Η Rosaline δεν μίλαγε, δεν ήξερε τι να πει.Της φαινόντουσαν όλα, ξένα° ανοίκιες λέξεις έβγαιναν από το στόμα του Λουκ και η ίδια δεν ήξερε πως να τις αντιμετωπίσει.Ο Λουκ είχε στολίσει τον εαυτό του ως άτολμο και δειλό πιο πριν.

"Αυτος ατολμος;Αυτα τα δύο δεν πρέπει να είναι μαζί στην ίδια πρόταση.Δεν ακούγεται σωστό"συλλογίστηκε πανικόβλητη.

"Λουκ, τ-τι λες;"ρώτησε από αμηχανία.Ο Λουκ την κοίταξε αποδοκιμαστικά, σαν να μην περίμενε αυτού του είδους την ανταπόκριση° κυρίως σαν να μην την ήθελε.

"Νομίζω πως ήμουν κατανοητός"απαντησε σοβαρά στην απορία της Rose.

"Ώστε, ολο αυτό το διάστημα με έσερνες πίσω σου χωρίς την παραμικρή πρόθεση να ξεφύγεις."

"Απίστευτο"πρόσθεσε η κοπέλα και κοίταξε την θάλασσα μπροστά της.Αφησε έναν ήχο γέλιου να βγει από το στόμα της.Εμειναν και οι δύο σιωπηλοί, σαν να τους εγκατέλειψαν οι λέξεις και κα μην ήξεραν με ποιόν άλλο τρόπο να επικοινωνήσουν.Οταν ο Λουκ απέκτησε την αυτοκυριαρχία του είπε:"Περίμενω ακόμη να ανταποκριθείς με τρόπο που θα μπορέσω να καταλάβω τα συναισθήματα σου προς το πρόσωπο μου."

Η Rose γύρισε και τον κοίταξε με έναν ακαθόριστο βλέμμα στο ύφος της.Πήρε μια βαθιά ανάσα και σίγουρη για αυτό που θέλει να κάνει, παραμέρισε την απόσταση μεταξύ τους τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το κορμί του αγαπημένου της.

"Μετά από αυτό δεν μου μένει τίποτα να πω"ψέλλισε ικανοποιημένη.Η Rose που στα δεκαεφτά της χρόνια ελάχιστες φορές ένιωθε χαρούμενη, και αυτό υπό αντίξοες συνθήκες, επί τέλους μπορούσε να αισθάνεται έτσι χωρίς να είναι και ταυτόχρονα φαντασμένη.

"Εδώ λοιπόν βρισκόταν ότι αναζητούσα.Πόσα χρόνια θλίψης θα μπορούσα να γλυτώσω αν γινόταν αυτό νωρίτερα;"μονολογούσε μεθυσμένη από χαρά.

Ο Λουκ χαμογέλασε.Αισθανόταν πως απαντούσε με ένα σαστισμένο χαμόγελο σε μια τόσο ύπουλη απειλή.Η απειλή ήταν η Rosaline° ή μάλλον η απειλή ήταν οι απαιτήσεις της Rosaline.Ένιωσε πως πνιγόταν ετσι άτσαλα όμως τον αγκάλιαζε η κοπέλα του.Αραγε, μπορούσε να την λέει έτσι τώρα;

Τα χέρια της έμοιαζαν σαν δύο σκονισμένες δαγκάνες ενός χρόνου που πάλευε να τον βγάλει από την σπηλιά του.Και ο Λουκ το ήθελε πολύ αυτό, αλλά του φάνηκε βάρβαρο να γίνει αυτή η έξοδος τώρα χωρίς ο ίδιος να έχει βουληθεί κάτι τέτοιο.Παρ'ολα αυτά, την άφησε να τον αγκαλιάσει χωρίς να πει τίποτα.Πως γινόταν αυτό;Την μια στιγμή να είναι ευτυχισμένος και την άλλη απλώς να..να νιώθει χαμένος° να θέλει να φύγει και να μείνει μόνος του.Αναλογίστηκε πως ίσως άρχισε κάτι που δεν ήταν ικανός να το ελέγξει.Τα συναισθήματα της Rosaline ήταν χείμαρρος τόσα χρόνια που ήταν απωθημένα και κρυμμένα.

Και ο ίδιος;Πότε δεν του άρεσε το κύμα, πάντα προτιμούσε την άμπωτη.

"Όταν είσαι στα ρηχά έχεις για ερωμένη σου πάντα την ασφάλεια.Και όταν είσαι άνθρωπος ανασφαλής και άπειρος η ασφάλεια είναι ο καλύτερος συνοδοιπόρος"του είχε πει ο παππούς του μια φορά όταν κολυμπούσαν στα ρηχά και ο Λουκ είχε παραπονεθεί για αυτή την συνήθεια.

Η Rose συνειδητοποίησε ότι ο Λουκ δεν ανταποκρίθηκε στην αγκαλιά της.Απομάκρυνε το σώμα της και ο Λουκ αισθάνθηκε πως ανέπνεε ξανά.

"Τι έγινε;"ωστόσο δεν δίστασε να την ρωτήσει καθώς παρατήρησε την ταραχή στο πρόσωπο της.

"Είμαι μόνη στην μυστική επαφή μας."

Ο Λουκ κοίταξε το έδαφος και έπειτα τα πόδια του.Ήταν ευθύς άνθρωπος και δεν ήθελε να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.Μα τώρα ένιωθε πως έπρεπε να το κάνει προκειμένου να προστατεύσει την Rosaline από τυχόν δυσάρεστες σκέψεις.Αναρωτιόταν αν έπρεπε να της πει αυτά που αισθάνεται.Δεν ήταν όμως λογικοί οι λογισμοί του και φοβόταν μήπως εκτεθεί στα μάτια της.Δεν μπορούσε να πει:"Μην με αγκαλιάζεις, δεν σε θέλω πια."

Ή θα μπορούσε να το πει;Δεν ήξερε, δεν είχε ιδέα.Κοιταξε αμήχανα γύρω του όταν αισθάνθηκε την ύπαρξη δίπλα του να ταράσσεται ακόμη περισσότερο που δεν λάμβανε απάντηση από πλευράς του.

Όχι, δεν θα μπορούσε να το πει.Κατέληξε στο συμπέρασμα πως την ήθελε αλλά όχι με τον τρόπο που τον ήθελε αυτή.

"Τι συμβαίνει;"απόρησε η Rose περισσότερο από ένστικτο.Άγγιξε την τσάντα της επιφυλακτικά.

"Τίποτα δεν συμβαίνει"έσπευσε να την καθησυχάσει ο Λουκ.

"Απλώς είναι η πρώτη φορά που συναναστρέφομαι τόσο έντονα συναισθήματα για ένα άτομο και νιώθω λίγο χαμένος"προσπάθησε να της πει την αλήθεια όσο πιο ευγενικά και ανώδυνα μπορούσε.Και μάλλον τα κατάφερε καθώς η Rosaline κούνησε θετικά το κεφάλι της και είπε:"Καταλαβαίνω."

Ο Λουκ αισθάνθηκε την ανάγκη να την φιλήσει για να εκπληρώσει τις δύο του επιθυμίες.Να την καθησυχάσει περισσότερο και να ικανοποιήσει και ο ίδιος την επιθυμία του.Ετσι την πλησίασε, δειλά στην αρχή, και όταν η Rose κατάλαβε την πρόσθεση του έκλεισε τα μάτια της° ο ίδιος την πλησίασε ακόμη περισσότερο και της άφησε ένα απαλό και τρυφερό φιλί δίπλα από τα χείλη της αρκετά κοντά όμως για να μπορούσε να θεωρηθεί φιλί.

"Πάμε να φύγουμε.Έβαλε κρύο"σηκώθηκε όρθιος και εκείνη ακολούθησε τις κινήσεις του.Αρχισαν να περπατάνε με προορισμό το σπίτι της Rosaline.Οπου υπήρχε πεζοδρόμιο η Rosaline απομακρυνόταν από κοντά του και το ανέβαινε.Αφου το περπατούσε όλο ύστερα κατέβαινε και βρισκόταν πάλι δίπλα του.Ηταν πολυ παιδικό από πλευράς της να συμπεριφέρεται έτσι, ωστόσο, ο Λουκ το έβρισκε χαριτωμένο.

Έφτασαν στο σπίτι της, άνοιξαν την εξώπορτα, περπάτησαν και έφτασαν στην είσοδο του σπιτιού.Η Rose γύρισε και τον κοίταξε με τα κλειδιά να είναι στα χέρια της.

"Τι ώρα είναι;"ρώτησε και ο Λουκ αναγκάστηκε να βγάλει το δεξί του μέλος από την τσέπη του παντελονιού του για να δει την ώρα.

"Τρεις παρα πέντε"απάντησε και έβαλε το χέρι του πίσω εκεί που το είχε.

"Είναι πολύ αργά.Θες να έρθεις μέσα να κοιμηθούμε μαζί;"τόλμησε να πει η Rose και ο Λουκ γουρλωσε τα μάτια του ως πρώτη αντίδραση.Κοίταξε δεξιά και αριστερά πριν πει:"Rosaline, είναι πολύ νωρίς και για τους δύο μας για να γίνει κάτι τέτοιο."

"Ω, όχι παρεξήγηση!"έσπευσε να πει η νεαρή κοπέλα.

"Εννοούσα να κοιμηθείς στο σπίτι μου επειδή είναι πολύ αργά για να πας στο δικό σου.Δεν εννοούσα κάτι άλλο, συγνώμη που δεν το έθεσα σωστά."

"Όχι δεν φταις εσύ"είπε ο Λουκ με ντροπή να κυριεύει την φωνή του.

"Εγω υπέθεσα κάτι άλλο"συμπλήρωσε και έπειτα για να βγουν από το αμήχανο κλίμα που ήταν και οι δύο, συνέχισε λέγοντας:"Τέλος πάντων, εχεις δίκιο είναι αργά.Ας έρθω πάνω λοιπόν"απάντησε και η Rose γεμάτη ικανοποίηση έστρεψε να βάλει τα κλειδιά στην πόρτα.

Ανέβηκαν μέχρι το δωμάτιο της και έκατσαν εκείνη στο κρεββάτι και αυτός σε μια ξύλινη καρέκλα.

"Θες να ακούσουμε λίγη μουσική πριν κοιμηθούμε;"πρότεινε ο Λουκ και ξαφνιάστηκαν και οι δύο με την απότομη αλλαγή στην διάθεση του.

"Ε, ναι, γιατί όχι;Έχω ορισμένους δίσκους με τα τραγούδια που ακούω στο πρώτο συρτάρι του γραφείου που μπορεις να τα βάλεις στο κασετόφωνο.Βρες κάτι που σου αρέσει και βάλ'το.Εγω πάω πρέπει να αλλάξω"ο Λουκ κούνησε το κεφάλι του και άνοιξε το πρώτο συρτάρι.Η Rosaline είχε πολλά CD με κλασικά κομμάτια και για καλή του τύχη ο Λουκ αναγνώρισε ορισμένα που άκουγε και αυτός.Δεν άργησε ένα επιστρέψει εκείνη στο δωμάτιο και όταν το έκανε ο Λουκ άρπαξε τον πρώτο CD με ένα ρέκβιεμ που του άρεσε και εκείνου και το έβαλε να παίζει.

"Γιατί ρέκβιεμ;"απόρησε η Rose που είχε μπει πλέον κάτω από μια κουβέρτα.Ο Λουκ δεν την κοίταζε αλλα μπορούσε να αισθανθεί την θέση  στην οποία βρισκόταν.

"Ήταν το μόνο που μπόρεσα να βρω και να μου αρέσει"εξήγησε και έκατσε καλύτερα στην καρέκλα γραφείου.

"Όπως και να 'χει το Angus Dei δεν είναι και το καλύτερο κομμάτι που αρμόζει να ακούμε τώρα.Θελω να πω το ακούω τόσα χρόνια και το έχω συνδέσει στο μυαλό μου με κάτι πένθιμο και οδυνηρό.Το να το ακούω τωρα που είμαι σε πολύ καλή διάθεση μου δημιουργεί μελαγχολία" παραδέχτηκε και ευχήθηκε ο Λουκ να καταλάβει το μήνυμα που του έστελνε.

"Εντάξει λοιπόν, θα το κλείσω"η επιθυμία της εισακούστηκε όταν εκείνος έβγαλε την κασέτα από το κασετόφωνο.

Έμειναν για λίγο σιωπηλοί όταν η Rose έβλεπε να περνά ο χρόνος και ο Λουκ να μην πλησιάζει το κρεββάτι.

"Εκεί θα μείνεις;"

"Ορίστε;"είπε ταραγμένος ο Λουκ.Η Rose διαπίστωσε πως τον είχε βγάλει από τον λήθαργο του.

"Εκεί θα κοιμηθείς;"επανέλαβε απογοητευμένη.

"Εσύ τι θες;"

"Εγώ θέλω να έρθεις εδώ."

Πήρε μια βαθιά ανάσα και προετοίμασε τον εαυτό του για την εσωτερική πίεση που θα ένιωθε μέχρι να κοιμηθεί η Rosaline.Αφου πλησίασε το κρεββάτι, έκατσε δίπλα της και ύστερα ξάπλωσε.Κοιταξε το ταβάνι σκεπτικός όταν αισθάνθηκε το κεφάλι της αγαπημένης του να παίρνει θέση στον θώρακα του.Τα μαλλιά της μύριζαν ωραία και ήταν ευχάριστη η αίσθηση που είχαν όταν γαργαλουσαν τον λαιμό του ωστόσο δεν μπορούσε να παραβλέψει το σφίξιμο που υπήρχε στην καρδιά του από την τόση κοντινή επαφή τους.

"Είμαι τόσο χαρούμενη"
εξομολογήθηκε γενναία και ο Λουκ αποκρίθηκε χαϊδεύοντας το κεφάλι της.

"Κοιμήσου Rosaline"είπε στοργικά και μετά από λίγο η Rose είχε πέσει στην αγκαλιά του Μορφέα.

Ο Λουκ απομακρύνθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και έκατσε πάλι στην καρέκλα που καθόταν και πριν.

Πέρασε το υπόλοιπο της νύχτας εκεί.

__________________

Έχουν περάσει 16 κεφάλαια και αισθάνομαι σαν να μην έχω σκιαγραφήσει καθόλου (σχεδόν) τον χαρακτήρα του Λουκ και το κανω τώρα° σαν να εμφανίζεται μια αλλη όψη της προσωπικότητας του.Ειχα την εντύπωση πως αυτά τα χαρακτηριστικά του (η ψυχρότητα του και η υπερβολική ευγένεια στα όρια της αδιαφορίας) είχαν θιχτεί στα προηγούμενα κεφάλαια.

Διορθώστε με αν κάνω λάθος.