Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Νέα Υόρκη...

Έτος 1789

Έστρωσε τη καμπαρντίνα του, κατέβασε το καπέλο του, έλεγξε για ακόμα μια φορά τη τσέπη και μπαίνοντας μέσα στο μπαρ άφησε το βλέμμα του χαθεί. Άντρες και γυναίκες κάθε λογής , έπιναν στο όνομα της ασυδοσίας.

Πόρνες και ναυτικοί. Εργάτες. Άτομα της υψηλής κοινωνίας κρυμμένα πίσω από τα δικά τους καπέλα...
Γυναίκες που έψαχναν θύματα. Άντρες που έψαχναν να κάνουν όσα οι γυναίκες τους δεν προσέφεραν...

Άνθρωποι πολλοί και οι επιθυμίες τους ακόμα περισσότερες.

Κάπου στο βάθος, είδε ένα γερό να κάθεται μονάχος. Κρατούσε ένα ουίσκι στο χέρι και κοιτούσε γύρω του σαν να προσπαθούσε να ζήσει ξανά . Σαν να έλιωνε σε εκείνο το σάκο από κόκαλα που κατηντησε.

Και τότε χαμογέλασε...

Τον βρήκε...

Πήγε κοντά, κάθισε και έβγαλε από τη τσέπη του μια τράπουλα.

"Τι δίνεις για 50;" του είπε σοβαρός και ο μπάρμπας τον κοίταξε περίεργα.

"50;"

"Ναι... 50 χρόνια από τη ζωη σου..."

"Δεν σε καταλαβαίνω..."

Ο άντρας άπλωσε τη τράπουλα. Έπειτα την ανακάτεψε και μοίρασε.

"Αν κερδίσεις , σου χαρίζω 50 χρόνια...
Αν χάσεις, μου ανήκουν... Τι λες;"

Νέα Υόρκη έτος 2020

Της έσκισε το φόρεμα , τη πέταξε με μανία στο κρεβάτι και σκαρφάλωσε πάνω της. Πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά της και ύστερα τα τράβηξε τόσο όσο έπρεπε για να σηκωθεί το κεφάλι. Δε περιμενε.. ποτέ δεν έμαθε να περιμένει.

"Με πονάς!" του είπε εκνευρισμένη

"Ναι αλλά σου αρέσει...."

"Όχι! Βαρέθηκα! Ως εδώ,!"

Εκείνος σηκώθηκε και την απελευθέρωσε...

"Είσαι σίγουρη;" ρώτησε πονηρά

"Ναι! Τελείωσε! Δεν αντέχω! Σε σιχαθηκα! Χρόνια τώρα σε παρακαλαω... Σε βλέπω ... Λιώνω... Μα εσύ μόνο για αυτό με κρατησες. Έχω άδικο;"

Σαν απάντηση εκείνος απομακρύνθηκε , έβγαλε τη τράπουλα και ύστερα τράβηξε τη καρέκλα.

"Δεν ξέρω να δίνω... Δε θα δώσω ποτε. Ξέρω όμως πολύ καλά πως να παίρνω. Κι αφού είσαι διατεθειμένη να φύγεις, ορίστε... Τώρα είναι η ευκαιρία σου..."

Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της και έκατσε απέναντι του.
Εκείνος μοίρασε...

Η τράπουλα άνοιξε...

Κι εκείνη έχασε....

Μέσα σε 60 δευτερόλεπτα το κορμί της έγινε σκόνη...

"Ντάνιελ!"

"Ορίστε κύριε..."

"Βάλε αγγελία.... Νομίζω θα χρειαστούμε καινούρια υπηρέτρια..."

Coming soooooooooon

Love ya ❤️❤️❤️❤️❤️❤️