"Γεια σου Λουκ" ειπε νευρικά και έκατσε δίπλα στον Στίβεν.

Ο Λουκ την κοίταξε σοβαρά πριν πει και αυτός:"Γεια σου Rose."

"Ελπίζω να μας θες για παρέα.Σκοπευαμε να καθίσουμε εδώ αλλά πιστεύαμε πως ήταν κάποιο ζευγάρι"εξήγησε ο Στίβεν.

"Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα.Εκτός και αν θέλετε να φύγω εγώ, μήπως διακόπτω κάτι"κοιτάχτηκαν και οι τρεις μεταξύ τους πριν γελάσει παιχνιδιάρικα ο Στίβεν.

"Όχι δεν διακόπτεις τίποτα.Η Rose μου έλεγε ότι δεν πιστεύει στην θεωρία ότι τα ετερώνυμα έλκονται.Αλήθεια Λουκ, εσύ που είσαι και παιδί των μαθηματικών τι πιστεύεις;"

"Αρχικά δεν είμαι παιδί των Μαθηματικών° εμένα μου αρέσει η Χημεία"ξεκίνησε να εξηγεί ο Λουκ και ο Στίβεν ακούγοντας τα λόγια του πήρε ένα ύφος το πρόσωπο του σαν να ήθελε να πει λεπτομέρειες.

Για τον Λουκ όμως αυτά δεν ήταν καθόλου λεπτομέρειες καθώς ήθελε να είναι σαφής πάντα στα θέματα που συζητούσε.Έτσι πίστευε πως δεν μπορεί ποτέ κανείς να παρεξηγήσει τα λεγόμενα του.Του άρεσε να είναι ακριβολόγος.

"Αν θες τώρα να σου απαντήσω στην ερώτηση σου θα χρειαστεί να επικαλεστώ την Φυσική και το γεγονός πως τα ηλεκτρόνια απωθούν τα όμοια τους και έλκονται από τα αντίθετα τους δηλαδή τα πρωτόνια.Ετσι γίνεται και με τους ανθρώπους.Ελκονται πάντα από το διαφορετικό.Και αν δεν γίνεται τότε έτσι πρέπει να γίνεται για να συνυπάρχουν ομαλά"αποκρίθηκε και ήπιε λίγο από το υγρό που υπήρχε στο ποτήρι του.Η Rose παρατήρησε πως πρόκειται για μπύρα καθώς πίσω από το ποτήρι κρυβόταν ένα τσιγκινο κουτάκι που μόνο μπύρα θα μπορούσε να περιέχει.

"Ακούγεσαι απόλυτος"διαπίστωσε η νεαρή κοπέλα.

"Μα είμαι απόλυτος.Οτι δεν μπορεί να αποδειχτεί με λογικά επιχειρήματα για ποιό λόγο υφίσταται;Ή φύση είναι πλασμένη με λογική και όχι με ιδεαλισμό.Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και με τους ανθρώπους"εξήγησε σοβαρά και οι άλλοι σιώπησαν.Ο Στίβεν επειδή δεν γνώριζε τι να πει και η Rose γιατί αν μιλούσε θα το μετάνιωνε πικρά αργότερα.Αυτα τα λόγια της θύμισαν το θλιβερό συμβάν που έγινε 2 εβδομάδες πριν και που τόσο οδυνηρά πάλευε να ξεχάσει° ο χαρακτήρας του όμως της το υπενθύμιζε διαρκώς.

"Τέλος πάντων, αυτή η συζήτηση γιατί γινόταν;"πήρε θέση ξανά ο Λουκ καθώς θεώρησε τον εαυτό του υπαίτιο για αυτή την νεκρική σιγή.

"Μιλούσαμε για τον κινηματογράφο και για το ότι έχουμε το ίδιο γούστο στις ταινίες"απάντησε ο Στίβεν μιας και ήταν ένα θέμα για το οποίο θα είχε την ευχέρεια να μιλήσει.

"Μάλιστα."

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να ειπωθούν άλλες συζητήσεις.

"Α, ο ξάδελφος μου!"αναφώνησε ο Στίβεν και εστίασε το βλέμμα του σε μια παρέα αγοριών έξω από το σπίτι.

Τους κοίταξε και τους δύο και στην συνέχεια πρόσθεσε:"Λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγω.Ελπιζω να μην σας ενοχλεί"η Rose αποκρίθηκε με ένα όχι και ο Λουκ κούνησε το ποτήρι του δείχνοντας τον δρόμο ανενόχλητος.Ο Στίβεν τους χαιρέτησε και μετά από λίγο είχε εξαφανιστεί.

Η Rose αναλογίστηκε το γεγονός πως ο Στιβεν δεν προσφέρθηκε να την συνοδέψει στο σπίτι της.Αν και κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να πείσει τον εαυτό της πως σίγουρα πρόκειται για παρεξήγηση και πως ο ίδιος ο Στίβεν αν δεν έφευγε βιαστικά θα της πρότεινε κάτι τέτοιο, η ίδια το βρήκε εν μέρει αγενές και επιπόλαιο εκ μέρους του να φύγει τόσο
απροειδοποίητα.Σαφώς και δεν θα το έκανε επίτηδες και σαφώς ήταν κάτι που συνέβη τυχαία- το να δει τον ξάδελφο του- αλλά μέσα στην βιασύνη του θα μπορούσε να προτείνει στην Rose να φύγουν μαζί° η νεαρή κοπέλα φυσικά και θα αρνούνταν καθώς γνώριζε ότι θα της το πρότεινε από ευγένεια και όχι από πραγματική επιθυμία αλλά θα ήθελε να αιωρείται στην ατμόσφαιρα μια ευγενική πρόταση.Θα την έκανε να αισθάνεται πιο ανέμελα σαν την Ανν στην Πειθώ της Όστιν.Θα ήθελε και εκείνη έναν Φρεντερίκ αν μη τι άλλο.Ενταξει, θα μπορούσε να συμβιβαστεί και με έναν σαν τον πλοίαρχο Μπένικ (τον φίλο του Φρεντερικ) αλλά οπωσδήποτε θα ήθελε ένα παρόμοιο ειδύλλιο στην ζωή της κάποια στιγμή.

"Τι σκέφτεσαι;"Ο Λουκ που, παρατήρησε πως τα δάχτυλα της Rosaline είχαν εναρμονιστεί σφιχτά με την τσάντα που κρατούσε, ρώτησε.

Ήταν μια κίνηση που είχε παρατηρήσει διεξοδικά στην νεαρή κοπέλα° όταν σκεφτόταν κάτι ό,τι κρατούσε το έσφιγγε με τα δάχτυλα της.

Η Rose (Rosaline για τον Λουκ) γύρισε και τον κοίταξε με ένα απλανές βλέμμα, το συνηθισμένο βλέμμα όταν κοίταζε κάποιον που την είχε βγάλει από της σκέψεις της.Ο Λουκ το λάτρευε αυτό το βλέμμα διότι μόνο αυτό του έδινε να καταλάβει ποτέ ή Rosaline ήταν πραγματικά ευτυχισμένη° όταν κοιτούσε με αυτόν τον τρόπο.

"Ορίστε;"ρώτησε και συνοφρύωθηκε ελαφρώς.

"Αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι"επανέλαβε την ερώτηση του και άφησε το ποτήρι του στο σκαλί από κάτω του.Η μπύρα είχε τελειώσει και δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κρατάει.

Δεν ήταν σαν την Rosaline ο Λουκ, δεν ήθελε να κρατάει συνεχώς κάτι από μια υπαρξιακή ανησυχία παρ' ότι ήταν πιο αγχωμένος από εκείνη.Και το ήξερε καλά αυτό.

"Τίποτα" κοιταξε και πάλι ευθεία τον δρόμο.Και ύστερα, προκείμενου να διώξει την προσοχή από πάνω της τον ρώτησε:"Γιατί κάθεσαι τόση ώρα εδώ μόνος σου και δεν είσαι μέσα;"

"Ήθελα να αφουγκραστώ λίγο την ησυχία, την είχα ανάγκη"αποκρίθηκε ο ευφυής νέος.

"Περίεργο.Θα μπορούσες να είχες μείνει σπίτι σου να το κάνεις αυτό"εξηγησε η Rose και άφησε ένα νευρικό ήχο γέλιου να ελαφρύνει το κλίμα μεταξύ τους.

"Ναι, θα μπορούσα.Ειπα να έρθω όμως εδώ να αλλάξω και παραστάσεις αλλά τελικά ήθελα να μείνω περισσότερο μόνος παρά να έρθω εδώ."

"Μην ανησυχείς"ξεροκαταπιε διστακτικά η Rose.

"Θα σε αφήσω και πάλι στην μοναξιά σου καθώς πρέπει να φύγω, περασμένες 12 πήγε"είπε ντροπαλά, έμοιαζε περισσότερο σαν να απολόγειται.Που φεύγει, που εξ αρχής του χάλασε την μοναξιά του, ποιός ξέρει;

"Rosaline, δεν το είπα για αυτό αλίμονο.Αν ήθελα να φύγεις θα στο έλεγα κατευθείαν, δεν είμαι πλάγιος άνθρωπος, προσπαθώ να είμαι ευθύς στις διαπροσωπικές μου σχέσεις"ο Λουκ σηκώθηκε όρθιος όταν σηκώθηκε όρθια και η Rose.

"Κάτι ξέρω"ψελλισε χαμηλόφωνα η νεαρή κοπέλα και ο Λουκ έσκυψε το κεφάλι χωρίς να ξέρει τι να πει.

"Τέλος πάντων, πρέπει να φύγω στα αλήθεια.Θελω να πάω σπίτι μου"εξηγησε θλιμμένα, ήταν φανερό στο βλέμμα της.Παρ'οτι ο Λουκ δεν συμμεριζόταν τα ίδια συναισθήματα για εκείνη, ήθελε να του κάνει παρέα όταν γνώριζε πως δεν σκόπευε να την φέρει σε δύσκολη θέση.

Για μια στιγμή και οι δύο έμειναν σιωπηλοί μέχρι που η Rose γύρισε την πλάτη της να φύγει° ο Λουκ την σταμάτησε.

"Rose-Rosaline"προσπαθησε να μιλήσει πρώτος και να δικαιολογήσει την κίνηση του.

"Εχω να σου πω πως-πως"κομπιαζε φανερά να πει αυτό που ήθελε.

Η προσπάθεια του Λουκ να μιλήσει συνοδευόταν και από τα δυνατά χτυποκαρδια της Rose.

"Και αν;"τόλμησε να διερωτηθεί η Rose.Εδιωξε αυτή την σκέψη από μακριά της σαν μια κατάρα που την στοίχειωνε.

"Πες Λουκ!"φωναξε έντονα, όσο άρμοζε στον χαραχτήρα της.

"Το πρωί"ξεκινησε να εξηγεί ο νέος.

"Ο πατέρας σου μου τηλεφώνησε συγχυσμένος και μου εξήγησε πως φεύγει ταξίδι και δεν θα μπορέσει να είναι εδώ έως το βράδυ"εκανε ενα βήμα πίσω ασυναίσθητα καθώς εξηγούσε.

"Με παρακάλεσε να σε συνοδέψω εγώ μέχρι εδώ και να σε πάω έπειτα στο σπίτι σου.Δεχτηκα, πως θα μπορούσα να αρνηθώ σε ένα τόσο καλό άνθρωπο άλλωστε;Αλλά ήμουν δειλός και δεν εκπλήρωσα το ένα μέρος της υπόσχεσης μου καθώς φοβήθηκα ότι δεν θα ήθελες να με δεις μπροστά σου.Και αισθάνομαι φοβερές τύψεις απέναντι σε εσένα και στον πατέρα σου"οπισθοχωρησε άλλο λίγο και ύστερα κατέβασε το βλέμμα του από θυμό προς τον εαυτό του.

"Απίστευτο"μουρμούρισε η Rose εντυπωσιασμένη.Ο Harold, ο πατέρας της πως μπόρεσε να την εκθέσει κατά αυτό τον τρόπο στον αγαπημένο της Λουκ;

Βέβαια ένα μέρος του λάθους του οφείλεται στην άγνοια του καθώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τα ακριβή συναισθήματα της κόρης του.Και όμως παρ'όλο την παραπάνω σκέψη της, η Rose εξακολουθούσε να αισθάνεται θυμωμένη προς τον πατέρα της.Δεν ήξερε τι να υποθέσει πίσω από όλη αυτή την σκευωρία εις βάρος της.Αρχισε να νιώθει ανεπιθύμητη, εξορισμένη και από τον ίδιο της τον εαυτό. Τώρα έβλεπε πιο καθαρά ° τώρα καταλάβαινε την πραγματική αιτία που ο Λουκ ήταν παρών σε μια εκδήλωση που μόνο του γούστου του δεν ήταν.Είχε έρθει από χρέος προς τον πατέρα της και σε εκείνη, και η Rose δεν μπορούσε να αντέξει αυτή την παραδοχή.

"Ο πατέρας μου πολλές φορές είναι υπερβολικός.Λογικό θα μου πεις αφού έχει κόρη εμένα"ξεκίνησε να μιλάει η Rose προσπαθώντας να βάλει και πάλι τα πράγματα σε μια τάξη.

"Τέλος πάντων δεν χρειάζεται να κάνεις αυτόν τον κόπο.Θα πάω μόνη μου στο σπίτι δεν είναι δα και τόσο μακριά.Δεν ξέρω τι να πω σχετικά με τον πατέρα μου° συμπεριφέρθηκε ανάρμοστα κ-"

"Μην τον κατηγορείς.Το καλό σου ήθελε"ο Λουκ έσπευσε να υπερασπιστεί τον ώριμο άνδρα.

"Και δεν έπρεπε να σε ενοχλήσει για κάτι τόσο ανόητο"η Rose συνέχισε ακάθεκτη τον λόγο της, σαν να μην είχε ακούσει τον Λουκ να της μιλάει και να εναντιώνεται στα λεγόμενα της.

"Όπως και να 'χει τώρα έγινε"ο Λουκ δεν αρνήθηκε τους ισχυρισμούς της Rose και αυτό την έκανε να αισθανθεί πιο άσχημα απέναντι του.

"Θεε μου αισθάνομαι τόσο υποχρεωμένη απέναντι σου αυτή την στιγμή"απελπισμένη έκατσε στο τελευταίο σκαλοπάτι.Εχωσε νωχελικά το κεφάλι της στις χούφτες των χεριών της.Κάτι τόσο ασήμαντο για αυτή ήταν ένα ολόκληρο γεγονός!

Της πέρασαν από το μυαλό διάφορες σκέψεις °ο Λουκ μπορεί να νόμιζε πως όλο αυτό ήταν στημένο προκειμένου να τον φέρει κοντά της η Rose με ύπουλο τρόπο.Ηταν τόσο οδυνηρό να σκέφτεται πως ίσως του είχε περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό, πόσο μάλλον να το πίστευε κιόλας.Παρ'ολα αυτά, εκείνος έσκυψε και άγγιξε τον ώμο της στοργικά.

"Θες να πάμε μια βόλτα στην παραλία;Έτσι, θα μπορούσες να μου ξεπληρώσεις και την υποχρέωση που νομίζεις ότι μου χρωστάς και εγώ θα μπορέσω να το ευχαριστηθώ"
πρότεινε φιλικά και η Rose δεν το σκέφτηκε παραπάνω.

Σηκώθηκε όρθια και τότε ξεκίνησαν να περπατούν τον δρόμο που θα τους οδηγούσε στον προορισμό τους.Η κοπέλα υποψιάστηκε πως δεν δέχτηκε αυτή την πρόταση μόνο για να μην αισθάνεται ενοχές.Αν και αυτο αποτελούσε ένα σοβαρό κίνητρο για να το κάνει αμφισβητούσε ότι ήταν μόνο αυτό το κίνητρο.Ηθελε να περάσει και περισσότερο χρόνο με τον αγαπημένο της, δεν μπορούσε να μην το φανερώσει τουλάχιστον στο ίδιο της τον εαυτό.

Στα μισά της διαδρομής ο Λουκ έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του κοτλέ παντελονιού που φορούσε.Εδειχνε το γοητευτικός μέσα από αυτό το απροσπέλαστο πέπλο που είχε αποφασίσει να τυλίξει γύρω από τον ίδιο.Εφτασαν και έκατσαν σε ένα παγκάκι που υπήρχε.Ο Λουκ άρπαξε μια χούφτα μικρά πετραδάκια που άρχισε να τα ρίχνει στην θάλασσα ενώ μιλούσε.

"Έχουμε να μιλήσουμε πολύ καιρό"η Rose συνοφρυώθηκε διακριτικά στο άκουσμα των λέξεων αυτών.

"Ισχύει"μαζεψε τα πόδια της πιο κοντά στον μικρόσωμο ανάστημα της.

"Ήταν δύσκολες μέρες για εμένα.Δεν ήξερα αν σε είχα πληγώσει ή απογοητέψει"συνέχισε να πετάει τα πετραδάκια στην θάλασσα με περισσότερη συχνότητα αυτή την φορά.

"Δεν με πλήγωσες εσύ.Το ιδανικό που είχα φτιάξει στο μυαλό μου με πρόδωσε"εξήγησε όσο πιο σοβαρά μπορούσε η Rose.

"Αλλά αισθάνομαι άσχημα να συζητάω για αυτό από την στιγμή που έχει τελειώσει.Ας μην περιπλέκουμε τα πράγματα και ας απολαύσουμε την ηρεμία που προσφέρει η παραλία."

Ο Λουκ ένιωσε έναν πανικό να διαπερνά το σώμα του.Ηταν μια επανάσταση που ξεκίνησε από τα μύχια της ψυχής του και ξέσπασε σε όλο του το σώμα, σε κάθε μέλος ξεχωριστά.Αισθανθηκε πως η Rosaline του φιμώνε το στόμα και πως δεν του έδινε το δικαίωμα να πει κάποια πράγματα που ήθελε.Δικαιως βέβαια καθώς με την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του τις προάλλες την είχε προτρέψει να είναι αμυντική συνεχώς μαζί του ώστε να μην πληγωθεί στο μέλλον ξανά από τον ίδιο.Παρ'ολα αυτά εκείνη η εξέγερση συναισθημάτων που ήθελαν να ειπωθούν μετά από τόσα χρόνια έπρεπε να γίνει και ο Λουκ πλέον δεν είχε σκοπό αλλά ούτε και το σθένος να τα εξευμενίσει.

"Έχεις δίκιο αλλά Rosaline επίτρεψέ μου να σου εξομολογηθώ κάτι"γύρισε αποφασιστικά προς το μέρος της.Η Rose έδειξε σοκαρισμένη με αυτή την απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του.

"Το σκέφτομαι από την μέρα που..που μου εξέφρασες τα συναισθήματα που τρέφεις για εμένα και από τότε δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.Μου είναι αδύνατον."

"Αυτές τις 2 εβδομάδες που δεν είχαμε έρθει καθόλου σε επαφή ένιωθα ξένος μέσα στην ίδια μου την ύπαρξη.Τις νύχτες άφηνα το φως του γραφείου μου ανοιχτό, καθόμουν στην καρέκλα και σκεφτόμουν.Ειχε χαθεί ο ερωτισμός που είχα με τις συνήθειες μου.Μου φαινόταν δύσκολο να λύσω ασκήσεις Χημείας, να ακούσω μουσική αμέριμνος να διαβάσω κάτι, οτιδήποτε.Ειναι πολύ περίεργο αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πως πέρναγαν οι μέρες μου πριν από εσένα.Δεν μπορώ να θυμηθώ το πάθος που είχα κάνοντας διάφορα πράγματα.Δεν μπορώ να θυμηθώ τον τρόπο για να το ανακτήσω ξανά.Ωσπου κατάλαβα πως όταν έφυγα από το δωμάτιο σου εκείνο το απόγευμα άφησα εκεί και κάθε ίχνος έρωτα που είχα και το οποίο με βοηθούσε να συνεχίσω καπως, έστω και στραβά, την ζωή μου.
Προφανώς δεν θα το κατάλαβες γιατί ήταν ελάχιστο, σωστά;"Ο Λουκ έκανε μια παύση για να την κοιτάξει καλύτερα.

Η Rose τα είχε χάσει.Εκανε καποιες σαθρές προσπάθειες να μιλήσει αλλά μόνο αναρθα επιφωνήματα έβγαιναν από το στόμα της.Ο Λουκ πήρε ξανά τον λόγο.Οι λέξεις βίαζαν το στόμα του για να βγουν όλες.

"Αναρωτιόμουν αν αυτά που σκεφτόμουν και που ένιωθα ήταν συγκρίσιμα με την λογική και την προσωπικότητα μου.Γιατι ένα θωρακισμένο άτομο όπως εγώ Rosaline δεν μπορεί να αγαπήσει.Όμως τώρα που είμαι εδω δίπλα σου δεν με ενδιαφέρει να βρω απάντηση σε αυτό το ερώτημα καθώς δεν υφίσταται πλέον.Έρχομαι σε εσένα γιατί δεν μπορώ παρά μόνο να έρθω.Δεν σκέφτομαι πρέπει να πάω, μπορώ να πάω° είναι κάτι το οποίο με μαγεύει και δεν μπορώ να το καταπολεμήσω.Όταν ελέγχεις την ερωτικότητα κάποιου ελέγχεις την διαθεση του για ζωή και την επαναστατικότητα του απέναντι στα πράγματα.Και εσύ έχεις τα ηνία της ερωτικότητας μου πλέον Rosaline.Έρχομαι σε εσένα γιατί δεν μπορώ να μην έρθω.Γιατί αν δεν έρθω η διάθεση μου κείτεται σε έναν βόρβορο που δεν είμαι ικανός να αντιμετωπίσω.Θες να τον αντιμετωπίσουμε μαζί;"

______________