[Δύο μονόλογοι]

Πρέπει να είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα από την προκαθορισμένη συνάντηση του Λουκ και της Rosaline.

Είχε φτάσει κοντά δέκα και μισή όταν η Rose σηκώθηκε από το παγκάκι που καθόταν ώστε να κοιτάξει καλύτερα αν αυτός που ερχόταν ήταν ο Λουκ.Και ήταν όντως αυτός° φορούσε επίσημα ρούχα, αν αναλογιστεί κανείς την περίσταση, και κρατούσε στο δεξί του χέρι ένα μπουκάλι.Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός πως για πρώτη φορά είχε ακάλυπτο το κεφάλι του, η Rose δεν θυμάται να είχε παρατηρήσει ξανά το πρόσωπο του χωρίς την κουκούλα.

Η Rose είχε την εντύπωση πως φαινόταν πιο ώριμος από την τελευταία φορά που τον είχε δει αν και ήταν μόνο κάτι ώρες από τότε.Ωστοσο, το βήμα του ήταν σταθερό και όχι άστατο όπως συνήθιζε να περπατάει εκείνος και όπως συνήθιζε να σκέφτεται.

"Άργησες ή εγώ έκανα λάθος στην ώρα;"ήταν το πρώτο πράγμα που είπε η Rosaline όταν την πλησίασε.

Εκείνος την κοίταξε βλοσυρά και είπε:"Όχι, δεν μπερδεύτηκες εσύ.Εγώ είχα μια αμφιθυμία για το αν θα έπρεπε να έρθω ή όχι."

Κάθισε στο παγκάκι περιμένοντας τον επόμενο βομβραδισμό ερωτήσεων της κοπέλας του.Είχε φροντίσει να προετοιμαστεί για αυτό όπως και για τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν.

Η Rose κούνησε το τσαντάκι στα χέρια της ανήσυχα.

"Δεν καταλαβαίνω, τι εννοείς;" με δυσκολία αισθανόταν πως ανέπνεε.

"Θα σου πω"πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:"Αλλά πρώτα θέλω να κάτσεις δίπλα μου και να παίξουμε ένα παιχνίδι."

Η Rose με ένα βήμα έκατσε δίπλα του.

"Λουκ, τι έχει γίνει;"ρώτησε και άγγιξε τον ώμο του.Αισθάνθηκε την ατμόσφαιρα φορτισμένη.

"Θα μάθεις αν δεχτείς την πρόταση μου"εξήγησε εκείνος και άνοιξε το μπουκάλι διατακτικά.

Τα μελαγχολικά μάτια της νεαρής κοπέλας παρακολούθησαν τις κινήσεις του πριν πει:"Πως παίζεται;"

"Λέγεται κουιντ προ κούο.Ο καθένας ρωτάει εναλλάξ πράγματα για τον άλλον ενώ πίνει λίγο από το κρασί.Ουσιαστικά πρόκειται για μια 'επίκληση' στην αλήθεια"εξήγησε λεπτομερώς.

"Θέλει να μου πει κάτι" συλλογίστηκε η Rose.

"Θέλει να μου πει κάτι και μόνο μέσω ενός παιχνιδιού μπορεί να το κάνει"συνέχισε σκεπτική.

"Εντάξει.Ξεκινάω εγώ"είπε η Rose και πήρε το μπουκάλι στα χέρια της.Ήπιε μια γενναιόδωρη γουλιά από το αλκοόλ και όταν σκούπισε το στόμα της με την παλάμη του χεριού της ρώτησε:"Αισθάνομαι πως θέλεις να μου πεις κάτι για το οποίο διστάζεις.Κάνω λάθος;"τον κοίταξε ευθεία στα μάτια.Την κοίταξε και αυτός και έπειτα είπε:"Το ένστικτο σου δεν σε διαψεύδει.Αληθεύει το γεγονός πως θέλω να σου πω κάτι.Εξ ου και άργησα σήμερα.Σκεφτόμουν μήπως ήταν καλύτερα να μην έρθω αλλά-"έδεσε τα χέρια του το ένα ανάμεσα στο άλλο προσθέτοντας:"Ήθελα για μια φορά να μην είμαι ο δειλός αυτής της σχέσης και να σου πω ορισμένα πράγματα έξω από τα δόντια."

"Τι χαρά πλημμυρίζει την ψυχή μου και ταυτόχρονα τι λύπη"ψέλλισε χαμένη στις σκέψεις της η κοπέλα.

Ο Λουκ πήρε το μπουκάλι και αφού ήπιε και εκείνος απόρησε δυνατά:"Γιατί;"

"Γιατί μπορώ φανταστώ ανάθεμα τι θες να μου πεις"εξήγησε χαμηλόφωνα κοιτάζοντας την θάλασσα.

"Δεν νομίζω πως μπορείς να φανταστείς"ένιωσε πως έπρεπε να πιει παραπάνω από μια γουλιά ώστε να ανακτήσει την ψυχραιμία του και αυτό έκανε.

"Μίλα"πρόσταξε εκείνη και άρπαξε το μπουκάλι από τα χέρια του.Ήπιε σχετικά μεγάλη ποσότητα και ένιωθε πως σιγά-σιγά χαλάρωνε από όλο αυτό το άγχος που την είχε κυριεύσει.

"Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.Είναι δύσκολο να αφήνεις να μιλάνε οι σκέψεις σου"αναφώνησε μπερδεμένα κοιτώντας το έδαφος συλλογισμένος.

"Πες μου τι σε βασανίζει"άγγιξε ξανά την πλάτη του η Rose και αφού είδε πως εξακολουθεί να διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις ο Λουκ είπε:"Να ξέρεις ότι έχω μάθει να ζω με το άγχος, την θλίψη αλλά όχι με το ψέμα.Οπότε πες μου, τι σου συμβαίνει;"

"Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που οι ζωές μας είχαν κάποια λογική.Και ξέρεις τι κατάλαβα;"Δεν της άφησε περιθώριο να απαντήσει και πρόσθεσε:"Πως δεν υπάρχει καμία οργάνωση, καμία λογική στον τρόπο που αγαπάμε ο ένας τον άλλον."

Ο Λουκ γνώριζε αρκετά καλά πως η συμπεριφορά του προς αυτήν θα γινόταν σκαιότατη.Αλλά έπρεπε να γίνει σκληρός μαζί της° δεν θα τον άφηνε αν δεν την άφηνε αυτός πρώτα.

"Από τότε που σου εξομολογήθηκα τα συναισθήματα μου νομίζω ότι υπαγορεύεις την σκέψη μου.Εγώ Rose, από τότε που πέθανε ο αδερφος μου, έχω μια δύσκολη σχέση με τους γονείς μου και ιδιαίτερα με την μητέρα μου.Η δύσκολη σχέση με αυτούς είναι και η πηγή προβλημάτων δέσμευσης που αντιμετωπίζω.Δεν έχω τίποτα να προσφέρω σε κανέναν εκτός από την δική μου σύγχυση.Πίστεψα για λίγο καιρό πως θα μπορούσα να..να ανταποδώσω τα συναισθήματα σου αλλά όχι"την κοίταξε φευγαλέα και συμπλήρωσε:"Εγώ θα τιμωρώ πάντα τον εαυτό μου επειδή βασανίζομαι.Και μαζί με εμένα θα τιμωρείσαι και εσύ καθώς όπως λες με αγαπάς.Έχω ένα αγώνα, τον αγώνα για να υπάρξω, και όπως οι άλλοι έτσι και εσύ δεν τον καταλαβαίνεις.Δεν πειράζει, είναι λογικό και εγώ δεν κατηγορώ κανέναν από εσάς άλλα πνίγομαι Rose και πρέπει να σώσω πρώτα τον εαυτό μου.Λυπάμαι πολύ που το μαθαίνεις με αυτό τον τρόπο, δεν ήξερα-"κομπιασε λίγο κι ύστερα ψέλλισε:" Δεν ήξερα πως να το πω και αποφάσισα πως ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι οδυνηρό είναι ο ευθύς έτσι ήρθα εδώ και θέλοντας να τιμήσω τα παντελόνια που φοράω, αν το έκανα αυτό βέβαια, ήταν να σε αντιμετωπίσω ξεκάθαρα όπως σου αξίζει γιατί και εσύ ήσουν ξεκάθαρη μαζί μου."

Θέλοντας να φύγει εκείνη την στιγμή δεν ήθελε απλώς να σηκωθεί όρθιος και να απομακρυνθεί από αυτή, έτσι την πλησίασε και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Τα χείλη του άργησαν να φύγουν από εκείνο το σημείο ωστόσο όταν έγινε αυτό νιώθοντας πως τα είχε πει όλα, όσα μπορούσε τουλάχιστον, σηκώθηκε και ξεκίνησε να περπατάει μακριά από την Rosaline.Εκεινη, τον κοίταξε ανέκφραστα πριν φωνάξει το όνομα του.Ακουστηκε σαν ψίθυρος καθώς η φωνή της είχε χάσει την δύναμη της παρ'όλα αυτά ο Λουκ γύρισε και την κοίταξε περίεργος.

Η Rose σηκώθηκε και αφού περπάτησε νωχελικά προς το μέρος του κοιτάχτηκαν για λίγο πριν αυτή ενώσει τα χείλη τους έντονα.Ο Λουκ έσφιξε την μέση της άτσαλα προς το μέρος του.Στα χείλη της ήταν έντονος ο θυμός° και η θλίψη γιατί πίσω από τον θυμό κρύβεται μια απογοήτευση και μια θλίψη.Μια απογοήτευση γιατί οι γοητείες που πίστευε πως έχει ο αγαπημένος της φαίνεται πως δεν υπήρχαν.

"Δεν το αισθάνεσαι;"απόρησε η Rose κοιτάζοντας τον απορημένα.

"Αυτό που έχουμε είναι κάτι πολύ ψηλότερο, πολύ ανώτερο από τα ελάχιστα φιλιά που έχουμε ανταλλάξει.Είναι πολλές φορές πολύ πιο εκστατικό από τον οργασμό που θα νιώθαμε αν πλαγιάζαμε στο ίδιο κρεββάτι.Πες μου, έχεις αισθανθεί κάτι παρόμοιο με άλλη γυναίκα;Με την Mia;"

"Όχι"απάντησε ειλικρινά εκείνος.

Δεν προσπάθησε να φύγει από κοντά της και αυτή πήρε το θάρρος να συνεχίσει λέγοντας:"Πριν είπες ότι πνίγεσαι.Αναρωτιέμαι, σε πνιγώ εγώ;Σε πνίγει η αγάπη μου;"αρνήθηκε να τον κοιτάξει.Καθώς ρωτούσε κάτι τέτοιο με μανία έτριβε τα χέρια της στο πλεκτό πουλόβερ του.

Ο Λουκ πήρε μια βαθιά ανάσα όμως δεν απάντησε.Η Rose άρχισε να κλαίει βουβά.

"Εγώ είμαι τόσο ανόητη!Πίστεψα πως..πως είχες ζηλέψει που ο Στίβεν μου πρότεινε να πάμε μαζί στο κινηματογράφο.Η ανόητη!"κάγχασε ειρωνικά, γελώντας με τον εαυτό της.

Απομακρύνθηκε από αυτόν και κάθισε στο παγκάκι.Πηρε το κρασί και άρχισε να πίνει.

"Ώστε αυτός ήταν ο σκοπός σου Rosaline;"

"Αυτός ήταν ο σκοπός σου;Να μου δημιουργήσεις αποπνικτικά συναισθήματα, ενώ ήξερες πόσο με πνίγουν ήδη αυτά που έχω, ώστε να αισθανθείς γοητευμένη;"το ύφος του ήταν θυμωμένο και εκείνη γέμισε θλίψη, σαν σπίτι δίχως έπιπλα.Κατέβασε το κεφάλι αποκαρδιωμένη.

"Ε, ναι λοιπόν!Αυτό θες να ακούσεις;Έτρωγε το μυαλό μου η ιδέα ότι προτίμησες κάποιον άλλον εκτός από εμένα.Και ζήλεψα όπως δεν έχω ζηλέψει καμία άλλη φορά.Ευχαριστήθηκες;"φώναξε με την ένταση της στιγμής να τον διακατέχει.

Έπειτα την κοίταξε καλύτερα, σκυφτή σχεδόν δίπλα του με τον τρόπο που καθόταν έδειχνε την μεταμέλεια της και εκείνος ξεφύσηξε απογοητευμένα.

"Rosaline, σε είχα φτιάξει στο μυαλό μου με αυτό τον τρόπο που τέτοια παραπτώματα δεν ήταν επιτρεπτά.Γιατί συμπεριφέρθηκες τόσο αλλοπρόσαλλα;"

"Η αγάπη μου ήταν το αδύνατο μου σημείο για αυτά τα παραπτώματα για τα οποία λες"δικαιολογήθηκε και ήπιε περισσότερο από το υγρό που υπήρχε στο μπουκάλι.

"Και εγώ συμπεριφέρθηκα άνανδρα.Ίσως και για εμένα η αιτία για αυτό το παράπτωμα ήταν η αγάπη που τρέφω για εσένα"κούνησε τους ώμους του αδιάφορα λες και δεν καιγόταν μέσα του ολόκληρος!

Έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του καθώς άκουσε την Rose να λέει:"Αν με αγαπούσες δεν θα με χώριζες."

"Πίστεψε με, είναι καλύτερα έτσι, είναι καλύτερα τώρα.Σταδιακά θα ζητούσες παραπάνω από εμένα και εγώ δεν θα μπορούσα να σου τα δώσω.Τότε θα ήταν μεγαλύτερη η θλίψη που θα ένιωθες.Τουλαχιστον τώρα είμαστε στην αρχή."

"Πως μπορείς και λες κάτι τέτοιο;"τον κοίταξε εχθρικά, ένα βλέμμα που δεν του είχε ρίξει μέχρι τώρα ποτέ.

"Νομίζεις πως δεν έχω καταλάβει πως τόσο καιρό σε γυροφέρνει ο Στίβεν;"

"Δεν ισχύει κάτι τέτοιο" η Rose αρνήθηκε σθεναρά μια τέτοια παραδοχή αν και στο πίσω μέρος του μυαλού της διατηρούσε μια αμφιβολία.Το είχε υποψιαστεί και αυτή.

"Μπορώ να καταλάβω καλύτερα από εσένα αν ένας άνδρας ενδιαφέρεται για μια γυναίκα γιατί και εγώ ανήκω στο ίδιο φύλο.Rosaline, εγώ δεν μπορώ να σχετιστώ με τόσο δυνατά συναισθήματα° ανασφάλεια, ζήλεια άγχος.Ίσως είναι καλύτερα και για τους δύο να πας σε αυτόν.Θα προτιμήσω να είμαι πάντα μια σκιά που θα σε αγαπάει γιατί και τα συναισθήματα μου είναι και αυτά στην σκιά καθώς φοβάμαι να τα εκφράσω.Είναι καλύτερα έτσι" την τελευταία φράση την είπε ψιθυριστά, ούτε ο ίδιος ήξερε αν αυτό που έλεγε ήταν το σωστό.

Αλλά όχι!Θα ήταν τρομακτικά  οδυνηρό για εκείνον να την κρατήσει σε μια τέτοια απαίσια σχέση μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον εαυτό του.Η Rosaline έχει φτερά και εκείνος θα της τα έκοβε τέτοιος που είναι.

"Είσαι ρηχός"διαπιστωσε η Rose και πέταξε το μπουκάλι στο έδαφος.Έσπασε σε μεγάλα κομμάτια.

"Εχω υπάρξει πολλά πράγματα στην ζωή μου χειρότερος από αυτό Rosaline"αποκρίθηκε εκείνος εξουθενωμένος συναισθηματικά.

"Οι ρηχοί δεν μπορούν να πνιγούν"ο Λουκ ήταν έτοιμος να απαντήσει αλλα η Rose συνέχισε τον μονόλογο της.

"Λειτουργείς Όπως ένας ερωτομανής.
Η ερωτομανία είναι σαν ένα παιχνίδι για να αποφύγεις να έρθεις κοντά με κάποιον.Ολοι θέλουμε να αγγίξουμε τον άλλον, σε αυτή την περίπτωση ο ερωτομανής θα ήταν σαν να δηλητηριαζεται.Είναι μια εμμονή, είναι άρρωστο πολύ μοναχικό και διαβρώνει το πνεύμα.Σε ποιά πραγματικότητα ανταποκρίνονται οι δύο προτάσεις που μου είπες λοιπόν;Μου σύστησες να πέσω στην αγκαλιά του Στίβεν, ότι έτσι θα ειναι καλύτερα και πως εσύ θα προτιμήσεις να αυτομαστιγωθείς με το να παραμείνεις στην σκιά και να με αγαπάς από εκεί.Πολύ υποκριτικό για να το πιστέψω."

"Σταμάτα!Πάψε!"φωναξε ο Λουκ.

"Πάψε να σφετερίζεσαι το είναι μου.Δεν έχω ορίσει κανένα πληρεξούσιο για τον εαυτό μου!Εγώ ποτέ δεν περιφρόνησα τα συναισθήματα που έχεις για εμένα.Εσυ γιατί το κάνεις αυτό;Ειναι βίαιο σχεδόν να κρίνεις κάτι που σου είναι ανοίκειο Rose"είπε έντονα νιώθοντας την επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστεί τα συναισθήματα του.Μπορεί στο μυαλό της αγαπημένης του όλο αυτό να μην είχε λογική αλλά δεν μπορούσε να διαγραφεί την αγάπη που αισθανόταν για αυτήν.

"Όλο αυτό τον καιρό με έσερνες πίσω σου χωρίς καμία πρόθεση να ξεφύγεις.Εσύ, λοιπόν, γιατί είσαι τόσο βίαιος μαζί μου;"τα μάτια της γέννησαν δάκρυα καθώς ρωτούσε κάτι τέτοιο.Ηταν σπαραξικάρδιος ο θρήνος αυτός και ο Λουκ κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια για να μην καταρρεύσει και αυτός.

"Η εμμονή που έχεις για εμένα είναι πιο βίαιη απο την βία που άσκησα μέσα από τα λόγια μου.Αν δεν γίνω σκληρός μαζί σου δεν πρόκειται να με αφήσεις.Και το ξέρω πολύ καλά αυτό° πως δεν θα τα παρατήσεις.Ειναι η ζωή σου.Η ταυτότητα σου.Μόνο έτσι αντιλαμβάνεσαι τον εαυτο σου στον κόσμο.Μόνο μέσα από εμένα."

"Έχω ανάγκη να είμαι αυτή Λουκ"είπε μέσα από το κλάμα της.

"Το ξέρω"ο Λουκ έκανε δύο βήματα πιο κοντά της.

"Ζούσα από την αγάπη σου αλλά αυτή δεν υπάρχει πια."

"Υπάρχει!"φώναξε σχεδόν ενώ έκατσε δίπλα της.

"Απλώς δεν μπορεί να ευδοκιμήσει"ψιθύρισε έπειτα.

Η Rose κούνησε το κεφάλι της σαν να κατανοεί τι ήθελε να πει.Δεν έφυγε, ωστόσο, από κοντά του.Χώρισαν και ο Λουκ αναρωτιόταν τι πραγματικά την κρατάει εδώ.

"Ένα πράγμα που μαθαίνεις στην ψυχοθεραπεία-"ξεκίνησε να λέει:"είναι ποτέ να μην μεταθέτεις το φταίξιμο σου στους άλλους.Έχεις δίκιο που φώναξες λοιπόν.Δεν υπάρχει λόγος να βρούμε τον φταίχτη, θα ήταν οδυνηρό και για τους δύο.Και έπειτα αν έπρεπε να υπάρχει κάποιος που φταίει αυτή ίσως είμαι εγώ που με την εξομολόγηση μου ενδεχομένως σε πίεσα συναισθηματικά.Βλέπεις προβάλλουμε στους άλλους αυτο που θέλουμε να είναι αντί να τους δεχτούμε ακριβώς όπως είναι και μετά απογοητευόμαστε γιατί λέμε μα έδωσα τα πάντα αλλα είναι δικό μας το λάθος εξαρχής."

Ο Λουκ προσπάθησε να εναντιωθεί στα λεγόμενα της αλλά η Rose δεν τον άφησε κυρίως γιατί ήξερε πως τον έβρισκαν σύμφωνο όλα αυτά.

"Το ευτράπελο σε αυτό είναι πως η μητέρα μου με είχε προειδοποιήσει όταν είχε έρθει στο σπίτι το Σάββατο.Μου είχε πει συγκεκριμένα Πώς είναι ωραίο να αγαπάς αλλά να φροντίσεις να μην χαθείς σε αυτή την αγάπη.Τι γελοίο που δεν την άφησε η χαρά στο πρόσωπο μου να εκφράσει αυτό που πραγματικά πίστευε"γέλασε ειρωνικά με τον εαυτό της.

"Rosaline Εγώ δε-"

"Πάψε!Πάψε που να σε πάρει πάψε!"σηκώθηκε εξαγριωμένη από τη θέση που καθόταν και στάθηκε μπροστά του.Έβγαλε τα παπούτσια της και του τα πέταξε με λύσσα.Ο Λουκ δεν έκανε καμία κίνηση να αποφύγει τα χτυπήματα, δεν συμπεριφέρθηκε τίμια απέναντι της και αυτές ήταν οι συνέπειες.Εξαλλου ο πόνος που ένιωθε στο θώρακα του ήταν περισσότερο επώδυνος από τις γόβες μιας νεαρής κοπέλας.

Ή Rose ξεκίνησε πάλι το κλάμα.

"Όταν οι σκέψεις μου γυρνάνε στο παρελθόν γίνομαι πολυ δυστυχισμένη.
Εγκλωβισμένη στην αυταπάτη που είχα πλάσει στο μυαλό μου δεν είχα λόγους να πιστεύω ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν αληθινό.Και τώρα που δεν ζω πλέον σε αυτή την αυταπάτη μου φαίνεται σχεδόν βίαιο να προσαρμοστώ στις συνθήκες που μου ζητάς.Ω, σε τι πλάνη ζω τόσα χρόνια!"

"Μην σκέφτεσαι τόσο απόλυτα.Αν κάποια στιγμή καταφέρω και ξεφύγω από όλο αυτόν τον βόρβορο θα είσαι η πρώτη η οποία θα το μάθει και θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε"η Rose φαινόταν καπως τρομακτική μια λεξη που ο Λουκ νόμιζε ότι ποτέ δεν θα έβρισκε να πει για αυτήν.

"Είναι η ευγένεια σου που μιλάει ή Εσύ;"τον κοίταξε σκληρά.Δεν ήθελε την λύπηση του, μονάχα την αγάπη του που αυτός αρνούνταν να της δώσει.

"Εγώ μιλάω.Δεν είμαι τόσο ευγενικός για να προτείνω κάτι τέτοιο"αντάλλαξαν βλέμματα επιβεβαίωσης όταν η Rose κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Και έτσι θα πάει η ζωή μας;Θα στηρίζουμε την αγάπη μας σε υποθέσεις;Αν εκείνο, αν το άλλο° όχι!Μια ζωή ζούσα στην αβεβαιότητα, πλέον την βαρέθηκα.Πρέπει να το αποδεχτούμε πως τα τείχη στις πόλεις έπεσαν.Τα δικά μας όμως θα στέκουν ακόμη αγέρωχα για πολύ καιρό ακόμη"κοίταξε αόριστα γύρω της.

"Τελικά μια παρεξήγηση ήταν όλα.Και η αγάπη σου εξορία κατέληξε για εμένα.Αλλά δεν πειράζει, και εδώ που φτάσαμε καλά είναι."

"Rosaline ν-"

"Σταμάτα"τον διέκοψε βιαστικά.

"Δεν με ενδιαφέρουν οι σκέψεις σου αυτή την στιγμή.Έχω τις δικές μου να μου προκαλούν σύγχυση."

Και έπειτα συμπλήρωσε τρυφερά σαν να μην είχε προηγηθεί η βίαιη συμπεριφορά της πιο πριν:"Μ' αγαπάς όμως ακόμη όπως είμαι έτσι;"

"Συνεχώς σε αγαπώ"είπε καθαρά ο Λουκ.

"Ωραία"είπε εκείνη.Είχε καμπουριάσει λίγο, τόσο που έμοιαζε σαν ένα ζωντανό που δεχόταν ένα χάδι από το αφεντικό του καθώς ήξερε πως σε λίγα δευτερόλεπτα θα πέθαινε. 

"Ελπίζω να είπα κάτι χρήσιμο ανάμεσα στις φλυαρίες μου.Τα δάκρυα που έχυσα εδώ μακάρι να καθαρίσουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα.Δεν πιστεύεις και εσύ πως είμαι λίγο ονειροπαρμενη;"

"Ναι, είσαι λίγο αλλά αυτό μοιάζει χαριτωμένο πάνω σου"ψέλλισε εκείνος, το μήλο του Αδάμ στο λαιμό του έτρεμε.Χαμηλωσε το βλέμμα του ντροπιασμένα.

Η Rose ξεκίνησε να περπατάει με άστατο βήμα προς τον δρόμο.Κάποιες φορές έδειχνε να τρεκλιζει και ο Λουκ δεν ήξερε αν αυτό οφειλόταν στο ότι ήταν θλιμμένη ή στο αλκοόλ που είχε καταναλώσει.

Την κοίταξε με ένα βλέμμα μετανοίας και αναρωτήθηκε αν αυτό που αντίκριζε να απομακρύνεται από εκείνον είναι η ομορφιά του πόνου.

Άραγε γίνεται κάτι τόσο όμορφο να πονεί;

____________________

🌻