"Είσαι έτοιμη. Θα περιμένουμε τον γυναικολόγο σου και ξεκινάμε την διαδικασία. Λίαμ μπορεις να καθίσεις αλλά μετά πρέπει να φύγεις"λέει ο γιατρός

"Εντάξει"απαντάω χαρούμενος

Θα γέννηση

Η Σόφη μου

Η γυναίκα που ερωτεύτηκα θα γέννηση και σε ένα μήνα επιτέλους θα παντρευτούμε

Έχω το κεφάλι μου ήσυχο γιατί θα πάει η Ολίβια κατευθείαν να φέρει τον Αντζελ οπότε όλα καλά

"Λίαμ"λέει σιγά η Σόφη μου

"Έλα μωρό μου"

"Ξέρω ότι το ξέρεις. Αλλά σε αγαπάω. Σε αγαπάω πάρα πολύ εσύ είσαι ο άνθρωπος ο οποίος δημιούργησε την ευτυχία μου"λέει σιγά

"Και εσύ μωρό μου. Αλλά γιατί μου τα λες αυτά τώρα?" Ρωτάω

Δεν θα έπρεπε κανονικά να φωνάζει από τον πόνο τώρα?

"Θέλω να πεις στον Αντζελ να μην στεναχωριετε. Εσύ ο Αντζελ και η μικρή μας είστε ότι καλύτερο έχω. Θέλω να στιριχτητε ο ένας στον άλλον να μην αφήσετε κανέναν να σας πληγώσει. Θέλω να έχουν καλές σχέσεις με τους γονείς μου. Με τον μπαμπά μου κυρίως. Και να τους κάνεις τις χαρές γιατί το αξίζουν"λέει με δάκρυα

Όχι

"Σοφία μην λες μαλακίες. Μαζί θα τα κάνουμε όλα αυτά μωρό μου. Γιατι μου τα λες όλα αυτά?" Ρωταω με δάκρυα στα μάτια

Είναι λες...

Λες και με αποχερετη και αυτό πονάει να το λέει η Σοφία

"Και εσύ... Φτιάξε την ζωή σου μην μείνεις έτσι τα παιδιά χρειάζονται μια μητρική φιγούρα"λέει

"Σοφία σκάσε. Εσύ είσαι η μαμά τους. Μην λες βλακείες θα γεννήσεις και θα πάμε σπίτι σταματα. Καμία δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει"λέω κλαιγοντας πλέον

Γαμω τι την έπιασε σήμερα?

"Δεν θέλω να χάσεις την ζωή σου"λέει

"Μωρό μου σταματα"

"Σε αγαπώ πολύ"λέει σιγά

"Και εγώ μωρό μου"

"Και αν γίνει κάτι θα βάλεις το παιδί πάνω από όλα"λέει σιγά

"Όχι μαζί θα έρθετε σπίτι"

"Υποσχεσου το"επιμένει

"Σοφία..."

"Σε παρακαλώ ζωή μου"λέει ψιθιριστα

"Εντάξει εντάξει"

"Λίαμ περνά έξω"λέει ο γιατρός μόλις μπαίνει μεσα

"Εντάξει πάω"λέω σιγά αλλά το χέρι της Σόφης με σταματάει

"Τι έγινε ψυχή μου?" Ρωτάω

"Να πεις σε όλους ότι τους αγαπάω. Και εσένα σε αγαπάω. Και στον Αντζελ μας με την μικρή μας να πεις ότι τους αγαπάω"

Της φιλάω απαλά τα χείλη

Δεν ξέρω τι την έχει πιάσει σήμερα

"Εντάξει μωρό μου και εγώ σε αγαπώ"της λέω

Βγαίνω έξω όπου με περιμένουν όλοι

"Που είναι η Σοφία?" Ρωτάει η μητέρα της χαρούμενη

"Μέσα ξεκινάει η διαδικασία"

"Λίαμ σου μίλησε?" Με ρωταει η Έμα όταν κάθομαι δίπλα στον Αντζελ

"Ναι. Και μου έλεγε κάτι περιεργα" λέω

Με κοιτάει έτοιμη να κλάψει

"Σαν τι περίεργα?"

"Ότι μας αγαπάει. Να βάλω την μικρή πάνω από αυτή να προσέχω τα παιδιά να φτιάξω την ζωή μου και άλλα τέτοια. Και εσύ τέτοια έλεγες όταν έκανες τα δίδυμα?" Ρωτάω γελώντας αλλά δεν γελάει

Είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα

"Λίαμ..."ξεκινάει αλλά σταματάει

"Βλακείες έλεγε έτσι Έμα? Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Βλακείες λέει γιατί είναι ανχομενη για την εγκυμοσύνη έτσι?" Λέω έτοιμος να βάλω τα κλάματα

"Λίαμ η Σοφία δεν είναι καλά"λέει σιγά

"Όχι όχι Εμα λες βλακείες συνέλθε και εσύ. Μου κάνετε πλάκα έτσι?" Φωνάζω

"Μπαμπά τι έγινε ?" Άκουω την φωνουλα του

Χωρίς να πω κουβέντα τον βάζω στην αγκαλιά μου

Όχι

Δεν γίνεται η Σοφή να με αφήσει μόνο μου

Έχουμε πει οτι θα είμαστε μαζί συνέχεια

Και αν γινόταν κάτι θα μου το έλεγε έτσι?

Και ξαφνικά τα λόγια της ξεπιδουν στο μυαλό μου

Λίαμ θέλω να τους προσεχείς"λέει ξαφνικά

Έχουμε καθίσει αγκαλιά εγώ και η Σόφη μου

Έχει κλείσει τα μάτια της. Εγώ χαϊδεύω την κοιλιά της

"Ποιους μωρό μου?" Ρωτάω

"Τον Αντζελ και την μικρή μας"λέει σιγά

"Ρε μωρό μου πως σου ήρθε αυτό? Φυσικά και θα σας προσέχω"της λέω κοιτώντας την 

"Όχι εμένα. Θα προσέχεις αυτούς τους δύο"επιμένει

Ανοίγει τα μάτια της και καρφώνει τα δικά μου

"Μωρό μου γιατί κανείς έτσι? Τι σε έπιασε? Σε παντρεύομαι γιατί θέλω να σας προστατεύσω. Όχι μόνο τα παιδιά αλλά και εσένα. Από την πρώτη στιγμή" της λέω

Τα ματια της πήραν πάλι την απόχρωση του μπλε

Είναι στεναχωρημένη

"Σε παρακαλώ ζωή μου θέλω να μου το υποσχεθεις ότι και να γίνει θα τους προσεχείς" λέει με κενή φωνή

"Σοφία..." Ξεκινάω αλλά με δικοπτει

"Σε παρακαλώ"λέει ενώ τα δάκρυα της έχουν ξεκινήσει να τρέχουν

"Εντάξει εντάξει στο υπόσχομαι"της λέω σκουπίζοντας τα μάτια της

Μου το είχε πει

Μου το είπε και εγώ ο ηλίθιος δεν έκανα κάτι

"Μπαμπά γιατί κλαίς?"ε ρωτάει σιγά

"Δεν θα μας αφήσει μόνους η μαμά σου ούτε η αδελφή σου"του λέω σιγά

3 ώρες αργότερα

"Γιατί αργούν τόσο?" Ρωτάει ο Ίθαν

Δεν μπορώ να πω ή να κάνω κάτι

Νιώθω απαίσια

Θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος

Αλλά δεν είμαι

Μπορεί σήμερα να χάσω την γυναίκα μου ή το παιδί μου

Ο Αντζελ αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου και εγώ απλά τον χαζεύω

Έχει έρθει και ο πατέρας της αλλά δεν έχω κουράγιο για καβγάδες

"Δεν ξέρω Ίθαν, φοβάμαι" λέω σιγά

"Τι φοβάσαι? Αυτά που είπε? Η Σοφία είναι γερό καρύδι δεν παθαίνει κάτι καινή κόρη σου το ίδιο"λέει προσπαθώντας να με ηρεμήσει αλλά δεν τα καταφέρνει

"Όχι Ίθαν δεν είναι όλα τόσο εύκολα"λέω σιγά

Από την πόρτα βγαίνει ένας γιατρός και κατευθείαν πεταγομασται όλοι

Βάζω στον Αντζελ ένα μαξιλάρι και πάω κοντά του

"Ο πατέρας?" Ρωτάει

Χωρίς να δώσω σημασία στο ποιος είναι μπροστά μου τους σπροχνω και βρίσκομαι μπροστά από τον γιατρό

"Τι έγινε? Είναι καλά και οι δύο έτσι?" Ρωτάω αγνοώντας την καρδιά μου που είναι έτοιμη να φύγει από την θέση της

"Λυπάμαι..."

Γεια σας αγαπεςςς μουυυυ

Τι μου κάνετε?

Ελπίζω να είστε όλοι καλά

ΒΟΜΒΑ ΤΟ ΝΕΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ

ΕΊΜΑΙ ΑΘΏΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΊΠΟΤΑ

Έχω αφήσει τα αγγλικά μου στην μέση για να γράψω αυτό το κεφάλαιο

Νέο κεφάλαιο θέλω να πιστεύω ότι θα ανεβάσω σήμερα γιατί φαντάζομαι θα έχετε αγωνία για το επόμενο κεφάλαιο

Αλλά έχω αγγλικά μέχρι της 9:30 οπότε λογικά θα ανέβει αργότερα

ΠΡΟΪΔΟΠΟΙΩ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ

ΜΗΝ ΜΕ ΛΥΘΟΒΟΛΙΣΤΕ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ 😂

Αυτά για τώρα

Θα τα πούμε σύντομα

Φιλιά ♥️

Αντίο 💕