[Ακολουθεί μεγάλο κεφάλαιο]

Η Κυριακή ξημέρωσε και βρήκε την Rose πιο χαρούμενη από ποτέ.Ηταν η πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια που καταλάβαινε σε βάθος γιατί είχε αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το μυστήριο αγόρι.

Παρακολουθουσε συχνά τις νύχτες του καλοκαιριού τις πρωταγω- νίστριες των αγαπημένων της ταινιών να τραγουδούν διάφορα τραγούδια αγάπης για τους εραστές τους και ύστερα όταν έλεγε στον πατέρα της πως πήγαινε για ύπνο περναγε μια βόλτα από το μπάνιο, έκλεινε την πόρτα και παίρνοντας την βούρτσα στα χέρια της τραγουδούσε και αυτή τραγούδια αφιερωμένα στον Λουκ.

Τα πιο πολλά προέρχονταν από διάφορα musical.Αλλα πάλι τα σκεφτόταν εκείνη την στιγμή που η φωνή της δεν μπορούσε να μην τραγουδήσει για τον έρωτα της.

Αυτό το μυστήριο αγόρι έπαιρνε την μορφή κάθε ιδεατού που αγαπούσε.Από μικρή πίσω από αγαπημένους της λογοτεχνικούς χαρακτήρες κρυβόταν εκείνος.Ειχε σκεφτεί πως είναι καλύτερο να αγαπά κανείς μια ιδέα παρά έναν άνθρωπο.
Ενας άνθρωπος μπορεί να να σε πληγώσει, να φύγει, να πεθάνει ενώ μια ιδέα θα παρέμενε πάντα πιστή μέχρι φυσικά να την εγκαταλείψεις εσύ.

Αλλά ο Λουκ..ο Λουκ ήταν εξαίρεση!Πώς θα μπορούσε να τον εγκαταλείψει;Ηταν μια ιδέα και ένας άνθρωπος ταυτόχρονα.Τοσα χρόνια ζούσε με την ιδέα του και πλέον ήρθε ο καιρός να ζήσει τον άνθρωπο Λουκ.

Την ενθουσίαζε τόσο πολύ αυτό την Rose.Οσο και αν της άρεσαν οι ιδέες δεν μπορούσε να τις αγγίξει, να τις αγκαλιάσει, να τις φιλήσει.Και εκείνη τη μέρα το κατάλαβε καλύτερα από ποτέ.

"Είσαι έτοιμη;"Ή Violet ξεπροβάλλε το κεφάλι της από το άνοιγμα της πόρτας και η Rose σταμάτησε να τραγουδά την μελωδία που είχε ενδόμυχα αφιερώσει στον αγαπημένο της.

"Με τρόμαξες"της απάντησε και έπιασε την καρδιά της.

"Ναι, είμαι έτοιμη.Το μόνο που μένει είναι να διπλώσω τις πυτζάμες μου.
Πηγαινε κάτω και έρχομαι και 'γώ σε ένα λεπτό"της εξήγησε η Rose και η Violet χωρίς να πει τίποτα την υπάκουσε.

Η Rose έσκυψε να μαζέψει την κρεμάστρα που της είχε πέσει από τα χέρια όταν η φωνή της Violet την τρόμαξε.Την έπιασε και την έβαλε στην ντουλάπα.

Θα την χρησιμοποιούσε ξανά το απόγευμα μόλις επέστρεφε με τον πατέρα της και την μικρότερη αδερφή της από την επίσκεψη στην μητέρα της.

Φόρεσε μια μαύρη ζακέτα πάνω από το αγαπημένο της κίτρινο φόρεμα και κατέβηκε τα σκαλιά προσεκτικά.
Οταν πήγαινε στην μητέρα της ήθελε να είναι πάντα όμορφη.Αυτό το φόρεμα άρεσε εξίσου και στις δύο έτσι η Rose δεν παρέλειπε να το φοράει κάθε φορά που ήταν εύκαιρο στην ντουλάπα της και όχι για πλύσιμο.

Έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της και την κλείδωσε.Περπατησε μέχρι την μικρή καγκελόπορτα και όταν βγήκε την κλείδωσε και αυτή.Η Violet καθόταν μέσα στο αμάξι, στην θέση του συνοδηγού.Η Rose την ευχαρίστησε από μέσα της που δεν χρειάστηκε να κάτσει εκείνη στην μπροστινή θέση και ενδεχομένως να πρέπει να μιλήσει με τον πατέρα της.Ηταν κάτι που δεν μπορούσε να χειριστεί ακόμη.Μπηκε και αυτή μέσα στο αμάξι και περίμεναν τον πατέρα τους να φορτώσει κάποια πράγματα στον αποθηκευτικό χώρο του αυτοκινήτου.

Πάντα όταν επισκέπτονταν την μητέρα τους και σύζυγό του πατέρα τους αγόραζαν λουλούδια, γλυκά και τρόφιμα.Ηταν άγραφος κανόνας.

Μετά από ένα τέταρτο είχαν φτάσει πλέον στο ίδρυμα.Βγηκαν από το αυτοκίνητο και ασυναίσθητα ανέπνευσαν τον καθαρό αέρα.Η κλινική που νοσηλευόταν η μητέρα τους ήταν σε ένα υψόμετρο, έξω από την πόλη φυσικά.Περιστοιχιζόταν από δέντρα και ο αέρας ήταν αναζωογονητικός.

Ο πατέρας τους κατευθύνθηκε στο πορτ-μπαγκάζ και αφού το άνοιξε έδωσε τα λουλούδια στην Rose και τα γλυκά στην Violet.Τα πήραν και οι δύο με προθυμία και προχώρησαν προς την είσοδο της κλινικής.

Το μπροστινό μέρος του κτηρίου αποτελούσε μια αυλή με χορτάρι και μικρά τραπεζάκια για τους επισκέπτες και τους ασθενείς όταν είχαν ελεύθερο χρόνο.

Εκει, τους περίμενε η μητέρα τους.Κατευθύνθηκαν προς το τραπέζι που καθόταν και όταν έφτασαν αρκετά κοντά της, εκείνη σηκώθηκε και τις αγκάλιασε.

"Αγαπημένες μου.Ποσο χαίρομαι που σας βλέπω"τις έσφιξε στην αγκαλιά της και εκείνες όσο και αν ήθελαν να ενδώσουν δεν μπορούσαν καθώς κρατούσαν πράγματα στα χέρια της.

Όταν τις άφησε τα κοριτσια είπαν σχεδόν ταυτόχρονα:"Αυτά είναι για εσένα"και της τα προσέφεραν.

Η μητέρα τους πήρε πρώτα τα γλυκά και τα άφησε στο τραπέζι δίπλα από την κανάτα με την λεμονάδα.Επειτα, πήρε τα κόκκινα τριαντάφυλλα που της έδωσε η Rose και τα έφερε κοντά στην μύτη της.Ανεπνευσε την μυρωδιά τους και ένα χαμόγελο εθεάθη στο πρόσωπο της.

"Ευχαριστώ πολύ κορίτσια.Ειναι πολυ συγκινητικό εκ μέρους σας"τους είπε η μητέρα τους αν και ήξερε πως τα λουλούδια και τα γλυκά ήταν κυρίως πρωτοβουλία του συζύγου της.

"Αληθεια ο πατέρας σας που είναι;"τις ρώτησε και η Rose έδειξε προς την είσοδο της αυλής.

Ο πατέρας τους κουβαλούσε, ως συνήθως, σακούλες με τρόφιμα που προσέφερε στο ίδρυμα.Σημερα, ήταν περισσότερες από κάθε άλλη φορά.

"Εκεί.Παω να τον βοηθήσω"εξήγησε και λίγο πριν απομακρυνθεί η μητέρα της της έπιασε το χέρι προκειμένου να την σταματήσει.

Το χέρι της γυναίκας μπροστά της ήταν κρύο μα συνάμα απαλό.Η Rose δεν το περίμενε αυτό το άγγιγμα αλλά έπρεπε να παραδεχτεί τουλάχιστον στον εαυτό της ότι εξεπλάγην ευχάριστα με την χειρονομία αυτή.

"Rose, κόρη μου δεν σε είδα χθες.Μπορει η Violet να πάει να βοηθήσει τον πατέρα σας, έτσι αγάπη μου;"η μητέρα τους γύρισε προς το στερνοπουλι της οικογένειας και το κοίταξε γλυκά.

Η Violet χαμογέλασε περήφανα.Οι κόρες των ματιών της διασταλθηκαν.

"Φυσικά μαμά"είπε και αφού δέχτηκε ένα γλυκό άγγιγμα στα μαλλιά από την μητέρα της έτρεξε να βοηθήσει τον πατέρα που ζοριζόταν να προχωρήσει.

Η Rose κοίταξε την μητέρα της και εκείνη με ένα νεύμα της πρότεινε να καθίσει κάτι που η νεαρή κοπέλα έκανε αμέσως.

"Σήμερα βλέπω φορεσες και αυτό το πολύ ωραίο φόρεμα.Πως και έτσι;"Ή μητέρα της την ρώτησε καθώς έβαζε λίγη λεμονάδα σε ένα ποτήρι.

Η Rose κοίταξε γύρω της αμήχανα.

"Το βρήκα στην ντουλάπα μου ξεχασμένο και σκέφτηκα πως ήταν καλή ιδέα να το φορέσω.Σωστα δεν έπραξα;"

"Ναι δεν αντιλέγω, απλά είχα πολύ καιρό να το δω.Οπως και εσένα άλλωστε"έπειτα της έδωσε το ποτήρι μαζί με μια δόση παραπονου στην φωνή της.

Η Rose ξεροκατάπιε.

"Έχω διαβασμα και δεν προλαβαίνω να έρχομαι όπως παλιά.
Συγγνώμη"απολογηθηκε και ήπιε λίγο από την λεμονάδα της.Ηταν φρέσκια και παγωμένη.

"Μίλησα με τον πατέρα σου για το συμβάν με τον Λουκ"η μητέρα της μπήκε κατευθείαν στο θέμα και η Rose κοντεψε να πνιγεί με την ευθύτητα της.

Ήξερε πως σήμερα θα συζητούσαν αυτό το θέμα, αποκλείεται ο πατέρας της να έκρυβε κάτι τέτοιο από την σύζυγό του° της τα έλεγε όλα.Ετσι, δεν της ήταν ξαφνικό όλο αυτό και είχε φροντίσει να προετοιμαστεί.

"Μάλιστα.Και τι είπατε;"ρώτησε η Rose σοβαρή.

Είχε πιει όλη την λεμονάδα της και κρατούσε το ποτήρι παρ'όλα αυτά στα χέρια της.Δεν μπορούσε εκείνη την στιγμή να μην κρατάει κάτι, οτιδήποτε.

"Αρχικά του είπα πως εγώ το γνώριζα αυτο το γεγονός τόσο καιρό.Θύμωσε μαζί μου αλλά ύστερα ηρέμησε όταν του εξηγησα-"η μητέρα της έκανε μια παύση.Κοίταξε τον χωρο γύρω της.

Η Rose ήξερε τι ακολουθούσε.

"Ότι τρέφεις αισθήματα για εκείνον"ολοκλήρωσε την πρόταση της.

Σιώπησε και κοίταξε την κόρη της με αγωνία.Η Rose έκλεισε τα μάτια της προκειμένου να μείνει ψύχραιμη.

"Θα μπορούσα να το έχω κάνει και εγώ.Για να μην του είπα τίποτα προφανώς δεν ήθελα και να το μάθει.Σε ευχαριστώ πολύ που μίλησες για λογαριασμό μου χωρίς να με ρωτήσεις στο ελάχιστο"η Rose της απάντησε με θυμό και ειρωνεία.

Κάτι τέτοιες φορές ήθελε να της φωνάξει.

Ποια ήταν αυτή τέλος πάντων;

Λείπει κοντά 6 χρόνια από το σπίτι και έχει θράσος να μιλάει σαν να είναι ενεργό μέλος της οικογένειας.

Ολα αυτά βέβαια η Rose τα κράτησε μόνο για τον εαυτό της αν και δεν ήταν σίγουρη αν στο μέλλον θα έκανε το ίδιο.Εκεινη την στιγμή σκέφτηκε θυμωμένη πως η μητέρα της ήταν μια ξένη για εκείνη.

"Ήξερα ότι θα μου θυμώσεις"άρχισε να μιλάει πάλι.

"Αλλά δεν είχα κακή πρόθεση, πιστεψε με.Ο Harold ήταν πολύ απογοητευμένος μαζί σου.Μετά από αυτό νιώθει τύψεις που σου φώναξε.Καλα θα κάνεις το απόγευμα που θα πάτε σπίτι να του μιλήσεις"η μητέρα της την συμβούλεψε και η Rose κούνησε το κεφάλι της θετικά.

"Ο,τι πεις"ψελλισε περισσότερο για να μην την ακούει να φλυαρεί και κυρίως για να αλλάξουν θέμα.

"Πες μου τώρα για τον Λουκ.Μιλήσατε καθόλου από την μέρα που ήρθε στην θεραπεία;Πώς νιώθεις;"Ή μητέρα της άρχισε τις ερωτήσεις και η Rose χαμογέλασε ηττημένα.

Δεν ήθελε να μιλήσει παραπάνω μαζί της καθώς ήταν εκνευρισμένη αλλά δεν μπορούσε να μην μοιραστεί την χαρά της στο κάτω-κάτω δεν είχε φίλες, σε ποιόν άλλον θα μπορούσε να τα πει;

Ο μόνος που ίσως ήταν πρόθυμος να την ακούσει και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως φίλος της ήταν ο Στιβεν° ένας συμμαθητής της που του αρεσει εξίσου ο κινηματογράφος όπως και στην Rose.Αλλα πέρα από ταινίες δεν συζητούν για τίποτα παραπάνω και η Rose δεν το έβρισκε καλή ιδέα να του ανοιχτεί.

Δεν τον εμπιστευόταν αρκετά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκείνος από την πλευρά του είχε κάνει κάτι μεμπτό.

"Μιλήσαμε χθες.Είχα πάει μια βόλτα και τον συνάντησα.Δεν είπαμε τίποτα σπουδαίο"προσπάθησε να το παίξει αδιάφορη παραλείποντας ταυτόχρονα το μέρος που τον είχε συναντήσει.

Η μητέρα της σταύρωσε τα χέρια της στο τραπέζι και την κοίταξε με προσμονή.

"Αυτό είναι πολύ ωραίο νέο."

"Πώς νιώθεις που τον συναναστρέφεσαι;Έχει επηρεάσει καθόλου αυτό την αγάπη σου για εκείνον;"συνέχισε και η Rose κοίταξε τον ουρανό.Μισοκλεισε τα μάτια της στην παρουσία του ήλιου.

Ισως η μητέρα της να μην είναι τόσο ξένη τελικά για εκείνη.Ηξερε να ρωτάει τα σωστά πράγματα στον σωστό άνθρωπο.

"Όχι βέβαια!"είπε με σιγουριά.

"Αντιθέτως μου αρέσει πολύ η παρέα του.Ειναι όπως φανταζόμουν πως θα ήταν."

"Rose, έχετε μιλήσει μονάχα μια φορά"διαπίστωσε φωναχτά η μητέρα της για να το ακούσει και η ίδια της ή κόρη.

"Δεν έχει σημασία.Τοσα χρόνια δεν είχαμε μιλήσει καθόλου.Δεν χρειάζεται κάθε φορά να μου κόβεις τα φτερά όταν διαφωνείς με τον τρόπο που σκέφτομαι"της είπε ήρεμα, η φωνή της όμως έτρεμε.

Φοβόταν ότι θα βάλει τα κλάματα° όχι από θλίψη αλλά από νεύρα.

"Αγάπη μου, μην μου θυμώνεις.Εγω απλά προσπαθώ να σε κάνω να δεις τι υπάρχει μπροστά σου.Εισαι ερωτευμένη και τώρα μπορεί να τα δραματοποιεις όλα στο κεφάλι σου.Χρειαζεσαι μια λογική φωνή να σε επαναφέρει καποιες φορες στην πραγματικότητα."

"Σου είπα κάτι που δεν υφίσταται και δεν το κατάλαβα;Το μόνο που σου είπα είναι πως συναντηθήκαμε χθες.Δεν μίλησα ούτε για αμοιβαία συναισθήματα ούτε για τίποτα άλλο"άφησε το ποτήρι στο τραπέζι και προσπάθησε να αποφύγει το άγγιγμα της μητέρας της.

Που είναι η Violet και ο μπαμπάς σκεφτόταν.

"Ξέρω όμως τι σκέφτεσαι"
ανταπάντησε με την σειρά της η ώριμη γυναίκα απέναντι της.

"Και νομίζω πως, όσο ανόητο και αν σου ακουστεί αυτό, πρέπει να επιστρέψεις πίσω στον παλιό σου εαυτό, στην Rose που είχε φτιάξει μια σχέση στο μυαλό της και ήταν ευτυχισμένη.Μην τον κυνηγήσεις"η μητέρα της την προέτρεψε και η Rose πήρε το χέρι της από την χούφτα της αγανακτισμένη.

Είχε φτάσει στα όρια της.

"Ποια είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω εγώ με τα συναισθήματα μου;"άρχισε να φωνάζει, όχι τόσο πολύ ώστε να την ακούσουν οι άνθρωποι τριγύρω αλλα αρκετά δυνατά για να καταλάβει η μητέρα της πως είχε ξεπεράσει τα όρια.

Πήγε να πει κάτι αλλα η Rose την διέκοψε.

"Μετά από χρόνια μου παρουσιάζεται η ευκαιρία να πλησιάσω τον άνθρωπο μου κ-"

"Είσαι μικρή, δεν ξέρεις αν είναι ο άνθρωπος σου"εκείνη είπε ήρεμα ώστε να μην την διακόψει η κόρη της ξανά.

"Ξέρω πολύ καλά τι είναι για εμένα!Και τώρα που μου παρουσιάζεται μια ευκαιρία με αποτρέπεις απο το να την κυνηγήσω.Κάνεις σαν..σαν να μην θέλεις να γίνω ευτυχισμένη."

"Μα δεν θα γίνεις ευτυχισμένη!"φώναξε η μητέρα της.

Κάποια άτομα από τα διπλανά τραπέζια γύρισαν να τους τους κοιτάξουν.Η Rose γουρλωσε τα μάτια της στο άκουσμα αυτής της πρότασης.

"Σου 'χει κολλήσει στο μυαλό πως αυτό το αγόρι θα σε κάνει κάποια μέρα ευτυχισμένη και αγνοείς το γεγονός πως τόσα χρόνια βρίσκεται στο πλευρό μιας άλλης κοπέλας κάνοντας εκείνη χαρουμενη.Ειναι διατεθειμένος να αφήσει την κοπέλα του και να έρθει σε εσενα;Τον ρώτησες Rose αν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο;Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να μην είναι ερωτευμένος μαζί σου;"

"Όταν με γνωρίσει και καταλάβει πως τόσα χρόνια έχω αισθήματα για αυτόν θα με αγαπήσει"η Rose εξήγησε ήρεμα.Περίεργα ήρεμα.Η φωνή της εξακολουθούσε να τρέμει.

"Έτσι νομίζεις πως λειτουργεί;Θα του πεις ότι είσαι ερωτευμένη μαζί του από τα 10 σου χρόνια και θα τρέξει στην αγκαλιά σου;Είναι σαν να τον αναγκάζεις να είναι μαζί σου.Θα ήθελες να είναι μαζί σου εξ' ανάγκης;"

"Δεν εννοούσα αυτό"έτριξε τα δόντια της απελπισμένη.

"Τι εννοούσες τότε;"αναρωτήθηκε η μητέρα της.

Ανάθεμα δεν ξέρει τι εννοούσε!Δεν ήξερε πως να το εκφράσει, ήταν τόσο περίπλοκο.Και εκτός από την δυσκολία αυτή ένιωθε και τύψεις που η μητέρα της πίστευε κάτι τέτοιο για εκείνη.

"Μπορούμε να μην μιλήσουμε άλλο για αυτό;Έχεις δίκιο, είναι ανώφελο να πιστεύω πως ο Λουκ θα μπορούσε ποτέ να είναι ερωτευμένος μαζί μου"έσκυψε το κεφάλι νικημένη.

"Rose εγώ δε-"έκανε να μιλήσει η μητέρα της αλλά η κόρη της την σταμάτησε.

"Πες στον μπαμπά και στην Violet πως θα πάω σπίτι επειδή δεν νιώθω καλά.Θα περιμένω στο αυτοκίνητο 5 λεπτά σε περίπτωση που θέλουν κα φύγουν και αυτοί.Διαφορετικα θα πάρω το λεωφορείο.Καλή συνέχεια"
σηκώθηκε από την καρέκλα αμειδής και περπάτησε σαν ένα κουφάρι τραυματισμένου ζώου προς το αμάξι.

Για καλή της τύχη τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς έφτασαν έγκαιρα στο αμάξι χωρίς να ρωτήσουν λεπτομέριες για το τι συνέβη.Η μητέρα της μαλλον υποστήριξε την δικαιολογία της Rose περί αδιαθεσίας καθώς όταν έφτασαν στο σπίτι ο πατέρας της φρόντισε να μαγειρέψει σούπα και ύστερα να της φτιάξει χαμομήλι.

"Αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα"είπε και της έδωσε την καυτή κούπα προσεκτικά.

"Τίποτα δεν θα με κάνει να νιώσω καλύτερα πια"σκέφτηκε και βυθίστηκε πάλι στην μελαγχολία των σκέψεων της.

__________________

Πάντως χαίρομαι που σε αυτό το βιβλίο έχω καταφέρει να παρουσιάσω μια πιο συλλογική εικόνα για την Rose και τα αισθήματα της, την σχέση της με αλλά πρόσωπα.Σε αυτή την εφαρμογή κυριαρχεί η γρήγορη ροή της πλοκής κάτι που δεν μου αρέσει γιατί ναι μεν δίνει στον αναγνώστη γρήγορα αυτό που θέλει να διαβάσει αλλά δεν αφήνει χώρο για να απολαύσει και την απλή και φαινομενικά ασήμαντη πραγματικότητα.Αφήστε μου σχόλιο για την άποψη σας 🌼

Στο επόμενο κεφάλαιο θα απαντηθούν τα οποία ερωτήματα πιθανώς έχετε για την κοπέλα (;) του Λουκ, για τα συναισθήματα της Rose.