο της συμβόλαιο. Ένα ακόμα κι έπειτα έπρεπε να του δώσει τη ψυχή της.

Κάθισε στο γραφείο , σέρβιρε λίγο αλκοόλ στον εαυτό του και έβγαλε τη τράπουλα. Κοιτούσε ένα προς ένα τα χαρτιά σκεπτικός. Εκτός από τον άσσο μπαστούνι που ήταν το αγαπημένο του φύλλο αλλά και η δύναμη του, όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν με απλά χαρτιά. Χωρίς ουσία. Είχε δει πολλά στη ζωή του... Αλλαγές, πολέμους, τεχνολογία... Ίσως έψαχνε και ο ίδιος να βρει κάποια ουσία στη τελική αλλά δεν ήταν εύκολο.

Ένα απαλό χτύπημα στη πόρτα τράβηξε τη προσοχή του. Έβαλε τα χαρτιά στη θέση τους και έπειτα έδωσε την άδεια. Νόμιζε πως θα ήταν ο Ντάνιελ μα έκανε λάθος...

"Συγνώμη. Ήρθα για να σας μιλήσω. Μπορώ να έχω δύο λεπτά;" η Ιζαμπέλ μπήκε μέσα χωρίς να της πει να πλησιάσει και κάθισε στη πολυθρόνα.
Δεν τρικλιζαν τα λόγια της όπως τις άλλες φορές. Ίσα ίσα είχε σταθερό , ήπιο τόνο.

"Σε ακούω.."

"Πολύ καλά. Καταρχήν ήθελα να απολογηθω για το τρόπο που φέρθηκα. Δεν αρμόζει στα καθήκοντά μου και σας ευχαριστώ που δεν με διώξατε. Ήθελα επίσης να σας ενημερώσω πως θα κοιτάω τη δουλειά μου και δεν θα επαναληφθεί ποτέ κάτι παρόμοιο..."
Ο Άζραελ κάπου στο βάθος ένιωσε ικανοποίηση. Ήταν εμφανές πως ο Ντάνιελ έβαλε το χεράκι του.. όλα όμως γκρεμίστηκαν σαν εκείνη συνέχισε.
"Πάραυτα , θα ήθελα να με σέβεστε!" είπε κι εκείνος έμεινε να τη κοιτάζει "Το βρίσκετε λογικό μπροστά σε μια νέα κοπέλα και σε έναν άλλο άντρα να βάζετε το χέρι σας και να αγγίζετε το στήθος μιας άλλης; Ενοχλήθηκα. Αν πραγματικά πιστεύετε πως έχω λάθος, απολυστε με τώρα. Αν όχι, θα κάνω τη δουλειά μου ως έχει, αλλά κι εσείς , θα μάθετε πως δεν είναι σωστό κάποια πράγματα να γίνονται σε κοινή θέα. Αυτά ήθελα να πω. Λοιπόν;"

Το φρύδι του σηκώθηκε από μόνο του. Οι γωνίες έσφιξαν και το ίδιο και οι γροθιές του κάτω από το τραπέζι. Ούτε η Λόρι δεν επέβαλε κανόνες μέσα σε εκείνο το σπίτι. Ενώ αν ήταν άλλη στη θέση της, θα τη σκότωνε κατευθείαν παίρνοντας το ρίσκο.
Οι γραφές έλεγαν πως αν σκοτώσει πριν την ημερομηνία παράδοσης , το συμβόλαιο θεωρείται άκυρο και η ψυχή πάει εκεί όπου ανήκει από μόνη της.

"Μένω ή φεύγω κύριε ;" ρώτησε εκείνη επιμένοντας.

Ο Άζραελ σηκώθηκε.
Έκανε το γύρω του γραφείου και σαν ντεζαβου στάθηκε πάλι μπροστά της.

Άνοιξε τα πελώρια μάτια του και εκείνα άρχισαν να ασπρίζουν ελαφρά.

"Βάλε το χέρι στο κεφάλι σου και κάνε μια σβούρα..." είπε και σαν την είδε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της αναστεναξε. Έκλεισε τα μάτια και εκείνη περίμενε ακριβώς στην ίδια στάση με πριν.

"Πότε ήρθατε εδώ;" η Ιζαμπέλ έκανε ένα βήμα πίσω τρομαγμένη

"Πήγαινε στο δωμάτιο σου. Θα μείνεις. Φώναξε τον Ντάνιελ πριν φύγεις...."

"Θα μείνω;" ρώτησε μη πιστεύοντας στα αυτιά της. Λίγα λεπτά νωρίτερα , είχε ακόμα μια νύξη με το Ντάνιελ στη κουζίνα. Της απαγόρευσε να πάει στο γραφείο μα εκείνη δεν άκουσε. Πάνω από τη τιμή της, δεν θα έβαζε έναν τύπο που σαλιαριζει. Ήταν σίγουρη ότι θα την απέλυε.

"Να το επαναλάβ..."

Ο αυθορμητισμός της, σε συνδιασμό με το γεγονός πως δεν έχασε τη δουλειά της, την έκαναν να τον αγκαλιάσει σταματώντας του τη φόρα. Μόλις αντιλήφθηκε τι έκανε, τράβηξε κατακόκκινη τα χέρια της και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Συγνώμη...Δεν..."

"Ιζαμπέλ;" ξεκίνησε να λέει ήρεμος "Για το δικό σου καλό, πρόσεχε τη στάση σου. Και τώρα πήγαινε έξω."

Κατέβασε το κεφάλι της και έφυγε. Πήγε να το παίξει αντράκι και χωρίς να σκεφτεί κατέληξε να ντρέπεται. Εκραξε το αφεντικό της και εκείνη τον αγκάλιασε μετά. Πόσο πιο ντροπιαστικό πια...

"Όλα εντάξει;" τη ρώτησε ο Ντάνιελ σαν την είδε να βγαίνει

"Ναι.. Σε θέλει..." ακολουθώντας την ίδια ακριβώς στάση, τον προσπέρασε και ανέβηκε πάνω.

"Οφείλω να ομολογήσω πως είσαι απίστευτος!" αποκρίθηκε σαν μπήκε εκείνος στο γραφείο "Δεν έχει ούτε γρατζουνιά πάνω της εκτός φυσικά από τα μούτρα της που είναι ως το πάτωμα.." συνέχισε να λέει πλησιάζοντας παράλληλα.

"Δε θα τη βγάλω ένα χρόνο Ντάνιελ. Θα χάσω τη ψυχή της αν συνεχίσουμε. Ήταν καλή ιδέα να πάρω το συμβόλαιο ανάθεμα !" εκρωξε δίνοντας μια δυνατή γροθιά στο γραφείο. "Πρέπει να βρω τρόπο . Κάποιο παραθυράκι θα υπάρχει! Ποτέ δεν κρατούσαμε κανένα! Πάντα παίρναμε στην ώρα μας! Τι σκατα με έπιασε και λυπήθηκα τη Κλάρα; " γρυλιζε τρελαμενος "Και δεν έχει τίποτα το περίεργο πάνω της.  Την τεσταρα. Σκέφτηκα πολλά... Δεν ξέρω... Για μια στιγμή ένιωσα πως με ωθούσε τόσο πολύ στα άκρα... "

"Ελπίζω να μη σε πιάσει πάλι η τρέλα πως η κάρτα ξέφυγε. Αιώνες τώρα δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Εκτός αυτού, μη ξεχνάς πως δεν αντέχεις ούτε να την ακουμπάς! Είναι φτιαγμένη για να είναι άτρωτη... Ηρέμησε λιγάκι. Τα νεύρα σου είναι τσιτωμενα. Τι θα πούμε στο Σεργκέι; Γιατί αν συνεχίσεις έτσι, σίγουρα θα γίνεις πάλι νευρικός. Γι αυτό χαλάρωσε... Αν και..."

"Και;"

"Ε.. δε καταλαβαίνεις; Όπως και να έχει οι συνήθειες δε κόβονται... Κάθε μέρα έκανες σεξ τρεις φορές το ελάχιστο! Απορούσα μαζί σου. Πως γίνεται να μη το βαριέσαι; Και να που πέρασαν τόσες μέρες από τότε που η Λόρι επέλεξε να τελειώσει... Ίσως παίζει κι αυτό ρόλο"

Ο Άζραελ χαμήλωσε το κεφάλι και εστίασε το βλέμμα στο Ντάνιελ

"Πήγαινε έξω..." ζήτησε ήρεμα. Νεκρικά ήρεμα... Αηχα σχεδόν.

Ο Ντάνιελ ύψωσε τα χέρια σε ένδειξη "ειρήνης" , γέλασε και έφυγε. Ίσως είχε δίκιο... Μα και άδικο συνάμα. Δεν βαριοταν γιατί πολύ απλά κάθε φορά που έκανε σεξ, "έτρωγε" λίγη από τη ψυχή της Λόρι. Δεν ήταν μια απλή συνουσία. Και ίσως τελικά αυτό να είχε ανάγκη.. Περίμενε το Σεργκέι ανυπόμονα και ήξερε πως θα είχε τεράστιες απολαβές αλλά του έλειπε εκείνη η προσωπική ικανοποίηση.

Έμεινε όρθιος και σκεπτικός.
Ύστερα κοίταξε τα κουμπιά στο γραφείο του. Το κόκκινο ήταν η Ιζαμπέλ το μπλε ο Ντάνιελ.

"Ανάθεμα !" Έβρισε πατώντας παράλληλα το κόκκινο κουμπί...
Ίσως δε μπορούσε να την πάρει τώρα μα πουθενά δεν έλεγε ότι απαγορεύεται να γευτεί λιγάκι...

Ελάχιστα λεπτά αργότερα εκείνη μπήκε χωρίς να χτυπήσει. Είχε βγάλει τη στολή και φορούσε πιτζάμες. Τα μαλλιά της ήταν ελεύθερα  και έδειχνε σαν να προσπαθούσε να κοιμηθεί. Ήταν περίεργο... Με τη στολη τον εκνευρίζε ενώ τωρα ήθελε να βάλει τα γέλια...

"Χίλια συγγνώμη για την ενδυμασία. Μου δώσατε άδεια για το υπόλοιπο και δεν περίμενα να με καλέσετε. Απλά ήρθα απευθείας και..."

"Ξέρεις να παίζεις χαρτιά;" ρώτησε κατευθείαν κι εκείνη έμεινε να τον κοιτα μπερδεμένη....

❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Ήρθα, έγραψα μα δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο. Βιαστικό μικρό κεφάλαιο αλλά δε κατάφερα παραπάνω.
Καλό βράδυ σε όλους ❤️