Ήταν η πρώτη φορά που η Rose έμπαινε στο δωμάτιο του Λουκ και γενικώς στο σπίτι του.Δεν θα είχε περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη συνάντηση που είχαν στο νεκροταφείο ως ζευγάρι παρ'όλα αυτά η σχέση τους δεν είχε καταφέρει να εξελιχθεί σε σημείο που να μην υφίσταται πλέον η τυπική ευγένεια.

"Πως αισθάνεσαι την πρώτη μέρα των διακοπών;"ρώτησε ο Λουκ καθώς μπήκε μέσα στο δωμάτιο με ένα ποτήρι νερό στα χέρια του.Το άφησε στο κομοδίνο δίπλα στο κρεββάτι που καθόταν η Rose.Κάθισε και εκείνος δίπλα της.

"Όχι τόσο ωραία.Μελαγχολικά θα έλεγα.Ειμαι από τους ανθρώπους που οι γιορτές και ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα μου προκαλούν μελαγχολία"εξήγησε σκεπτική εκείνη και ο Λουκ την άκουγε σιωπηλός.Είχε παρατηρήσει και ο ίδιος πως η Rosaline το τελευταίο διάστημα δεν ήταν καλά και θεωρούσε πως έπρεπε να της συμπαρασταθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτό που την απασχολούσε αλλά ο ίδιος δεν ήξερε ποιος ήταν ο καλύτερος δυνατός τρόπος και για ένα πράγμα ήταν σίγουρος° πως αν αυτή η συμπαράσταση απαιτούσε να βγει από
Την ασπίδα που είχε χτίσει τόσα χρόνια θα δυσκολευόταν πολύ να το κάνει.

"Κλαίει το μωρό μέσα σου;"επανέλαβε τα λόγια που του είχε πει εκείνη κάποτε και άγγιξε τρυφερά το χέρι της.Η Rose είχε κατεβάσει το κεφάλι της σε μια προσπάθεια να μην πει όλα αυτά που είχε στο μυαλό της, ωστόσο, ένιωθε την Γη να τραντάζεται κάτω από τα πόδια της όταν ο Λουκ της έπιασε το χέρι.

"Κλαίει πολύ και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πως να το ηρεμήσω."

"Και πριν καιρό πάλι δεν ήξερες τον τρόπο.Αλλαξε κάτι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα;"

"Η αβεβαιότητα μου για το αν είμαι ικανή να σε κρατήσω κοντά μου"ηθελε να πει αλλα το έπνιξε βαθιά μέσα της ακόμη και αν γνώριζε πως όσα έπνιγε κάποια στιγμή θα ερχόντουσαν στην επιφάνεια.Ευχόταν αυτή η στιγμή να αργήσει να έρθει.

"Μην ανησυχείς είναι οι μέρες που έρχονται και μου προκαλούν μελαγχολία.Δεν είναι τίποτα"έσπευσε να καθησυχάσει τον Λουκ που άρχιζε να δίνει περισσότερο σημασία στο πρόβλημα της Rose από ότι ήθελε η ίδια να δώσει.Την κοίταξε εξεταστικά και θεώρησε πως η αποφυγή της οπτικής επαφής από την πλευρά της έκρυβε υποχθόνια μηνύματα που εκείνος δεν μπορούσε να αποκωδικοποιήσει ακόμη.

"Σίγουρα;"

"Ναι"απάντησε εκείνη.Και ύστερα πρόσθεσε:"Η μαμά ούτε φέτος θα είναι σπίτι να γιορτάσουμε όλοι μαζί.Με λυπεί πραγματικά αυτό αλλά με θυμώνει ταυτόχρονα.Ειναι στο χέρι της να γίνει καλύτερα και να επιστρέψει σε εμάς δεν νομίζεις;"κοίταξε το ήρεμο παρ'όλα αυτά ικετευτικο βλέμμα της.Ωστε αυτό απασχολούσε την Rosaline συλλογίστηκε.Καταβαθος χάρηκε που για πρώτη φορά δεν αποτελούσε εκείνος πρόβλημα στο μυαλό της κοπέλας.

Προφανώς δεν θυμόταν ότι το μωρό μέσα της έκλαιγε για πολλούς λόγους και όχι μόνο για έναν.

"Rosaline δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις.Και έπειτα δεν πιστεύεις πως αυτό που ζητάς είναι λίγο εγωιστικό;Τι νομίζεις, ότι και η ίδια δεν θα ήθελε να περάσει τις διακοπές της με την αγαπημένη της οικογένεια;"

"Για να πω την αλήθεια τρέφω καποιες αμφιβολίες"το ύφος της νεαρής κοπέλας μετατράπηκε σε ενοχικό που τολμούσε να παραδεχτεί κάτι τέτοιο.

"Υπερβάλλεις Rose"είπε ο Λουκ και η Rose κατάλαβε πως μιλούσε σοβαρά αφού δεν συνήθιζε να την προσφωνεί με αυτό τον τρόπο.Και έπειτα συνέχισε λέγοντας:"Όλοι οι γονείς θέλουν να περάσουν αυτές τις μέρες με τα αγαπημένα τους άτομα και ναι υπάρχουν και κάποιοι που δεν το θέλουν αλλά είμαι σίγουρος πως η μητέρα σου εντάσσεται στην πρώτη κατηγορία.Μην τρέφεις αυταπάτες λοιπόν."

Ήταν έτοιμος να σηκωθεί από την θέση του και όταν το έκανε ένιωσε το χέρι της αγαπημένης του στο μπράτσο του:"Μ'αγαπάς ακόμη όμως σωστά;"

Ένιωσε έναν κόμπο να κάθεται στο λαιμό του.Ξεροκατάπιε και ρώτησε:"Τι εννοείς;"

"Μπορεί να γίνομαι υπερβολική και φλύαρη κάποιες φορές σε σημείο απελπιστικό αλλά αυτό δεν αλλάζει τα συναισθήματα που τρέφεις για εμένα σωστά;"Ο Λουκ είχε δει αυτό το βλέμμα πολλές φορές στην Ρούθι- την γάτα του.Ηταν σαν να φώναζε:"Πνίγομαι!Πες μου αυτό που θέλω να ακούσω αλλιώς θα βουλιάξω και εσύ θα φταις!"

Και ο Λουκ αναγκάστηκε να γίνει πιο τρυφερός και δοτικος προκειμένου να μην 'πνίξει' την κοπέλα του αν της έλεγε πως δεν νιώθει έτοιμος να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση.Ομως και το γεγονός ότι επέλεξε να κάνει αυτή την υποχώρηση για χάρη της Rosaline έδειχνε πως κάτι ένιωθε για εκείνη που προφανώς αν της το έδειχνε, δεν θα έμενε ικανοποιημένη αλλά ο ίδιος πίστευε πως ήταν η αρχή για κάτι πιο δυνατό που θα ακολουθούσε.

"Μην στεναχωριέσαι με αυτά τα πράγματα"είπε και έσκυψε να της δώσει ένα φιλί κοντά στα χείλη της, όπως άλλωστε συνήθιζε.Η Rose έκλεισε τα μάτια της σαν από ευχαρίστηση και όταν ένιωσε πως εκείνος απομακρύνεται τον αγκάλιασε σφιχτά φοβούμενη μην φύγει.

"Ευχαριστώ"ψέλλισε γλυκά και ο Λουκ δεν κατάλαβε για ποιο ακριβώς λόγο τον ευχαριστούσε.Κυριως επειδή ήταν σε σοκ.

Είχε γίνει αυτό που φοβόταν.Ειχαν αρχίσει να έρχονται ο ένας πιο κοντά στον άλλον ασυναίσθητα.Πρώτα οι αγκαλιές και τα φιλιά και ύστερα οι εξομολογήσεις που ο Λουκ απεχθανόταν τόσο πολύ.Σκεπτομενος ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα έφτανε στο σημείο να μοιράζεται τις ανησυχίες του με εκείνη έπαθε φρίκη.

Ήταν τόσο άσχημο για αυτόν να συνειδητοποιεί ότι έκανε πράγματα χωρίς να τα σκέφτεται, άθελά του.Είχε σκύψει και την είχε φιλήσει από παρόρμηση ή επειδή το είχε σκεφτεί πρώτα να το κάνει;Δεν μπορούσε να θυμηθεί αλλά ήταν σίγουρος ότι ίσχυε το πρώτο.

Δεν είχε καταλάβει ότι τόση ώρα εκείνος δεν ανταπέδιδε στην αγκαλιά της Rosaline και ευτυχώς εκείνη δεν το είχε καταλάβει ζαλισμένη ακόμη από την χαρά της στιγμής που ένιωθε.

"Θα πάω να σου φτιάξω ένα λουλούδι"εξήγησε και η Rose απομάκρυνε τα χέρια της από το σώμα του.Ενιωσε ένα κύμα ανακούφισης να τον πλημμυρίζει.

Η Rose δεν είχε καταλάβει ότι με αυτά τα απλά, καθημερινά πράγματα που αποζητάει από τον ίδιο του φέρνουν πίεση και άγχος.Και δεν μπορούσε να της το πει αυτό φυσικά ο Λουκ καθώς θα τον ρωτούσε με την σειρά της εύλογα αν αισθάνεται κάτι για αυτήν και ουσιαστικά θα τον ανάγκαζε πάλι να μιλήσει.Από κάθε πλευρά έβγαινε πιεσμένος.

"Είσαι καλά;"απόρησε η Rose όταν τον είδε να μαζεύει κάποια βιβλία βιαστικά.

"Ναι φυσικά απλά βιάζομαι να ζωγραφίσω."

Και να απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι άλλο.

Ή Ρούθι έκανε την εμφάνισή της στο δωμάτιο και όταν την είδε ο Λουκ άρχισε να την χαϊδεύει στοργικά.Σταμάτησε ό,τι έκανε και της έκανε νόημα να πλησιάσει περισσότερο.

"Μου αρέσουν πολύ οι γάτες.Εσενα;"ρώτησε την Rose και έκατσε στο κρεββάτι.

Η Ρούθι ανέβηκε το κρεββάτι και με μικρά βήματα έφτασε κοντά του.Κουρνιασε στην αγκαλιά του και ο Λουκ δεν φάνηκε πως δυσαρεστηθηκε με αυτή της την κίνηση.Η Rose προτίμησε να κάτσει στην καρέκλα γραφείου, σε μια απόσταση από αυτούς.

"Όχι ιδιαίτερα"απάντησε.

"Για την ακρίβεια, καθόλου"πρόσθεσε και ο Λουκ την κοίταξε.

"Ωω, γιατί αυτό;"αναρωτήθηκε και χάιδεψε το τρίχωμα της γάτας του.

Η Ρούθι έκλεισε τα μάτια της σε αυτό χάδι σαν από ευχαρίστηση.Όπως η Rose πριν λίγο.

"Τα θεωρώ εγωιστικά πλάσματα.Ολη την ώρα κάθονται σε μια γωνιά και δεν κάνουν τίποτα εκτός από το να αποζητούν ένα χάδι και όταν δεν το βρίσκουν χαϊδεύονται μόνες τους.Δεν είναι τόσο χρήσιμα όσο τα σκυλιά.Εγω θα προτιμούσα ένα σκυλί από μια γάτα"εξήγησε τους συλλογισμούς της και κούνησε τους ώμους της αδιάφορα όταν την κοίταξε σοβαρά ο Λουκ.

Έπειτα, η Rose κοίταξε την γάτα και αυτή σαν να είχε καταλάβει την εμπάθεια που είχε η κοπέλα προς εκείνη, την κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.Μετά όμως η Rose την κοίταξε καλύτερα και συνειδητοποιησε πως δεν είναι σε θέση να μιλάει από την στιγμή που εκείνη δεν είναι στην αγκαλιά του Λουκ αλλά η γάτα του.Την ζήλεψε και ένιωσε μια περίεργη απογοήτευση να την κατακλύζει.

"Ώστε έτσι εσύ διακρίνεις αν ένα ζώο είναι χρήσιμο ή όχι;Με το τι κάνει και τι όχι;"την ρώτησε και απέφυγε να την κοιταξει.Η Rose το εξέλαβε ως απόρριψη προς το πρόσωπό της.

"Είναι και αυτό ένας παράγοντας που συμβάλλει δεν νομίζεις;"

"Όχι, δεν το νομιζω.Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν ένα ζώο καλύπτει το συναισθηματικό κενό των ανθρώπων και με την Ρούθι κουβαλάμε στις πλάτες μας χρόνια φιλίας.Μοιραζόμαστε ένα ειδύλλιο κατά κάποιο τρόπο"ο Λουκ συνέχισε να την χαϊδεύει, πιο τρυφερά αυτή την φορά.

Την αγαπούσε αυτή την γάτα.Ο καθένας μπορούσε να το διακρίνει° πόσο παθιασμένα άγγιζε το τρίχωμα της, πόσο γλυκά μιλούσε για αυτήν.

Η Rose ευχόταν από μέσα της να ερθει η στιγμή που ο Λουκ θα είχε αυτό το νοσταλγικό, το ερωτικό στην φωνή του όταν θα μιλούσε για αυτή.Αλλά αυτό δεν θα γινόταν στο εγγύς μέλλον, πόσο μάλλον σήμερα και η Rose ασυνείδητα ήθελε να γκρεμίσει αυτή την σχέση του Λουκ με το ζώο.

"Φιλια;Ω, Λουκ δεν γίνεται να αναπτυχθεί φιλιά μεταξύ ενός ζώου και ενός ανθρώπου"η Rose ξεφυσηξε ειρωνικά.Δεν συνήθιζε να μιλάει σε αυτό το ύφος.

"Και γιατί παρακαλώ;"Ο Λουκ φίλησε τα αυτιά της γάτας του.

"Δεν μοιράζεστε αμοιβαία συναισθηματα.Σε αγαπάει επειδή ξέρει πως θα την φροντίσεις ενώ εσύ την φροντίζεις επειδή την αγαπάς.Έχει διαφορά"είπε τα επόμενα λόγια της με μένος και ύστερα σκέφτηκε πως ειναι κακός άνθρωπος αλλά δικαιολογούσε τον εαυτό της σκεπτόμενη πως ήταν πληγωμένη.

"Έτσι λες;Πώς η Ρούθι δεν ενδιαφέρεται για εμένα;"

"Δεν το λέω εγώ.Το είχα διαβάσει παλιότερα σε ένα βιβλίο.Μην με ρωτήσεις ποιός το έγραψε, δεν θυμάμαι"η Rose ένιωσε την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμενη και τον Λουκ θυμωμένο.Παρ'όλα αυτά τον έβλεπε ψύχραιμο.Το ψυχρό του βλέμμα διέψευσε κάθε εικασία της.

"Rosaline νομίζω πως όλα αυτά που μου λες τόση ώρα ειναι βλακείες"ο Λουκ είπε αδιάφορα και ξάπλωσε στο κρεββάτι του.

"Γιατί το λες αυτό;"Ή νεαρή κοπέλα συνοφρυωθηκε στο άκουσμα της φράσης του αγαπημένου της.

"Γιατί προσπαθείς να με πείσεις τόση ώρα για κάτι παραθέτοντας συλλογισμούς κάποιου άλλου και έπειτα όταν σε ρωτάω αν συμφωνείς αποποιείσαι τις ευθύνες λέγοντας πως δεν είναι δικό σου επιχείρημα αλλα κάποιου άλλου.Και τότε γιατί το λες;Είναι σαν να θες υποσυνείδητα να σκύψω το κεφάλι μου και να συμφωνήσω μαζί σου επειδή απλά ήταν αυτό γραμμένο σε ένα βιβλίο και αυτός που το έγραψε ενδεχομένως να είναι πιο έξυπνος από εμάς"ο Λουκ τράβηξε το μαξιλάρι και ξάπλωσε καλύτερα ώστε να την κοιτάει.

Η Rose δυσκολεύτηκε να καταλαβει τι ακριβώς ήθελε να πει αλλά όταν το επεξεργάστηκε καλύτερα καταλαβε πως τα λόγια του Λουκ ήταν μια ευγενική επίθεση προς το πρόσωπό της.Απλως ήθελε να το εξιδανικεύσει περισσότερο όπως έκανε πάντα άλλωστε.

"Απλώς έκανα μια επίκληση στην αυθεντία και στην συγκεκριμένη περίπτωση στον συγγραφέα.Μην είσαι τόσο υπερόπτης, αποδέξου πως υπάρχουν άτομα που κατέχουν περισσότερα πράγματα από εσένα" Η Rose μισόκλεισε τα μάτια της λέγοντας κάτι τέτοιο.

Ήθελε και εκείνη να ακουστεί ευγενική αλλά ο θυμός που φούντωνε μέσα της ήταν δύσκολος να κρυφτεί.

"Ποια είναι αυτά τα έξυπνα άτομα;Εσυ;"καγχασε ειρωνικά ο Λουκ.

"Εσύ δεν μπορείς καν να πεις κάτι χωρίς να είναι απόλυτα δικό σου.Παντα κάνεις επίκληση στην αυθεντία νομίζοντας πως αυτό σου δίνει κύρος γιατί ενδεχομένως να πείθεις τον συνομιλητή σου πως ειναι πολυ 'μικρός' για να αντιπαρατεθεί με τις σκέψεις κάποιου διανοούμενου που του εκφράζεις.Θα ήθελες να κάνω και 'γω το ίδιο;"Ο Λουκ σηκώθηκε και έκατσε στο κρεββάτι.

Η Ρούθι φοβήθηκε και κρύφτηκε κάτω από το πάπλωμα σε αντίθεση με την Rose που καθόταν έκπληκτη κοιτάζοντας το βλέμμα του Λουκ.

Κανένας δεν κατάλαβε πως άρχισαν να τσακώνονται.Ο Λουκ ήθελε να υπερασπιστεί την σχέση που είχε με το ζώο και σε συνδυασμό με τις προηγούμενες σκέψεις του που τον είχαν εξαντλήσει αυτό γινόταν πιο έντονο.

"Ανοήσιες"η Rose ήθελε να αποφύγει αυτή την λεκτική επίθεση αλλά το ένστικτο να προφυλάξει την αξιοπρέπεια της κυριάρχησε πάνω της και τα λόγια της βγήκαν χωρίς να τα ελέγξει.

"Καλύτερα να φύγεις.Κανένας δεν είναι σε θέση να λογομαχήσει και φοβάμαι πως αν μείνεις παραπάνω θα πούμε και οι δύο πράγματα που δεν θέλουμε"εξήγησε ο Λουκ με την λογική του να αποκτά και πάλι τα ηνία.

"Με διώχνεις δηλαδή;"

"Rosaline σε παρακαλώ"μουρμούρισε ο Λουκ και έθαψε το κεφάλι του μέσα στο στις χούφτες των χεριών του.

Άργησε να το σηκώσει και όταν το έκανε η Rosaline είχε ήδη φύγει.Εκεινο το λουλούδι δεν ζωγραφίστηκε ποτέ.

_________________

Ενδεχομένως ορισμένοι να μην καταλαβαίνουν τα συναισθήματα του Λουκ και αν τελικά έχει κάποια αισθήματα° κάντε υπομονή.Σε 6 κεφάλαια τελειώνει το βιβλίο και σε λιγότερο από 3 θα καταλάβετε ακριβώς τι αισθάνεται.Επισης έχει προκύψει μια απορία από κάποιους σχετικά με το χρόνο που διαδραματίζεται η πλοκή.Η απάντηση μου σε αυτό δεν είναι σαφής.Προσωπικα, το εντάσσω στην δεκαετία του '60- '70 χρησιμοποιώντας πολλές φορές το μοτίβο του αναχρονισμού.Παρ'ολα αυτά η ιστορία θεωρώ πως δεν περιορίζει καθόλου οποιαδήποτε εποχή στην οποία θέλετε εσείς να την τοποθετήσετε🌻