Ένα απροειδοποίητο τηλεφώνημα ξύπνησε τον Λουκ το πρωινό της επόμενης μέρας.Ήταν περίεργο πραγματικά καθώς κανείς δεν συνήθιζε να του τηλεφωνεί εκτός από την Mia και αυτό γινόταν πολύ σπάνια.

"Παρακαλώ;"είπε καθώς πήρε το ακουστικό από τα χέρια της μητέρας του.

Εκείνη του το είχε δώσει με πραγματική απορία και εκείνος για να ξεφύγει από το ανυπόφορο βλέμμα της ανέβηκε στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα.

"Λουκ καλημέρα.Ο Harold είμαι"άκουσε την φωνή του ώριμου άνδρα από την άλλη μεριά του ακουστικού.Ενιωσε την ανάσα του πιο βαριά και έμεινε για λίγο σιωπηλός σκεπτόμενος τον λόγο αυτού του τηλεφωνήματος.

"Καλημέρα.Έγινε κάτι;"ρώτησε πιο απότομος από ότι ενδεχομένως ήθελε να είναι.Αισθάνθηκε πως σε λίγο ο οργισμένος πατέρας θα του ζητούσε τον λόγο που πλήγωσε την κόρη του και ήθελε να αμυνθεί.Βέβαια, γνώριζε πως ο ίδιος ο Harold δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο αλλά έπειτα από το χθεσινό βράδυ δεν ήταν σίγουρος για τίποτα.

"Όχι ακριβώς.Σου τηλεφώνησα γιατί ψάχνω την Rose, δεν έχει έρθει από το βράδυ και δεν με είχε ειδοποιήσει ότι θα περάσετε το βράδυ μαζί.Μαζι σου είναι, σωστά;"Η ερώτηση του πατέρα της ήθελε πιο πολύ να επιβεβαιωθεί από οτιδήποτε άλλο.

Ή Rose θα ήταν με τον Λουκ, δεν γίνεται να μην ήταν μαζί του.

"Τ-τι εννοείτε ότι δεν έχει έρθει σπίτι από το βράδυ;Όχι, δεν είναι μαζί μου.Χαιρετήσαμε ο ένας τον άλλον και ο καθένας πήγε στο σπίτι του"ο νεαρός βρισκόταν σε σύγχυση, καμία δικαιολογία που θα μπορούσε να πει δεν ήταν λογική ή να έβγαζε κάποιο νόημα.

Άρχισε να βγάζει ρούχα από την ντουλάπα του και να ντύνεται πρόχειρα χωρίς ωστόσο να έχει κάποιο στόχο για το που θα πήγαινε.

"Δηλαδή δεν την συνόδεψες μέχρι εδώ;"Ο Harold είχε αρχίσει να υποψιάζεται πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Ανάθεμα όχι!"απάντησε ο Λουκ απελπισμένος.Χτύπησε το χέρι του στο ξύλο της ντουλάπας και έκατσε στο κρεββάτι του μισόγυμνος.

Οι Ερινύες άρχισαν να εμφανίζονται πιο έντονες από ποτέ.Η Ρούθι που ήταν παρούσα σε όλο αυτό, όταν άκουσε τις φωνές κουρνιασε σε μια γωνιά φοβισμένη.

"Ηρέμησε παιδί μου, δεν σου επιρρίπτω ευθύνες.Θα βρεθεί η Rose, δεν φταις εσύ"ήταν η ώρα που ο Harold έπρεπε να δείξει ψυχραιμία ώστε να καθησυχάσει τον Λουκ ακόμη και αν θα είχε λογική να γίνει το αντίθετο.

Ο Λουκ έμεινε σιωπηλός με το ένα χέρι στο ακουστικό και το άλλο να κρύβει το πρόσωπό του.

"Θες να έρθεις από εδώ να την περιμένουμε μαζί;"πρότεινε ο Harold για να κατευνάσει τα πνεύματα.Δεν ήθελε και εκείνος να μοιράζεται το βάρος της αγωνίας μόνος του.

"Ναι φυσικά.Ξεκινάω τώρα"απάντησε ο Λουκ και αφού άκουσε τον Harold να λέει ωραία έκλεισε το τηλέφωνο και ξεκίνησε να ντύνεται.

[•••]

"Πέρασε"είπε ο Harold καθώς άνοιξε την πόρτα στον Λουκ.

"Επέστρεψε;"ρώτησε εκείνος ανήσυχα και μπήκε μέσα στο σπίτι.Κοιταξε γύρω του απορημένος.

"Όχι, δεν..δεν έχει γυρίσει ακόμη"σχολίασε ο μεγαλύτερος άνδρας, βρισκόταν και εκείνος σε πανικό.

Ο Λουκ πήγε να ρωτήσει κάτι όταν τα βήματα στην σκάλα γινόντουσαν πιο έντονα° ήταν η Violet.

"Γεια σου Violet"την χαιρέτησε πρώτος.

"Γεια.Η Rose δεν είναι μαζί σου;"

"Ε;"κοίταξε τον πατέρα της μικρής προκειμένου να καταλάβει την δύσκολη θέση που εκείνος βρισκόταν.

"Violet πήγαινε πάνω.Η Rose έχει πάει κάπου και θα αργήσει να έρθει"ήταν φριχτή η δικαιολογία που είπε ο Harold και το γνώριζε και ο ίδιος.Όμως εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο.

Η Violet κοίταξε και τους δύο αποδοκιμαστικά πριν πει:"Δεν σας πιστεύω."

"Violet π-"το τηλέφωνο χτύπησε και ο Harold σταμάτησε την οποία φράση πήγε να πει.

Κοίταξαν όλοι το ακουστικό φανερά πανικοβλημένοι.Η μικρή κοπέλα έτρεξε και απάντησε γρήγορα στο τηλέφωνο που τόση ώρα χτυπούσε.

"Παρακαλώ;"ήταν η πιο νευρική στιγμή στην ζωή του Λουκ έπειτα από εκείνη που έμαθε για τον θάνατο του αδερφού του.Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος και οι παλάμες των χεριών του ίδρωναν σαν να μην είχαν τι άλλο να κάνουν.

"Γεια σου μαμά"αποκρίθηκε στην συνέχεια και μια ανάσα ανακούφισης ξέφυγε από τα στόματα των δύο ανδρών.

Ή Violet κατευθύνθηκε στην κουζίνα ώστε να μιλήσει και εκείνοι πήγαν να καθίσουν στο σαλόνι.

"Αν έχει πάθει κάτι η Rose.."ξεκίνησε να λέει ο Λουκ και δίστασε να πει την συνέχεια.Το να πεθάνει ήταν πιο ανακουφιστικό από το να ζήσει όλη του την ζωή με τις τύψεις.

"Δεν θα το συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου"ολοκλήρωσε τα λόγια του με κάτι πιο αληθινό.

"Γιατί αυτό;"Ο Harold τον κοίταξε με έκδηλη απορία.

"Γιατί νομίζω πως εγώ την έσπρωξα ώστε να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο"έξυσε τα γόνατα του αγχωμένος καθώς μιλούσε.

"Τ-τι εννοείς Λουκ;Δεν καταλαβαίνω"είπε ο Harold με ένα μπερδεμένο ύφος που υποδήλωνε την πραγματική άγνοια του.

Η Violet μπήκε μέσα στο σαλόνι με το ακουστικό στο χέρι.

"Η μαμά θέλει να σου μιλήσει"εξήγησε και έδωσε το τηλέφωνο στο πατέρα της.Εκείνος το πήρε διστακτικά στην αρχή και όταν απάντησε προσπάθησε να δείχνει ψύχραιμος.

"Natalie, έγινε κάτι;"

"Harold η Rose λείπει από το σπίτι"ο μεσήλικας άνδρας κοίταξε έκπληκτος τον Λουκ.

"Π-πως το ξέρεις;"ήταν ανίκανος μα αρθώσει σωστά μια πρόταση.

"Γιατί είναι εδώ.Μαζί μου."

[•••]

H μητέρα της Rose και σύζυγος του Harold είχε προβλέψει μετά το απροσδόκητο τηλεφώνημα της, τον ερχομό του συζύγου της στο κτίριο όπου διέμενε όλα αυτά τα χρόνια.Έτσι, περίμενε υπομονετικά στην είσοδο όταν είδε δύο άνδρες να πλησιάζουν.

"Natalie"είπε πρώτος ο Harold με σχεδόν κομμένη την ανάσα.

"Η Violet που βρίσκεται;"ρώτησε εκείνη πρώτη σαν τρυφερή μητέρα που ήταν.

"Στο αυτοκίνητο"απάντησε ο άνδρας δίπλα από τον Harold.

"Εσύ πρέπει να είσαι ο Λουκ"σχολιασε εκείνη και εξέλαβε ένα θετικό νεύμα από την πλευρά του νεαρού αγοριού.

Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω εξονυχιστικά και εκείνος αισθάνθηκε την απέχθεια που θα ένιωθε μέσα της η γυναίκα για το πρόσωπο του.Παρ'ολα αυτά δεν είπε τίποτα παραπάνω και γύρισε πάλι το βλέμμα της στον Harold.

"Είναι καλά;"ρώτησε ο πατέρας και ο Λουκ σήκωσε το κεφάλι του καθώς αναρωτιόταν το ίδιο.

Ή γυναίκα κοίταξε και τους δύο βλοσυρά πριν πει:"Όχι ιδιαίτερα."

Κοίταξε τον Λουκ λίγο παραπάνω, εκείνος είχε την ανάγκη να σκύψει πάλι το κεφάλι του.

"Τι εννοείς;Έκανε κάτι στον εαυτό της;"

"Ήρθε εδώ πέρα σχεδόν χαράματα"ξεκίνησε να μιλάει η Natalie με σκοπό να τους βγάλει από τον πανικό.

"Ζητούσε να με δει, με ειδοποίησαν οι θυρωροί.Ήταν σε άθλια κατάσταση° τα ρούχα της βρώμικα και ήταν ξυπόλητη.Για αυτό σου ζήτησα να φέρεις και κάποια ρούχα.Την ρώτησα τι συμβαίνει, δεν απάντησε.Ο μόνος λόγος που μιλούσε ήταν για να πει πως θέλει να μείνει εδώ, μαζί μου.Μίλησα με τον γιατρό και μου είπε πως τις γιορτές αυτές υπάρχουν πολλά περιστατικά τέτοιου είδους.Ισχυρίζεται πως επειδή της λείπει η μητρική παρουσία όλο τον χρόνο αυτές τις μέρες είναι πιο έντονο° ξέρεις επειδή είναι Χριστούγεννα, μια οικογενειακή γιορτή."

"Καταλαβαίνω"κούνησε το κεφάλι του σκεπτικός και η Natalie συνέχισε.

"Ο γιατρός μου είπε πως τέτοιες μέρες φιλοξενούν παρόμοιες περιπτώσεις παιδιών και ότι θα μπορούσε να μείνει εδώ για λίγες μέρες.Είναι και παιδί τροφίμου που συνεπάγεται ενδεχομένως μια εύθραυστη ψυχολογία οπότε συμφωνήσαμε την διαμονή της εδώ για αυτές τις μέρες."

"Και δηλαδή δεν θα έρθει σπίτι;Μαζί μας;"απόρησε ο Harold με απλανές βλέμμα.

Ή σιωπή της γυναίκας έδωσε την απάντηση.

"Θα μπορούσαμε να την δούμε τουλάχιστον;"

"Νομίζω πως ναι"εκείνη απάντησε και μπήκαν μέσα στο κτίριο.Περπατησαν σε μερικούς διαδρόμους, προσπέρασαν ορισμένες αίθουσες και ανέβηκαν σκάλες.

"Περιμένει μέσα Harold"αποκρίθηκε η Natalie και έδειξε μια δρυινη πόρτα που έγραφε επισκεπτήριο.

Ο Harold άφησε την τσάντα με τα ρούχα της κόρης του σε ένα κάθισμα και μπήκε μέσα στην αίθουσα σχεδόν ανυπόμονα.Οταν η πόρτα έκλεισε, η Natalie έκανε νόημα στο αγόρι δίπλα της να κάτσει.Ο Λουκ ακολούθησε το χέρι της και έκατσε δίπλα σε αυτήν.

"Θες και εσύ να την δεις;"ρώτησε εκείνη πρώτη χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει.

Ο Λουκ δίστασε για λίγο όμως ύστερα ανέκτησε το θάρρος του και είπε ειλικρινά:"Θα το ήθελα, αν γίνεται."

"Ωραία"ψέλλισε εκείνη περισσότερο για να πει κάτι.

Σιωπή απλώθηκε τον διάδρομο μέχρι που ο Λουκ ξεκίνησε να απολογηθεί:"Εγώ, ξέρετε δεν ήθελα να πληγώσω την Rosaline.Υποψιαζομαι πως σας έχει πει η κόρη σας περί τίνος πρόκειται και θελω να σας ευχαριστήσω που δεν το αναφέρετε στο σύζυγο σας πιο πριν-"

"Δεν το είπα για να μην τον ανησυχήσω"η γυναίκα αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει τον λόγο για την δήθεν άγνοια της.

"Το κατανοώ και το σέβομαι απόλυτα.Απλώς..αυτό που ήθελα να πω είναι πως δεν είχα πρόθεση τα πράγματα να καταλήξουν με αυτό τον τρόπο.Η Rosaline είναι ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στην ζωή μου και δεν ήθελα να την αλυσοδεσω με τα δικά μου προβλήματα και φόβους"καθώς ο Λουκ είχε στρέψει το βλέμμα του στο πρόσωπο της μητέρας της αγαπημένης της, εκείνη συνέχισε να κοιτάει ανέκφραστα την πόρτα μπροστά τους.

"Ήταν επιλογή της κάτι τέτοιο νομίζω"συνοφρυώθηκε ελάχιστα καθώς σχολίασε.

"Θαρρώ πως δεν ήταν επιλογή αλλά και έτσι να είναι τότε εγώ που ξέρω τον εαυτό μου καλύτερα από τους άλλους θα έπρεπε να την προστατέψω."

"Από ποιον να την προστατέψεις;"

"Τι ερώτηση είναι αυτή;Από τον εαυτό μου βέβαια"ψέλλισε την απάντηση σχεδόν αποκαρδιωμένος.

"Ποτέ δεν κατάλαβα εσάς τους νέους που πιστεύετε πως με το να απομακρύνετε αυτόν που αγαπάτε κάνετε το σωστό.Επειτα, μένετε μόνοι σε ένα δωμάτιο φρικτά θλιμμένοι παρ'όλα αυτά με την πεποίθηση πως κάνατε το σωστό.Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι μαζοχιστικά στον εαυτό σου Νεαρέ"γύρισε και τον κοίταξε πριν συνεχίσει ακάθεκτη:"Ο αδερφός σου πέθανε και αυτό δεν αλλάζει.Δεν θα γυρίσει πίσω όσο και να αυτομαστιγώνεσαι ή να τιμωρείς τον εαυτό σου με το να μην δέχεσαι την αγάπη που σου δίνεται.Εχεις την ευκαιρία να είσαι ευτυχισμένος° σταμάτα λοιπόν να φοβάσαι να είσαι ευτυχισμένος.Η ζωή είναι ωραία και η ευτυχία επιλογή.Να το θυμάσαι αυτό"τα μαύρα ρυτιδιασμενα μάτια της τον κοίταξαν και το χέρι της ταξίδεψε μέχρι το δικό του ώστε να το χαϊδέψει στοργικά.

"Την μέρα που πέθανε ήμασταν τσακωμενοι.Είχα δώσει την λίρα του στην Rosaline καθώς πίστευα πως αυτό είναι το δίκαιο° να πληρώσει το λάθος του.Νευρίασε θανάσιμα, δεν μιλούσαμε και εγώ δεν προσπάθησα βέβαια γιατί πίστευα πως εγώ είχα δίκιο.Τώρα λοιπόν που μάθατε τον λόγο που είμαι τόσο φοβικός ελπίζω να μην εξακολουθήσετε να μιλάτε για ευτυχία σε έναν ευνουχισμένο άνθρωπο"τα λόγια του έσταζαν θυμό και απογοήτευση, κυρίως για τον εαυτό του.Εβαλε την κουκούλα του και έκρυψε το μισό πρόσωπο του.Η Natalie την έβγαλε με το χέρι της.

"Τώρα καταλαβαίνω γιατί απεχθάνεσαι κάθε φορά που η κόρη μου σε πλησίαζε.Δεν οφείλεται αποκλειστικά στο ότι δεν ανοίγεσαι σε άλλους αλλά επειδή ήξερες πως αυτά που εσύ δεν μπορείς να συγχωρήσεις στον εαυτό σου εκείνη θα τα συγχωρούσε° και εσύ που την αγαπάς τόσο πολύ θα ένιωθες λυτρωμενος από τις Ερινύες που σε κυνηγούν τόσα χρόνια."

"Και δεν ήθελες να το νιώσεις αυτό.Δεν ήθελες να αισθανθείς την επικείμενη λύτρωση"διαπίστωσε σοφά.

"Ακριβώς"είπε εκείνος και κοίταξε το πάτωμα εκτεθειμένος ψυχικά.

"Βασανίζεσαι πολύ αγόρι μου.Πως αντέχεις τέτοιο βάρος καθημερινά;"

"Άντεχα είναι το πιο σωστό.Από τότε που εξομολογήθηκε τα συναίσθηματα της σε εμένα και εγώ σε αυτήν ζω καθημερινά με το ερώτημα τι πρέπει να κάνω° να την απομακρύνω ή να την αφήσω να με λυτρώσει;"

Ή Natalie τον κοίταξε με ύφος τρυφερό.Ο Harold άνοιξε την πόρτα και βγήκε από την αίθουσα.Ο Λουκ και η Natalie σηκώθηκαν από τις καρέκλες και τον κοίταξαν.

Ή μητέρα της Rose έσπρωξε με παρότρυνση την πλάτη του Λουκ καθώς είπε στον σύζυγό της:"Θέλει και ο Λουκ να μιλήσει στην Rose."

"Μέσα είναι.Περιμένει"εξήγησε εκείνος.

Ο Λουκ περπάτησε στην αρχή διστακτικά και έπειτα γενναία όταν είδε το σίγουρο βλέμμα της γυναίκας που μιλούσε πιο πριν.Μπήκε μέσα και  αντίκρισε την αγαπημένη του.

________________

▪ Το τραγούδι αγαπημένο όπως και η ταινία Fight Club από την οποία το ξέρουμε οι περισσότεροι.