Η ταινία είχε φτάσει στο τέλος της εδώ και πέντε λεπτά.Ωστοσο, η οικογένεια της Rose, η Rose και ο Λουκ ήταν καθισμένοι στον καναπέ να κοιτούν ο ένας τον άλλον και να χαμογελούν αμήχανα όταν, καποιες φορές, τα βλέμματα τους συναντιόντουσαν.

Ο Harold χτύπησε τα δάχτυλα του ρυθμικά στο μπράτσο του καναπέ όταν αποφάσισε να σπάσει την σιωπή λέγοντας:"Σου άρεσε η ταινία Λουκ;"

Ο Λουκ ανασηκωσε τα φρύδια του στην απάντηση του:"Δεν ήταν σίγουρα βαρετή.Είχε έναν τρόπο να.. καθηλώσει τους ακροατές."

Έδωσε μια πιο διπλωματική απάντηση καθώς φοβόταν πως αν έλεγε πως την βρήκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πράγμα που δεν ισχύει, ο Harold ή η Rose - ακόμη και η Violet - ενδεχομένως να έμπαιναν σε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την ταινία που ο Λουκ δεν θα ήξερε να συζητήσει.

Θα απαντούσε βέβαια, αλλά η πιθανότητα να δώσει μια ανεπαρκή απάντηση που να δημιουργούσε σύγχυση στην συζήτηση, του δημιουργούσε πονοκέφαλο και μόνο στην σκέψη.

Ήθελε να μιλήσει με την Rose, να του εξηγήσει τον λόγο που δεν ερχόταν στο σχολείο τόσες μέρες αλλά φαινόταν πως και εκείνη απαιτούσε εξηγήσεις και ο Λουκ δεν ήξερε αν θα στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων.

"Ναι, το έχουν αυτό οι ταινίες του Buñuel"εξήγησε ο πατέρας της Rose σκεπτικός.

"Τέτοιες ταινίες προκάλεσαν σάλος όταν γυρίστηκαν"συμπληρωσε και η Rose ξεφυσηξε καθώς γνώριζε τι θα ακολουθούσε.

Ο πατέρας της θα μιλούσε ακατάπαυστα και ο Λουκ, από τυπική ευγένεια, θα προσποιούταν πως τον άκουγε.Η Rose δεν ήθελε να αφήσει τον αγαπημένο της να περάσει μια τέτοια εμπειρία.

Έτσι είπε:"Συγγνώμη που θα διακόψω αυτή την ωραία συζήτηση που έχουμε° πατέρα ξέρεις πόσο μου αρέσει ο Buñuel-"εξήγησε η Rose και κοίταξε τον πατέρα της.

"-Αλλά κοντεύει 20:00.Σε λίγο θα απλωθεί σκοτάδι και ο Λουκ δεν θα μπορεί να γυρίσει σπίτι του.Πρεπει να πάμε στο δωμάτιο μου να μου εξηγήσει κάποια πράγματα στην Χημεία."

"Ναι, φυσικά πηγαίνετε"το ύφος του Harold μετατράπηκε από ενθουσιασμένο σε απολογητικό.

"Δεν κατάλαβα ποσο γρήγορα πέρασε η ώρα"σηκώθηκε και άρχισε να μαζεύει τα ποτήρια με την βοήθεια της Violet.

Η Rose έκανε νόημα στον Λουκ να την ακολουθήσει και εκείνος το έκανε χωρίς να πει τίποτα.

Προσπέρασαν τον Harold και την Violet και αφού ανέβηκαν τις σκάλες έφτασαν στο δωμάτιο της Rose.

Η Rose άνοιξε την πόρτα και αφού περίμενε τον Λουκ να περάσει μέσα την έκλεισε° κάθισε στο κρεββάτι και περίμενε να κάνει και εκείνος το ίδιο όμως δεν το έκανε.Αντιθετα, γύρισε προς το μέρος του την καρέκλα γραφείου και κάθισε.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια και η Rose χαμογέλασε από αμηχανία.

"Μου έκανε εντύπωση που ούτε ο πατέρας σου, ούτε η αδελφή σου είπαν κάτι για το σκουφάκι που φοράω.Πρεπει να τους φάνηκε πολύ περίεργο που το φορούσα όλη την ώρα ενώ δεν έκανε κρύο"άρχισε την κουβέντα ο Λουκ.

"Δεν είναι αδιάκριτοι"άπαντησε η Rose.

"Ωστόσο, θα με ρωτήσουν όταν φύγεις για αυτό"πρόσθεσε και γέλασαν και οι δύο με την ειλικρίνεια της.

"Φρόντισε να τους πεις κάτι καλό τότε."

"Μην ανησυχείς"ψέλλισε η Rose και έστριψε μια κλωστή από το πάπλωμα στο ένα δάχτυλο του χεριού της.

"Δεν ήμουν καλά τις τελευταίες μέρες"απέφυγε να κοιτάξει τον Λουκ στα μάτια όταν ξεκίνησε να μιλάει, για ευνόητους λόγους.

Συνέχισε να παίζει με την κλωστή.Ο Λουκ περίμενε υπομονετικά να ακούσει τι έχει να του πει.

"Ένιωθα ένα αόρατο βάρος.Το νιώθω συχνά βέβαια-"κοίταξε το πορτοκαλί με χρώμα τοίχο μπροστά της συλλογισμένη.

"Αυτές τις μέρες ήταν αβάσταχτο Όμως"ύστερα κοίταξε το αγόρι μπροστά της φευγαλέα.

Ο Λουκ χαμήλωσε το βλέμμα του από νευρικότητα.Δεν ανοιγόταν σε ανθρώπους και δεν ήθελε να κάνουν και αυτοί το ίδιο.Μετα τον θάνατο του Τζέικ, έπειτα από εκείνο το σπαραξικάρδιο ξέσπασμα του μπροστά σε όλους όταν είδε πως ο αδερφός του ήταν νεκρός κλείστηκε στον εαυτό του.

Μίσησε εκείνη την μέρα που άφησε την θλίψη του να ξεχειλίσει και έδειξε τον πόνο του γιατί όταν δείχνεις σε κάποιον τις πληγές σου μπορείς με την πάροδο των χρόνων να ξεχάσεις ότι το έκανες αλλά εκείνοι δεν θα το ξεχάσουν ποτέ.Ηταν η παρακαταθήκη που τους είχε δώσει° αηδίασε που τόσοι άνθρωποι είδαν τον πόνο εκείνου, μικρό παιδί και ανυποψίαστο.Πλέον κουβαλούσε αυτή την αμυντική και ψυχρή στάση προκειμένου να μην νιώσει προδωμένος και εκτεθειμένος ξανά.

Η Mia όλα αυτά τα ήξερε.

Από τύχη βέβαια καθώς μια μέρα, στο πρώτο μεθύσι που έκαναν, ο Λουκ της τα μαρτύρησε όλα και ήταν η μόνη φορά που ένιωσε πως έπραξε καλα καθώς εκ των υστέρων η Mia αποδείχτηκε πιστή και αφοσιωμένη σε όλα αυτά τα μυστικά του.Ποτε δεν ρωτούσε πολλά, δεν πίεζε καταστάσεις και κυρίως δεν ήταν τόσο συναισθηματική.

Έτσι, λοιπόν ήθελε να σταματήσει αυτή την εξομολόγηση που είχε αρχίσει η Rosaline καθώς δεν ένιωθε καλά με αυτή την έκθεση συναισθημάτων.

Αλλά,τι θα μπορούσε να της πει;

Σταμάτα, δεν νιώθω άνετα;

Και η Rosaline θα του απαντούσε δικαίως:"Γιατί ήρθες τότε Λουκ;Αφού ήξερες πως θα γίνει αυτό.Αφου μόνος σου ήρθες να δεις πως είμαι, τι περίμενες να σου πω;"

Παρέμεινε σιωπηλός να ακούει το δράμα του νεαρού κοριτσιού και μέσα του το ερμήνευε ως συνέπεια για την απερίσκεπτη απόφαση που έκανε πριν λίγες ώρες, το να έρθει να την δει.

"Ένιωθα σαν να κουβαλάω τις αμαρτίες όλου του κόσμου"συνέχισε το ανιαρό-για τον Λουκ- μονόλογο της η Rose.

"Κάποιες φορές έρχομαι αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και..νιώθω τόσο αμαρτωλή° και κακή και αρχεία και σκύλα!Λέω, δεν γίνεται να είμαι τόσο κακός άνθρωπος αλλά οι σκέψεις μου αυτό δείχνουν."

"Άτομα σαν εμένα, που περνάνε χρόνο στα νεκροταφεία και που από μικρή ηλικία ήταν τόσο εσωστρεφή και μίζερα συνήθως δεν έχουν καλή κατάληξη στην ζωή"ο Λουκ σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την Rose σοκαρισμένος.

Εξεπλάγην με την μηδενιστική φράση που χρησιμοποίησε η Rose για να περιγράψει την κατάσταση που βιωνε.

Γνώριζε σαφώς, και δεν παρέλειπε να το υπενθυμίζει διαρκώς αυτό στον εαυτό του, πως αυτή η κοπέλα ήταν αιθεροβάμων κοινώς φαντασμένη° και ως γνωστόν τέτοιοι άνθρωποι υπερβάλλουν στα λεγόμενα τους αλλα του φάνηκε πολύ 'βάναυσο' αυτό που μόλις είπε για να μην το εννοεί ή να υπερβάλλει.

"Rosaline τ-"

"Πιστεύω πως η ζωή μου θα περάσει και δεν θα έχω ζήσει μια ευχάριστη στιγμή που να υφίσταται στην πραγματικότητα.Ναι, υπάρχουν στιγμές που νιώθω χαρουμενη αλλα είναι στο μυαλό μου και αν με ρωτήσει κανείς δεν μπορώ να του τις αποκαλύψω γιατί θα με περάσει για τρελή"κουνησε αδιάφορα τους ώμους της η νεαρή κοπέλα.

Το αδιάφορα χρησιμοποιήθηκε σαφώς με ειρωνία καθώς μόνο αδιάφορα δεν της φαινόντουσαν αυτά που λέει.

Ο Λουκ παρατήρησε τα δάκρυα που άρχισαν να γεννούν τα μάτια της Rosaline και ένιωσε έναν οίκτο για αυτή.

Οι ίριδες των ματιών του συστάλθηκαν και για μια στιγμή πιστεψε πως μπέρδεψε τον οίκτο με την λύπη.

Αλλά όχι, δεν ένιωθε λύπη για την Rosaline.Αντιθετως την λυπόταν έτσι όπως ακουγόταν.

"Δεν θέλω να περάσει η ζωή μου Λουκ και να μην έχω να διηγηθώ σε κάποιον μια αστεία, ευχάριστη στιγμή.Ακομη χειρότερα να μην έχω κάποιον να ακούσει αυτή την στιγμή.Ω, Θεε ποσο ασχημο ακούγεται αυτό"εκλεισε τις κουρτίνες των ματιών της.Περισσότερα δάκρυα εμφανίστηκαν, ετσουζαν τα μάτια της.

Οι ώμοι της έγυραν προς τα μπροστά και το άσπρο, μακρύ, δαντελένιο φόρεμα που φορούσε της έδινε μια μοναδική χάρη.

"Μπορείς να με αγκαλιάσεις;"ρώτησε.

Δεν είχε σκοπό να σκουπίσει τα δάκρυα της, τα άφησε να στεγνώσουν στο μάγουλο της και περίμενε υπομονετικά την απάντηση του Λουκ.

Εκείνος σοβαρός σηκώθηκε από την καρέκλα και την πλησίασε.Ανοιξε τα χέρια του σαν φτερούγες και την έκλεισε μέσα στο σώμα του.Η Rose μικροκαμωμένη περισσότερο από εκείνον χώθηκε στην αγκαλιά του σαν πληγωμένο πουλάκι και έκλαψε μέχρι να ξεθυμάνει.

Στην διάρκεια του κλάματος της μπορούσε να αισθανθεί τον γρήγορο ρυθμό που ανεβοκατέβαινε το στέρνο του Λουκ αλλά δεν έδωσε αρκετή σημασία.

"Rosaline μην σκέφτεσαι τέτοια πράγματα και μελαγχολείς.Δεν είναι ωραίοι οι άνθρωποι όταν κλαίνε.Και δεν νομίζω πως είσαι τόσο κακός άνθρωπος όσο διατείνεσαι.Ίσως είσαι υπερβολική και δεν το λέω για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το να σε κάνω να δεις πιο σφαιρικά τα πράγματα και να μελαγχολείς πιο σπάνια.Ε;"

Ο Λουκ αισθάνθηκε στο στέρνο του το νεύμα της κοπέλας.

Η Rose υποψιαζόταν πως ο Λουκ την αγκάλιασε επειδή ένιωσε πως αυτό έπρεπε να κάνει αλλά εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτηκε παραπάνω καθώς βρισκόταν στην αγκαλιά του αγαπημένου της και αυτό είχε σημασία.

Έμειναν έτσι για πολυ ώρα μέχρι που ο Λουκ διαπίστωσε πως η Rosaline είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του.Αφού την άφησε στο κρεββάτι αθόρυβα, την σκέπασε με μια κουβέρτα και αποχώρησε από το δωμάτιο.Κατεβηκε τις σκάλες και βλέποντας πως τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς βρίσκονται στο σαλόνι, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.Δεν είχε διάθεση για τυπικούς χαιρετισμούς.

Σημερα, Rosaline είχε απογυμνώσει
ότι τυπικό υπήρχε μεταξύ τους και ο Λουκ ένιωθε πιο μπερδεμένος και πανικόβλητος από ποτέ.

Αναρωτήθηκε αν αυτό θα συνεχιζόταν και σκεπτόμενος μια τέτοια προοπτική το απευχήθηκε.

______________

Δεν ξέρω τι κεφάλαιο ήταν αυτό.Εχω την εντύπωση πως είναι λίγο πρόχειρο αλλα το αφήνω σε εσάς για περαιτέρω σχόλια.